บทที่ 1 มิติแห่งมังกร

ณ หุบเขาที่เต็มไปด้วยก้อนหินแหลมคมอันได้รับการขนานนามว่าหุบเขากรงเล็บมังกร อุโมงค์มิติขนาดเล็กได้เปิดออกพร้อมกับที่ยานมิติทรงกลมที่ถูกย่อส่วนให้เหลือเท่าลูกฟุตบอลพุ่งออกมาอย่างรวดเร็ว จากนั้นห้วงมิติก็กลับคืนสู่สภาพเดิมราวกับไม่เคยมีอุโมงค์ใดๆ มาก่อน

ยานท่องมิติทรงกลมสีทองลอยวนเวียนในบริเวณหุบเขาอยู่ชั่วครู่ ก่อนจะลอยช้าๆ มุ่งตรงไปยังเมืองที่อยู่ทางด้านเหนือของหุบเขา

ภายในห้องบังคับยาน แอมเบอร์ในชุดรัดรูปสีดำกำลังนั่งพิงพนักเก้าอี้กอดอกมองภาพแผนที่สามมิติปรากฏขึ้นบนโต๊ะขนาดใหญ่ตรงหน้าตนสลับกับจอภาพด้านบนที่แสดงภาพเบื้องหน้ายาน แผนที่สามมิติบนโต๊ะกำลังแสดงภูมิประเทศเบื้องล่างยานในระยะรัศมีสิบกิโลเมตรแบบย่อส่วน ริมฝีปากอิ่มเต็มสีแดงสดโดยธรรมชาติหยักยิ้มน้อยๆ ดวงตากลมโตสีทองอำพันเป็นประกายวิบวับด้วยความตื่นเต้น

“มีอากาศหายใจ มีพืช มีสัตว์ มีมนุษย์ อื้ม ไม่เลวๆ เหมาะแก่การท่องเที่ยวจริงๆ บ้านเมืองของมนุษย์ที่นี่ก็ใหญ่โตใช้ได้นี่ อยากรู้จังว่าผู้คนที่นี่จะหน้าตาเป็นยังไงน้า ว่าแต่ของเล่นของฉันอยู่ที่ไหนเนี่ย” เสียงสดใสพึมพำ ขณะที่นิ้วเรียวยาวพรมลงไปยังแป้นพิมพ์ระบบสัมผัสเพื่อป้อนค่าให้คอมพิวเตอร์ทำการตรวจหาสัญญาณติดตามของหาย

แผนที่ตรงหน้าถูกซูมออกให้มีอัตราส่วนเล็กลงจนกลายเป็นภาพดาวเคราะห์ทรงกลม มีจุดแสงสีฟ้าแสดงตำแหน่งของยานที่กำลังลอยอยู่บนทวีปเล็กๆ ทวีปหนึ่งของดาวดวงนี้ ส่วนของเล่นของหล่อนนั้นแสดงด้วยจุดแสงสีแดงซึ่งแทบจะอยู่ฟากตรงข้ามโลกกันเลยทีเดียว ตรงบริเวณที่ของเล่นอยู่นั้นเป็นทวีปขนาดใหญ่ที่ล้อมรอบไปด้วยทะเล ตำแหน่งค่อนไปทางขั้วโลกเหนือของดาวดวงนี้

หญิงสาวลากนิ้วไปตามแผนที่สามมิติตรงหน้าเพื่อขยายบริเวณทวีปที่ของเล่นตกลงไปให้ใหญ่ขึ้น

ภูมิประเทศตามขอบทวีปทั้งสี่ทิศเป็นเทือกเขาสูงชันและหุบเหวลึกราวกับกำแพงธรรมชาติที่คอยขวางกั้นไม่ให้มนุษย์หน้าไหนเดินทางไปเยือน แต่ตรงกลางทวีปกลับเป็นแอ่งก้นกระทะที่มีพืชพันธุ์อุดมสมบูรณ์ ตรงศูนย์กลางของทวีปมีภูเขาสูงเสียดฟ้าราวกับใครเอาเสายักษ์มาปักไว้แท่งหนึ่ง บนภูเขาลูกนั้นมีถ้ำขนาดใหญ่มากมาย ดูพรุนราวกับรังปลวก บริเวณรอบภูเขาลูกนั้นยังมีภูเขารูปทรงคล้ายพระจันทร์เสี้ยวอีกเจ็ดลูกรายล้อมราวกับกลีบดอกไม้เจ็ดกลีบ มองดูจากเบื้องบนแล้วคล้ายกับดอกกุหลาบที่กำลังเบ่งบาน ช่างเป็นภูมิประเทศที่แปลกประหลาดจริงๆ

