บทที่ 6 สหายสนิท

"คุณหนูใหญ่ท่านหายไปไหนมาเจ้าคะ บ่าวตามหาจนทั่วแล้วก็ไม่เจอท่าน บ่าวตกใจนะเจ้าคะ"

ไป๋หลางรีบวิ่งเข้ามาหาหลิวลี่เซียนด้วยใบหน้าซีดเผือด

"ท่านพี่ ท่านหายไปไหนมาเจ้าคะนี่ก็เลยเวลากลับจวนมานานมากแล้ว"

"ข้าหลงทางน่ะ กว่าจะหาทางกลับมาได้ เดินเพลินไปนิด"

หลิวลี่ซือขมวดคิ้วมองหลิวลี่เซียนด้วยแววตาสงสัย แต่ก็ช่างนางสิคิดๆ ไปแล้วทำไมไม่หลงทางไปเลยแล้วไม่ต้องกลับจวนมาอีก

หลังจากที่กลับถึงจวนหลิวลี่เซียนก็อาบน้ำสระผมก่อนจะเดินมานั่งให้ไป๋หลางเช็ดผมให้นาง

"ไป๋หลางคุณหนูเจินเซียงนี่นิสัยใจคอนางเป็นเช่นไร"

ไป๋หลางที่กำลังเช็ดผมให้หลิวลี่เซียนสีหน้าสงสัย คุณหนูของนางตั้งแต่หายป่วยก็เหมือนไม่ใช่คนเก่าอย่างไรอย่างนั้น

"คุณหนูใหญ่จำคุณหนูเจินเซียงไม่ได้รึเจ้าคะ"

"ข้าจำอะไรไม่ค่อยได้ เจ้าเล่ามาเถอะน่า ทำไมต้องถามข้ากลับด้วยเล่า"

หลิวลี่เซียนยื่นมือไปบิดปลายจมูกของไป๋หลางอย่างเบามือ ไป๋หลางย่นจมูกน้อยๆ ของนางทำให้หลิวลี่เซียนยิ้มออกมาเล็กน้อย

"คุณหนูใหญ่กับคุณหนูเจินเซียนเป็นพระสหายร่วมเรียนกับองค์หญิงจ้าวเฟยหยางตอนอายุ12เจ้าค่ะ"

"อ้อ"

"คุณหนูใหญ่สนิทกับคุณหนูเจินเซียงมาตั้งแต่ตอนนั้นเจ้าค่ะ"

หลิวลี่เซียนพยักหน้าเป็นเชิงว่าเข้าใจแล้ว นางต้องถามจากไป๋หลางให้มากที่สุดเพื่อที่ว่านางจะได้ไม่สับสนว่าใครเป็นใคร ทำไมที่นี่ถึงน่าเบื่อขนาดนี้กันนะ ไม่จิบชา ชมสวน ก็เย็บปักผ้า

ด้านของจ้าวจิ้งเทียนเขาได้กลับมาลองทำตามวิธีที่หลิวลี่เซียนแนะนำ เขาลงมือทำด้วยตนเองตามวิธีที่นางบอก เพียงแค่คืนเดียวแผลบนหน้าที่แดงนูนของเค้าก็เรียบลงอย่างเห็นได้ชัด เขาพอใจกับผลลัพธ์นี้เป็นอย่างมาก

วันถัดมาหลิวลี่เซียนกับหลิวลี่ซือต่างเดินทางตามเสนาบดีหลิวเข้าวังหลวง หลิวลี่เซียนสวมชุดสีฟ้าอ่อนปักลายผีเสื้อดูสบายตา ส่วนหลิวลี่ซือสวมชุดสีเขียวอ่อนปักลายดอกกุ้ยฮวาสีทองดูงามตานัก

เพราะงานนี้จ้าวฮวงโหวทรงจัดขึ้นกะทันหัน จึงรับสั่งเหล่าขุนนางว่ามิต้องหาของขวัญให้มากพิธีแค่มาร่วมเป็นสักขีพยานก็พอ

เมื่อเข้าไปถึงวังหลวงต่างพบเห็นคุณหนูตระกูลสูงศักดิ์ต่างกำลังพูดคุยหยอกล้อกัน หลิวลี่ซือก็แยกตัวออกไปพบปะสนทนากับเพื่อนๆ ของนาง ส่วนหลิวลี่เซียนกำลังยืนอยู่กับไป๋หลางด้วยสีหน้าปั้นยาก

ให้ตายเถอะ ไม่รู้จักใครสักคนเลย

"ลี่เซียน!! "

ในระหว่างที่นางกำลังสับสนมึนงงเพราะไม่รู้ว่าจะไปทางไหนก่อนดีก็มีมือขาวดุจหยกงามเอื้อมมาจับมือนางไว้ หลิวลี่เซียนหันไปมองตามมือที่จับนางไว้ ก่อนจะพบกับสตรีน้อยนางหนึ่ง

"คารวะคุณหนูเจินเซียงเจ้าค่ะ"

