อ๋องน้อย

“ป่วยการ คำขอโทษของเจ้าตามไปกล่าวกับเฟยฮวาบนสวรรค์เถิด แต่เจ้าอาจแค่ตกนรกหาได้ขึ้นไปพบนางไม่”

ผู่เยว่ กลั่นหยดน้ำตาเป็นสาย นึกว่านางไม่เสียใจหรือน้องสาวต่างมารดาตายไปทั้งยังถูกใส่ความว่า เป็นคนฆ่า

“ท่านอ๋องโปรดอภัย”

“เช่นไรจึงจะเหมาะเจ้าจะตายตรงหน้าข้า หรือว่าตายไกลๆ สายตาของข้าดี คนต่ำช้าเช่นเจ้าไม่ควรมาให้ข้าเห็นหน้าด้วยซ้ำไป”

กู่ลี่จวิน สูงส่งแล้วเช่นไร ผู่เยว่ก็หาใช่คนต่ำต้อย

แม้จะหยามเหยียดกี่ครั้งก็ต้องทนเช่นนั้นหรือหากไม่ผิดทำไมจึงยอมเขา ก่อนหน้านั้นฮ่องเต้ประทานงานแต่ง แต่เขากลับเลือก เฟยฮวาทั้งๆ ที่บิดาและมารดาของผู่เยว่ หมายมั่นว่าจะต้องเป็นบุตรีคนโตที่ยังไม่ทันออกเรือนแต่อ๋องเป่ยกับเลือกแต่งคนน้องให้ชาวบ้านครหาว่าผู่เยว่ไร้ค่า

“ข้าเกลียดท่าน”

ลุกขึ้นยืนเผชิญหน้าร่างสูงจ้องหน้าตาไม่กะพริบ อ๋องเป่ยผลักผู่เยว่ให้ล้มลงไปกองกับพื้น

“ชั่วช้า ชีวิตของเจ้าไม่อาจเทียบได้คนที่มีค่าเช่นดังเฟยฮวาชายาของข้า พรุ่งนี้ข้าจะมีพิธีศพให้กับเฟยฮวาหากเจ้าคุกเข่าอยู่ที่นี่จนถึงวันพรุ่งนี้ข้าจึงจะปล่อยเจ้าไป ปล่อยเจ้าไปแต่หาอภัยให้ไม่ ข้าเชื่อว่าข้าไม่มีทางที่ข้าจะอภัยให้เจ้า”

ผู่เยว่ ก้มหน้านิ่งเฟยฮวานางไม่ควรตายนางควรจะกลับมาบอกเล่าความจริงให้กู่ลี่จวินได้รับรู้เสียก่อนไม่ยุติธรรมกับผู่เยว่แม้แต่น้อย

“ข้าผิดไปแล้วท่านอ๋องได้โปรด ข้าไม่ได้ตั้งใจทำร้ายนาง”

กู่ลี่จวิน ยิ้มหยัน

“คนเช่น คุณหนูเฟิง ยอมรับว่าผิดด้วยหรือ”

“ท่านประหารมารดาข้า ท่านให้ข้าคุกเข่า แม้จะบอกว่าข้าผิดแต่ทุกอย่างล้วนสาสมแล้ว ท่านยังต้องการสิ่งใดอีก”

“ต้องการให้เจ้า ทรมานทั้งกายและใจเช่นเดียวกับที่เฟยฮวาต้องพบเจอนางต้องสูญเสียทั้งลูกในท้องและชีวิตของนาง”

“ให้เจ้าตายทั้งเป็นจึงดี”

“ข้ายอมทุกอย่างเพียงท่านละเว้นชีวิตบิดาข้า ท่านอ๋องโปรดให้โอกาสข้า ได้โปรด เฟยฮวาเป็นนางที่ดื้อรั้น ข้าห้ามนางแล้ว นางกลับหยิ่งยโสคิดว่าข้าหวงห้ามและหวังร้ายกับนาง”

“เจ้ายังกล้าให้ร้ายเฟยฮวา นางเรียบร้อยอ่อนหวานต่างจากเจ้าที่ผ่านมานางเคยดื้อรั้นหรือไร เจ้ามันชั่วร้ายที่สุด”