แอมเบอร์ขยายภาพแผนที่สามมิติให้บริเวณภูเขาดอกกุหลาบใหญ่ขึ้นเพื่อดูตำแหน่งของเล่นของหล่อนที่ตกลงไปให้ชัดเจนขึ้น แต่แล้วคิ้วสีน้ำตาลเข้มก็ขมวดมุ่น ใบหน้าสวยหวานก้มลงไปเพ่งดูแผนที่ด้วยความฉงน นั่นมันตัวอะไรกัน บินอยู่เต็มท้องฟ้ารอบภูเขาไปหมด ราวกับไดโนเสาร์มีปีกหรือมังกรบินขนาดใหญ่อะไรพวกนั้น เท่าที่เห็นบินอยู่นี่ก็มีไม่ต่ำกว่าร้อยตัวแล้ว ไหนจะยังพวกที่เกาะอยู่ตามยอดเขากลีบกุหลาบนั่นอีกล่ะ นับไม่ไหวกันเลยทีเดียว บ้าฉิบ! ของเล่นของหล่อนก็ดันไปตกอยู่ตรงยอดเขาตรงกลางที่สูงที่สุดนั่นอีก มันจะบังเอิญซวยอะไรขนาดนี้เนี่ย ตอนนี้คงได้แต่หวังว่าฝูงสัตว์ประหลาดพวกนี้มันจะไม่ใช่สัตว์กินเนื้อ ไม่งั้นล่ะงานเข้าเลยล่ะ

หญิงสาวทำปากอูด หันไปคำนวณเชื้อเพลิงของยานมิติ เสร็จแล้วก็ได้แต่ทำเสียงจิ๊จ๊ะขัดใจเมื่อพบว่าเชื้อเพลิงขับเคลื่อนยานไม่ได้มีมากพอที่จะให้หล่อนขับยานไปอีกฟากหนึ่งของโลกนี้ได้ อย่างเก่งหล่อนก็ไปกลับได้เพียงครึ่งทางเท่านั้น ทางที่ดี หล่อนควรจะรีบหาที่ซ่อนยานลำนี้ซะก่อนที่มันจะขยายกลับสู่ขนาดเดิมของมันจนทำให้ผู้คนในมิตินี้แตกตื่น แล้วจากนั้นหล่อนก็ค่อยออกเดินทางไปยังทวีปประหลาดนั่นด้วยตนเอง

นิ้วเรียวยาวลากไปตามแผนที่สามมิติเพื่อหาทำเลเหมาะๆ สำหรับซ่อนยาน ในที่สุดหล่อนก็พบสถานที่ในอุดมคติ บริเวณเทือกเขาทางทิศตะวันออกเฉียงเหนือของทวีปที่หล่อนอยู่ในตอนนี้มีทะเลสาบขนาดใหญ่อยู่แห่งหนึ่ง รายล้อมไปด้วยป่าไม้หนาทึบ ห่างไกลจากชุมชนที่มนุษย์ในมิตินี้อาศัยอยู่ไม่มากไม่น้อย เมืองที่ใกล้กับทะเลสาบที่สุดอยู่ทางทิศตะวันออกของทะเลสาบ หากต้องเดินเท้าจากทะเลสาบไปยังเมืองแห่งนั้นน่าจะใช้เวลาประมาณหกถึงเจ็ดวัน นับว่าเป็นตัวเลือกที่ไม่เลวเลย หลังจากซ่อนยานในทะเลสาบแล้ว หล่อนก็สามารถเดินเท้าไปยังเมืองแห่งนั้นได้ไม่ยากนัก

หญิงสาวยิ้ม ตั้งพิกัดให้ยานมุ่งหน้าไปยังทะเลสาบแห่งนั้นทันที

ระหว่างทาง ยานมิติลอยผ่านเมืองหลายเมืองในระดับความสูงหลายพันเมตร แอมเบอร์จึงได้มีโอกาสศึกษาสภาพบ้านเมืองของผู้คนในมิตินี้ไปด้วย

