บทที่ 1 ท่านแม่ทัพ

ร่างเล็กที่ถูกจับมัดไว้ในกระสอบถูกโยนเข้ามาภายในกระโจมของผู้เป็นนาย ซู่อ๋องลู่หนิงหวังดำรงตำแหน่งแม่ทัพใหญ่มองที่กระสอบใบนั้นพร้อมกับยกสุราขึ้นดื่ม

ในขณะที่อวิ๋นอ๋องหานเซียวรองแม่ทัพที่มีศักดิ์เป็นลูกพี่ลูกน้องของซู่อ๋องดูจะสนใจกว่า เขายกสุราจรดริมฝีปากดื่มอย่างละเมียดละไมพร้อมกับลุกขึ้นในมือยังคลึงแก้วสุราช้า ๆ 

เขาเตะกระสอบใบนั้นไปครั้งหนึ่ง แรงจากฝ่าเท้าไม่นับว่ามากแต่เหตุไฉนมีเสียงหนึ่งดังออกมา

"อ๊า ซี๊ด"

อวิ๋นอ๋องหานเซียวมองทหารที่นำกระสอบนี้เข้ามา ทหารผู้นั้นคุกเข่าลงทันใด

"ทูลท่านรองแม่ทัพนี่คือนางคณิการ่านรักผู้หนึ่งที่พวกข้าจับได้ขณะสู้กับโจรพวกนั้นขอรับ เห็นว่านางงดงามนักจึงนำมาถวายนายท่านทั้งสอง"

แน่นอนว่าทหารใต้การนำทัพของพวกเขาล้วนซื่อสัตย์ แม้จะอดอยากปากแห้งเรื่องสตรีมานานหลายปีเพียงใด แต่หากเป็นของดีที่พวกเขาคิดว่าคู่ควรกับผู้เป็นนายจึงไม่รีรอที่จะนำของดีมาประเคนให้ถึงมือ

อวิ๋นอ๋องผู้มีใบหน้าหล่อเหลาแต่ดูเย็นชาเป็นอย่างยิ่งเอ่ยด้วยน้ำเสียงราบเรียบหาได้ตื่นเต้นประการใด

"เปิดดูเสียหน่อยพวกเจ้าจะได้ไม่เสียน้ำใจ ว่างเว้นสตรีมานานได้นางคณิกามาบำบัดก็คงจะสำราญอยู่บ้าง"

ทหารผู้นั้นรีบทำตามคำสั่ง เขาแกะกระสอบใบใหญ่ออก ที่ต้องจับนางไว้ในกระสอบเช่นนี้มีสาเหตุเพียงประการเดียวก็คือ ไม่ให้ผู้ใดเห็นร่างงดงามของนางแล้วเกิดราคะจนกระทั่งอดใจไม่ไหวนำของมาไม่ถึงมือนายท่านทั้งสอง

เมื่อหนานอิงถูกปล่อยเป็นอิสระร่างกายร้อนรุ่มของนางได้รับไอเย็นแล้วจึงรู้สึกดีขึ้นเล็กน้อย แต่ความร้อนรุ่มนี้ทำเช่นไรก็ไม่หาย นางรู้เพียงแต่ว่าต้องการผู้ใดและสิ่งใดสักอย่างมาสัมผัส

อวิ๋นอ๋องหานเซียวนั่งลงจับคางของนางให้เงยขึ้นเขาไม่พูดสิ่งใดมีรอยยิ้มเล็กน้อยปรากฏที่ใบหน้า

ทหารผู้นั้นย่อมรู้ว่าเขาพึงใจเพียงใด

ซู่อ๋องลู่หนิงหวังวางจอกสุราเห็นร่างขาวผ่องราวหยกขาวเนื้อดีคลานออกมาจากถุงใบนั้นในใจพลันคิดว่าคงเป็นยอดคณิกา เขาจึงเริ่มรู้สึกอยากเห็นหน้าเสียแล้ว

