บทที่ 10 เขารู้สึกหวั่นไหวแล้ว?

ครึ่งชั่วยามต่อมา หงหลิงกลับมาจากเรือนไผ่ของพระชายารองเสิ่น

“กราบทูลพระชายา พระชายารองเสิ่นเฆี่ยนป้าหลิวยี่สิบไม้ หลังจากนั้นก็ไล่ออกจากจวนอ๋อง” หงหลิงก้มหน้าลงแล้วตอบ นางรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยกับผลลัพธ์นี้

เดิมทีคิดว่าพระชายารองเสิ่นจิตใจดีมีเมตตาเช่นนี้ ครั้งนี้จะต้องละเว้นป้าหลิวอย่างแน่นอน แต่ไม่คิดเลยว่าท้ายที่สุดแล้วจะถูกลงโทษหนักเช่นนี้

หลังจากเรื่องนี้แพร่กระจายในจวนอ๋อง ไม่มีใครพูดอะไรถึงพระชายาเลย แต่คนจำนวนมากด่ากระทบกระเทียบป้าหลิว และคนรับใช้ที่มีความคิดหลากหลายคนอื่นๆ ในเรือนดอกเหมยก็ไม่กล้ากระทำการเล็กๆ น้อยๆ ลับหลัง

“อืม ในช่วงสองนี้เรื่องของห้องครัวเล็กเจ้าไปดูแลแทนก่อน ดูว่าคนข้างในใครที่สามารถไว้ใจได้ก็ให้ขึ้นมาเป็นผู้ดูแลแล้วกัน” มู่จิ่งซีตอบอย่างราบเรียบ

นางคาดการณ์ไว้แล้วว่าพระชายารองเสิ่นจะลงโทษอย่างไร และไม่มีทางที่จะลงโทษป้าหลิวสถานเบาอย่างแน่นอน

ถึงอย่างไรก็เกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้นแล้ว คนรับใช้คนหนึ่งกล้าหลอกลวงเจ้านาย ไม่เห็นเจ้านายอยู่ในสายตา หากเรื่องแพร่กระจายออกไป นางก็จะดูแลได้ไม่ราบรื่น

นางเชื่อว่าพระชายารองเสิ่นไม่ต้องการชื่อเสียงเช่นนี้อย่างแน่นอน และยิ่งไม่ต้องการเสียเรื่องใหญ่เพราะเรื่องเล็กน้อย ทำให้ส่งต่ออำนาจออกไป!

ในจวนอันกว้างใหญ่ คนที่เจ้าเล่ห์ที่สุดควรเป็นพระชายารองเสิ่น

ทั้งได้กุมอำนาจและได้รับความโปรดปรานจากฉู่เทียนฉือ ช่างเป็นคนที่ทำให้คนไม่อาจละเลยได้อย่างแท้จริง!

“ตอนที่บ่าวไปส่งป้าหลิวไปที่เรือนไผ่ของพระชายารองเสิ่น ท่านอ๋องอยู่ที่นั่นพอดี แต่ทรงไม่มีท่าทีใดๆ บ่าวกลัวว่าการกระทำนี้จะทำให้ท่านอ๋องขุ่นเคืองเพคะ?” หลังจากหงหลิงลังเลอยู่ครู่หนึ่ง นางก็พูดความกังวลในใจออกมา

ตอนที่เห็นท่านอ๋องอยู่ที่เรือนของพระชายารองเสิ่น นางรู้สึกประหลาดใจอย่างมาก

น้อยมากที่ท่านอ๋องจะอยู่ในจวนตอนกลางวัน ทำไมวันนี้ถึงอยู่ที่จวนได้? อีกทั้งยังอยู่ในเรือนไผ่ของพระชายารองเสิ่นด้วย?

ดูเหมือนว่าพระชายารองเสิ่นจะได้รับความโปรดปรานจากท่านอ๋องมากขึ้นเรื่อยๆ

เมื่อได้ยินเช่นนี้ มู่จิ่งซีก็ขมวดคิ้ว “ท่านอ๋องจะอยู่หรือไม่อยู่ มันเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ด้วยหรือ?”

ความคิดของฉู่เทียนฉือไม่เกี่ยวข้องอะไรกับนาง

แต่หากเขาต้องการปกป้องพระชายารองเสิ่น และโกรธนางที่รบกวนโลกอันหวานชื่นของพวกเขาเพราะเรื่องของป้าหลิว เช่นนั้นนางก็ช่วยอะไรไม่ได้

โกรธก็โกรธไปสิ นางไม่มีเวลาจะไปขบคิดเรื่องบุรุษคนหนึ่งที่นางไม่มีทางหลงรัก!

