ฉลามหวงเมีย

สวัสดีผมฉลาม ฉลาม เลิศไพบรูณ์พิศาล เป็นลูกพ่อคาเตอร์กับแม่โลมา ผมเป็นลูกชายคนเดียวไม่มีพี่น้อง อายุ 18 สูง184 หนัก 74 หน้าตาก็งั้น ๆ แล้วแต่คนชอบ ตอนนี้ผมกำลังศึกษาอยู่มัธยมปลายปีที่หก ของโรงเรียนมัธยมเอกชนชื่อดัง ผลการเรียนผมก็ถือว่าดี ดีที่ไม่โดนไล่ออกน่ะสิ! ผมเป็นนักเรียนที่ค่อนข้างสร้างชื่อเสียงให้กับโรงเรียน ไปที่ไหนพวกอาจารย์ก็รู้จักผมหมดนั่นแหละ

“แต่งกายผิดระเบียย ทรงผมก็ผิดระเบียย”

“มีเรื่องชกต่อยกับเพื่อนต่างห้อง ทะเลาะกับรุ่นน้อง”

“มีโพยบอลกับบุหรี่อยู่ในกระเป๋าเสื้อนักเรียน”

เสียงผ.อ.โกวิทย์ ผู้อำนวยการโรงเรียนเรียกพ่อกับแม่ผมมาพบที่ห้องฝ่ายปกครองรอบที่แปดของเดือนนี้ในเรื่องทั่ว ๆ ไปของผม

“เดี๋ยวผมจะตักเตือนลูก...”

“ไม่ไหวแล้วนะครับคุณพ่อ ฉลามประพฤติตัวไม่เหมาะสมเป็นอย่างมาก ทางโรงเรียนจึงจำเป็นต้องเชิญให้ลูกคุณพ่อออก...” ผ.อ. พูดไม่ทันจบพ่อผมก็ยื่นซองสีน้ำตาลหนา ๆ ให้ผ.อ. ที่ใต้โต๊ะ ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าคงหลายบาทอยู่

“ไม่เอาน่าอาจารย์ เรื่องแบบนี้ผมว่าเราน่าจะคุยกันได้นะครับ”

“....” ผ.อ. ทำหน้าหนักใจมองมาทางผม หนักใจอะไรขนาดนั้น ผมก็แค่ไถเงินรุ่นน้อง ชกกับรุ่นพี่ หนีเรียนไปแทงสนุ๊กกับเพื่อน พกกัญชามาเสพที่โรงเรียน ก็แค่นั้นเองป่ะ ทำเป็นเรื่องร้ายแรงไปได้

“เด็กมันใกล้จะจบแล้ว อาจารย์น่าจะช่วยเด็กมันหน่อยนะครับ” อาจารย์ทำท่าเหมือนจะไม่ยอม พ่อผมเลยเซ็นเช็คเพิ่มให้อีก

“ก็ได้ครับ ครั้งนี้ครั้งสุดท้ายแล้วนะครับ” ผ.อ. ยืนมองผมที่กำลังนั่งกอดอกไขว่ห้างกระดิกขาแบบไม่สะเทือน

“แน่นอนครับ ครั้งสุดท้าย” พ่อผมถอนหายใจยิ้มเจื่อน ๆ มองหน้าผ.อ. ผมก็เห็นว่าพ่อพูดแบบนี้หลายครั้งแล้วนะ

เพียะ!! เพียะ!!

“โอ้ย! ผมเจ็บนะพ่อ” พ่อเอามือฟาดลงมาที่หัวผมแบบเน้น ๆ แรง ๆ หลาย ๆ ทีทันทีที่เดินออกจากฝ่ายปกครองมา

“เจ็บก็ดี จะได้จำ มึงรู้บ้างมั้ยว่าพ่อต้องอับอายขายขี้หน้าขนาดไหน ที่ต้องมาโรงเรียนแกทุกอาทิตย์ขนาดนี้ @$”:)$:?/@#:(“”::#” พ่อบ่นลากยาวโดยที่ผมไม่ได้ฟังเลยสักนิด

“ทีหลังก็ไม่ต้องมาดิพ่อ ไม่เห็นจะยากตรง...”