และเมื่อได้เห็นใบหน้างดงามของนางอีกทั้งท่าทางร่านราคะที่นางมองพวกเขาด้วยดวงตาหยาดเยิ้มจึงยกมุมปากขึ้นเล็กน้อย

ลู่หนิงหวังเดินไปเปิดหีบที่อยู่ข้างเตียงโยนถุงเงินถุงใหญ่ที่ยึดมาได้จากพวกกบฏ ให้ทหารผู้นั้นแล้วเอ่ยเสียงเย็น

"เอาไปแบ่งกันข้าพอใจมากคิดว่าท่านรองแม่ทัพก็เช่นกัน"

ทหารผู้นั้นได้รับความดีความชอบด้วยเงินก้อนใหญ่ ไม่ไกลจากที่พักแรมมีเมืองใหญ่เขาจึงคิดขออนุญาตนายท่านออกไปสำราญกันเพื่อปลดปล่อย

"ท่านแม่ทัพขอรับห่างจากนี่ราวหนึ่งชั่วยามเราจะเข้าเขตเมืองใหญ่พวกข้าน้อยความจริงอยากขออนุญาตท่าน"

ลู่หนิงหวังยกมือขึ้น

"ไปเถิดเหนื่อยมาหลายปีแล้ว แต่เวรยามที่อยู่เฝ้าค่ายต้องกำชับอย่าให้หละหลวมเข้าใจหรือไม่"

"ข้าน้อยรับทราบ ขอบคุณท่านแม่ทัพ ขอบคุณท่านรองแม่ทัพ ขอรับ"

ถึงท่านแม่ทัพและท่านรองแม่ทัพในยามออกรบจะกลายเป็นปีศาจร้าย แต่หลังจากงานใหญ่เสร็จลุล่วงทหารในการดูแลของเขาที่รอดตายมักจะได้ปูนบำเหน็จและร่ำรวยยกฐานะขึ้นมาได้ ทุกคนที่อยู่ในกองทัพจึงเคารพและเชื่อฟังเป็นอย่างมาก

เมื่อคนออกไปแล้วคงเหลือแต่เพียงแม่ทัพใหญ่ทั้งสองกับหญิงคณิกาผู้นี้ที่อยู่ด้านใน 

อวิ๋นอ๋องหานเซียวบัดนี้นั่งลงสำรวจร่างกายของนางโลมผู้นี้แล้วเอ่ยถามเสียงหนัก

"บอกนามของเจ้ามา"

"นายท่านข้าร้อนเหลือเกินช่วยข้าด้วยเจ้าค่ะ นามของข้าคือหนานอิงเจ้าค่ะ อ๊า ร้อนไปหมดแล้ว อ๊า"

อวิ๋นอ๋องหานเซียวหัวเราะเย็นเมื่อเห็นนางกำลังเล่นรักถูไถส่วนนั้นของนางกับปลายเท้าของเขา เขารู้อยู่แล้วว่าพวกโจรป่ามักจะให้นางโลมที่ติดตามพวกเขาดื่มยากำหนัดเพื่อร่วมรักกับคนทั้งกองโจร

นางผู้นี้ก็เช่นกันแต่ในเมื่ออยู่ในสถานะนางโลมแล้วก็ย่อมเป็นหน้าที่ของนางที่จะสนองตัณหาบุรุษพวกนั้น 

"เจ้าชอบนางหรือ"

ซู่อ๋องลู่หนิงหวังเดินกลับมานั่งยังเก้าอี้ที่เดิมพร้อมกับถามน้องชาย

"นางงดงามมากผิวพรรณละเอียดขาวผ่อง แต่ไม่รู้ว่าด้านในจะงามเช่นด้านนอกหรือไม่ท่านพี่ก็รู้ว่าข้าชอบสตรีที่งดงามทั้งเรือนร่าง"

"เช่นนั้นก็ให้ปรนนิบัติเจ้าแล้วกัน"

