บทที่ 11

"พ่อแม่คุณไม่เคยสั่งไม่เคยสอนหรือไง ว่าไม่ให้ทำกับผู้หญิงแบบนี้" รู้ดีว่าถ้าเขาจะเอาเธอคงไม่พ้นเงื้อมือของเขาแน่ ต้องลองพูดก่อนเผื่อเขาจะมีมนุษยธรรมบ้าง

แต่คำพูดของเธอมันยิ่งไปกระตุ้นต่อมความเป็นเจ้าพ่อในตัวเขา

"ปากดี เธอคิดว่าฉันจะไม่มีปัญญาจ่ายให้เท่ากับผัวแก่ของเธอหรือไง"

ผัวแก่งั้นเหรอ? ตกลงเขาเป็นลูกชายของพ่อเลี้ยงคนนั้นไหมเนี่ย เธอยังคงสับสนกับคำพูด รู้แบบนี้ขอดูรูปลูกชายคนโตท่านหน่อยก็ดี แต่ถ้าเป้าหมายไม่ใช่คนนี้พ่อเลี้ยงคงตามหาตัวเราแล้วมั้ง

"แล้วคุณมีปัญญาจ่ายไหมล่ะ" เธอต้องลองหยั่งเชิงดูก่อน

"ได้สิถ้าเธอรับความรุนแรงจากฉันได้"

"?" เขาเป็นคนซาดิสม์ด้วยเหรอ "ถอยไปนะ!" เธอยังไม่ทันตั้งตัว คนที่ยืนคุยอยู่เมื่อสักครู่ก็กระโจมเข้ามาหา

"ถ้าไม่กลัวกระดูกจะหักก็อย่าดิ้น" มือหนาจับไหล่เล็กกดลงเตียง

"โอ๊ย คนเลวปล่อยนะฉันเจ็บ"

"แค่นี้บอกเจ็บเหรอยังไม่ได้เริ่มเลย ถ้าคิดว่าฉันจะทะนุถนอมเธอเหมือนพ่อ เธอฝันไปเถอะ"

เขาเป็นพ่อลูกกันจริงๆ จากที่กำลังดิ้นอยู่เมื่อสักครู่วันจันทร์หยุดเล็กน้อยเพื่อคิดหาวิธีใหม่

แต่มันก็เป็นจังหวะให้ คนตัวโตที่ทับร่างเธออยู่ได้จู่โจมต่อ โดยการโน้มใบหน้าลงมาซุกที่ร่องหน้าอก

"หยุด!" อยู่ดีๆ ก็เอาใบหน้ามาซุกลงตรงที่หวงแหน ถ้าไม่ห้ามก็คงไม่ใช่เธอแล้วล่ะ แต่คิดเหรอว่าจะหยุดคนแบบพ่อเลี้ยงพันฤทธิ์ได้

มือเรียวที่ผลักใบหน้าเขาออกถูกจับกดลงเตียง และใบหน้านั้นก็ฝังจูบลงหนักหน่วงกว่าเดิม

"อือ นี่คุณเราสองคนไม่รู้จักกันเลยคุณจะทำแบบนี้กับฉัน อืมม?" เขาไม่ปล่อยให้เธอได้พูดยาวเหยียดไปกว่านี้ ชายหนุ่มขยับริมฝีปากขึ้นมาแนบจูบ

ปลายลิ้นดันเข้าไปแต่อีกฝ่ายก็กัดฟันไว้ไม่ให้เขาล่วงล้ำเข้ามาได้

จากที่พยายามดันลิ้นเข้าไป พอเธอไม่ยอมเขาก็เปลี่ยนเป็นดูด

"อืมม!" ริมฝีปากบิดเบี้ยวไปตามแรงดูด

อึบ! เข่าเล็กยกขึ้นมาหวังจะเจาะตรงกล่องดวงใจ แต่ยังไม่ถึงเลยก็ถูกเขาหนีบขาไว้แน่น