หงหลิงตอบกลับ บางทีนางอาจจะคิดมากไป

นางมักจะรู้สึกว่าท่านอ๋องได้ยินพระชายา และไม่ได้ไม่แยแสขนาดนั้น

ดูเหมือนว่าจะใส่ใจเรื่องของป้าหลิวเล็กน้อย และพูดอะไรบางอย่างอยู่ข้างๆ

อาจเป็นเพราะคำพูดนั้น ถึงทำให้พระชายารองเสิ่นลงโทษป้าหลิวอย่างหนัก

แต่ทำไมดูเหมือนว่าพระชายาจะไม่สนใจท่านอ๋องแล้ว?

ดูเหมือนว่าเมื่อเวลาผ่านไป ก็ค่อยๆ ปล่อยวางจากท่านอ๋อง

“หงหลิง กลิ่นบนตัวเจ้าหอมมาก เหมือนจะเป็นกลิ่นดอกไม้บางอย่าง กลิ่นหอมเหมือนชาดและแป้งหอม ได้กลิ่นแล้วหอมสดชื่นมาก” มู่จิ่งซียิ้มตาหยีพร้อมกับถาม

หงหลิงได้สติกลับมา ยิ้มพร้อมกับเอาถุงผ้าเล็กๆ ออกมาจากเอวแล้วยื่นให้มู่จิ่งซี “นี่เป็นกระเป๋าผ้าที่บ่าวใช้เวลาในยามว่างปัก และใส่สะระแหน่ไว้ข้างใน เดิมทีกลิ่นสะระแหน่ก็หอมสดชื่นมากอยู่แล้ว อีกทั้งยังจางๆ ดังนั้นสตรีทั่วไปจึงไม่ชอบ”

มู่จิ่งซีหยิบถุงผ้าแล้วพลิกดูรอบๆ ดอกไม้ที่ปักไว้บนนี้สวยงามมาก ไม่คิดเลยว่าหงหลิงจะมีฝีมือมากขนาดนี้ และพูดด้วยความดีใจทันที “หงหลิง ปักถุงผ้าให้ข้าสักใบได้หรือไม่? และใส่สะระแหน่ไว้ข้างในด้วย”

เมื่อเทียบกับกลิ่นฉุนของดอกไม้ นางกลับชอบกลิ่นสะระแหน่นี้มาก

“หากพระชายาทรงชอบ บ่าวจะทำให้พระชายาเพคะ แต่คงปักไม่ได้ในชั่วครู่ชั่วยาม เกรงว่าจะต้องใช้เวลาหนึ่งหรือสองวัน” หงหลิงตอบด้วยรอยยิ้ม

มู่จิ่งซีพยักหน้า “อืม ไม่ต้องรีบร้อน และอย่าปักตอนกลางคืน แสงเทียนสลัวเกินไป จะทำให้ดวงตาบาดเจ็บได้ง่าย”

งานเย็บปักถักร้อยพวกนี้นางมีใจแต่ไม่มีความสามารถ เรื่องนี้เอาไว้ค่อยว่ากันทีหลัง

“เพคะ พระชายา” หงหลิงกะพริบตาสองครั้ง และความอบอุ่นก็ผุดขึ้นในใจทันที

นี่เป็นครั้งแรกที่พระชายาเป็นห่วงนางเช่นนี้

เป็นห่วงนางที่เป็นคนรับใช้คนหนึ่ง

......

เรือนไผ่

“พระชายารอง ทำไมจู่ๆ ท่านอ๋องถึงจากไปเพคะ? ได้ยินสาวใช้ข้างนอกว่าท่านอ๋องไปที่เรือนดอกเหมยแล้ว ไม่ใช่ว่าคืนนี้ท่านอ๋องจะพักผ่อนที่เรือนดอกเหมยกระมัง?” ซิ่วยู่ถามด้วยความกังวล

ในช่วงสองปีที่ผ่านมา ท่านอ๋องนอนกับพระชายาเพียงครั้งเดียว ก็คือคืนวันแต่งงาน

แต่วันนี้เห็นได้ชัดว่าท่านอ๋องอยู่กับพระชายารองเสิ่นที่เรือนไผ่ทั้งบ่าย ทำไมเสวยอาหารเย็นแล้วถึงไปเรือนดอกเหมย?

พระชายารองเสิ่นเงียบเชียบ เงยหน้าขึ้นมองเสื้อผ้าที่แขวนอยู่บนชั้นวางหัวเตียง ซึ่งเขาลืมใส่ตอนที่จากไปเมื่อครู่

เขาไม่เคยเป็นเช่นนี้มาก่อน และวันนี้เขาก็แตกต่างออกไป

หัวใจเต้นแรง หรือว่าเขาจะหวั่นไหวกับมู่จิ่งซี?

