ชะตารักมิอาจปล่อยวาง

บุรุษผู้หนึ่งกำลังนอนดิ้นทุรนทุรายอยู่บนเตียงกว้างด้วยความทรมาน ทั่วกรอบหน้าของบุรุษผู้นั้นเต็มไปด้วย เม็ดเหงื่อที่ผุดขึ้นมาจนเปียกชุ่ม เสียงตะโกนดังออกมาไม่ขาดสาย เหมือนกับเขากำลังเจ็บปวดทรมานอย่างแสนสาหัส

"หลิงหลิง เจ้าอย่าได้ทำเช่นนี้ ทุกอย่างสามารถแก้ไขได้"

ภาพของสตรีผู้หนึ่งยืนอยู่ที่ชะง่อนของหน้าผา เพียงแค่นางก้าวถอยหลังอีกเพียงหนึ่งก้าว ก็สามารถทำให้ร่างบางทั้งร่างร่วงหล่นลงสู่ก้นบึ้งของหุบเหวได้อย่างง่ายดาย

"หลี่หย่วนเจ๋อ พระองค์หยุดอยู่ตรงนั้น อย่าแม้แต่จะคิดก้าวมาอีกเพียงครึ่งก้าว" สายตาของสตรีนางนั้น จ้องมองมาที่เขาอย่างเจ็บปวด

ในขณะที่นางจ้องมองที่ใบหน้าของเขา ก็ทำให้นางหัวเราะออกมาเสียงดังพร้อมกับน้ำตาอาบแก้มทั้งสองข้าง ร่างทั้งร่างสั่นเทา ใบหน้าขาวซีดที่ดูอ่อนแอไร้ซึ่งเรี่ยวแรง ทำให้เขารู้สึกผิดและเจ็บปวดในเวลาเดียวกัน

"หลิงหลิง เป็นข้าที่ผิดต่อเจ้า และลูกของเรา"

"หลี่หย่วนเจ๋อหนอ หลี่หย่วนเจ๋อ ดูเหมือนว่าพระองค์จะไม่เข้าใจ สิ่งใดเลยสักนิด" เฉินเป่าหลิง กล่าวได้เพียงเท่านั้นนางก็กระอักเลือดออกมาคำโต

"หลิงหลิง!!! " หลี่หย่วนเจ๋อ รีบก้าวไปยังเบื้องหน้า แต่เท้าของเขาก็ต้องหยุดชะงักลง เมื่อนางก้าวถอยหลัง เพียงแค่เห็นร่างของเขาเข้าไปใกล้ ทันใดนั้นหัวใจของเขาก็วูบโหวง

"หม่อมฉันบอกให้หยุดที่ตรงนั้น อย่าได้คิดแม้แต่จะก้าวมาอีก พระองค์มิคู่ควรที่จะแตะต้อง แม้แต่เพียงปลายเล็บของหม่อมฉันอีก บุตรในครรภ์นี้เป็นเพียงสิ่งดีๆ สิ่งเดียวในชีวิตที่เหลืออยู่ของหม่อมฉัน แต่พระองค์ กลับสังหารเขาด้วยมือของพระองค์เอง หลี่หย่วนเจ๋อ เหตุใดพระองค์ถึงได้พระทัยร้ายนัก"

เฉินเป่าหลิงกล่าวคำตัดพ้อออกมามากมาย นางต้องการลืมความเจ็บปวด ในตอนนี้ของตนเองไปเสีย นางค่อยๆ หัวเราะออกมาอย่างสมเพชในชะตาชีวิตของตนเอง ที่ครั้งหนึ่งนางเคยฝากชีวิตไว้กับบุรุษผู้นี้ ด้วยความจริงใจ ความรักของบุรุษและสตรีคงมีเพียงเท่านี้เมื่อกาลเวลาผ่านพ้นไป ก็หาสิ่งใดจีรังยั่งยืนไม่ได้ แม้แต่ความรักที่เขามีให้นางก็เช่นกัน