ไป๋หลางที่ยืนอยู่ข้างๆ น้อมกายทำความเคารพหญิงสาวตรงหน้า หลิวลี่เซียนหันไปมองนางแล้วยิ้มออกมา เจินเซียงแม่นางคนนี้งดงามนัก ผิวขาวเหมือนหยกงาม รูปหน้าเรียวงามได้รูป

"เจ้าหายดีแล้วหรือ เจ้าตกน้ำวันนั้นข้าไม่ได้ไปเยี่ยมขอโทษเจ้าด้วยจริงๆ ข้าต้องอยู่ในวังตามรับสั่งของจ้าวฮวงโหว"

เจินเซียงมีสีหน้ารู้สึกผิดอย่างเห็นได้ชัด หลิวลี่เซียนมองเห็นความจริงใจของนางจึงยื่นมือไปจับมือของเจินเซียงแล้วยิ้มจนตาหยี

"เจ้าไม่ต้องคิดมาก ข้าหายดีแล้ว"

"ข้าดีใจจัง ไปเถอะองค์หญิงเฟยหยางอยากเจอเจ้า"

ยังไม่ทันที่หลิวลี่เซียนจะได้ตอบตกลงก็ถูกเจินเซียงดึงตัวนางให้ตามไปเสียแล้ว

"หลิวลี่เซียนข้าคิดถึงเจ้ายิ่งนัก"

"ถวายพระพรองค์หญิงจ้าวเฟยหยางเพคะ"

"ไม่ต้องมากพิธี มาๆ รีบตามข้ามา"

องค์หญิงเฟยหยางรีบเดินเข้ามาจับมือหลิวลี่เซียนและเจินเซียงเข้าไปในตำหนัก และสนทนาถามไถ่อาการของหลิวลี่เซียน

ตามที่เจินเซียงเล่าให้นางฟังองค์หญิงเฟยหยางเป็นบุตรธิดาองค์เล็กของจ้าวฮวงโหว เท่าที่นางพิจารณาองค์หญิงพระองค์นินี้นิสัยน่ารักใช้ได้ทีเดียว

ไม่นานนางกำนัลก็มาแจ้งว่าจ้าวฮวงโหวเสด็จแล้ว จึงได้พากันเดินไปที่สวนชมเหมย

เป็นครั้งแรกที่หลิวลี่เซียนได้พบกับจ้าวฮวงโหว บารมีของพระนางช่างมากมายนักเพียงแค่ได้มองพระบารมีเพียงด้านข้างพระพักตร์ก็รู้สึกงดงามยิ่ง

"ถวายพระพรจ้าวฮวงโหวเพคะ"

เหล่าคุณหนูต่างน้อมตัวก้มลงถวายพระพร องค์หญิงเฟยหยางและเจินเซียงตอนนี้กำลังยืนอยูไม่ไกลจากนางมากนัก

"ลุกขึ้นเถิดมิต้องมากพิธี"

ทุกคนต่างยิ้มแย้มและค่อยๆ ยืดตัวขึ้นมองไปที่จ้าวฮวงโหวประทับอยู่

น่ะ!!! นั่นมัน คุณแม่!!!

เหมือนทุกสิ่งหยุดนิ่งลงไม่ไหวติงมีเพียงหลิวลี่เซียนที่กำลังจ้องมองจ้างฮวงโหวด้วยแววตาที่แปลกใจระคนตกใจ

ทำไมพระนางช่างเหมือนกับคุณแม่ในชาติปัจจุบันของนางนัก

"คุณหนูท่านเป็นอะไรเจ้าคะทำไมหน้าซีดเช่นนั้น คุณหนู!!! "

หลิวลี่เซียนหลุดออกมาจากภวังค์ที่พันธนาการนางไว้ นางค่อยๆ หลับตาและสลัดหัวไล่ความคิดแปลกๆ ออกไป ก่อนจะลืมตาและมองไปที่จ้าวฮวงโหวอีกครั้ง

ยังคงเป็นแม่ของนางเช่นเดิม!!!

นี่มันเรื่องบ้าอะไรกัน สวรรค์เล่นตลกอะไรกับนาง

หลิวลี่เซียนพยายามกลั้นขอบตาที่ร้อนผ่าวให้เป็นปกติ นั่นไม่ใช่คุณแม่ แค่หน้าเหมือนกันเท่านั้น

งานจิบชาชมสวนดำเนินการไปด้วยดี ก่อนที่จะมีนางกำนัลมากระซิบที่ข้างพระกันต์ของจ้าวฮวงโหว พระนางมีสีหน้าตกใจอย่างที่สุดก่อนจะสั่งให้แยกย้ายและรีบเสด็จกลับตำหนักไป

หลิวลี่เซียนที่กำลังมึนงงได้แต่มองตามจ้าวฮวงโหวไปด้วยความสงสัย ทำไมพระนางถึงรีบร้อนปานนั้น

"ลี่เซียนเจ้าเดินทางกลับจวนดีดีละ ตอนนี้อันตรายนัก"

"มีอะไรรึเจินเซียง? "

เจินเซียงเม้มริมฝีปากแน่นก่อนจะก้าวมากระซิบที่ข้างหูนาง

"เกิดเหตุลอบปลงพระชนม์องค์รัชทายาทเมื่อวานนี้"