พยัคฆ์ร้ายพ่ายเล่ห์ บทที่2.อลิน... 1/3

สุดๆ เป็นไอดอลให้กับวัยโจ๋ที่กำลังริเริ่มเดินบนเส้นทาง ‘นักเลง’ รู้ทั้งรู้ว่ามันเต็มไปด้วยอันตรายแต่ก็ยังมีผู้ชายหน้าโง่กระเสือกกระสนเดินเข้าไปบนเส้นทางนั้นกันเหลือเกิน...

เธอวางเงินค่ากาแฟไว้บนโต๊ะ และผุดลุกขึ้นยืน ก้าวตามชายหนุ่มไปห่างๆ เพื่อหาจังหวะเหมาะๆ ในการทำความรู้จัก เพื่อเข้าสู่จุดหมายที่ต้องการเป็นเกมการล้างแค้นที่เธอไม่อยากทำสักนิด แต่กลับต้องมาแบกไว้บนบ่าเพราะคำว่า ‘ลูกกตัญญู’ พ่อที่ไม่เคยไยดีตัวเองกับแม่ แค่ส่งเงินมาให้ใช้จ่ายแต่หน้าตาไม่เคยมาให้เธอรับรู้ว่ามี เฟยหลงเป็นบิดา แต่เท่าที่จำได้แทบนับครั้งได้เลยเชียวล่ะที่เคยเจอตัวเป็นๆ ของพ่อ ท่านอยู่ที่ฮ่องกง ในขณะที่เธอกับแม่อยู่เมืองไทย เนื่องจากสถานะแม่เป็นแค่ ‘เมียน้อย’ ผู้หญิงที่เคยมีความสัมพันธ์ทางกายกัน และมีลูกด้วยกันแค่นั้น

แม่ไม่ได้รักพ่อ และพ่อเองก็คงไม่ได้รักแม่ด้วย แต่แม่รักเธอที่สุดท่านทุ่มเทดูแลเธอเป็นทั้งพ่อและแม่ ไม่เคยทำอะไรที่เธอไม่ชอบ แม้แต่จะมีสามีใหม่ ท่านวางตัวดีเป็นเสาหลักให้ครอบครัว แต่กลับมีวาสนาน้อยนิด ต้องจากโลกไปก่อนวัยอันควรเพราะโรคภัย เธออยู่กับยายที่เมืองไทย จนวันหนึ่งเฟยหลงดั้นด้นไปหาถึงบ้าน ด้วยสีหน้าเศร้าหมองดำคล้ำ ดวงตาแดงก่ำ

“เฉิงอู่พี่ของแกตายแล้ว!! มีคนฆ่าเฉิงอู่ตาย และฉันต้องการให้แกเอาคืนไอ้หมอนั่น!!”

“ไม่เห็นจะเกี่ยวกันเลย อลินไม่ได้เกี่ยวข้องกับแก๊งของคุณเลย...ต่างคนต่างอยู่เถอะ ยังไงลูกชายของคุณก็คงไม่มีทางฟื้น” ยายลานแย้งเสียงเข้ม เธอสะบัดใบหน้าใส่ผู้ชายที่นั่งอยู่ตรงหน้า ไอ้ลูกเขยที่แทบไม่เคยเจอหน้าและเป็นคนทำให้ลูกสาวของท่านต้องมีราคีติดตัวด้วยคำตราหน้าที่ชาวบ้านชาวช่องก่นด่า ‘เมียน้อย’

“ได้ยังไงกันล่ะ พี่แกตายทั้งคนแกจะปล่อยให้คนฆ่าพี่แกลอยนวลไปได้ยังไง แกคิดดูสิฉันต้องเจ็บช้ำเท่าไรที่ต้องทนมองดูลูกถูกฆ่าตายต่อหน้าต่อตา!!”

“เหอะ!! จะเจ็บช้ำ จะเสียใจยังไง คนตายแล้วก็ไม่มีทางฟื้น อลินเป็นแค่ผู้หญิงตัวเล็กๆ จะไปทำอะไรได้ ขนาดเจ้าพ่อใหญ่อย่างท่านเฟยหลงยังพ่าย” เสียงเหน็บแนมของผู้สูงวัย เธอเอ่ยแย้งทุกคำพูดและไม่เห็นด้วยอย่างแรง แต่หญิงสาวกลับนิ่งเฉยจนนางเองยังกลัวใจ...ลูกเสือ ยังไงก็เป็นเสือวันยังค่ำ เธอเห็นอลินมาตั้งแต่เล็กแต่น้อย ยังไม่เคยเดาใจหลานสาวได้เลย หญิงสาวเงียบขรึมและเป็นคนดูยาก...

“แม่ก็พูดได้สิ แม่ลานไม่ได้เป็นฉัน จะรู้ได้ยังไงว่าการสูญเสียลูกชายที่หวังให้เป็นผู้นำแทนตัวเอง มันเจ็บช้ำขนาดไหน?”

“ฉันก็เป็นแม่คน ทำไมฉันจะไม่รู้ แต่ฉันรู้จักแยกแยะ อยู่ในวงการนักเลง ไม่ฆ่าเค้า เค้าก็มาฆ่า...อย่าเอาเรื่องสายเลือดมาขอร้องเลยอลินไม่ควรเข้าไปยุ่งตรงนั้น”

“ยาย...”

“อยู่เฉยๆ น่าอลิน พ่อแกมันคนเห็นแก่ตัว ถ้าไม่เดือดร้อนจะโผล่หน้ามาให้เห็นไหม? คงไม่มีทางแล้วสิ!! ถึงดั้นด้นมาถึงนี่ได้” นางขยับปากบอกหลานสาว ริมฝีปากเหี่ยวย่นเบ้แบะ และอยากจะขับไล่เฟยหลงไปเสียให้พ้น ไม่อย่างนั้นคงมีเรื่องเดือดร้อนแน่ๆ

“ยังไงฉันก็เป็นพ่อของหลานแม่น่ะ...การที่พ่อ แก่ๆ คนนี้จะมาขอร้องให้ลูกสาวช่วยมันผิดหรือ?”

“ถ้าแกรักลูกเหมือนที่แกอยากจะบอกนะ แกคงไม่ให้อลินไปเสี่ยงอันตรายหรอกใช่ไหม? คนที่สามารถฆ่าลูกชายท่านเฟยหลงผู้ยิ่งใหญ่ได้ คงไม่ใช่คนธรรมดา แล้วอย่างนี้ยังจะอยากให้อลินไปเสี่ยงกับคนน่ากลัวอย่างนั้นเหรอ?” นางกรรโชกเสียงเคร่ง จะให้หลานสาวไปเสี่ยงอันตรายอย่างนั้นได้ยังไง เมื่อเหมือนเดินเข้าสู่ประตูนรกชัดๆ ...

“เพราะอย่างนี่ไงถึงต้องใช้คนแปลกหน้า ไม่เกี่ยวข้องกับฉัน!! ในฮ่องกงไม่มีใครรู้ เรื่อง ‘อลิน’ มันเป็นจังหวะเหมาะที่จะได้ลงมืออย่างแนบเนียน”

“แกก็คิดได้แค่นี้...ทำไมไม่ปล่อยวางบ้าง ฆ่าแกงกันไปกันมาเมื่อไรจะจบ”

“จะจบได้ก็ต่อเมื่อ...ไอ้นั่นมันต้องตายตามเฉิงอู่ไป!!”