ตอนที่ 12 ปกปิด. ( รีไรท์ )

“ อาจารย์ข้ามีคำถามขอรับ ”

เหวินอวี้ยกมือถามเฟยหงพร้อมกับชี้ลงไปยังสัญลักษณ์และตัวอักษรบนตำราเคล็ดวิชา

“ นี่มันสัญลักษณ์ขององค์จักรพรรดิโดยเฉพาะแล้วตรงนี้มันก็เขียนว่า เคล็ดวิชาส่วนตัวขององค์จักรพรรดิ์ซูเฟยเหยียน ”

เฟยหงเมื่อได้ยินแบบนั้นก็แสดงสีหน้าเคร่งขรึมออกมา

“ ฉลาดหลักแหลมมากที่เจ้าสามารถสังเกตเห็นลอยสัญลักษณ์และตัวหนังสือนั่น ความจริงแล้วข้าเป็นสหายขององค์จักรพรรดิ์ ข้าอยากให้พวกเจ้าเก็บเรื่องนี้ไว้เป็นความลับเข้าใจไหม? ”

“ อ่อ ข้าก็นึกว่าท่านเป็นจักรพรรดิ์ปลอมตัวมาออกเที่ยวนอกวังซะอีก ว่าไปนั่นฮ่าฮ่าฮ่า มันจะเป็นแบบนั้นไปได้ยังไง

ในเมื่อท่านอาจารย์เป็นสหายขององค์จักรพรรดิ์ข้าอยากจะรู้ว่าอาการป่วยของท่านนั้นหายดีรึยัง? ”

[ นายท่านหัวใจขอบท่านเต้นแรงผิดปกติ เมื่อครู่ความเกือบจะแตกเพราะความสะเพร่าของท่านแล้ว ข้าถึงได้บอกไงว่าให้หาตำราที่ไม่ได้อยู่ในห้องนั้น โชคยังดีที่เด็กคนนี้คิดว่าเรื่องที่ท่านพดเป็นความจริง ]

เฟยหงที่ได้ยินซีโร่พูดเช่นนั้นก็กล่าวตอบขึ้นภายในจิตใจทันที

“ คนเรามันมีผิดพลาดกันได้ ข้าก็แก่แล้ว ไม่สิตอนนี้อายุข้าอยู่ที่ 23-24ปี เอาเป็นว่าพักเรื่องนี้ไว้ก่อนข้าไม่อยากจะเถียงกับเจ้า ”

แน่นอนว่าการสนทนาของเฟยหงและซีโร่นั้นยาอมไม่มีใครได้ยิน แต่เหวินอวี้ที่เห็นอาจารย์เงียบไปจึงกล่าวถามด้วยความเป็นห่วง

“ ท่านอาจารย์..ท่านเป็นอะไร ทำไมอยู่ๆท่านถึงได้เงียบไป? ”

เฟยหงที่ได้ยินแบบนั้นก็ลูบหัวเหวินอวี้ด้วยความเอ็นดู

“ ไม่ต้องเป็นห่วง องค์จักรพรรดิ์ทรงสบายดีเวลานี้ท่านกำลังทำงานเพื่อพัฒนาอาณาจักรแห่งนี้ให้ดียิ่งขึ้น เอาล่ะๆ ข้าจะสอนเคล็ดวิชาเบื้องต้นให้กับพวกเจ้าทั้งสามคน เพื่อให้พวกเจ้าทั้งสามได้เข้าใจถึงเนื้อหาในเคล็ดวิชาที่พวกเจ้าจำเป็นต้องฝึกฝน คนแรกเหวินอวี้ ”

“ อาจารย์โปรดชี้แนะด้วย ”

“ ดียิ่ง เหวินหลง ฮุ่ยหราน พวกเจ้าก็ดูไว้ด้วยเพื่อเป็นแนวทางพื้นฐานในการขับเคลื่อนพลังลมปราณ ”

เหวินหลงและฮุ่ยหรานต่างแสดงสีหน้าและแววตาที่จริงจังออกมา ก่อนที่ทั้งสองคนจะตอบรับคำบอกกล่าวของเฟยหงพร้อมกันด้วยความมุ่งมั่น

