บทที่ 5 สมภารกินไก่วัด 2

วันต่อมาทุกคนต่างเตรียมตัวเดินทางไปยังเกาะไหง การเดินทางในครั้งนี้ทั้งหมดจะนั่งเรือเร็วหรือที่เรียกติดปากกันว่าเรือสปีดโบ๊ทแบบสามเครื่องยนต์ ที่ติดต่อเช่าเหมาลำจากท่าเรือหาดนพรัตน์ตรงดิ่งไปยังเกาะไหง แต่ระหว่างทางจะแวะชมความงามชายหาดขาวสะอาดของหมู่เกาะลันตา และทานอาหารเที่ยงที่นั่น ก่อนจะเดินทางต่อไปยังจุดหมายปลายทาง

“เอ๊ะ!ทำไมโอมยังไม่ลงมาเนี่ย จวนจะไปแล้วนะ” อินทุอรนึกสงสัยจึงเอ่ยขึ้นมา เพราะปกติแล้วอัคราเป็นคนตรงต่อเวลาคนหนึ่ง

“เดี๋ยวอาร์มไปดูให้ครับคุณแม่” อัคคินขันอาสา

“ไม่ต้องจ้ะ แม่ไปดูเองดีกว่า” นางกลัวว่าหากให้อัคคินไปตามอัครา อาจจะถูกผู้เป็นพี่พูดจาเหน็บแนม หรือไม่ก็อาจถูกมือเท้าของอัครามาประทะร่างกาย จะให้รวิษาไปตามก็ได้ แต่อินทุอรเห็นว่าเธอกำลังช่วยมานะยกกระเป๋าขึ้นรถตู้ นางคิดว่าไปเองน่าจะดีที่สุด

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

“โอม โอมเสร็จหรือยังลูก เราต้องไปกันแล้วนะ” อินทุอรเคาะประตูเรียก พร้อมกับตะโกนพูด

“...” นั่นคือสิ่งที่นางได้รับกลับมา นางจึงเคาะประตูและเรียกอีกครั้ง

“โอมได้เวลาเดินทางแล้วนะลูก โอมเปิดประตูหน่อยลูก”

อินทุอรพูดจบก็ยืนรอชั่วครู่ เผื่อว่าจะมีเสียงตอบรับกลับมา มันก็เป็นเช่นเดิม สิ่งที่นางรับรู้ยังคงเป็นความเงียบ นางจึงลองยกมือไปจับลูกบิดประตู แล้วหมุน

“ไม่ได้ล็อคประตูนี่นา” นางพูดกับตัวเอง ก่อนจะผลักประตูเข้าไปในห้อง ภาพที่นางพบก็คือ อัครายังนอนขดตัวอยู่เตียง

“ตายแล้วโอม ลูกยังไม่ตื่นไปอาบน้ำอีกหรือลูก เราต้องไปกันแล้วนะ” เสียงของอินทุอรเดินทางมาเข้าหูอัคราก่อนที่ตัวนางจะเดินมายังเตียงเสียอีก “ทำไมโอมยังไม่ตื่นอีกล่ะ ปกติโอมไม่เคยเป็นอย่างนี้นี่ ไม่เคยให้แม่มาตามเลยสักครั้ง”

อินทุอรถามอัคราหลังจากที่ทรุดกายนั่งริมเตียง คนที่นอนขดตัวและนอนอยู่ในท่าตะแคง หันมามองหน้าผู้พูดช้าๆ

“คุณแม่ครับ...ผม” เขายังพูดไม่จบประโยค ร่างหนาก็ผุดลุกขึ้นนั่ง ก้าวเท้าเดินแกมวิ่งไปยังห้องน้ำ ท่ามกลางความงุนงงของผู้เป็นแม่

อินทุอรนั่งรออยู่ตรงนั้นราวห้านาที ประตูห้องน้ำก็เปิดกว้าง ร่างของลูกชายเดินโซซัดโซเซมายังเตียง นางเห็นดังนั้นจึงรีบไปประคองร่างของอัครามายังเตียง พอถึงริมเตียงคนที่ทำท่าทำทางเหมือนคนไม่สบายก็ทิ้งตัวลงนอนทันที

