บทที่2.เงาอดีต!! 4/4

“ไม่พูดก็ได้... แล้วเมื่อไรแกจะหยุดเหลวไหลล่ะหะ แกทำตัวแบบนี้... แม้แต่เด็กยังรู้เลยว่าแกกำลังประชดชีวิต...”

นางบ่น ยกมือขึ้นนวดคลึงระหว่างหัวคิ้ว ปวดศีรษะตุบๆ ขึ้นมาทันที เมื่อเห็นปฏิกิริยาตอบโต้ของบุตรชาย

ผ่านมา5 ปี...ทุกอย่างยังเหมือนเดิม ‘เด็กนั่น’ ยังคงมีอิทธิพลกับบุตรชาย แม้หล่อนจะหายสาบสูญไป

“มันเป็นวิถีของผู้ชาย แม่อยากให้ผมเรียบร้อยแบบที่แม่คิด คงไม่ได้ ผมไม่ใช่คนแบบนั้น”

ชายหนุ่มข่มอารมณ์โกรธ เขาตอบมารดาเสียงไม่สะทกสะท้าน

“มั่วราคะนะสิ แม่เห็นมีแต่ผู้หญิงเวียนเข้าเวียนออกรอบตัวแกไม่หยุด!! เมื่อไรจะลงหลักปักฐานจริงจังเสียทีล่ะออสติน อายุก็ไม่ใช่น้อยแล้วนะลูก”

คุณเยาวเรศกระแทกเสียงตอบ คำแก้ต่างให้ตัวเองของบุตรชาย มันช่างฟังแล้วระคายหูเหลือเกิน

“ถ้าแม่อยากอุ้มหลาน...คงต้องรออีกนาน ผมยังไม่พร้อมครับ” ชายหนุ่มตอบ เขาไม่พร้อม และไม่มีวันพร้อม!!

“เห้อ!! ออสติน...ผู้หญิงไม่ได้เหมือนกันทุกคนนะลูก ลองใช้ใจมองสิ แกอาจจะเจอคนๆ นั้น”

นางเตือนด้วยความหวังดี ผิดหวังกับผู้หญิงเพียงคนเดียว บุตรชายของนางถึงกับปิดประตูใจ เขาประชดชีวิตทำตัวเป็นเพลย์บอย เพียงเพราะไม่อยาก ‘รัก’ ใครอีก

ชายหนุ่มสูดลมหายใจลึกๆ เขาข่มความโกรธไว้ในอก ไม่มีวันยอมให้ใครย่างกรายเข้ามาในหัวใจ แค่ครั้งเดียวก็เกินพอ “แม่มีเรื่องแค่นี้ใช่ไหมครับ ผมงานยุ่ง ผมขอตัวก่อน” เขาเปรยเสียงแผ่ว ผุดลุกขึ้นยืน แล้วเดินจากไป แบบไม่ให้ท่านมีโอกาสได้รั้งไว้อีก

มืออวบอูมยกขึ้นกดลงบนอกข้างซ้าย เปลือกตาหลุบลง รีบเอนหลังพิงพนักเก้าอี้ เมื่อรู้สึกเจ็บแปลบๆ ขึ้นมาในบริเวณนั้น

“แม่ผิดเหรอออสติน? แม่ผิดเหรอที่อยากให้ลูกประสบความสำเร็จ โดยไม่มีเรื่องกวนใจ”

มีบางสิ่งที่เป็นความลับ!! มีเรื่องบางเรื่องที่นางทำ เพื่อให้บุตรชายไร้ความกังวล นางไม่คิดว่ามันจะมีผลทำให้เขากลายเป็นคนกระด้างเย็นชาแบบนี้ ช่างเถอะ!! เรื่องมันผ่านมาแล้วหลายปีดีดัก อีกไม่นานออสตินจะรู้สิ่งที่นางทำทั้งหมด...คือความหวังดี

“ฉันไม่ขอโทษเธอหรอกนะ ช่วยไม่ได้ เธออยากต้อยต่ำเอง...” นางรำพัน ไม่โทษใครทั้งนั้น นางเป็นแม่ ผิดเหรอที่นางจะคัดสรรแต่สิ่งดีๆ ให้ลูกตัวเอง

วันเวลาที่เคลื่อนที่ผ่านไปจะช่วยให้อดีตต่างๆ ถูกลบเลือน อีกไม่นานมันจะกลายเป็นแค่ความหลัง

ร่างสูงใหญ่ยืนอิงกรอบกระจก เขาทอดสายตามองความเวิ้งว้างตรงหน้าด้วยสายตาเลื่อนลอย ต่อให้โกหกคนทั้งโลกได้สำเร็จ ต่อให้ตะโกนปาวๆ ว่าไม่มี ‘เงาของใครคนนั้น’ อยู่ในหัวใจ แต่ในความเป็นจริงที่ชายหนุ่มรู้อยู่แก่ใจตัวเองเป็นอย่างดี เงาของหล่อน!! ไม่เคยลบเลือน ภาพความทรงจำนั่นยังตามมาหลอกหลอนเขาทุกครั้งยามที่เผลอตัว

“ไม่ ออกไป!!”

เสียงขับไล่ที่ฟังอ่อนล้าลงเรื่อยๆ จากที่เคยแข็งกร้าวดุดัน...เวลานี้แทบจะไร้ความแกร่งกล้าเสียแล้วนี่สิ เวลาไม่ได้ช่วยอะไรเขาเลย เพราะยิ่งพยายามผลักดัน...มากขึ้นเท่าไร มันก็ยิ่งมีผลสะท้อนกลับ และยิ่งทำให้เขาเจ็บหนักมากกว่าเดิม

“คนเลวแบบเธอ!! ไม่มีค่าพอให้พี่จำ!!”

เสียงที่ปนเปได้ด้วยความคลั่งแค้น น้อยใจ เสียใจ ไม่มีใครรู้ว่าออสตินกระซิบต่อว่าใคร มีแค่เขา คุณเยาวเรศ และสาวปริศนาคนนั้นเท่านั้นที่รู้

ป่วยการจะมาคิดถึงคนที่ทำให้เขาเจ็บ โลกกว้างใบนี้ยังมีดอกไม้สวยๆ รอให้เด็ดดมอีกมาก...ผู้หญิงคนนั้นเป็นแค่ความทรงจำแย่ๆ เป็นแค่ละลองฝุ่นที่เคยปลิวเข้ามาหล่นใกล้ตัว...แม้ฝุ่นนั้นจะเคยมีอิทธิพลทำให้หัวใจของเขาเบ่งบาน แต่มันคืออดีต...อดีตที่เขาจะฝั่งกลบไปกับกาลเวลา

“ที่เดิม...”

หลังกระแทกตัวลงนั่งบนเบาะหลังของรถยนต์สุดหรู วันนี้เขาไม่มีสมาธิพอที่จะโฉบเฉี่ยวรถยนต์คันโปรด...จึงต้องใช้บริการของคนขับรถ และสารถีย่อมรู้ดีที่ซ่องสุมของเขาอยู่หนใด เมื่อมันมีแค่ไม่กี่ที่ หลังจากออสตินเลิกงานประจำ...