บทที่ 2

ที่โต๊ะอาหาร หลูน่าได้โชว์ทักษะการแสดงที่ยอดเยี่ยมของเธอ

ตอนแรก เธอมองฉันพร้อมน้ำตาแล้วเอ่ยขึ้นว่า

“เมื่อกี้เหยาเหยาเกือบจะทำฉันตกใจแทบตายอยู่แล้ว ฉันกำลังช่วยเธอทำความสะอาดบ้าน บังเอิญเห็นหนังสือแสดงผลการวินิจฉัยมะเร็งตับแผ่นหนึ่ง”

ทั้งครอบครัวพากันมองมาที่ฉัน

“สุดท้ายฉันก็ไปหาเพื่อนที่เป็นแพทย์ เขาบอกว่านี่เป็นของปลอม บางทีเหยาเหยาอาจจะโหยหาความรักจากทุกคนมากยิ่งขึ้นตั้งแต่พี่ชายของเธอจากไป…”

บรรยากาศบนโต๊ะอาหารลดลงไปถึงจุดเยือกแข็ง

สายตาที่พ่อแม่มองฉันยิ่งแทบจะอดรนทนไม่ไหวที่จะฆ่าฉัน

หลูน่าเริ่มเอ่ยคำพูดที่แอ๊บน่าสงสาร “เหยาเหยาเธอนี่ก็จริงๆ เลย หากให้คุณลุงคุณป้าได้เห็น คงต้องกังวลจะตาย”

“อีกอย่าง เรื่องนี้อย่าได้พูดส่งเดช หากวันไหนไม่เกิดขึ้นกับตัวเอง ก็อาจจะเกิดขึ้นกับคนในครอบครัว”

น้องชายของฉันตบโต๊ะแล้วตวาดใส่

“พอแล้ว!”

“อา... ฉันพูดอะไรผิดไป ขอโทษ วันนี้เป็นวันเกิดของเหยาเหยา ฉันไปก่อนนะ”

น้องชายของฉันจับมือหลูน่าแล้วมองฉัน

“คนที่ควรไปคือนังปีศาจคนนี้ต่างหาก!”

พ่อก็ตบหน้าฉันแล้ว

“ยังไม่ออกไปอีก!?”

หลิวป๋อมองใบหน้าที่แดงจนบวมของฉันแล้วพูดว่า “ทำไมตอนนี้เธอถึงกลายเป็นแบบนี้?”

“ออกมากินข้าว”

หลิวป๋อที่เพิ่งออกไปก็กลับมาอีกครั้ง เมื่อเห็นคราบเลือดที่มีขนาดใหญ่กว่าเมื่อครู่นี้ก็ขมวดคิ้วแล้วพูด

“เลิกแสร้งทำเสียที ทำแบบนี้มีแต่จะให้คนรังเกียจเธอมากขึ้น”

ที่แท้ความรักหรือไม่รักสามารถเปลี่ยนโฉมหน้าของคนคนหนึ่งได้จริง ๆ หลิวป๋อซึ่งเคยสุภาพอ่อนโยนประดุจหยกในสายตาของฉัน บัดนี้เหลือเพียงความเย็นชา

ในสายตาของเขา ฉันก็เปลี่ยนจากสาวน้อยน่ารักมาเป็นผู้หญิงเจ้าแผนการที่มีจิตใจชั่วร้าย

ไม่เช่นนั้น เขาจะไปนอนกับหลูน่าบนเตียงของฉันอย่างง่ายดายได้อย่างไรกัน

เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ ฉันก็รู้สึกคลื่นไส้อีกครั้ง เริ่มมีอาการขย้อน

เหตุผลที่เขาให้ฉันว่าเมาแล้วไร้สติ แต่แอลกอฮอล์เพียงขยายความปรารถนาส่วนลึกในใจของพวกเขาให้ใหญ่ขึ้นเท่านั้น แล้วทำไมถึงเอาตัวเองกลายเป็นเหยื่อผู้ไร้เดียงสาได้เล่า

“เราเลิกกันเถอะ”

มือที่หลิวป๋อปิดประตูหยุดชะงักไปครู่หนึ่ง แล้วมองฉันด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความหงุดหงิด

“เธอจะหาเรื่องอะไรอีก”

ฉันพูดซ้ำอีกครั้ง

“หลิวป๋อ เราเลิกกันเถอะ”

“ปัง!”

