1.เกิดใหม่

"โอ๊ยทำไมวันนี้มันร้อนจังเลย

"ขณะวรดากำลังทำอาหารในร้านอาหารขนาดใหญ่ เป็นเชฟที่มีฝีมือหาตัวจับยาก มีพนักงานมาเรียกวรดาเนื่องจากมีลูกค้าอยากพบ เมื่อวรดาออกไปพบกลับพบเพียงคุณยายท่านหนึ่งกำลังนั่งรับประทานอาหาร

"สวัสดีคะคุณยายเรียกหนูมาทำไมคะ"

เมื่อคุณยายเห็นวรดาก็จ้องมองบริเวณผมของวรดาที่มีโบว์ผูกเอาไว้ วรดาเป็นคนชอบโบว์มาตั้งแต่เด็กๆจึงมักผูกโบว์ตลอด เมื่อวรดาเห็นว่าคุณยายจ้องมองก็คิดว่าคุณยายอยากได้จึงเเกะให้

"นี่คะคุณยายหนูยกให้"

คุณยายยื่นมือมารับเเละส่งโบว์ที่หยิบมาตอนไหนไม่รู้ส่งให้เเละพูดกับวรดา

"นังหนูเจ้าจะได้ไปในที่ของเจ้าขอให้เจ้าโชคดี"

เมื่อคุณยายพูดเสร็จก็เดินจากไป วรดาก้มไปมองที่โบว์ที่คุณยายมอบให้กลับพบว่ามันสวยมากมีลวดลายที่สวยงาน ตอนนั้นวรดาไม่ได้คิดมากและเดินกลับไปทำอาหารต่อ แต่ไม่รู้เลยว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อจากนี้

21.30

เมื่อถึงเวลาเลิกงานวรดาเก็บของเรียบร้อยและเดินไปบริเวณที่จอดรถขับรถออกไปได้ประมาณ20นาที ขณะกำลังจะขับรถข้ามสะพานอยู่ๆสะพานก็ขาดทำให้รถพลิกคว่ำตกลงในแม่น้ำ

ขณะกำลังจะร่วงลงแม่น้ำวรดาก็คิดถึงสิ่งต่างๆ ไม่ต้องมีสิ่งให้ต้องห่วงเพราะพ่อแม่วรดาท่านเสียไปตั้งแต่วรดาเด็กๆคุณยายที่เลี้ยงวรดามาก็พึ่งเสียไปเมื่อ1ปีที่แล้ว เมื่อรู้สึกว่าตนเองไม่มีอะไรให้ห่วงก็หลับตาลง

อีกภพหนึ่ง

"ท่านพี่ข้าเจ็บท้อง"เมื่อเลี่ยงรุ่ยได้ยินเสียงฮูหยินของตนจึงเรียบไปบอกให้ เลี่ยงหลิ่งไปตามหมอผู้เฒ่า

"ฮูหยินเจ้าจะปลอดภัยรอท่านหมอก่อนท่านกำลังมา"

"ท่านพ่อท่านแม่จะเป็นอะไรหรือป่าวขอรับ"

"น้องเจ้ากำลังจะเกิด"

โอ๊ย โอ๊ย ข้าเจ็บ!

วรดาที่นึกว่าตนเองตายไปแล้วแต่นานแล้วทำไมวิญญานนางไม่ไปที่อื่นยังรู้สึกอึดอัดเหมือนจมน้ำอีกพยายจะหาทางออก แต่ไม่พบ อีกทั้งตาทั้ง2ข้างก็ปิดสนิท ไม่เห็นเเสงอะไรเลย

"ท่านพี่หมอมารึยังเจ้าค่ะ ข้าเจ็บท้องโอ๊ย!!!! "

"ฮูหยินเจ้ารออีกนิดผู้เฒ่ากำลังมา"

"มาแล้วข้ามาแล้วเจ้าต้มน้ำร้อนรึยัง"

"ข้าเตรียมหมดเเล้วขอรับ"

"งั้นเรามาเริ่มเจ้าหายใจเข้าลึกๆนะเลี่ยงหลินลูกเจ้าจะปลอดภัย"

"เจ้าค่ะ"

วรดาอยู่ๆก็รู้สึกหายใจไม่ออกเริ่มดิ้นตัวอย่างเเรง

"เอ้าเจ้าเบ่งอีกนิดเดียวหัวลูกเจ้าจะโพล่แล้ว"

อึบ! อึบ! แอ๊ แอ๊

"ออกมาเเล้วลูกเจ้าเป็นเด็กผู้หญิง"

วราดาเหมือนหลุดออกมาจากสิ่งที่อึดอัด นางพยายามจะลืมตาขึ้นเเต่ก็ทำได้เพียงเล็กน้อยก็พยายามจะพูด"แอ๊ แอ๊ แอ๊"

เสียงเด็ก จึงพยายามจะพูดอีกครั้งแต่เสียงที่ออกมายังเป็นเสียงเด็ก

"ท่านพ่อน้องสาวร้องเรียกข้าด้วย"

"พี่ใหญ่น้องสาวร้องเรียกข้าต่างหาก"

"พอๆพวกเจ้าไม่ต้องทะเลาะกัน"

วรดาเมื่อได้ยินเสียงพูดก็หันมองไปรอบๆกับพบกับสามีภรรยาและเด็กอีก2คน เมื่อลองยกมือขึ้นมือของตนก็เล็กลงมาก

"ทำไมมันเล็กลง"เสียงที่เปล่งมา แอ๊ แอ๊

แอ๊ แอ๊แอ๊ หรือว่าจะเกิดใหม่ แต่ทำไมความทรงจำนางไม่หายไป

เมื่อคิดได้ดังนั้นนางก็หันไปมอบรอบๆเเต่ก็เห็นเพียงเเสงเลือนลาง นางอยู่เเบบนี้เกือบเดือนนางไม่รู้อะไรนอกจากรู้ว่าภาษาที่พวกเขาพูดเป็นภาษาจีน จนในที่สุดดวงตาของนางก็มองเห็นได้ชัดเจน

เมื่อมองไปรอบๆก็เห็นเครื่องใช้เก่าๆ เสื้อผ้ามีรอยปะชุน นางก็รู้ในทันทีว่านางเกิดในยุคจีนโบราณในครอบครัวอยากจนนางก็พอจะได้บินว่าครอบครัวนี้ไม่ได้มรเงินเเต่ไม่คิดว่าจะขนาดนี้ เพื่อความอยู่รอดข้าจะรีบโตเพื่อหาเงิน ข้าจะทำให้ ครอบครัวนี้รวย! รวย!

"ท่านพ่อดูนี้สิขอรับ"

"อะไรรึพี่ใหญ่

"ที่ขาน้องสาวมีผ้าผูกมัดติดอยู่ขอรับ"

"จริงด้วยท่านแม่"

"พ่อว่าอาจจะเป็นของขวัญจากท่านเทพที่มอบให้นาง"

วราดาเมื่อได้ยินผู้ที่เเทนตนเองว่าพ่อพูดจึงมองข้อเท้าตนเองเห็นว่าเป็นโบว์ที่คุณยายให้ก็ตกใจมันติดตามนางมาจากโลกปัจจุบัน โบว์นี้ทำไหมตลอด 1เดือนที่ผ่านมาไม่มีใครเห็นเมื่อนางมองเห็นมันก็มาปรากฎ