สายตาหยามเหยียดจนผู่เยว่อยากจะตายดับลงตรงนั้นจะได้ไม่ต้องเห็นสายตาหยามเหยียดนั้นอีก

ผู่เยว่ ก้มลงหัวจรดพื้นด้วยความรู้สึกอดสูที่สุด

“จูหลิวพานางไปยังจวนอันอ้าย คอยดูแลอ๋องอ้ายซ่าง (หลงรัก) ”

ผู่เยว่ดวงตาเบิกโพลง อ้ายซ่างที่พูดถึงเป็นองค์ชายที่ถือกำเนิดมาจากเป่ยอ๋องกับชายาคนเก่านางคลอดเขาแล้วก็จากไปร่างกายพิการ อีกทั้งยังป่วยไข้ต้องคอยปรนนิบัติดูแลใกล้ชิด

“คุณหนูเฟิงเชิญทางนี้สาวใช้นามจูหลิว ผายมือเชิญ ร่างเล็กของผู่เยว่ที่พยุงตัวลุกขึ้น ด้วยความยากลำบากก่อนจะล้มลงกับพื้นด้วยคุกเข่าเป็นเวลานาน

กู่ลี่จวินหันหลังไม่แม้แต่จะมองว่า ผู่เยว่จะลุกขึ้นได้อย่างไร

จวนอันอ้าย

สาวใช้วิ่งหลบข้าวของที่ถูกปาออกจากในห้องทั้งถ้วยข้าวและเศษอาหารเกลื่อนพื้น

“เป่ยอ๋องน้อย อย่าโมโหไปเจ้าค่ะ”

สาวใช้ใจกล้าเอ่ยปากห้ามเมื่ออาหารบนโต๊ะถูกปาลงพื้น หกหล่นเสียหาย ผู่เยว่ก้าวขาเข้าไปข้างใน มือเล็กปาถ้วยน้ำแกงเข้าที่หัวคิ้วพอดิบพอดีผู่เยว่ยกมือขึ้นกุมหัวคิ้วเลือดไหลซึม กัดฟันหลับตาไหลความเจ็บปวด

“หยุด หยุดเดี๋ยวนี้”

ผู่เยว่ตะโกนลั่นมองร่างเล็กกระจ้อยที่ขาข้างหนึ่งลีบเล็กใบหน้าน่าเอ็นดูแต่สายตากลับไม่เป็นมิตรเท่าที่ควร

“หญิงชั่ว เจ้าเป็นใครบังอาจมาสั่งให้ข้าหยุด”

ร่างเล็กกระจ้อยในวัย 6ขวบส่งเสียงดังไม่เกรงกลัวใคร มือยังควานเอาถ้วยที่บรรจุอาหารปาเข้าใส่ ผู่เยว่อย่างจังกระแทกเข้าที่ท้อง เศษอาหารหกเปรอะเปื้อนไปทั่วอาภรณ์ที่ตัดเย็บจากผ้าเนื้อดีของผู่เยว่ที่เป็นเพียงสมบัติชิ้นเดียวที่ติดกายมา

ผู่เยว่ทำตาโตก่อนจะคว้าข้อมือของอ้ายซ่างไว้ เมื่อมือน้อยกำลังควานหาของที่จะปาเข้าใส่ผู่เยว่ด้วยอาการได้ใจ

“ปล่อยข้านะปล่อยข้านางหญิงชั่ว”

“หุบปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมของเจ้าเสีย ใครคือหญิงชั่ว”ตวาดใส่บ้าง

อ้ายซ่างอ้าปากกัดเข้าที่แขนเล็กอย่างแรง จนเลือดไหลซึม ผู่เยว่เงื้อมือขึ้นสุดแรง

“ท่านพ่อนางจะฆ่าข้า”

จูหลิวคว้ามือผู่เยว่ไว้ทันที

“ข้าจะนำเรื่องนี้บอกเล่ากับท่านอ๋องว่าเจ้าจะทำร้ายอ๋องน้อย” ผู่เยว่ก้มมองท่อนแขนของตัวเองที่มีรอยฟันและเลือดไหลซึม

เจ็บจนแทบขาดใจ นี่ผู่เยว่ตกนรกหรือไรจึงต้องมาเจออะไรแบบนี้

“ข้าต้องดูแลเจ้า แต่หากเจ้ายัง ทำร้ายกันแบบนี้”