บทที่ 2

วันออกเดินทาง

“นี่ท่านแม่ ท่านจะให้พี่สาวขนไปหมดนี่เลยหรือ”

เซียวเฟยฉี น้องชายข้าพยายามยั้งมือท่านแม่ที่กำลังขนถุงผ้ากว่าเกือบสิบห่อออกจากห้องครัวบ้าน ข้ายืนมองนิ่ง ๆ พลางอมยิ้มเอ็นดูครอบครัวข้า

“ก็เออสิวะ เดินทางไปเมืองหลวงใช้เวลาแรมเดือนโน่น ก็ต้องเตรียมเสบียงเตรียมของอร่อยไว้ให้ลูกข้าเยอะ ๆ สิวะ เจ้าไม่รู้หรือไงว่าพี่สาวเอ็งกินจุขนาดไหน”

“ข้ารู้แต่ขบวนมารับย่อมตักเตรียมเสบียงมาไว้เรียบร้อยแล้ว เตรียมของที่จำเป็นไปพอมิดีกว่าเหรอท่านแม่ เดี๋ยวเขาจะหาว่าบ้านนอกเข้ากรุง ขนของราวกับย้ายบ้านไป”

เฟยฉีอายุเพิ่งสิบสองคงเคยเห็นเคยได้ยินชาวบ้านพูดเรื่องอย่าขนของพะรุงพะรังเวลาเข้าเมืองเช่นนั้นจะโดนมองว่าบ้านนอกเข้ากรุงซึ่งก็จริงเพราะขนาดขนออกมาวางไว้ให้เหล่าทหารที่ติดตามมาดูแลขบวนรถม้าขนขึ้นไปไว้บนรถยังมองสายตาเหยียดใส่พวกข้าเลย

ไม่ต้องพูดถึงขันทีทั้งสองที่ยืนรอข้าขนของขึ้นรถอยู่ ดวงตาไม่ให้ความเคารพไม่พอยังเอนเอียงไปในทางดูหมิ่น....คงกำลังคิดในใจว่าข้าบ้านนอกเป็นแน่

แต่คนอย่างข้าน่ะหรือจะสนใจคนอื่น

ข้าสนใจจิตใจของคนที่ข้ารักมากกว่า ท่านแม่เลี้ยงดูข้ามาตั้งแต่เล็ก อยู่ดี ๆ ข้าต้องห่างบ้านไปทำงานย่อมเกิดความเป็นห่วงเป็นธรรมดา

ในใจคงกลัวข้าเดินทางลำบาก ท้องหิวกินอาหารไม่อิ่ม กลัวข้าหนาวระหว่างทางจึงเตรียมเสื้อคลุมตัวหนาหลายชั้นหลายตัว และพอเดินทางออกจากดินแดนแดนเหนืออากาศย่อมเปลี่ยนแปลงกลายเป็นร้อน

เสื้อผ้าตอนแรกจึงหนาเกินไป ท่านแม่จึงเตรียมอีกชุดที่บางมาให้ด้วย อาหารก็มีทั้งขนมช่วยคลายร้อน

ท่านแม่ใส่ใจข้าขนาดนี้จะให้ข้าปฏิเสธของพวกนี้ได้อย่างไรเล่า

ถึงเยอะจนล้นคันรถข้าจะพยายามยัดเข้าไปให้หมดอยู่แล้ว

อย่างน้อยก็ทำให้ท่านแม่สบายใจ

“ข้าไปก่อนนะท่านพ่อ ท่านแม่ และเจ้าด้วยน้องชายของข้า”

เราสี่คนกอดกันกลมเพื่อจากลาเป็นครั้งสุดท้ายก่อนที่ข้าก้าวเท้าขึ้นรถไปและไม่วายแหวกม่านออกมาโบกมือลากลุ่มคนที่รักอีกครั้ง

บนรถคันข้ามีเพียงข้าและสาวใช้หน้ามนอีกหนึ่งคน นางเดินทางมาเพื่อรับใช้ข้าและคอยช่วยอำนวยความสะดวกแก่ข้าตลอดทางนั่นเอง

ข้าสำรวจมองอีกฝ่ายอย่างละเอียด พอสำรวจจนพอใจข้าจึงเผยยิ้มออกมาด้วยความพอใจ

สาวใช้ในวังหรือนางกำนัล ข้าเคยคิดว่าจะมีแต่พวกผิวพรรณณดีแต่งตัวด้วยเนื้อผ้ามีราคา

ไม่ยักคิดว่าจะเจอนางกำนัลที่ดูเรียบง่ายเช่นนี้

นางกำนัลคนนี้ตัวเล็กทว่าไม่บอบบางอ่อนแอ ผิวสีคล้ำนิดหน่อยบ่งบอกได้ว่าก่อนหน้าที่นี้นางคงเป็นสาวใช้ที่ได้รับหน้าที่ทำงานกลางแจ้งเป็นส่วนใหญ่ สุดท้ายพอมีงานนอกที่ต้องเดินทางลำบากหลายเดือนนางจึงได้รับการคัดเลือกมาทำหน้าที่นี้