เพียะ!! พูดไม่ทันจบ ฝ่ามืออรหันต์ของพ่อก็ฟาดลงมาอีกที

“ยังอีก มึงยังไม่สำนึกอีก ไอ้ลูกกตัญญู ไอ้ลูกรัก”

“....”

“ทำตัวให้มันดี ๆ หน่อยได้มั้ยฉลาม ถือว่าแม่ขอนะลูก” แม่มองหน้าผมอยู่แบบนั้น ทำไมแววตาของแม่เศร้าจัง แม่คงจะคิดมากเรื่องผมอยู่ใช่มั้ย...

“ครับแม่ ต่อไปนี้ผมจะเป็นเด็กดีของแม่ครับ” ผมยืนมองพ่อกับแม่ที่เดินออกไปพร้อมกับความรู้สึกอะไรบางอย่าง ผมคงเป็นลูกที่แย่มาก ๆ เลยสินะ ผมคงทำให้พ่อแม่ผิดหวัง ผมตั้งใจไว้แล้วว่าต่อไปนี้ผมจะเริ่มต้นใหม่ ผมจะเป็นเด็กดี...

“เฮ้ย! ไอ้หลาม เย็นนี้โต๊ะสนุ๊กเปล่าวะ!” ไอ้แทคเพื่อนรักเดินมากอดคอผมเหมือนเคย แต่ผมสัญญากับตัวเองไว้แล้ว ว่าผมจะกลับตัวกลับใจ

“อ้าว! ไปดิเพื่อนรอไรวะ”

“มึงค้างค่าบอลกูอยู่จ่ายมาด้วย”

“ไม่มีปัญหาไอ้น้อง เดี๋ยวพี่จ่ายเงินสด”

เรื่องกลับตัวกลับใจยังมีเวลาอีกเยอะนะครับพ่อ แม่ แต่ตอนนี้ผมขอลั้นลาตามประสาผมไปก่อน ผมหยิบสมารท์โฟนราคาแพงออกมาพร้อมกดโทรหาใครสักคน

“ฮัลโหลครับปู่ ผมขอเงินหน่อยครับ ฉลามจะเอาไปจ่ายค่าเรียนพิเศษ”

“50,000ครับปู่”

“ขอบคุณนะครับปู่ ฉลามรักปู่นะครับ”

แตกไปหนึ่ง ปู่ผมนี่ตามใจพวกหลาน ๆ มาแต่ไหนแต่ไรแล้ว ผมนี่มีปู่เป็นไอดอลเลยครับ เหลือลุงครอสอีกคน ลุงครอสนี่เป๋าหนักขอปุ๊บโอนปั๊บ สมกับที่เป็นหลานรักจริง ๆ

“ฮัลโหลลุงครอส นี่ฉลามเองนะ! @’”()#?!=/$?”

“30,000 ครับลุง”

แตกไปอีกหนึ่ง วันนี้ได้แปดหมื่นเนาะ ๆ ทำไงได้ผมมันทั้งหล่อทั้งรวยมันช่วยไม่ได้จริง ๆ ครับ

END CHALAM TALK

กริ๊งงงงงง!! เสียงออดดังขึ้นเป็นสัญญาณเตือนว่าได้เวลาเข้าเรียนแล้ว

สวัสดีฉันชื่อพราว พริบพราว ไกรกุลมาศ อายุ18 ปี เรียนอยู่ชั้นมัธยมศึกษาปีที่หกโรงเรียนเอกชนชื่อดังแห่งนึง ฉันเป็นคนตัวอ้วน จ่ำม้ำ ผิวขาว หน้าออกทางหมวย ๆ หน่อย ฉันเป็นลูกสาวคนเดียวไม่มีพี่น้อง พ่อเป็นทนายส่วนแม่ทำงานเกี่ยวกับขายประกัน ฐานะก็พอมีพอกินอยู่ในระดับกลาง ๆ ไม่จนแต่ก็ไม่ได้รวย

ฉันมีเพื่อนสนิทอยู่หนึ่งคนชื่อมะปราง เราสองคนสนิทกันมาก คบกันมาตั้งแต่สมัยอนุบาลแล้ว

“พริบพราว มาหาอาจารย์ที่หน้าห้องหน่อย” นี่คือเสียงของอาจารย์สมร อาจารย์ที่ปรึกษาของห้องเรา ตอนนี้อาจารย์เรียกฉันให้ไปพบที่หน้าห้อง เราก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเรื่องอะไร

“อาจารย์มีอะไรเหรอคะ?”

