1 พบเจอ

ตะวันลับขอบฟ้าไปนานแล้วทั้งห้องสมุดจึงเหลือแต่เพียงอัญญาบรรณารักษ์สาวที่พึ่งจัดหนังสือเข้าชั้นเสร็จเธอมองซ้าย มองขวาก็เห็นว่ามีใครอยู่ในห้องนี้แล้ว

ไฟตรงชั้นวางหนังสือถูกปิดจนหมดเหลือแต่เพียงตรงเค้าเตอร์ที่เธอนั่งอยู่เท่านั้น

ภาพชายหญิงร่วมรักกันอย่างเร่าร้อนบวกกับเสียงครางกระเส่าด้วยความสุขสมทำให้หญิงสาวที่จ้องแต่หน้าจอไอแพดไม่เห็นว่าขณะนี้มีใครบางคนเดินเข้ามาให้ห้อง

คาร์ลอสอยากได้หนังสือเกี่ยวกับสำนวนไทยสักเล่มเพราะช่วงนี้เขารู้สึกว่าเพื่อนอาจารย์ด้วยกันมักจะใช้สำนวนไทยกับเขาบ่อยคงเพราะคิดว่าเขานั้นเข้าใจภาษาไทยดีแต่ก็มีบางอย่างที่เขาไม่เข้าใจ นั่นเป็นเหตุผลที่เขาต้องมาห้องสมุดของมหาวิทยาลัยในเวลานี้

เมื่อมาถึงเขาก็เห็นว่าไฟเกือบทุกดวงถูกปิด แต่เมื่อมองเข้ามาเห็นว่ายังมีคนนั่งอยู่เขาจึงถือวิสาสะเดินเข้ามา

แล้วเขาก็เห็นหญิงสาวหน้าตาธรรมดาคนหนึ่งกำลังนั่งจ้องไอแพดโดยไม่สนใจเขาที่ยืนดูอยู่เกือบ 5 นาที เขาเองก็ชักอยากจะรู้ว่าเธอสนใจอะไรกันหนักหนา

“คุณ...คุณ...” เขาเรียกเธอเบาๆ

“........” อีกฝ่ายยังเงียบไม่รับรู้ถึงการมีตัวตนของเขา

คาร์ลอสชักจะหมดความอดทนเพราะเขาเองก็มีธุระที่ต้องไปที่อื่น

เขาเอื้อมมือไปหยิบไอแพดขึ้นมาดูแล้วก็ต้องตกใจกับภาพที่ปรากฏบนหน้าจอ

“ทำอะไรของคุณเนี่ย” เจ้าของไอแพดรีบดึงกลับแล้วคว้าหน้าจอลงกับพื้นโต๊ะ

“.......” คาร์ลอสไม่ตอบเพราะยังงงกับภาพที่ตัวเองเห็น

“เข้ามาได้ยังไง นี่มันถึงเวลาปิดแล้ว” อัญญาตะคอกออกไปด้วยใจเต้นแรง ไม่รู้ว่าเพราะโมดหที่มีคนเข้ามาในห้องสมุดทั้งที่เลยเวลาเปิดทำการไปแล้ว หรือเพราะอายที่เขาเห็นว่าเธอกำลังดูอะไรอยู่

“ปิดที่ไหน ประตูยังเปิดอยู่” เขาตอบไปตามจริง

“ดูสิ นี่มัน 2 ทุ่มกว่าเข้าไปแล้ว ที่นี่ปิด 2 ทุ่ม ไม่รู้หรือไง” เธอชี้ไปที่นาฬิกาบนผนังสีขาวข้างประตูทางเข้า

“เอาตามจริงนะ ผมไม่รู้หรอกว่าที่นี่ปิดกี่โมง ในเมื่อเห็นคนอยู่ข้างในและประตูยังไม่ปิด ผมก็ถือว่าที่นี่ยังเปิดอยู่”

“........” อัญญาถอนหายใจเพราะดูแล้วคงยากที่จะเถียงกับชายตรงหน้า เธอไม่รู้ว่าที่เขาพุดเพราะอยากจะกวนประสาทเธอหรือพูดเพราะไม่เข้าใจภาษาไทยที่เธอพูด

“ถ้าคุณไม่รู้ก็ไม่เป็นไรค่ะ แต่ในเมื่อฉันบอกไปแล้วว่าที่นี่ปิดคุณก็ควรจะกลับออกไปได้แล้วนะคะ”

“ถ้าผมกลับออกไป คุณจะได้ดู......” เขาพูดแค่นั้นแล้วส่งยิ้มเจ้าเล่ห์ให้เธอ

อัญญาเห็นรอยยิ้มนั้นแล้วใจเต้นแปลกๆ ด้วยหน้าตาที่หล่อเหลาบวกกับรูปร่างที่สูงใหญ่ เธอจินตนาการไปไหนต่อไหนถึงกล้ามเนื้อที่ซ่อนอยู่ภายใต้เสื้อเชิ้ตสีครีมนั้น เมื่อนึกไปถึงบรรดาพระเอกหนังอย่างว่าที่เธอพึ่งจะดูไปเมื่อครู่หน้าก็แดงขึ้นมาทันที

คาร์ลอสยิ้ม เมื่อเห็นว่าหญิงสาวเอาแต่ก้มหน้าไม่กล้าสบตาเขา

“เอาอย่างนี้ไหม” เขาก้มกระซิบข้ามเค้าเตอร์

“เรื่องที่ผมเห็นจะไม่บอกใครถ้าคุณ......”

“คุณเห็นอะไร” อัญญาถามออกไปแล้วก็อยากจะหายตัวไปจากตรงนี้

“ก็....เห็นว่าคุณกำลัง..เอ่อ....” เขาจงใจพูดช้าๆ เพื่อดูปฏิกิริยาของหญิงสาว

“งั้นคุณจะเอาไง” เธอไม่อยากให้เขาพูดถึงเรื่องเมื่อครู่

“ก็ไม่เอาไง แค่คุณช่วยผมหาหนังสือสัก 2-3 เล่ม”

“แค่หนังสือเหรอ???”

“ใช่ แค่หนังสือ หรือคุณคิดเป็นอย่างอื่น”

ปกติแล้วคาร์ลอสเป็นคนไม่ค่อยพูด แต่ไม่รู้เพราะอะไรเขาจึงได้พูดกับคนตรงหน้าเกิน 3 ประโยค

“งั้นก็ได้”

เมื่อคาร์ลอสบอกหนังสือที่เขาต้องการเธอก็พาเขาเดินไปยังชั้นวางหนังสือ

ทางเดินมีเพียงแสงไฟจากหน้าเค้าเตอร์ทำให้คนตัวเล็กที่เดินไม่ระวังสะดุดเข้ากับพื้นไม้ปาเก้ที่มีบางส่วนหลุดออกมา

“ว๊าย!!!...” อัญญาหน้าคว่ำลงไปจนเกือบถึงพื้น ยังดีที่คาร์ลอสเป็นคนไวต่อสิ่งรอบข้างเขาจึงคว้าตัวหญิงสาวไว้ได้ทัน