"หลิงหลิงทุกอย่างมันเป็นเพียงแผนการที่เปิ่นไท่จื่อรอให้พวกมันลงมือ แต่เปิ่นไท่จื่อมิคาดคิดว่าเจ้ากำลังตั้งครรภ์อยู่ในขณะนั้น ถึงได้ทำเรื่องน่าเศร้าใจนี้ลงไป ข้ามิได้ตั้งใจทำร้ายเจ้าและบุตรของเรา เพราะสตรีที่อยู่ในใจของข้ายังคงเป็นเจ้าเสมอ เรื่องราวที่ผ่านมาทั้งหมดมันเป็นเพียงแผนการเท่านั้น" องค์รัชทายาทหลี่หย่วนเจ๋อ พยายามหว่านล้อม และพูดความรู้สึกที่เขาไม่เคยพูดมันออกมาให้นางได้รับรู้ เพื่อคลี่คลายสถานการณ์อันหน้าตึงเครียดนี้ลง

"หึ!!! แผนการเช่นนั้นหรือ พระองค์พูดมาได้เยี่ยงไร แล้วที่พระองค์หลับนอนกับนางก็เป็นเพียงแค่แผนการเช่นกันใช่หรือไม่ ตลอดระยะเวลาที่ผ่านมา ที่พระองค์ให้สิทธิ์กับนางมาข่มเหงหม่อมฉัน หรือคอยกลั่นแกล้งทำร้ายหม่อมฉันมาทั้งหมด ก็เป็นเพียงการหลับหูหลับตาข้าง เพื่อแผนการของพระองค์ใช่หรือไม่"

เฉินเป่าหลิงหลับตาลงและนึกถึงภาพในอดีต ที่ไม่ว่าสตรีผู้นั้นจะทำสิ่งใด ก็จะได้รับการสนับสนุนจากผู้ที่ได้ขึ้นชื่อว่าเป็นสามีของนาง

ภาพความเจ็บปวดในอดีตลอยเข้ามาฉากแล้วฉากเล่าการถูกกดขี่ข่มเหง และถูกทรยศจากชายคนรัก มันช่างเจ็บปวดเสียจนนางแทบจะไม่ต้องการมีชีวิตอยู่

คำสัญญารักมากมายในอดีต ล้วนมลายหายไปสิ้นแค่เพียงสตรีผู้นั้นเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตของพวกเขา'บุรุษยากจะก้าวข้ามสาวงาม' นางจึงได้เข้าใจอย่างถ่องแท้ในประโยคนี้

หลิวซีอิ๋งถือว่าเป็นสตรีที่มีรูปโฉมงดงามเป็นหนึ่งยากจะมีสอง แม้นแต่ตัวนางเอง ยังต้องยอมรับในความจริงข้อนี้ แค่เพียงสตรีผู้นั้นแย้มยิ้มออกมา ก็สามารถทำให้ใจของบุรุษละลายได้ นั่นจึงเป็นเรื่องที่เข้าใจได้ไม่ยาก ว่าเหตุใดสามีที่ร่วมผูกผมของนางถึงได้แปรเปลี่ยนไป

แต่ไม่ใช่ว่านางจะไม่เคยทำใจมาแล้วกับเรื่องเหล่านี้ บุรุษที่นางรักผู้นั้น ได้ขึ้นชื่อว่าเป็นองค์รัชทายาทของแคว้นถัง เรื่องที่จะมีสตรีเข้ามาพัวพันย่อมเป็นเรื่องธรรมดา ที่นางต้องทำใจยอมรับ

แต่มันก็ไม่ทำให้นางรู้สึกกลัวหรือหวั่นไหวแต่อย่างใดเพราะนางคิดว่าได้ครอบครองหัวใจมังกรผู้นั้นแล้ว สตรีอื่นอยากจะได้ร่างกายของเขาก็เอาไปเถิด ในอนาคต อย่าว่าแต่สตรี 1 หรือ 2 คนเลย แต่ยังจะมีอีกหลายพัน ที่จะเข้ามาเป็นสตรีของเขา แต่ด้วยความที่นางมั่นใจว่าสามารถครอบครองหัวใจของบุรุษผู้นี้ได้ นางดีพอที่จะทำลายน้ำแข็งในหัวใจของบุรุษที่มีความเย็นชาเยี่ยงเขา นางเคยเชื่อเช่นนั้น

แต่แล้วความจริงก็ทำให้นางกระจ่างแจ้งแก่ใจ ว่าหัวใจมังกรนั้น ไม่สามารถ

มีผู้ใดเป็นเจ้าของได้ ความสิ้นหวังได้เข้ามาทดแทนความรู้สึกเหล่านั้นจนหมดสิ้น ร่างบางของเฉินเป่าหลิง ค่อยๆ ลืมตาขึ้น พร้อมกับใช้มือที่อ่อนแรงลูบไปยังหน้าท้องที่แบนราบของตนเองอย่างอาลัยอาวรณ์