มนุษย์ในมิตินี้เหมือนจะเพิ่งเป็นยุคโลหะ มีการใช้เครื่องมือและอาวุธที่ทำจากโลหะกันแล้ว แต่ยังไม่มียานพาหนะที่ขับเคลื่อนด้วยเครื่องยนต์ บ้านเรือนผู้คนก็ปลูกสร้างด้วยหินและอิฐกันเป็นส่วนมาก ดูเหมือนจะมีปราสาทราชวังของชนชั้นปกครองซะด้วย

ดวงตาสีทองอำพันเพ่งมองรายละเอียดของแต่ละพื้นที่ที่ยานขับผ่านไปด้วยดวงตาสุกใสเป็นประกาย เสียดายที่แผนที่ตรงหน้ามันย่อส่วนจนมองไม่เห็นรายละเอียดรูปร่างหน้าตาของมนุษย์ที่นี่ หากหน้าตาไม่เหมือนมนุษย์ในมิติที่หล่อนจากมา ไม่รู้ว่าพอหล่อนเข้าไปในเมืองแล้วจะกลายเป็นตัวประหลาดไปรึเปล่า แต่ไม่เป็นไร หญิงสาวยิ้มซุกซน หล่อนเตรียมอุปกรณ์แปลงโฉมมาเพียบเลย ฮิๆ

ยานมิติขับเคลื่อนด้วยความเร็วสูง เพียงไม่กี่ชั่วโมงหล่อนก็ใกล้จะถึงจุดหมายปลายทางแล้ว แอมเบอร์ลุกขึ้นยืนบิดขี้เกียจ ลุกออกไปรื้อค้นห้องเก็บของในยานแล้วยัดอุปกรณ์ยังชีพที่จำเป็นใส่ในเป้สะพายหลังสีดำ

ขณะที่กำลังง่วนอยู่กับการจัดกระเป๋านั้นเอง อยู่ๆ ยานมิติก็กระแทกกับอะไรบางอย่างดังปังใหญ่ หญิงสาวหวีดร้องเสียงหลงเมื่อร่างของตนถูกเหวี่ยงไปกระแทกผนังดังโครม ข้าวของในห้องร่วงลงมาจากชั้น กระจัดกระจายเต็มพื้นไปหมด

“บ้าจริง บินสูงขนาดนี้แล้วยังชนอะไรอีกนะ” แอมเบอร์คลำหัวป้อย รีบลุกไปดูจอภาพในห้องบังคับยาน

ภาพมังกรสีดำขนาดใหญ่ที่บินอยู่ตรงหน้ายานทำให้หญิงสาวถึงกับอ้าปากค้าง นะ นะ นี่มันมังกรจริงๆ นะ ไม่ใช่ไดโนเสาร์พันธุ์มีปีกหรือนกยักษ์อะไรพวกนั้น แถมยังเป็นมังกรขนาดมหึมาอีกต่างหาก เสียงปีกขนาดใหญ่คล้ายปีกค้างคาวกระพือลมดังกึกก้องเข้ามาถึงภายในตัวยานที่เก็บเสียง เกล็ดสีดำมันเลื่อมราวกับนิลสะท้อนแสงอาทิตย์เป็นประกายแวววาว ลำตัวเต็มไปด้วยหนามแหลมดูอันตรายอย่างยิ่ง ที่สำคัญ ดวงตาสีฟ้าใสราวกับแก้วผลึกของมันกำลังจับจ้องมาที่ยานมิติด้วยความสงสัยใคร่รู้

เมื่อเห็นว่ากรงเล็บอันแหลมคมของเจ้ามังกรกำลังจะเอื้อมมาตะครุบยานมิติ แอมเบอร์ก็หายตื่นตะลึง รีบบังคับยานให้ทิ้งดิ่งลงเบื้องล่างด้วยความเร็วสูงสุด แม้จะสามารถรอดพ้นกรงเล็บมังกรมาได้อย่างหวุดหวิดแต่หญิงสาวก็ยังไม่อาจดีใจได้เพราะเจ้ามังกรขี้สงสัยพลิกตัวบินตามมาติดๆ

“กรี๊ด จะตามมาทำม๊ายยยยย.....” หญิงสาวโวยวายไปบังคับยานหลบซ้ายหลบขวาไป ทุกครั้งที่หลบก็รอดพ้นกรงเล็บมังกรมาได้อย่างหวุดหวิด