“ผลที่นั่งออกมาแล้ว คนที่ต้องนั่งข้างพริบพราวคือฉลาม!”

“ผะ...ผล?”

“ก็ฉลามเป็นคนจับชื่อเธอได้!”

ฉันยืนงงเต๊กอยู่หน้าห้อง ฉันก็พอรู้ว่าอาจารย์จับคู่คนที่ผลการเรียนดีกับคนที่ผลการเรียนแย่ให้มานั่งคู่กัน แต่ฉันไม่คิดไม่ฝันว่าคนที่จะต้องมานั่งข้างฉันคือ

‘ฉลาม’ ฉันหันไปมองหลังห้องที่มีฉลามนั่งกอดอกไขว่ห้างอยู่ท้ายห้อง เขากำลังมองจ้องมาทางฉันพอดี ฉันกับเขาบังเอิญสบตากันแป๊บนึงก่อนที่ฉันจะเป็นคนหลบสายตาเขาก่อน ฮึก! ฉันไม่อยากนั่งกับเขา เพราะเขาเป็นเด็กเกเร

“เป็นไรยัยเตี้ย ได้นั่งคู่กับฉันต้องดีใจขนาดนั้นเลยเหรอวะ?” พูดจบฉลามก็ขำดังลั่นไปทั่วห้อง โดยไม่เกรงใจอาจารย์ที่ยืนอยู่เลยสักนิด

“....” ฉันเดินคอตกเข้ามานั่งที่โต๊ะอาจารย์จัดไว้ให้ โดยที่ฉันต้องนั่งข้าง ๆ ฉลาม เห้อ! ฉันต้องนั่งข้างเขาจริง ๆ เหรอเนี่ย

หมึบ! กึก!

“อึก! ฉลาม พราวเจ็บนะ!” ฉันร้องออกมาเมื่อฉลามดึงผมเปียทั้งสองข้างของฉันอย่างแรงให้ลงไปนั่งข้าง ๆ เขา

“เอาการบ้านมาลอกหน่อยดิ!” เขายืนหน้าเขามาใกล้ฉัน พร้อมทำตาปริบ ๆ เป็นเชิงอ้อนวอน

“....”

“เอาการบ้านมาลอกหน่อย” เขาพูดด้วยเสียงที่ดังกว่าเดิม

“พราวไม่ให้ลอก ทำไมฉลามไม่ทำเอง?”

“ถามอะไรโง่ ๆ ถ้าฉันทำเป็นจะขอลอกเหรอวะ!” พูดจบฉลามก็ขำออกมาดังลั่นสนั่นห้องเรียน

“ไม่ให้ ยังไงพราวก็ไม่ให้ลอก!”

พรึ่บ! แต่จู่ ๆ ฉลามก็ดึงสมุดการบ้านวิชาภาษาไทยของฉันไปลอกหน้าตาเฉย นี่เขาจะทำแบบนี้ไม่ได้นะ!

“เฮ้! เอาคืนมานะ ไม่งั้นพราวจะฟ้องคุณครู” ฉันพยายามจะแย่งสมุดการบ้านคืนจากฉลาม

“อย่าพูดมากได้ป่ะ เงียบ ๆ เหอะน่า! ขอลอกแป๊บเดียว”

“....”

“ถ้าเธอฟ้องอาจารย์...”

“....”

“รับรองว่าล้อจักรยานของเธอต้องหายแน่นอน!”

“....” ฉันกลืนน้ำลายลงคืออึกใหญ่ ทำไงดีล่ะ ถ้าฉลามขโมยล้อจักรยานฉันไปขาย ฉันจะกลับบ้านยังไงดี จักรยานคันนี้ พ่อซื้อให้ยังไม่ถึงสามเดือนเลยนะ...