ร่างของเธอถูกเขาพันธนาการไว้ทุกส่วน ยิ่งดิ้นก็ยิ่งถูกรัดแรงขึ้น

"ชอบแบบนี้ก็ไม่บอก ถ้างั้นเราจะมาเล่นกัน"

"เล่นบ้าเล่นบออะไรของมึง ปล่อยกูไปนะ!" วันจันทร์เริ่มจะไม่ทนแล้ว ชื่อยังไม่รู้จักเลยด้วยซ้ำ กล้าทำแบบนี้กับเธอได้ยังไง

"กูชอบแบบนี้ว่ะ" พันฤทธิ์ลุกขึ้นมาแล้วหยิบเชือกที่อยู่ปลายเตียง

"ไอ้คนเลวมึงจะทำอะไร!" วันจันทร์มองหาทางหนี แต่จะหนีไปไหนได้ข้างนอกก็มีแต่คนของเขา นอกจากจะเจ้าชู้แล้วมันยังซาดิสม์อีกเหรอ แล้วนี่เธอจะเอาชีวิตรอดไปจากที่นี่ได้ยังไง

"จะถึงตายไหมวะ" ลูกน้องที่เอาหูแนบฟังอยู่ด้านนอกต่างก็ลุ้นกัน

"เราต้องหาที่ฝังไหมเนี่ย"

"ปากมึงไม่ดีนะไอ้ขวด!"

"พี่พาผมพูดก่อนทำไมล่ะ"

"กรี๊ดดดด!" วันจันทร์กรีดร้องเมื่อถูกอีกฝ่ายจับแขนมัดไว้กับหัวเตียง ขาเรียวถีบแบบไม่ยั้งแต่เขาก็หลบได้ทุกดอก

"เก็บแรงไว้ตอนถูกกระแทกหน่อยก็ดีนะเดี๋ยวมันหมดแรงก่อน" เสียงทุ้มพูดออกมาแบบนุ่มนวล

"ไอ้คนเลว คอยดูนะถ้าฉันหลุดออกไปได้ ฉันจะเอาตำรวจมาจับแก"

"อย่าพูดเรื่องตำรวจสิวะ คนยิ่งเสียวสันหลังอยู่" กว่าจะจับเธอมัดขึงกับเตียงไว้แทบจะหมดเรี่ยวแรง ชายหนุ่มก็เลยถอยออกมายืนมองความสำเร็จของตัวเองก่อน

"ปล่อยกูนะไอ้ลูกหมา" ประเภทด่าวันจันทร์ก็ไม่น้อยหน้าใคร

"ลูกหมาเลยเหรอ!"

"ถอยไปนะไอ้โรคจิต" ร่างกายของเธอเริ่มสั่นกลัว

"คนเก่งเขาไม่กลัวหรอก เก่งให้ได้ตลอดแล้วกัน" ชายหนุ่มถอดเข็มขัดกางเกงออกแบบช้าๆ แล้วก็ใช้เข็มขัดนั้นฟาดลงที่เตียง

"กรี๊ดดด" วันจันทร์สะดุ้งสุดตัวเพราะคิดว่ามันถูกร่างของเธอแล้ว

"สนุกไหมคนสวย ตื่นเต้นเร้าใจดีไหม"

"ไอ้โรคจิต ไอ้ลามก! มึงไม่มีวันตายดีแน่ไอ้ใหญ่!"

"ฮ่าาา รู้จักชื่อกูด้วย"

ที่วันจันทร์รู้ชื่อเพราะได้ยินพะเพื่อนเรียก แต่ตอนนั้นมันก็ยืนยันไม่ได้ว่าผู้ชายคนนี้คือลูกชายคนโตของพ่อเลี้ยงอิทธิพลไหม

"มึงจะทำอะไรอีก" สะโพกงามค่อยๆ ขยับหนี เมื่อเห็นอีกฝ่ายหยิบกรรไกรมา แต่เธอก็ขยับไปไหนไกลไม่ได้เพราะถูกจับมัดไว้หัวเตียง

พันฤทธิ์ไม่พูดแต่เขา เอากรรไกรนั้นค่อยๆ ตัดกางเกงที่เธอสวมใส่อยู่ออก

"กรี๊ดด"

