บทที่ 1 แท่นตัดหัวประหารชีวิต

เมฆดำกดทับบรรยากาศภายในลานประหารในเมืองจินหลิงน่าเกรงขามมาก ได้เพียงเสียงตะโกนดังขึ้น

"ถึงยามอู่แล้ว ประหาร!"(ยามอู่เป็นเวลา 11:00-12:59 น)

ทันใดนั้นคำสั่งก็ดังขึ้นข้างหู เซี่ยจินอานส่ายหน้า และเงยหน้าขึ้นอย่างยากลำบาก วินาทีถัดมา มีของเหลวสีแดงและอบอุ่นก็กระเด็นใส่ใบหน้า นางตกใจ และเงยหน้าขึ้นมอง ที่ตรงหน้ามีศีรษะมนุษย์ที่เบิกตากว้าง

"อ๊ากกก----"

เซี่ยจินอานตกใจจนสูดหายใจเข้าหนึ่งครั้ง เมื่อขยับตัว ถึงได้พบว่ามือและเท้าของตัวเองถูกมัดไว้ นางก้มหน้าลงมอง พบว่าบนร่างตัวเองสวมชุดนักโทษสีขาว แขนขาถูกมัดไว้ นั่งคุกเข่าอยู่บนแท่นประหารรูปตัวอยู่ ด้านข้างมีชายร่างใหญ่ที่ดุร้ายยืนอยู่ ชายร่างใหญ่ผู้นั้นได้ถือดาบใหญ่ที่เปื้อนเลือด

เซี่ยจินอานตะลึงงัน ก็ไม่รู้ว่าจะมีปฏิกิริยาอย่างไร

นางจำได้ว่าตัวเองถูกรถชน และร่างกายถูกรถทับไว้ หรือว่าเป็นแบบนี้นางก็ยังไม่ตาย?

เพี๊ยะ----

ไข่เสียลูกหนึ่งกระแทกลงบนศีรษะของนาง จากนั้น ได้มีใบเน่าๆ ของกะหล่ำปลีอะไรพวกนั้น ล้วนพุ่งเข้ามาใส่นาง

"ตระกูลเซี่ยเป็นคนซื่อสัตย์ ไม่คิดเลยว่าจะมีคนเกิดมาเป็นคนทรยศบ้านเมืองเช่นนี้ออกมา ถุย!"

"ลูกหลานสามแสนคนของราชวงศ์ฉีสุ้นของพวกเราทั้งหมดล้วนได้ตายเพราะนาง เวรกรรมจริงๆ!"

"ใช่นั้นแหละ ถ้าจะให้ข้าพูดยังจะต้องรอเวลาอะไร ตอนนี้ควรจะให้ดาบกับนางสักเล่ม มิเช่นนั้นคงยากที่จะปลอบใจวิญญาณของทหารเมืองยาน อู่ ฉินทั้งสามเมืองที่ตายอย่างไม่ยุติธรรม!"

เมื่อคำพูดเหล่านี้จบลง มีคนโยนก้อนหินออกมาจากฝูงชน เซี่ยจินอานรู้สึกว่าด้านหน้าได้มืดลง และหน้าผากเริ่มอุ่นขึ้น

ความรู้สึกวิงเวียนแผ่ออกมา เซี่ยจินอานจึงส่ายหน้า และบีบฝ่ามือของตัวเองอย่างแรง นางไม่อาจจะเป็นลมได้ หากนางเป็นลมในเวลานี้ มีโอกาสแปดเก้าในสิบที่นางจะถูกตัดหัวทันที!

ตระกูลเซี่ยอะไร กบฏอะไร นางเป็นแพทย์ทหารอันดับหนึ่งของประเทศZ และด้านบนได้มอบระบบการแพทย์อัจฉริยะเพียงชุดเดียวที่พัฒนาขึ้นมาให้แก่นาง นางจะต้องไม่ตายโดยเปล่าประโยชน์!

"เดี๋ยวก่อน!!"

นางอดไม่ได้ที่จะเงยหน้าตะโกนเสียงดัง แต่เสียงกลับท่วมท้นไปท่ามกลางคำด่าทอของราษฎรเหล่านั้น

เพชฌฆาตที่อยู่ด้านข้างเห็นนางดิ้น จึงเตะไปที่หน้านางหนึ่งทีทันที และกดนางลงแท่นประหารจนขยับไม่ได้

"สงบหน่อย! นางสารเลวอย่างเจ้า ความตายได้มาถึงตัวแล้วยังไม่เจียมตัวอีก?"

ขณะที่เขาพูด ยังจงใจใช้พื้นรองเท้าเหยียบลงไปที่ใบหน้าของเซี่ยจินอาน พื้นรองเท้านั้นหยาบกระด้างและยังมีเศษหินติดอยู่ ใบหน้าของนางส่วนใหญ่ได้รับบาดเจ็บไปแล้ว!

เซี่ยจินอานยิงฟันด้วยความเจ็บปวด แก้มเต็มไปด้วยความเจ็บแสบปวดร้อน นางลูบข้อมือซ้ายของตัวเองอย่างยากลำบาก เดิมทีบนข้อมือของนางมีรอยสีแดงเหมือนกำไลข้อมือ รอยประทับนี้ปกติจะไม่ปรากฏ จะปรากฏเฉพาะตอนที่เริ่มระบบทางการแพทย์เท่านั้น

แต่หลังจากสัมผัสมันเป็นเวลานาน กลับพบว่าระบบไม่มีปฏิกิริยาใดๆ เลย หัวใจของเซี่ยจินอานเต้นระรัว หรือว่าระบบการแพทย์ไม่ได้ตามนางมา?

