บทที่ 8 นางกำลังจะวางยาพิษท่านอ๋อง

เทียนเฟิงและคนอื่นๆ มองหน้ากันไปมา แต่บรรยากาศที่นี่กลับยิ่งหนักอึ้ง

ขณะนี้ พวกเขาไม่อาจปล่อยให้ฝ่าบาทพบว่าอาการป่วยหนักของหยุนฝู้เฉินรุนแรงถึงเพียงนี้ และไม่อาจขัดราชโองการได้ มิเช่นนั้นเกรงว่าจะเกิดภัยพิบัติครั้งใหญ่ขึ้น

เซี่ยจินอานกวาดสายตามองมาที่สี่องครักษ์คนสนิทเทียน ตี้ เสวียน หวง แต่พบว่าร่างของตี้เฟิงคล้ายกับหยุนฝู้เฉินมากที่สุด แววตาของนางขยับเล็กน้อย ในใจเกิดความคิดบางอย่างขึ้น

"เฮ้" เซี่ยจินอานเปิดปาก ดึงดูดความสนใจจากพวกเขาทั้งห้าคน

"ในเมื่อฝ่าบาทต้องการป้ายทหาร เช่นนั้นก็หาคนมาปลอมตัวเพื่อนำเอาออกไปก็ได้แล้ว"

"เมื่อเป็นเช่นนี้ ฝ่าบาทก็พอใจแล้ว แน่นอนว่าจะไม่สืบสาวราวเรื่องอีก และสถานการณ์ของท่านอ๋องของพวกเจ้า ตราบใดที่สามารถรักษาอาการป่วยเอาไว้ได้ ก็จะสามารถปกปิดที่ผ่านมาได้"

ตอนนี้สภาพของหยุนฝู้เฉินแย่มาก นี่เป็นวิธีที่ดีที่สุด

"ใช่ งั้นต้องเป็นข้าแน่นอน" ตี้เฟิงนึกออกอย่างฉับพลัน เขาติดตามท่านอ๋องมาตั้งแต่เด็ก และรู้ดีว่าสำหรับท่านอ๋องแล้ว เขามีความคล้ายที่สุดแล้ว สามารถผ่านด่านไปได้

แต่ถึงอย่างนั้น เทียนเฟิงและคนอื่นๆ ก็ยังมีสีหน้าที่ลำบากใจ

ไม่ต้องพูดถึงว่าพวกเขาจะสามารถตัดสินใจแทนท่านอ๋องได้หรือไม่ คำถามที่แท้จริงยิ่งกว่าที่อยู่ข้างหน้าก็คือ----

"พวกเรา......ไม่รู้ว่าป้ายทหารของท่านอ๋องอยู่ที่ไหน" หวงเฟิงกล่าวอย่างช่วยไม่ได้

แม้ว่าพวกเขาทั้งสี่คนจะเป็นองครักษ์ของท่านอ๋อง แต่ป้ายทหารนั้นก็สำคัญเกินไป พวกเขาจึงระมัดระวังและหลีกเลี่ยงมัน แต่ตอนนี้ได้กลายเป็นปัญหาใหญ่

เซี่ยจินอานกลอกตา กับพวกเขาแล้วถึงกลับพูดไม่ออกอีกครั้ง "ในเมื่อไม่รู้ว่าอยู่ที่ไหน ก็หาไม่ได้เหรอ? ของสำคัญขนาดนี้ต้องพกติดตัวไปด้วยแน่ๆ"

แต่พอคำพูดนี้หลุดออกมา บรรยากาศก็ยิ่งกระอักกระอ่วนมากขึ้น ทั้งห้าคนมองหน้ากันไปมา แววตาหดเล็กลง แต่ไม่มีใครกล้าเข้าไปค้นตัวท่านอ๋องแม้แต่ก้าวเดียว

"เรื่องเยอะ" เซี่ยจินอานแสดงท่าทีรังเกียจพวกเขา พูดจบก็พับแขนเสื้อขึ้น แล้วไปดึงเสื้อผ้าของหยุนฝู้เฉินทันที!

“นัง......คุณหนูเซี่ย ห้ามล่วงเกินท่านอ๋องง่ายๆ นะ" เห็นนางกำลังจะค้นตัว พ่อบ้านก็พูดด้วยสีหน้าลำบากใจ

แต่การเคลื่อนไหวของเซี่ยจินอานไม่ได้หยุด และยังกล่าวว่า "you can you up,no can no bb"

โดยธรรมชาติแล้วทั้งห้าคนฟังไม่เข้าใจแน่นอน และใบหน้าทั้งยังสับสนอีกด้วย

"ไม่ทราบว่า คุณหนูเซี่ยพูดนั้นหมายถึงอะไร" พ่อบ้านถาม

"ก็หมายความว่าให้เจ้าหุบปากยังไงล่ะ"