"จะเป็นแผนการก็ดี หรือจะเป็นความตั้งใจของพระองค์ก็ดี แต่มันก็ไม่สามารถเปลี่ยนความจริงที่ว่าพระองค์ เป็นผู้ประทานยานั้นให้กับหม่อมฉันด้วยพระองค์เอง" เฉินเป่าหลิงยิ้มอย่างขมขื่นให้กับตนเอง ก่อนที่นางจะหันไปกล่าวกับบุรุษที่ได้ขึ้นชื่อว่าเป็นสามีของนาง อีกครั้งด้วยน้ำเสียงที่อ่อนแรงและสิ้นหวัง

"หลี่หย่วนเจ๋อ ในตอนนี้หม่อมฉันแจ้งแก่ใจแล้วว่าความรักของพระองค์นั้นเป็นเพียงแค่ภาพลวงตา ที่มันไม่มีอยู่จริง สิ่งเดียวที่พระองค์ต้องการ มีเพียงแค่ตำแหน่งที่อยู่สูงกว่าผู้คนทั่วทั้งใต้หล้า แต่ในตอนนี้ หม่อมฉันหาได้ต้องการมันอีกต่อไป เพราะตำแหน่งนั้นสำหรับหม่อมฉันแล้ว มันช่างน่ากลัวเหลือเกิน เพียงเพราะความสำเร็จ แต่ต้องแลกมาด้วยชีวิตที่ไร้เดียงสา นี่เป็นเพียงสตรีผู้เดียวที่หม่อมฉันต้องเผชิญ แล้วหากในวันข้างหน้า สตรีนับร้อยนับพันของพระองค์เหล่านั้น ที่มากด้วยแผนการ แล้วเช่นนี้หม่อมฉันยังจะมีความสุขได้อย่างไร"

"เจ้าก็รู้ว่าในหัวใจของข้ามีเพียงเจ้า"

"หยุดพูดได้แล้ว หม่อมฉันไม่อยากฟัง" สายตาของนางดูแข็งกร้าวขึ้นหลังจากที่ได้ยินประโยคนั้นของเขาเฉินเป่าหลิงกำมือทั้งสองข้างเอาไว้แน่น ก่อนที่จะกล่าวความต้องการของตัวเองออกไปครั้งสุดท้าย เพราะดูเหมือนว่าพิษในร่างกายของนางตอนนี้ ได้กำเริบไปทั่วร่างเสียแล้ว

"หลี่หยวนเจ๋อหากสามารถเลือกเกิดได้หม่อมฉันขออย่าได้พบเจอกับบุรุษเฉกเช่นพระองค์อีกเลย ขอให้วาสนาระหว่างเราสิ้นลงแต่เพียงเท่านี้ ขอให้ในภพหน้าของหม่อมฉัน ได้ไปเกิดยังสถานที่ที่สามารถมีเพียงแค่ผัวเดียวเมียเดียว อย่าได้มีชะตาที่อาภัพเช่นในชาติภพนี้อีกเลย" เฉินเป่าหลิง หลับตาลงช้าๆ และค่อยๆ ปล่อยให้ร่างทั้งร่างร่วงลงสู่หุบเหวลึกเบื้องหน้าอย่างสิ้นหวัง

"ไม่!!! หลิงหลิงฟังเปิ่นไท่จื่อก่อน" ร่างที่ตะเกียกตะกายไปยังเบื้องหน้าขององค์รัชทายาทหลี่หย่วนเจ๋อ เป็นไปอย่างทุลักทุเล ถึงแม้นว่าเขาจะใช้ความเร็วทั้งหมดที่มี แต่ก็ดูเหมือนว่ามันจะไม่ทันการเสียแล้ว ที่จะดึงร่างบางของสตรีที่เขารักสุดหัวใจเอาไว้ได้ มือหนาของเขาคว้ามาได้แค่เพียงความว่างเปล่า น้ำตาของบุรุษค่อยๆ ไหลรินออกมา เมื่อรู้ว่าทุกอย่างมันสายเกินไป…