บทที่3.พระรามก็ตามมาติดๆ........

“ยังเลย เครื่องลงแด๊ดก็มาที่บริษัทก่อน เหมือนจะรู้ว่ารามกำลังต้องการความช่วยเหลือ” ท่านพูดเสียงอ่อน ทอดมองบุตรชายแล้วสะท้อนใจ ทำไมคนที่ท่านรักถึงแกร่งได้ไม่เท่าบุตรชายอีกคน ทศกัณฐ์เป็นบุตรชายคนโตที่ท่านไม่ได้ฟูมฟัก เขาอยู่กับภรรยาคนแรกและเติบโตมาด้วยตัวเอง ชายหนุ่มหยิ่งทะนง ไม่เคยปริปากร้องขอความช่วยเหลือ งานของเขาเจริญรุดหน้าไปไกล ท่านก็อดภาคภูมิใจไม่ได้ แต่จะให้พูดออกมาโต้งๆ เกรงว่าจะสะเทือนใจบุตรชายสุดรัก เมื่อพระรามทำอะไรก็ไม่เคยสำเร็จ แม้จะอยู่ใต้การดูแลของท่านก็ตาม แค่คุมการเงิน เขายังทำเงินหายได้ทุกปี จนผู้ถือหุ้นรายอื่นๆ เริ่มกังขา ดีที่เขาออกรับแทน จึงไม่มีใครกล้าปริปากบ่นดังๆ

“แด๊ดต้องพักมากๆ นะครับปีนี้แด๊ดโทรมลงเยอะกว่าปีก่อน อะไรที่ผมพอช่วยได้ แบ่งมาให้ผมช่วยก็ได้ครับ”

อาร์มันโด้เองก็อยากพัก แต่หากท่านยกทุกอย่างในมือให้พระราม เกรงว่าบริษัทที่สร้างมาจะล่มสลายลงไปนะสิ ถึงได้ยอมเหนื่อยทุกวันนี้ หาก...หากเป็น...เห้อ!! คงเป็นไปไม่ได้หรอก ความผิดของท่านมีมากมาย และคนอย่างทศกัณฐ์ที่แข็งเหมือนชื่อ มีหรือจะยอมช่วย เมื่อเขาไม่เคยชายตาแลสมบัติชิ้นใดก็ตามของท่าน

“อีกพักนะราม...รอให้อยู่ตัวกว่านี้หน่อย” ท่านปัดเรื่องไปไกลๆ ตัว ไม่อยากพูดจาตัดรอนให้บุตรชายเสียกำลังใจ รอให้อาร์มันโด้หาคนที่ไว้ใจได้มาช่วยหนุนหลังพระรามห่างๆ ได้เมื่อไหร่ ถึงเวลานั้นท่านจะพักเอง

“แด๊ดไปดูงานที่ห้องตัวเองพักนะ โทร. บอกแม่ด้วยล่ะว่าเดี๋ยวอีกพักแด๊ดจะกลับบ้าน”

หากเป็นคนนอกอาจจะสะกิดใจ ผัวเมียทำไมไม่ติดต่อหากันเอง ทำไมต้องให้บุตรชายเป็นคนแจ้ง เพราะหากอาร์มันโด้จะโทรศัพท์หาภรรยาเขาย่อมทำได้ แต่เขาเลือกที่จะให้พระรามติดต่อกลับไปหามารดาเอง...ทำไม? ก็ท่านไม่สามารถติดต่อภรรยาตัวเองได้น่ะสิ ทุกครั้งพระรามจะตามภรรยาสุดรักให้ท่าน...นารีมีพฤติกรรมที่ชวนสงสัย ชายสูงวัยได้แต่ภาวนาอย่าให้เป็นอย่างที่ท่านคิดไว้เลย

พระรามส่ายหน้า บิดาให้ตามตัวมารดาให้ แสดงว่าตัวท่านเองก็ไม่สามารถติดต่อนารีได้ ชายหนุ่มเป่าปากพรวดๆ มองตามด้านหลังบิดาไป ดวงตาอ่อนแสงสลดลง และเหนื่อยหน่ายเต็มที

บ่อนเสี่ยซ้ง!!

คนจีนที่ตั้งตัวเป็นจอมอิทธิพลในปารีส ไม่มีใครกว้างขวางเท่ากับทรงพล ในทุกประเทศทั่วโลก มักจะมีชุมชนคนจีนที่รวมตัวกันเป็นกลุ่มเป็นก้อน ไม่เว้นแม้แต่ฝรั่งเศส ทรงพลเริ่มต้นจากการค้าขาย เขามีหัวคิดฉลาดแกมโกง ไม่นานบ่อนเล็กๆ ก็ถือกำเนิดขึ้น 10ปีให้หลังมันขยายใหญ่แทบพอๆ กับกาสิโนครบวงจร เมื่อมีเงิน มีอำนาจมากพอ จึงใช้เงินปิดหูปิดตาเจ้าหน้าที่บ้านเมือง เขาทำมาหากินโดยการเปิดบ่อนการพนัน มีทุกรูปแบบให้ผีพนันเข้ามาหาความสนุก พร้อมกับการเสี่ยงโชค ใครมือดีเข้ามาก็รวย ใครมือซวยเข้ามาก็ล่มจม...มีคละเคล้ากันไปทั้งรอยยิ้ม และคราบน้ำตา

“เจ้ๆ โทรศัพท์” อาตี๋วัยรุ่นเดินมาสะกิดลูกค้าชั้นดี เมื่อมีคนภายนอกต่อสายเข้ามาหา

นารีสะบัดหน้าฉับ เธอเกือบตวาดกลับ หากไม่เพราะมองเห็นมันพกอาวุธไว้ที่ข้างเอว นางคงด่ากราดไปแล้ว

“ใครล่ะ!! โทร. มาหาห่าอะไรว่ะ ขัดลาภชะมัด มือกำลังขึ้นด้วยสิ” นางบ่นอุบ แต่ก็ยอมวางมือด้วยดี เมื่อแต่ละคนที่นั่งหน้าตูม อยากจะต่อในเกมต่อไป หากนางยังไม่เล่นก็ต้องลุกไปก่อน

“เร็วๆ เจ้ เสี่ยไม่ชอบให้คนนอกโทร. เข้ามา...อยากโดนเสี่ยด่าหรือไงล่ะ”

มันบ่นอุบที่ยอมนารีครั้งนี้เพราะหล่อนเป็นระดับ VIP ลูกค้าที่เอาเงินมาทิ้งให้บ่อนเป็น10 เป็นล้าน

“เออๆ ไปแล้วๆ” หากอาร์มันโด้มาเห็นนารีในตอนนี้ เขาคงไม่อยากเชื่อตาตัวเอง ผู้หญิงที่หน้าฉากๆ อ่อนหวานและเป็นผู้ดีตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า จะกากได้ขนาดนี้ ใบหน้ามันย่อง ผมเผ้าไร้ทรง เพราะคร่ำเคร่งกับการลุ้นไพ่ จนลืมใส่ใจดูแลตัวเอง

สาวใหญ่ยกหูโทรศัพท์ขึ้นแนบหู นางรู้โดยไม่ต้องเดา คนๆ นั่นน่าจะเป็นบุตรชาย

“มีอะไรราม แม่กำลังยุ่ง!!”