บทที่ 8

หญิงสาวที่ยืนหลบอยู่หลังต้นไม้ใหญ่ ค่อยๆ มองส่องออกมาดู ว่าผู้ชายคนนั้นจะหน้าตาเป็นยังไง แต่มองไปยังไม่พ้นต้นไม้เลยก็เห็นร่างของใครบางคนมายืนขวางอยู่ด้านหน้า

ขาเรียวค่อยๆ ก้าวถอยไปด้านหลัง

"โอ๊ย" ทีแรกคิดว่าจะมีแค่ข้างหน้าแต่พอถอยหลังมา ร่างของเธอก็ชนเข้ากับใครอีกคน

วันจันทร์กำลังจะขยับไปทางที่ไม่มีคนอยู่ แต่ก็ไม่ทัน

"พวกนายเป็นใครปล่อยฉันนะ!" คนตัวเล็กพยายามดิ้นให้หลุดจากผู้ชายที่ล็อคตัวเธออยู่

"ถ้าไม่อยากตายหุบปาก" คนที่พูดส่งสัญญาณบอกอีกคน ให้ตามลงมาจากเนินเขา เพราะพวกเขาไม่ได้พาเธอไปจุดจอดรถ ถ้าไปตรงนั้นมีหวังคนของพ่อเลี้ยงอิทธิพลได้เห็นแน่

"โอ๊ย" วันจันทร์พยายามหยุด แต่ทางที่ลงมันชันมาก อีกฝ่ายใช้แรงนิดเดียวก็ทำให้ร่างของเธอลื่นไถลตามลงไปได้

พอลงมาถึงก็เห็นมีถนนเล็กๆ เส้นหนึ่งตัดผ่านทางนี้ ยืนอยู่ครู่หนึ่งก็มีรถวิ่งเข้ามาจอด

"พวกนายปิดตาฉันทำไม" หญิงสาวที่ถูกมัดมือไว้พยายาม ที่จะมองดูว่าคนพวกนี้จะพาเธอไปไหน

"ให้ผมขับเองดีกว่าครับพ่อเลี้ยง" ลูกน้องอีกคนเดินอ้อมไป แล้วคนที่มันเรียกว่าพ่อเลี้ยงก็ลงจากรถ เดินมาขึ้นนั่งด้านหลังข้างๆ เธอที่ถูกจับมัดตัวอยู่

"พวกแกเป็นใคร ใช่พ่อเลี้ยงอิทธิพลไหม" วันจันทร์ได้ยินมันเรียกว่าพ่อเลี้ยง แต่ไม่ได้ยินเสียงพ่อเลี้ยงคนนั้นก็เลยไม่แน่ใจ

"ออกรถ" เสียงพูดที่ดูเย็นชาสั่งลูกน้องโดยที่ไม่หันมองหน้าเธอเลย แต่ถ้ามองก็คงดูไม่ออก เพราะผ้าที่ปิดดวงตาอยู่ปกคลุมลงมาเกินครึ่งใบหน้า

"?" วันจันทร์พอจะเดาได้แล้วว่าผู้ชายคนนี้ต้องเป็นลูกชายคนโตของพ่อเลี้ยงนั่นแน่

นั่งรถมาร่วมชั่วโมงก็ได้มาถึงจุดหมาย..

"ลงมา" ลูกน้องของมันคนหนึ่งเดินมาเปิดประตูและกระชากตัวเธอลง

"ทำไมต้องทำแรงด้วย รู้ไหมว่ามันเจ็บ!" จนถึงตอนนี้ดวงตาของเธอก็ยังคงถูกปิดด้วยผ้าอยู่

วันจันทร์ถูกพามาที่ไหนสักแห่ง แล้วก็ถูกพวกมันเอาเชือกที่มัดแขนไขว้ไว้ด้านหลังออก

พอมือเป็นอิสระหญิงสาวก็รีบแกะผ้าปิดตา

"ที่นี่ที่ไหน?" วันจันทร์มองไปดูรอบๆ ห้อง "เดี๋ยวก่อนสิ" หญิงสาวรีบตรงมาประตูแต่ก็ไม่ทันพวกนั้นปิดไว้แล้วก็ล็อก

"เอายังไงต่อดีครับพ่อเลี้ยง"

"ยังไม่รู้ มึงคอยตามข่าวที่บ้านด้วยแล้วกัน" พ่อต้องโมโหมากแน่ที่เขาแอบอุ้มผู้หญิงของท่านออกจากบ้านมา

ที่จริงพันฤทธิ์ยังไม่คิดแผนอะไรเลย พอไปเห็นแบบนั้นเขาก็เลยพาตัวเธอออกมาจากบ้านก่อน เรื่องอื่นค่อยว่ากันทีหลัง

"ทำไมเงียบจังครับพ่อเลี้ยง" ลูกน้องผิดสังเกต เพราะคนถูกจับตัวมาต้องโวยวายสิ แต่นี่ไม่ได้ยินแม้เสียงทุบประตู

"มึงล็อกหน้าต่างไหมวะ ป่านนี้ไม่หนีออกทางหน้าต่างแล้วเหรอ"

"ชิบหายแล้ว" เชี่ยวชาญรีบวิ่งไปข้างบ้าน เพราะหน้าต่างล็อกได้จากข้างในอย่างเดียว

"ตามไปสิโว๊ย!" พอวิ่งอ้อมมาก็เห็นหน้าต่างเปิดอยู่จริงๆ เพราะบ้านหลังนี้ไม่ได้ถูกสร้างมาเพื่อกักขังใคร หน้าต่างก็เลยเปิดจากด้านในได้ แถมบ้านมีอยู่แค่ชั้นเดียว

หลายนาทีผ่านไป..

"ไม่เจอเลยครับพ่อเลี้ยงทำยังไงดี"

"ผู้หญิงตัวแค่นั้นทำไมถึงตามไม่ทัน"

"ก็แถวนี้มันมีแต่ป่านี่ครับ และตอนนี้ก็มืดมากแล้วด้วย"

"โธ่เว้ยพวกมึงนี่ไม่ได้เรื่องเลย!"

ตุ๊บ!! พันฤทธิ์โมโหก็เลยใช้เท้าถีบประตูอย่างแรง เพราะคิดว่าจะกำจัดเสี้ยนหนามหัวใจของแม่ได้แล้วเชียว แอดดด..

"หือ?" พอประตูห้องนั้นเปิดออกก็ปรากฏร่างผู้หญิงที่นอนหลับอยู่บนเตียง

ทั้งสามหันมามองหน้ากันอย่างไว