“ ศิษย์รับทราบท่านอาจารย์ ”

เฟยหงเมื่อเห็นเช่นนั้นก็ยกยิ้มขึ้นก่อนจะหยิบตำราจากมือของเหวินอวี้ขึ้นมา

“ เหวินอวี้ตำราของเจ้าคือ ดัชนีทะลวง... ”

เฟยหงกุมขมับเมื่อรู้ว่าตนเองนั้นพึ่งจะหยิบตำราเคล็ดวิชาชั้นสูงออกมาให้เด็กๆที่เป็นลูกศิษย์ของตัวเองฝึก

[ ข้าถึงได้บอกไงนายท่าน ในห้องนั้นมีแต่วิชาชั้นสูง ไม่เหมาะสำหรับผู้ฝึกตนแรกเริ่มเหมือนเด็กพวกนั้น ]

“ อาจารย์เคล็ดวิชา ดัชนีทะลวง..? ท่านยังอ่านไม่จบเลยนะ มันเป็นเคล็ดวิชาแบบไหน? ”

“ เอ่อ เอาเป็นว่าถ้าเจ้าฝึกไม่ไหวก็บอกข้าได้นะ เคล็ดวิชาเล่มนี้มีชื่อว่า เคล็ดวิชาดัชนีทะลวงสวรรค์ เป็นวิชาที่เน้นการบีบอัดพลังให้อยู่ในรูปแบบการโจมตีขนาดเล็ก แต่พลังทำลายอยู่ในระดับที่สูง ”

“ เคล็ดวิชาดัชนีทะลวงสวรรค์? ท่านช่วยทำให้ข้าดูเป็นตัวอย่างได้หรือไม่ ”

เฟยหงไม่มีทางเลือกในเมื่อหยิบผิดมาแล้วก็คงต้องลองฝึก ถ้าเด็กๆพวกนี้ฝึกไม่ได้ย่อมไม่ใช่เรื่องแปลกแต่อย่างใด ส่วนเฟยหงนั้นไม่มีปัญหาในการฝึกอยู่แล้ว เพียงแค่เฟยหงได้เห็นเนื้อหาเพียงครั้งเดียว ซีโร่จะทำหน้าที่คัดลอกข้อมูลและส่งตรงไปยังจิตใต้สำนึกในทันที

แน่นอนว่าเฟยหงถึงแม้จะเรียนรู้ได้ทันที แต่ก็ยังต้องระวังเรื่องการควบคุมพลัง เพราะตรงส่วนนี้ซีโร่ไม่สามารถควบคุมพลังแทนเฟยหงได้

“ เอาล่ะ ดูให้ดี อย่างแรกเหวินอวี้เจ้าต้องรวบรวมพลังลมปราณพยามบีบอัดให้เป็นรูปร่าง และควบคุมพลังเหล่านั้นให้อยู่ที่นิ้วชี้ของเจ้าและปลดปล่อยมันออกไปในทีเดียว ”

เกิดกลุ่มก้อนพลังลมปราณขนาดใหญ่บริเวณนิ้วชี้ของเฟยหง ก่อนที่กลุ่มก้อนพลังลมปราณจะถูกปลดปล่อยออกไปเป็นประกายแสงขนาดใหญ่!!!

ตู้มมมม!!!

ป่ารกทึบถูกกวาดล้างเป็นทางยาวโล่งเตียนภายในพริบตาเดียว

เหวินอวี้ เหวินหลง และฮุ่ยหรานแสดงสีหน้าตกตะลึงออกมาในทันที ไม่เว้นแม้กระทั่งเฟยหง

[ ข้าว่าก่อนที่ท่านจะสอนเด็กๆท่านควรฝึกตัวเองก่อนดีไหม? หรือไม่ก็ฝึกไปพร้อมกับเด็กทั้งสามคนนี้ไปเลยก็ได้ หากนี่เป็นในเมืองท่านคงกวาดล้างเมืองนั้นเสียหายเกือบทั้งหมดเป็นแน่!! ]

จบตอน