ชาวบ้านที่มุงดูอยู่ด้านข้างเห็นดังนั้นก็ปรบมือบอกว่าดี เซี่ยจินอานกัดฟันอดทนต่อความเจ็บปวดและความอัปยศอดสูนี้ และยังพูดยังคงยืนกรานว่า "ข้า......ข้า......"ถูกใส่ร้าย!

แม้ว่านางจะไม่เหมือนกับนางเองที่ข้ามมิติที่ยังสืบทอดความทรงจำของเจ้าของเดิมได้ แต่ความไม่พอใจที่เหลืออยู่ของเจ้าของเดิมยังคงส่งผลกระทบต่อนาง

ดังนั้น นางจึงสงสัยว่าร่างเดิมนี้อาจถูกใส่ร้ายให้เป็นกบฏ!

ขุนนางดูแลโทษ ที่อยู่ด้านข้างเห็นดังนั้น ก็ขัดจังหวะนางด้วยเสียงแหลมๆ

"บังอาจ! นังสารเลวเยี่ยงเจ้าใกล้จะตายอยู่แล้วยังกล้าพูดจาเหลวไหลอีกหรือ?"

เขารับผลประโยชน์มากมายจากแม่ทัพเซี่ย และนางชั้นต่ำคนนี้อย่าหวังว่าอยู่ต่อหน้าเขาจะสามารถทำอะไรได้

"ทหาร ประหารได้!"

"ช้าก่อน----"

เสียงตะโกนดังขึ้น ใบหน้าของทุกคนเต็มไปด้วยความไม่พอใจ หลังจากเห็นคนที่พูดอย่างชัดเจน สีหน้าของเปลี่ยนเป็นผ่อนคลายลงอีกครั้ง

"คุณหนูใหญ่ นางสารเลวผู้นี้เกือบจะทำร้ายท่านให้เป็นกบฏที่ทรยศต่ออาณาจักร ท่านอย่าใจอ่อนอ้อนวอนขอความเมตตาแทนนางนะเจ้าคะ!"

ใช่แล้ว คนผู้นี้คือเซี่ยยิวหรานบุตรสาวคนโตของตระกูลเซี่ย

ตระกูลเซี่ยล้วนเป็นแม่ทัพ แม้ว่าเซี่ยยิวหรานจะเป็นบุตรสาว แต่ได้ฝึกศิลปะการต่อสู้มาตั้งแต่เด็ก ครั้งนี้เป่ยตี๋และซีจาวได้นำทหารมายึดเมืองหลวง เซี่ยยิวหรานคือสตรีผู้ไม่ยอมเป็นรองบุรุษ จึงตามบิดาเข้าสู่สนามรบ แต่ไม่มีใครคาดคิดว่า เซี่ยจินอานบุตรีอนุภรรยาที่ถูกขับไล่ออกจากจวนมาตั้งแต่เด็กเพื่อคิดจะแก้แค้นตระกูลเซี่ย จึงตามไปที่สนามรบด้วย

เมื่อกองทัพเป่ยตี๋ได้บุกมาถึงประตูเมือง และที่ปลอมตัวเป็นเซี่ยยิวหรานสั่งให้คนเปิดประตูเมือง จึงทำให้เมืองยาน อู่ ฉินสามเมืองถูกทำลายอย่างต่อเนื่อง และเหล่าทหารฉีสุ้นสามแสนนายได้กลายเป็นวิญญาณที่ตายอยู่ภายใต้คมดาบ

ถ้าไม่ใช่เพราะเซี่ยยิวหรานจับตัวเซี่ยจินอานที่หลบหนีออกมาจากในหมู่คนได้ด้วยตัวเอง ความผิดฐานกบฏนี้คงตกอยู่กับตัวนางเองแล้ว ยังดีที่รอดพ้นจากเคราะห์ร้ายนี้ได้ นางจึงกลายเป็นวีรบุรุษหญิงที่ผดุงซึ่งคุณธรรมอันยิ่งใหญ่จึงสามารถที่จะลงโทษได้แม้จะเป็นญาติ ได้รับพระราชทานบรรดาศักดิ์จากฮ่องเต้ และรับตำแหน่งยศเส้าเว่ยระดับห้าชั้นเอก กลายเป็นสตรีคนแรกในราชวงศ์ฉีสุ้นที่มียศทหาร(เส้าเว่ยคือยศร้อยตรี)

สตรีที่เก่งกาจนางหนึ่ง กำลังยืนอยู่บนแท่นประหาร นางสวมชุดสีแดง ผมยาวสลวยถูกรวบขึ้นสูง บนหน้าผากวาดประกายไฟสีแดงไว้ ทั้งร่างดูองอาจห้าวหาญ สูงจนไม่อาจเอื้อมถึง

เซี่ยยิวหรานเดินขึ้นไปยังแท่นประหารทีละก้าวด้วยรองเท้ายาวสีขาว มองไปที่เซี่ยจินอานที่ถูกเพชฌฆาตเหยียบอยู่ใต้ฝ่าเท้าของเขา นางโน้มตัวลง นิ้วเรียวยาวขาวราวต้นหอมค่อยๆ ปัดผมที่ยุ่งเหยิงที่กระจัดกระจายอยู่บนใบหน้าสกปรกเซี่ยจินอาน ค่อยๆ ยกริมฝีปากขึ้น พูดด้วยน้ำเสียงเบาๆ ที่มีเพียงเซี่ยจินอานเท่านั้นที่ได้ยิน

"น้องสาว การที่เจ้าตายแทนข้า ก็เป็นวาสนาของเจ้าแล้ว"