"ถ้าไม่อยากให้มันถูกเนื้อก็อย่าดิ้น"

"แกไม่กลัวว่าถ้ามีลูกสาวจะมีผู้ชายทำแบบนี้กับลูกสาวของแกเหรอ"

"อะไรนะ ถึงขนาดอยากมีลูกกับฉันเลยเหรอ ใจเย็นก่อนสาว"

"หูหนวกหรือไงวะ ถอยไปนะไอ้โรคจิต"

เพียงไม่นานกางเกงของเธอก็ถูกตัดขาด แต่ก็ยังคงมีกางเกงชั้นในตัวบางอีกตัวหนึ่งเหลืออยู่

"กรี๊ด คนเลว!"

"จุ๊จุ๊ อยู่เฉยๆ" มือหนาเอื้อมไปลูบเนินอวบนูนที่มันพ้นกางเกงชั้นในออกมาเล็กน้อย "ขนาดกางเกงในยังปิดไม่มิดเลย"

"ไอ้!"

"พูดดีๆ นะถ้าพูดไม่ดี จะไม่ตัดแค่ผ้าจะตัดปากเธอด้วย" ชายหนุ่มจับกรรไกรมาทำท่าตัดให้เธอเห็น

"เรามาพูดกันดีๆ ก่อนได้ไหม"

"พูดอะไรดีๆ แบบเธอพูดดีๆ ได้ด้วยเหรอ"

"ปล่อยฉันก่อนสิคะ"

"มีคะด้วย?"

"ถ้าคุณทำดีกับฉัน ฉันก็จะพูดดีๆ กับคุณ"

"คิดดูก่อนแล้วกัน มันไม่ใช่แนวของฉันด้วย"

"ไอ้!"

"นี่ไง..แบบนี้แหละ ที่ฉันชอบ"

"โรคจิตหรือไงวะ ชอบให้คนด่า"

"แม่งโคตรโดนใจเลยว่ะ"

เพี๊ยะ!

"กรี๊ดด" วันจันทร์กรีดร้องออกมาเสียงดังแล้วก็เงียบไป

"อะไรวะ?" พันฤทธิ์ตกใจไม่ต่างกันคิดว่าตัวเองฟาดถูกร่างของเธอแล้ว แต่พอดูดีๆ มันก็ไม่ได้ใกล้เลยนี่ เพราะเขาจงใจเอาเข็มขัดนั้นฟาดลงที่เตียง "ตกใจจนหมดสติเลยเหรอ?"

"ตายไหมครับพ่อเลี้ยง" เสียงลูกน้องที่ลุ้นอยู่หน้าประตูตะโกนเข้ามาถาม

"หาคุกหาตารางให้กูนะมึงไอ้เชี่ยว!" ก่อนที่พันฤทธิ์จะออกจากห้องเขาก็ได้แก้เชือกออกให้เธอข้างหนึ่ง แล้วหาผ้ามาคลุมร่างไว้ให้

พอวันจันทร์ได้ยินเสียงปิดประตูดวงตาที่หลับอยู่ก็ค่อยๆ หรี่ขึ้นมอง

"เปลี่ยนใจเลือกพ่อยังทันไหมเนี่ย ไอ้โรคจิตเอ้ย" เธอคิดว่าถ้าเลือกพ่อก็คงจะไม่ต้องมาอยู่ในสภาพแบบนี้ มือข้างที่เป็นอิสระเอื้อมมาแก้เชือกอีกข้าง ก่อนที่จะแก้เชือกที่ขาออก

"มึงได้ข่าวที่บ้านกูไหมวะ"

"ไม่มีข่าวอะไรเลยครับพ่อเลี้ยง"

"มึงว่ามันดูแปลกไหมวะ ทำไมพ่อกูเงียบแปลกๆ" คนแบบพ่อของเขาน่ะเหรอ จะไม่รู้ว่าผู้หญิงของตัวเองถูกลูกลักพาตัวมา..นอกเสียจากว่ามันจะเป็น..?