ประตูถูกกระแทกปิดอย่างแรง

เขาจับผมอย่างหงุดหงิด

“โรคอะไรกำเริบอีกล่ะ เรียนรู้จากน่าน่าสักหน่อยไม่ได้หรือไง”

“เธอมีครอบครัว มีผม น่าน่าไม่มีอะไรนอกจากพ่อที่ป่วยหนัก และน้องชายที่อยู่ในคุก”

“อืม แล้วก็ยังมีเธอที่ใจสลาย” ฉันต่อบทเขา

“ดังนั้น ฉันก็เลยยกทุกอย่างให้กับเธอไงล่ะ ให้เธอมีทุกอย่างดีไหมล่ะ”

“ไม่มีเหตุผล!”

“ถ้าจะเลิกก็เลิก”

เอ่ยจบ

หลิวป๋อก็กระแทกประตูแล้วออกไปอีกครั้ง

ฉันกอดตับที่ปวดจนชัก นอนขดตัวอยู่บนพื้น

กลิ่นแอลกอฮอล์ในฟุ้งกระจายในห้องทำให้ฉันขมขื่นอย่างหาที่เปรียบมิได้

ตรวจครั้งล่าสุด หมอบอกห้ามแตะแอลกอฮอล์ ไม่อย่างนั้น ฉันจะมีชีวิตได้มากสุดอีกหนึ่งเดือน

แต่ฉันต้องการเงิน ฉันอยากจะวาดจุดจบให้กับชีวิตของตัวเองอย่างจริงจัง

ฉันวางแผนเรื่องงานศพของตัวเองไว้นานแล้ว เพียงแต่ยังขาดเงิน

ติ๊กติ๊ก

ข้อความจากหลูน่า

“เธอชอบรายการที่ฉันแสดงให้เธอในวันนี้ไหม?”

“รสชาติที่ถูกคนที่รักที่สุดรังเกียจดีหรือเปล่า?”

ฉันไม่ได้ตอบกลับไป ฉันเพียงเก็บบันทึกเป็นข้อมูลสำรองไว้เงียบ ๆ

สักวันหนึ่งความจริงจะต้องปรากฏออกมาใช่ไหม

ฉันหยิบของใช้ที่จำเป็น จากนั้นก็ไปบ้านหลังเล็ก ๆ หลังหนึ่ง

ที่นั่นแม้จะเล็ก แต่ก็เป็นสถานที่อบอุ่นแห่งสุดท้ายของฉันแล้ว

"พี่สาว! อาเฉียวคิดถึงพี่มาก!"

อาเฉียวเป็นเด็กน้อยที่ฉันรับมาเลี้ยง ในวันที่ฝนตก ฉันเก็บเขาได้ เขาบอกว่าหาบ้านไม่เจอแล้ว

ฉันก็ดูเหมือนจะหาบ้านตัวเองไม่เจอแล้วเหมือนกัน เขาจึงกลายเป็นน้องชายของฉัน

“พี่สาว ครั้งนี้ผมสอบได้ที่หนึ่งอีกแล้ว”

ฉันลูบศีรษะของเขา

“อาเฉียวเก่งมาก อีกประเดี๋ยวพี่สาวจะพาไปกินอาหารมื้อใหญ่ดีไหม?”

อาเฉียวพยักหน้า “พี่สาว ผมรู้จักร้านปีกไก่ที่อร่อยมาก พวกเราไปกินกันเถอะ!”

“ผมก็อยากกินไอศกรีมเหมือนกัน!”

เมื่อฉันได้ยินคำว่าไอศกรีม ฉันนิ่งชะงักไปพักหนึ่ง