จุดเริ่มต้นของหายนะ

"ห๊าวววว ย่ามีอะไรรีบด่วนถึงให้คนใช้ไปเรียกผมมาตั้งแต่เช้า"

"เช้าอะไรตาคิมนี่มันจะเที่ยงแล้ว"

"นั่นแล่ะ ย่ามีอะไรก็พูดมาผมจะได้รีบไปนอนต่อเมื่อคืนกว่าจะกลับมาถึงบ้านก็เกือบเช้าแล้ว ห๊าววว"

"ฉันจะหาเมียให้แก แกจะได้เลิกทำตัวสำมะเลเทเมาแบบนี้ซักที"

"ห๊ะ หาเมีย ย่าพูดเล่นป่ะ"

"ฉันเคยพูดเล่นกับแกหรือไง ฉันจะหาเมียให้แก"

"ไม่อ่ะ ผมไม่เอา นี่มันสมัยไหนกันแล้วย่าจะมาบังคับให้ผมแต่งงานไม่ได้"

"แกไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธอย่าลืมว่าฉันคือย่าของแกฉันสั่งอะไรแกก็ต้องทำตามที่ฉันสั่ง"

"แล้วถ้าผมไม่ทำตามย่าสั่งย่าจะทำอะไรผม"

"แกก็จะไม่ได้อะไรจากฉันเลยสมบัติทุกอย่างฉันจะเอาไปบริจาคให้หมดแล้วแกก็จะเหลือแต่ตัว เลือกเอาว่าแกจะยอมทำตามที่ฉันสั่งหรือเปล่า"

"แล้ว..ย่าจะให้ผมแต่งงานกับใคร"

"นังลิล"

"ห๊ะ ลิล?? ลินที่ย่าเก็บมาเลี้ยงอ่ะนะ"

"อืม"

"ย่าบ้าไปแล้วหรือเปล่าจะให้ผมแต่งงานกับขี้ข้าในบ้าน"

"ถึงมันจะเป็นขี้ข้าแต่มันเป็นคนดีและที่สำคัญมันซื่อสัตย์และมันก็เป็นคนที่เชื่อฟังย่ากว่าคนอื่นที่ย่ารับมาเลี้ยงในบ้าน"

"ผมไม่แต่ง!!!หัวเด็ดตีนขาดยังไงผมก็ไม่แต่งกับมัน ผมถามจริงๆ นะ ย่าคิดอะไรอยู่ถึงมาบังคับให้ผมแต่งงานกับขี้ข้าในบ้าน"

"ฉันจะคิดยังไงก็เรื่องของฉันแต่ที่ฉันทำเพราะฉันหวังดีกับแกยังไงแกก็ต้องแต่งแล้วก็ต้องจดทะเบียนสมรสกับมันด้วย ถ้าแกไม่ทำตามแกจะไม่ได้อะไรจากย่าเลยแล้วแกก็ออกไปจากบ้านหลังนี้เอาพวกผู้หญิงของแกออกไปด้วย"

"ย่า!!!!"

"ถ้าแกยังเห็นว่าฉันเป็นย่าของแกแกก็ต้องทำตามที่ฉันสั่ง เอาล่ะแกจะไปนอนต่อก็ไปฉันมีเรื่องพูดกับแกแค่นี้แล่ะ"

ลลิล...

ตุ่บ!! เพล้ง!! ถ้วยแกงที่ฉันถือมาอย่างระวังตอนนี้มันหล่นไปที่พื้นเมื่อฉันเดินชนเข้ากับใครคนหนึ่งที่เดินออกมา

"เหี้ยเอ้ยยย เสื้อกูเปื้อนน้ำแกงหมดแล้วกูเพิ่งซื้อมาด้วย มึงไม่มีตาหรือไงวะห๊ะถึงเดินมาชนกูเนี๊ยะ!!!!"

"ลิลขอโทษค่ะคุณคิม ลินไม่ได้ตั้งใจ" ฉันขอโทษด้วยน้ำเสียงที่สั่นอย่างรู้สึกผิดเพราะฉันทำน้ำแกงเปรอะเสื้อของเขาอย่างไม่ตั้งใจ

"มึงไมไ่ด้ตั้งใจแต่มึงทำเสื้อกูเลอะ มึงรู้มั้ยว่าเสื้อกูตัวนี้ราคามันเท่าไหร่ลำพังเงินเดือนขี้ข้าของมึงทั้งปียังซื้อไม่ได้เลย"

"เดี๋ยวลิลชดใช้ให้ก็ได้ค่ะคุณคิม"

"มึงมีปัญญา??" เขาพูดด้วยน้ำเสียงดูถูกที่ฉันฟังมาตลอดทั้งชีวิตจนชิน

"เงินเก็บลินพอมีเดี๋ยวลิลไปเบิกมาให้ก็ได้ค่ะ"

"ไม่ต้อง!!!กูไม่ต้องการเงินจากขี้ข้าอย่างมึง" ฉันทำได้เพียงก้มหน้ามองเศษถ้วยน้ำแกงที่แตกอยู่ที่พื้นไม่กล้าสบตากับคุณคิมหันต์

".........."

"มึงรู้แล้วใช่ไหมที่ย่ากูจะให้กูกับมึงแต่งงานกัน"

"..........." ฉันเลือกที่จะเงียบเพราะไม่รู้ว่าตอบเขายังไง

"มึงเงียบแปลว่ามึงรู้แล้วใช่มั้ย!!!"

".........."

"กูถามก็ตอบดิวะ!!!!"

"ค่ะรู้ค่ะ" ฉันจำใจต้องตอบออกไปทั้งที่รู้ว่าคำตอบของฉันมันจะทำให้เขาไม่พอใจ

"แล้วมึงทำไมไม่ปฏิเสธ หรือปากมึงไม่มี!!!"

"ลิล ลิลขัดคำสั่งคุณท่านไม่ได้ค่ะ"

"หึ ขัดไม่ได้หรือว่าไม่อยากขัดกันแน่ มึงคงดีใจจนตัวสั่นเลยดิที่ย่ากูเลือกมึงมาเป็นหลานสะใภ้แต่กูจะบอกมึงให้นะว่ากูไม่มีวันยอมรับขี้ข้าอย่างมึง อย่างมึงมันก็เป็นได้แค่ขี้ข้าเท่านั้นแล่ะ มึงจำไว้วันใดที่มึงกับกูต้องแต่งงานกันวันนั้นจะเป็นจุดเริ่มต้นของหายนะที่มึงจะต้องเจอ ไม่เชื่อมึงก็คอยดู"