แอมเบอร์มองผืนน้ำราบเรียบของทะเลสาบเบื้องล่างแล้วแย้มยิ้มยินดี

“จะหนีลงน้ำล่ะนะ ดูซิไอ้มังกรบ้านี่ยังจะตามได้อยู่อีกมั้ย ฮ่าๆ ๆ”

เสียงน้ำกระจายดังจ๋อมเมื่อแอมเบอร์ขับยานมิติมุดลงไปในทะเลสาบ เจ้ามังกรยักษ์เห็นลูกบอลทองคำที่ตนไล่ตามมาตกลงไปในน้ำก็คำรามก้อง พุ่งตัวตามลงไปหมายจะคว้าจับลูกบอลให้ทันก่อนที่มันจะจมลงไปยังก้นทะเลสาบอันมืดมิด ร่างใหญ่โตกระแทกผิวน้ำแตกกระจายดังตูม

“ฮะๆ ๆ ๆ จ้างให้ก็จับไม่ทัน แบร่!” แอมเบอร์แลบลิ้นปลิ้นตาหลอกใส่ภาพมังกรที่กำลังตีน้ำจนขุ่นคลักอยู่เบื้องบน หญิงสาวบังคับยานให้มุดไปแอบอยู่ข้างซอกหินใหญ่มุมหนึ่งที่ก้นทะเลสาบ ทันใดนั้นยานมิติและตัวหล่อนก็สั่นอย่างรุนแรงและค่อยๆ ขยายขนาดกลับคืนสู่ขนาดดั้งเดิม

หญิงสาวรู้สึกวิงเวียนจนต้องล้มตัวลงไปนอนกับพื้น นี่คงจะเป็นผลข้างเคียงจากการย่อมวลสารสินะ ดวงตากลมโตสีทองหลับลงช้าๆ โชคดีจริงๆ ที่ลงมาซ่อนตัวได้ทันก่อนที่จะกลับสู่ขนาดเดิม ไม่งั้นหล่อนคงจะไม่แคล้วได้เข้าไปผจญภัยในท้องมังกร

แอมเบอร์ดำดิ่งสู่ห้วงนิทราโดยไม่สนใจเสียงฟาดหางใส่ผิวน้ำด้วยความโมโหของเจ้ามังกรยักษ์ด้านบน

เกือบสองชั่วโมงผ่านไปกว่าดวงตาสีอำพันจะกะพริบและลืมขึ้นอีกครั้ง ความวิงเวียนหายไปหมดแล้ว หญิงสาวรีบลุกขึ้นนั่งและหันไปมองหน้าจอภาพที่ห้องบังคับยาน บัดนี้ผิวน้ำด้านบนทะเลสาบราบเรียบไร้วี่แววเจ้ามังกรขี้โมโหตัวนั้นแล้ว หล่อนถอนหายใจโล่งอก เดินไปชะโงกหน้าดูแผนที่สามมิติของบริเวณรอบๆ ทะเลสาบบนโต๊ะอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ พอเห็นว่าเจ้ามังกรยักษ์ไม่อยู่แถวนี้แน่ๆ หญิงสาวก็ยิ้มมุมปาก

แอมเบอร์เก็บรวบรวมสิ่งของจำเป็นยัดใส่เป้หลังแล้วบังคับยานให้ลอยช้าๆ ขึ้นสู่ผิวน้ำ บัดนี้รอบข้างมืดสนิทเพราะดวงอาทิตย์ได้ลาลับขอบฟ้าไปสักพักแล้ว ช่างเหมาะแก่การพรางตัวจริงๆ หญิงสาวยิ้ม เปิดประตูยานแล้วก้าวออกไปยืนริมทะเลสาบ จากนั้นก็กดรีโมทบังคับยานให้ดำกลับไปซ่อนตัวใต้ทะเลสาบตามเดิม

ผืนป่ารอบตัวเงียบสงัดจนแอมเบอร์อดขมวดคิ้วด้วยความสงสัยไม่ได้ หญิงสาวหันซ้ายหันขวา รู้สึกแปลกๆ ราวกับมีใครกำลังจ้องมองอยู่ หล่อนรีบหยิบแว่นตาสำหรับมองกลางคืนขึ้นมาสวมแล้วมองไปรอบๆ ตัวด้วยความหวาดระแวง แต่ก็มองไม่เห็นอะไรผิดปกติ

นี่มันมิติบ้าอะไรกัน ทำไมให้ความรู้สึกขนลุกวังเวงขนาดนี้นะ