บทที่2.เผชิญหน้ากับคนป่วยจอมแสบ 6/6

“จะอ้าปากดีๆ หรือจะให้วาดบีบปากคุณคะ...ถ้าไม่อยากทำตัวให้น่าสมเพทมากกว่านี้ละก็ คุณควรทำตัวให้ตัวเองแข็งแรงขึ้น จะได้มีแรง...สู้...กับวาด...”

คนป่วยเรื่องมาก เธอผจญมาทุกรูปแบบ เพราะฉะนั้นแค่โจนาธานคนเดียว...มันชิลๆ สำหรับเธอ เมื่อหน้าที่ ที่โรงพยาบาล เธอต้องดูแลคนป่วยนับ10 ชีวิตเมื่อบุคลากรมีน้อยในโรงพยาบาลของรัฐ

ดวงตาของโจนาธานลุกโพลง เขาโกรธจัดที่ไม่สามารถต้านทานหล่อนได้ ชายหนุ่มรู้สึกเหมือนถูกทิ้ง เพราะแม้แต่เบนยังปล่อยเขาไว้กับยัยแม่มดคนนี้ ไม่สนใจเข้ามาดูเขาเหมือนเดิม...

“อย่าได้บังอาจแตะตัวฉัน...”

ชายหนุ่มยังคงขู่ เสียงเขาขุ่นขวาง แต่วันวาดพยายามไม่ใส่ใจ

“อ้าปากค่ะ หลังกินข้าว...วาดจะทำยิ่งกว่า...แตะ คุณ”

คำพูดของหล่อนแฝงความนัย โจนาธานขมวดคิ้ว เขาเบี่ยงหน้าหนี เมื่อช้อนนั่นถูกจ่อไว้ที่ปากและอาหารนั่นถูกเขาปัด...จนหกเลอะเทอะ

“เห้อ!!”

เสียงถอนใจแรงๆ เขากระตุกยิ้ม หล่อนคงถอดใจเหมือนคนอื่นๆ

แต่เปล่าเลย กว่าโจนาธานจะทันได้รู้ตัว กระพุ้งแก้มของเขาถูกบีบ ปากที่เม้มแน่นถูกบังคับให้เปิดออก และช้อนตักอาหารก็ถูกทิ่มพรวดตามมาติดๆ เขาเตรียมจะพ่นอาหารเหล่านั้นทิ้ง มือเล็กๆ ของหล่อนก็เอื้อมมาปิดฉับ...พร้อมกับรอยยิ้มเย็นๆ ที่ผุดขึ้นบนเรียวปากสีระเรื่อ...หล่อนขยับเข้ามาใกล้เสียจน เขาสามารถมองเห็นผิวเนียนๆ ของหล่อนได้แบบเต็มตา และเมื่อเผลอมองดีๆ พยาบาลจอมจุ้นนี่...ก็หน้าตาดีไม่ใช่เล่น!!

และเพราะความเผลอตัวอีกนั่นแหละ...เผลอเพราะมัวแต่มองหน้าใสใสของหล่อน พร้อมกับความรู้สึกแปลกๆ ที่ผุดขึ้นมาในใจ...วันวาดจึงจัดการยัดอาหารเหล่านั้นเข้ามาในปากเขาติดๆ กันหลายครั้ง แม้จะพยายามฝืน พยายามต่อต้าน...หล่อนก็ยังเซ้าซี้ จนโจนาธานเริ่มอ่อนใจ เขากลายเป็นเด็กให้หล่อนสนุกกับการป้อนอาหาร...เขากลืนอาหารเหล่านั้นแบบเสียไม่ได้ จนกระทั่งหล่อนหยุดบังคับ โจนาธานจึงปรายตามอง...ให้ตายเถอะ!! เขากินอาหารเหล่านั้นจนเกลี้ยงถ้วย...

“ตัวคุณเหม็นมาก...ไม่ได้อาบมากี่วันแล้วคะ?”

ระหว่างที่เข็นโต๊ะตัวนั้นไปเก็บที่เดิม วันวาดเปรยถามลอยๆ

ชายหนุ่มสะบัดหน้าหนี เขาไม่ตอบ...ปากสีเข้มเม้มแน่น...หากหล่อนแตะตัวเขา คราวนี้พ่อจะโวยแหลก...

“เธอเป็นผู้หญิงนะ...เธอไม่ควรเข้าใกล้ฉัน”

เมื่อดูทีท่าหล่อนแล้ว แม่พยาบาลตัวเล็ก หน้าเด็กนี่ คงจะทำอย่างที่หล่อนพูดแน่...โจนาธานจึงยอมเปิดปากท้วง

“วาดเป็นพยาบาลค่ะ วาดทำมาหมดแล้ว ไม่ว่าจะเด็ก คนแก่ หรือคนหนุ่ม...รับประกัน วาดจะไม่พยายามเข้าใกล้สิ่งที่คุณอาย...และวาดมีจรรยาบรรณพอที่จะไม่ละลาบละล้วงพื้นที่ส่วนตัวของคนไข้”

หญิงสาวอธิบายฉอดๆ แม้หน้าเธอจะร้อนนิดๆ เมื่อคนป่วยที่เคยดูแล ไม่มีใครหน้าตาดีเหมือนกับคนป่วยตรงหน้า แม้เขาจะทรุดโทรมจนแทบดูไม่ได้ แต่เค้าโครงใบหน้าของเขา เมื่อมองใกล้ๆ ก็ไม่ได้ทำให้ความหล่อเหลาลดหย่อนลง

“อย่ายุ่งกับฉัน...เธอออกไปได้แล้ว ข้าวฉันก็กินแล้วนี่ เธอก็น่าจะพอใจซิ”

โจนาธานแสร้งทำเสียงแข็ง เขาจะไม่มีวันยอมให้หล่อนเขามาแตะเนื้อต้องตัว จับเขาทำนั่นนี่ อีกเด็ดขาด...

“ค่ะพอใจ...แต่ยังไม่ทั้งหมด...”

วันวาดเดินย้อนมาอีกครั้ง ในมือเธอมีถ้วยใส่ยา กับแก้วน้ำสะอาดหนึ่งแก้ว

“ไม่...ฉันไม่กินไอ้นั่น”

ชายหนุ่มพูดเสียงแข็ง เขามองถ้วยใส่ยา สลับกับการถลึงตาใส่วันวาด...

“...” ไม่มีเสียงพูด แต่รอยยิ้มของหล่อน ทำให้โจนาธานแน่ใจ...หล่อนคงไม่หยุด หากไม่สามารถ...ยัด...ยานั่นใส่ปากเขา ยัยผู้หญิงคนนี้ ถึก!! สมกับที่เบนบอกจริงๆ

แป้นกลับมาอีกครั้งตามกำหนดเวลาที่วันวาดร้องขอไว้ มีผู้ชายตัวโตคนหนึ่งเดินตามมาด้วย เขาคือการ์ดที่ยืนเฝ้าหน้าห้องพักของโจนาธานนั่นเอง

“พี่เอกยืนอยู่แถวๆ นี้ค่ะ คุณวาดอยากใช้อะไรโผล่หน้าออกไปเรียกได้เลยค่ะ”

แป้นแนะนำตัว และเอกก็ยิ้มรับ เขาเหลือบมองโจนาธานแบบหวาดๆ กลัวใจกับฤทธิ์ของพ่อเจ้าประคุณจริงๆ