น้ำเสียงของเซี่ยจินอานไม่ค่อยดีนัก

ระหว่างที่กล่าว นางได้คลำหาบนตัวของหยุนฝู้เฉินแล้ว สุดท้าย ก็พบป้ายทหารบนหน้าอกของเขา

สีหน้าของนางเต็มไปด้วยความปีติยินดี และดึงป้ายทหารออกมา

หยุนฝู้เฉินเหมือนจะขยับตัวเล็กน้อย นางตกใจจนรีบดีดเข็มเงินไปหลายเล่ม พอดูไม่เป็นอะไร จึงลุกขึ้นอย่างวางใจ

"ได้แล้ว เอาไปสิ" เซี่ยจินอานมอบป้ายทหารให้เทียนเฟิงตามใจชอบ

ม่านตาของเทียนเฟิงหดเล็กลง เห็นได้ชัดว่าเขามีฝีมือดี แต่ตอนนี้เขายุ่งมากจึงฝืนรับป้ายทหารได้ แต่หลังจากนั้นเขาก็ไม่ได้ขยับเขยื้อนอะไร

ตี้เฟิงยิ้ม และพูดกับเซี่ยจินอานว่า "ยังต้องรบกวนคุณหนูเซี่ยจัดเสื้อผ้าของท่านอ๋องให้ดีๆ หน่อย"

ถุย!

แล้วถลึงตาใส่ เซี่ยจินอานคือหมดคำพูด

ข้างกายหยุนฝู้เฉินเป็นคนประเภทไหนกันเนี่ย?

เมื่อภัยคุกคามถึงความปลอดภัยของท่านอ๋องของพวกเขา ทุกคนต่างก็เรียกนางมาร เอาล่ะ ตอนนี้เมื่อมีความต้องการขอร้องนาง คุณหนูเซี่ยนี้ก็เรียกได้ช่างน่าฟังเสียจริง!

"ช่างมันเถอะ"

เซี่ยจินอานขี้เกียจเกินกว่าจะถือสาพวกเขา คิดในใจว่ายังไงตัวเองก็ได้สัมผัสร่างของหยุนฝู้เฉินหมดแล้ว เขาตื่นขึ้นมาต้องโกรธแน่ๆ งั้นก็ไม่สำคัญหรอก

จากนั้นก็ถลกผ้าผืนของหยุนฝู้เฉินนั้นจนเกลี้ยงที่เหลือก็แค่กางเกงชั้นในแล้ว

มุมปากของเทียนเฟิงกระตุกอย่างช่วยไม่ได้ คางของตี้เฟิงแทบจะหลุดออกมา

ปกติพวกเขาเห็นท่านอ๋องล้วนมีลักษณะที่เคร่งขรึม ไหนเลยจะเคยเห็นภาพเช่นนี้?

"พอได้แล้ว หยุดมองได้แล้ว ทำไมทุกคนถึงจ้องตาโตขนาดนี้ ไม่เคยเห็นผู้ชายมาก่อนเลยหรือไง?"

เซี่ยจินอานปรบมือ "ในเมื่อเสื้อผ้าถูกถอดออกแล้ว งั้นก็เตรียมอาบน้ำสมุนไพรเถอะ”

เมื่อเดินไปถึงโต๊ะ เซี่ยจินอานก็หยิบพู่กันขึ้นมา สะบัดไปมาอย่างรวดเร็ว ไม่นานก็เขียนใบสั่งยาออกมา นางหยิบขึ้นมาดูอยู่ครู่หนึ่ง จุ๊ๆ พยักหน้า พอใจกับตัวอักษรของตัวเองมาก

เซี่ยจินอานส่งใบสั่งยาให้พ่อบ้านให้เขาไปเตรียมมา พ่อบ้านก็ตอบตกลงทันที

แต่พอออกจากประตู เขาก็ส่งบ่าวไพร่ไปหาหมอจวน หมอจวนรีบมาดูใบสั่งยา สีหน้าเปลี่ยนไปทันที รีบถามพ่อบ้านว่าใบสั่งยามาจากไหน!

"ทำไม ใบสั่งยามีปัญหาอะไรหรือ?"

สีหน้าของพ่อบ้านเย็นชาขึ้น ในใจรู้สึกหนาวเย็นเล็กน้อย

"คุณหนูเซี่ยท่านนั้น เขียนมาให้รักษาท่านอ๋อง......"

"เจ้าจะฟังสตรีแล้วให้นางทำตามใจชอบได้อย่างไร!"

ยังไม่ทันที่พ่อบ้านจะพูดจบ หมอจวนผู้นั้นก็เอ่ยขึ้นอย่างตื่นตระหนก "นี่เป็นตำรับยาที่มีพิษร้ายแรง นางคิดจะทำร้ายท่านอ๋อง!"