นางส่ายหัว เป็นไปไม่ได้ เขาไม่มีทางเป็นเช่นนั้น

นางรู้จักเขาดี เขาไม่มีทางชอบสตรีเช่นมู่จิ่งซี เขาชอบสตรีที่สุภาพเรียบร้อยและอ่อนโยน

แต่ระยะนี้มู่จิ่งซีเปลี่ยนไป หรือว่าการเปลี่ยนแปลงนี้จะดึงดูดความสนใจของเขา?

“เป็นเพราะเรื่องของป้าหลิวในวันนี้ ทำให้ท่านอ๋องไม่พอพระทัยหรือไม่เพคะ?” ซิ่วยู่คาดเดา

พระชายารองเสิ่นเลิกคิ้วขึ้น ดวงตาเป็นประกาย ผ่านไปไม่นานร่องรอยของความกังวลก็ปรากฏขึ้นในดวงตา “หรือว่าท่านอ๋องทรงตำหนิที่ข้าดูแลจวนอ๋องได้ไม่ดี ทำให้เกิดเรื่องหลอกลวงเจ้านายเช่นนี้ขึ้น?”

อันที่จริงในตอนแรกนางก็รู้เรื่องพวกนี้ในเรือนดอกเหมยอยู่แล้ว แต่ไม่ได้ไปจัดการ

ถึงอย่างไรนางก็มีความคิดของตนเอง แต่ตอนนี้รู้สึกเสียใจภายหลังเล็กน้อย

เนื่องจากนางมีอำนาจ ก็ควรจะจัดการเรื่องพวกนี้ให้ดี ทำให้ตอนนี้มู่จิ่งซีอาศัยช่องโหว่

“เป็นไปไม่ได้ เมื่อครู่ท่านอ๋องไม่โกรธเลยแม้แต่น้อย พระชายารองอย่าทรงกังวลไปเลยเพคะ” เมื่อเห็นความกังวลใจที่หางคิ้วของพระชายารองเสิ่น ซิ่วยู่ก็พูดปลอบใจทันที

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ความกังวลใจระหว่างคิ้วและตาของพระชายารองเสิ่นก็ไม่ได้ลดลงเลยแม้แต่น้อย แต่กลับเพิ่มขึ้นมากขึ้น และสุดท้ายก็กลับกลายเป็นเสียงถอนหายใจ

หลังจากที่อนุภรรยาทั้งสี่ในเรือนเหนือรู้ว่าคืนนี้ท่านอ๋องไปที่เรือนดอกเหมย แต่ละคนก็ไม่อยากจะเชื่อ จึงให้คนในเรือนไปถามว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่!

ท่านอ๋องไปเรือนดอกเหมยเพราะต้องการปรนเปรอพระชายา หรือว่าเพราะสาเหตุอื่น?

แต่คนที่ส่งออกไปกลับมาโดยไม่มีข่าวคราวใดๆ

ฮูหยินทั้งสี่อดไม่ได้ที่จะตื่นตระหนก หากพระชายาได้รับความโปรดปรานกลับคืนมา เช่นนั้นต่อไปพวกนางจะต้องลำบากอย่างแน่นอน!

ทั้งสี่คนที่รวมตัวอยู่ด้วยกันกระวนกระวายใจ ดื่มชาไปพลางรอคอยพรุ่งนี้ไปพลาง

ขอแค่ถึงวันพรุ่งนี้ พวกนางก็จะรู้แล้วว่าเกิดอะไรขึ้น

“ตอนนี้พวกเราสี่คนเป็นกังวล พระชายารองเสิ่นก็ต้องไม่สบายใจอย่างแน่นอน” ฮูหยินใหญ่ใช้ผ้าเช็ดหน้าปักลายเช็ดน้ำชาที่มุมปากแล้วพูดเบาๆ

เห็นได้ชัดว่าท่านอ๋องอยู่ที่พระชายารองเสิ่นตลอดทั้งวัน ผลสุดท้ายในตอนเย็นหลังอาหารเย็น ก็ไปที่พระชายา

อีกสามคนที่เหลือมองหน้ากัน ฮูหยินใหญ่พยักหน้าแล้วพูดว่า “จริงๆ คนที่ควรกังวลไม่ใช่พวกเรา แม้ว่าถึงเวลานั้นพระชายาจะได้รับโปรดปราน ขอแค่พวกเราระมัดระวังคำพูดและการกระทำ ก็คงไม่มีอะไร”

“ใช่ น้องสามพูดถูก” ฮูหยินใหญ่และฮูหยินรองพยักหน้าเห็นด้วย

ฮูหยินสี่กะพริบตาที่มีเสน่ห์สองครั้ง และรู้สึกไม่เต็มใจอย่างยิ่ง หลังจากกัดริมฝีปาก ก็พูดคุยด้วยกันกับพวกนาง เพื่อรอข่าวในวันพรุ่งนี้