“เป็นอะไรโอม ลูกเป็นอะไร” นางถามอย่างร้อนใจ สีหน้าเป็นห่วง

“ผมท้องเสียครับคุณแม่ เป็นตั้งแต่เมื่อคืนแล้วครับ ป่านนี้ยังไม่หายเลย” เสียงโรยแรงตอบ

“ไปหาหมอดีกว่านะลูก หน้าโอมไม่ค่อยดีเลยซี้ดซีด” ยิ่งนางเห็นหน้าของลูกชาย นางยิ่งร้อนใจและเป็นห่วง กลัวว่าอัคราจะช็อคขึ้นมา

“ไม่ต้องหรอกครับ เดี๋ยวมันก็ดีขึ้นครับ” คนป่วยงอแง

“มันจะหายเองได้ยังไงล่ะโอม คนไม่สบายก็ต้องไปหาหมอสิ เดี๋ยวแม่ไปตามมานะมาช่วยพยุงโอมดีกว่า” นางเห็นลูกชายอยู่ในสภาพนี้ไม่ได้ ยืนกรานจะพาอัคราไปพบแพทย์ให้ได้

“ไม่ต้องครับคุณแม่ คุณแม่กำลังจะไปเกาะไหงไม่ใช่เหรอครับ คุณแม่กับคุณพ่อไปกันเถอะครับ ไม่ต้องห่วงผม”

“แม่ไม่ได้เป็นคนห่วงเที่ยวขนาดนั้นนะโอม ถ้าให้แม่เลือกระหว่างเที่ยวกับโอม แม่เลือกโอมนะ” อินทุอรยังไม่ละความตั้งใจ เรื่องเที่ยวสำคัญน้อยกว่าอัครา เพราะคิดว่าเที่ยวเมื่อไหร่ก็เที่ยวได้

“อย่าเลยครับคุณแม่ คุณแม่ไปเที่ยวตามกำหนดเถอะครับ”

“ไม่ได้ แม่ไม่ยอม แม่จะพาโอมไปหาหมอ” นางก็ดื้อไม่แพ้กับอัครา

“เมื่อกี้ผมเพิ่งทานยาแก้ท้องเสียไป อีกสักครู่คงดีขึ้นครับ คุณแม่ไปเที่ยวเถอะครับ”

“แม่ไม่ไปไหนทั้งนั้น แม่จะยกเลิกไปเกาะไหง” อินทุอรตัดสินใจในที่สุด

“เอาอย่างนี้ดีกว่าครับ โปรแกรมการเที่ยวยังเหมือนเดิม ผมขอพักที่นี่ต่อสักคืน พรุ่งนี้ผมจะนั่งเรือตามคุณแม่ไปที่เกาะไหงนะครับ อย่าให้ผมเป็นตัวถ่วงของใครเลย มันทำให้ผมรู้สึกไม่ดียังไงก็ไม่รู้ อีกอย่างเราก็จัดโปรแกรมการท่องเที่ยวเอาไว้แล้วด้วยอย่าให้เสียเที่ยวเลยนะครับคุณแม่ นานๆ ทีเราจะได้อยู่พร้อมหน้าพร้อมตากันไปเที่ยวตามกำหนดเดิมนะครับ แล้วพรุ่งนี้ผมจะตามไปสมทบ” อัคราหาทางออกที่ดีที่สุดให้กับการเที่ยวในครั้งนี้

“จะเอาอย่างนั้นเหรอโอม” คำพูดของอัคราทำให้นางไขว้เขว่

“เอาอย่างนี้แหละครับคุณแม่ เป็นทางออกที่ดีที่สุดด้วย อีกข้อนะครับถ้าผมไม่รู้ตัวเองดีว่าเป็นมากน้อยแค่ไหน ผมคงไม่พูดออกไปอย่างนั้นหรอกครับ ผมแค่ท้องเสียนะครับคุณแม่ไม่ได้เป็นนักหนาอะไร กินยาแก้ท้องเสียซักสองเม็ด แล้วตามด้วยเกลือแร่แก้อาการท้องเสียอีกสักสองซอง ผมก็หายแล้วครับ รับรองว่าพรุ่งนี้ผมแข็งแรง พาคุณพ่อ คุณแม่และทุกคนดำน้ำได้แน่นอนครับ”