168ชั่วโมงยั่วให้รัก บทที่1.หนุ่มละตินสุดหล่อ 2/3

“แล้วหนูรัก เดียโก้ตรงไหน!! เคยเจอกันแทบจะนับครั้งได้ เขามีอะไรดีจนลูกอยากจะมอบสิ่งสำคัญให้เขาล่ะ”

เสียงของแพรวลดาเข้มขึ้น เธอไม่ได้ต้องการให้ลูกสาวไปข้องแวะกับผู้ชายแสนอันตรายคนนั้น เสน่ห์ของชายหนุ่มสามารถดึงผู้หญิงด้อยประสบการณ์แบบระดับดาวได้อย่างง่ายดาย และลูกสาวของเธอก็จะกลับมาพร้อมกับหัวใจกลัดหนอง เมื่อไม่สามารถสลัดเงาของชายหนุ่มให้หลุดออกไปจากหัวใจได้

“ไม่รู้สิคะ ดาวน้อยรู้แค่ว่า เขาอยู่ตรงนี้ อยู่ในนี้มานับตั้งแต่จำความได้”

หญิงสาววางมือเหนือเนินอก ตรงตำแหน่งหัวใจ ในนั้นมีภาพเงาของเดียโก้อยู่จนเต็มเปี่ยม

“ตามใจ...แม่รู้ว่าเมื่อหนูปักใจแล้ว หนูต้องทำให้สำเร็จ แม่ห้ามไปหนูก็คงไม่ฟังใช่ไหมล่ะ แต่ว่า...แม่มีข้อแม้ แม่ให้เวลาแค่ 7 วัน เมื่อหนูทำไม่สำเร็จก็ต้องกลับมาบ้าน”

“7 วัน 168 ชั่วโมงเองนะคะแม่ เวลาแค่นี้ดาวน้อยจะทำอะไรได้”

หญิงสาวครางเสียงแห้ง เธอยกมือขึ้นนับก่อนจะร้องโยเย เมื่อเวลาที่เธอจะพิชิตใจของเดียโก้มันชั่งสั้นกุดเหลือเกิน

“ผู้ชายคนนั้นอันตรายมากกว่าที่หนูรู้จ้ะ...แม่หวังดีถึงได้กำหนดเวลาให้ ดาวน้อยจะได้ไม่ผูกพันกับเขาเกินไป เวลาที่ถอยหลังกลับจะได้ไม่เจ็บปวดมากนักไง”

แพรวลดานึกในใจ เวลาเพียง1วันหากเดียโก้สนใจลูกสาวของเธอจริงๆ มีหรือว่าระดับดาวจะหนีรอด นี่นับว่าเธอเสี่ยงเกินไปด้วยซ้ำเพราะเวลาต้อง7วันมันอาจจะทำให้อะไรๆ เปลี่ยนแปลงไปหลายอย่าง

“แม่คะ...”

เธอพยายามออดอ้อนมารดาซ้ำอีกครั้ง แต่ดูเหมือนว่าแพรวลดาจะเตรียมพร้อม เธอทำใจแข็งไม่สนใจการออดอ้อนของระดับดาว เพราะมันหมายถึงว่าเธอจะต้องยืดเวลาให้ลูกสาว แต่มันจะทำให้ระดับดาวจะต้องเจ็บปวดเพิ่มมากขึ้น

“ไม่ว่าหนูจะอ้อนยังไงก็ไม่สำเร็จหรอกดาวน้อย ขอให้รู้ไว้แม่หวังดีกับหนูจริงๆ”

ระดับถอนลมหายใจเฮือกๆ เธอรีบขับไล่ความท้อแท้และมุ่งตรงไปเบื้องหน้า เพราะเวลาของเธอหดสั้นลงไป24 ชั่วโมงแล้ว เธอยังไม่สามารถดึงให้เดียโก้หันมามองเธอได้เลย เพราะฉะนั้นต้องลงมือทำอะไรสักอย่างก่อนที่จะหมดเวลา...

ป้ายเปิดรับนางแบบ...ตั้งหราอยู่หน้าตึก มันเข้าสู่ช่วงฤดูกาลแฟชั่น จนโมเดลลิ่งต้องรีบเฟ้นหาตัวนางแบบหน้าใหม่ๆ มาป้อนให้เพียงพอ สาวๆ สวยๆ ตบเท้ากันมารอจ่อคิวเพราะเป้าหมายอันยิ่งใหญ่ไม่ได้มีแค่ชื่อเสียงเงินทอง แต่มันหมายรวมถึง ได้มีโอกาสใกล้ชิดกับหนุ่มหล่อแสนเสน่ห์ เช่น เดียโก้ ดิเอโก ด้วย...

ระดับดาวยิ้มแป้น เธอไม่ได้ขี้เหร่เสียจนดูไม่ได้ แถมเธอถูกคุณแพรวลดามารดาเคี่ยวเข็ญเรื่องการเดินและวางตัวมาตั้งแต่ยังเด็กๆ เพราะฉะนั้นเรื่อง เดิน เรื่องการโพสต์ท่า มุมไหน องศาไหนที่เหมาะกับตัวเองเธอรู้ดี เพราะค่อนไปทางเชี่ยวชาญ เรื่องนี้จึงไม่ใช่ปัญหา แต่ที่สำคัญคือหากเธอเสียเวลากับเรื่องนี้ จะทำให้เวลาที่เธอจะตามติดเดียโก้เหลือน้อยลง แต่หากไม่ทำก็แทบจะไม่มีช่องทางไหนเข้าถึงเขาได้เลย แม้มารดาจะฝากฝังเธอกับชายหนุ่ม เขาก็ดูแลแกนๆ ไม่ได้ใส่ใจมากนัก เพราะไม่สะดุดหรือติดใจอะไรกับเธอเลยด้วยซ้ำ

“เอาวะ ไม่ลองไม่รู้ดาวน้อย สู้ๆ”

เธอรีบขับไล่ความท้อแท้ออกไปจากความคิด เดินตรงไปยังเคาน์เตอร์เพื่อสมัครเป็นหนึ่งในนางแบบหน้าใหม่ของ “ดิเอโกโมเดลลิง”

สาวผมบลอนด์หุ่นสะท้านทรวงมองระดับดาวตั้งแต่หัวจรดปลาย เท้า และเบะปากยิ้มหมิ่นๆ ให้กับเธอ เมื่อพยายามมองหาจุดเด่นในตัวของหญิงสาวแล้วยังค้นหาไม่พบ

“ยังไม่ปิดใช่ไหมคะ ของใบสมัครใบหนึ่งค่ะ”

“ค่ะ ยังไม่ปิดแต่ว่า...มันจะเป็นการเสียเวลาเปล่าสำหรับคุณนะคะ เราคัดแต่คนที่มีจุดเด่นๆ ไม่ใช่ใครก็ได้ที่มีอยู่ทั่วๆ ไป”

“ค่ะ...ดาวน้อยรู้ ว่าการเป็นนางแบบควรมีสิ่งไหนบ้าง และดาวน้อยคิดว่าตัวเองทำได้ คุณอย่างเป็นกังวลไปเลยค่ะ”