ซู่อ๋องเอ่ยอย่างใจกว้าง 

"ท่านพี่ให้นางปรนนิบัติเราทั้งคู่เถิด สงครามทำให้เราเคร่งเครียดมามากเกินไปแล้ว เราสองคนย่อมดีกว่ากลุ่มโจรทั้งโขยงนั่นเป็นแน่ นางน่าจะเหนื่อยน้อยกว่า"

ซู่อ๋องลู่หนิงหวังยกมุมปากคล้ายจะหัวเราะเบา ๆ เขาขยับตัวไปที่เตียงแล้วเอ่ยว่า

"นางแพศยาเจ้าเข้ามา ดูว่าจะทำให้ข้าและน้องชายพึงใจได้หรือไม่"

หนานอิงย่อมฟังที่พวกเขาพูดไม่เข้าใจ ดวงตาของนางพร่ามัวแยกทิศทางไม่ออก รู้เพียงแต่ว่านางร้อนรุ่มและต้องได้รับการปลดปล่อยในตอนนี้

หลังจากถูกกลุ่มโจรจับมาเรียกค่าไถ่จากท่านพ่อแล้ว นางก็อยู่อย่างหวาดกลัวในกระท่อมเล็ก ๆ มีโจรคอยเฝ้านับสิบคนและหลังจากนั้นหนึ่งในกลุ่มโจรเกิดติดใจเรือนร่างและความงามของนาง แม้หัวหน้าโจรจะห้ามปรามเพราะกลัวเสียราคาด้วยตั้งใจว่าหลังจากได้เงินค่าไถ่แล้วจะไม่ส่งมอบนางคืนแก่บิดาแต่จะผิดคำพูดแล้วขายนางต่อไปที่หอนางโลม

สตรีผู้งดงามเช่นนี้เขาจะพลาดเงินก้อนโตได้อย่างไร

แต่โจรผู้ทรยศนั่นกลับใจกล้าวางยากำหนัดอย่างรุนแรงเพื่อจะเชยชมความงามของนางโดยที่หนานอิงไม่โวยวายจนทำให้เขาถูกจับได้

เพราะถูกยาปลุกกำหนัดทำให้หนานอิงในยามนี้ไม่รู้เหนือใต้แล้ว นางรู้เพียงแต่ว่าก่อนที่นางจะตายด้วยความทรมานนางต้องได้รับการปลดปล่อย แต่ปลดปล่อยอย่างไรนางเองก็ไม่รู้เช่นกัน

อวิ๋นอ๋องหานเซียวเหมือนจะเป็นบุรุษที่อ่อนโยนกว่าซู่อ๋องลู่หนิงหวังเล็กน้อย เขาก้มลงแล้วช้อนร่างบอบบางของนางเอาไว้ในวงแขน หนานอิงเหมือนได้รับยาวิเศษจากเรือนกายบุรุษหญิงสาวกอดคอของเขาแล้วตวัดลิ้นเลียตามสัญชาตญาณดิบในร่างกายทันใด

"นังแพศยาผู้นี้ร่านรักเหลือเกิน ใจเย็น ๆ เถิด เจ้าได้ปรนนิบัติข้าและพี่ชายเป็นแน่"

เขาหัวเราะด้วยความพอใจก่อนจะวางนางลงที่เตียง กระทั่งได้ยินเสียงเย็นชาของซู่อ๋องดังขึ้น

"ถอดอาภรณ์ของเจ้าออกให้หมดแล้วทำหน้าที่ของเจ้าได้แล้ว"

หนานอิงเองก็คิดว่าเสื้อผ้าของตนเองช่างทำให้ปวดแสบปวดร้อนยิ่งนัก นางจึงถอดมันออกอย่างรวดเร็ว เมื่อเนื้อนวลขาวผ่องอยู่ภายใต้สายตาของคนทั้งสอง ทำให้พวกเขาถึงกับหยุดนิ่งแล้งเพ่งมองนางด้วยสายตาตกตะลึง

นางแพศยานี้ช่างงดงามน่าดูดกินไปทั้งตัวอย่างที่สตรีอื่นไม่มีทางเทียบได้