ที่ข้ายิ้มชอบใจเพราะตั้งแต่ข้าขึ้นรถมานี่ นางคือผู้เดียวในที่นี้ที่มิได้มองข้าด้วยสายตาดูถูกในชาติกำเนิดข้า

นางตั้งใจดูแลข้า ทำตามคำสังข้าโดยไม่โต้แย้ง เพียงเท่านี้ข้าก็รู้สึกพอใจแล้ว

“เจ้านามว่าเยี่ยงใดหรือ”

“ถงเอ๋อร์เจ้าค่ะ”

“ข้าเซียวเฟยเจินนะ ขอฝากเนื้อฝากตัวด้วย”

“เจ้าค่ะ ท่านผู้วิเศษ”

คำเรียกนั้นทำให้ข้ารู้สึกขนลุกยิ่งนัก แต่จะไปขัดขนบทำเนียมที่กำหนดไว้ก็ไม่ควรข้าจึงพยายามไม่ใส่ใจ

หลังทักทายสาวใช้ตนเองเสร็จ ข้าจึงหันกลับมาเข้ามุมของตนเองเพื่อเอนหลังนอนเสียหน่อย เนื่องจากรถม้าเดินทางบนถนนหนทางขรุขระ แถวนี้ยังไม่ค่อยเจริญทำให้ข้ารู้สึกมึนหัวเล็กน้อย

นอนหลับตาเอาแรงเสียหน่อยย่อมดีกว่า พอถึงจุดพักจะได้มีแรงออกไปเดินเล่นคลายความเบื่อและความล้า

การเดินทางผ่านมาสิบกว่าวันจึงเดินทางออกจากเขตอากาศหนาวเย็นเปลี่ยนมาเป็นร้อนอบอุ่นแทน

แต่ด้วยเพราะเพิ่งออกมาจากที่หนาว แม้อากาศจะมิได้ร้อนขนาดนั้นแต่ร่างกายที่เริ่มปรับให้เข้ากับกาศหนาวมาก่อนแล้วจึงมีการปรับตัวไม่ทันบ้าง

จากร้อนธรรมดาหลายคนจึงรู้สึกร้อนอบอ้าว เหงื่อไหลต่างน้ำเลยทีเดียว คนที่ดูจะไม่เดือดร้อนคงมีเพียงข้ากับสาวใช้ของข้าที่นั่งพักอยู่บนกองหญ้าด้วยความสบายใจ

ตอนนี้ถึงจุดพักม้าอีกหนึ่งจุด พวกเราทุกคนจึงลงมาจากรถนั่งพักผ่อนกันตามอัธยาศัย

ก่อนลงจากรถม้าข้าได้ทำการเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นเสื้อกับกางเกงเนื้อบาง โดยไม่ลืมเตือนสาวใช้ของตนเองด้วย ฉะนั้นตอนนี้ข้าจึงไม่มีปัญหาอย่างที่คนอื่นมีกัน

ข้ากำลังนั่งพิงต้นไม้ใหญ่ในมือมีพัดที่ท่านแม่เตรียมมาให้พัดให้ความเย็นตนเองด้วย

“ถงเอ๋อร์เจ้าไปนำผลไม้อบแห้งในถุงผ้าข้ามาให้หน่อยสิ อ้อ เอามาทั้งหมดเลยนะ”

“เจ้าค่ะ”

ไม่นานร่างเล็กก็เดินหิ้วถุงผ้าถุงใหญ่มาให้ข้า ข้าลุกขึ้นมาตรวจดูของว่าใช่สิ่งที่สั่งหรือ

ภายในคือผลไม้ที่มีฤทธิ์เย็น ถึงแม้จะเอาไปทำให้แห้งเพื่อเก็บไว้ได้นานขึ้นแต่กินแล้วจะรู้สึกชื่นใจ

ข้าอ่านในตำรามาเขาบอกว่าคนทางเขตร้อนนอกจากจะชอบกินของเย็นเพื่อคลายร้อนแล้วยังชอบกินผลไม้พวกนี้เป็นอาหารว่างด้วย

เป็นผลไม้ธาตุเย็น ทำให้เลือดลมไหลเวียนดี ร่างกายระบายความร้อนได้เร็วขึ้น

“เจ้านำไปแจกจ่ายให้ท่านขันทีทั้งสองและทหารในขบวนทั้งหมดบอกว่าข้าให้นำมาแบ่ง ไป”

“เจ้าค่ะท่านผู้วิเศษ”

หลังจากสั่งสิ่งที่ต้องการเสร็จข้าจึงเลิกสนใจ ลุกขึ้นจากที่นั่งออกเดินเล่นเข้าไปในป่าบริเวณใกล้ ๆอย่างสบายอารมณ์