บทนำ

บทนำ

“เธอกับลูกเป็นสมบัติของฉัน ถึงเธอจะหนีไปสุดขอบฟ้ายังไงก็ไม่มีทางพ้นมือฉันหรอก ฉันต้องตามหาจนเจอนั่นแหละ ของๆ ฉันยังไงก็เป็นของฉัน” วราพิชชาจ้องหน้าคนพูด แล้วก็หลุดปากต่อว่าออกไปอย่างเหลืออด

“ฉันกับลูกไม่ใช่สมบัติของคุณค่ะ แต่ฉันเป็นรอยด่างในชีวิตคุณ ที่คุณพยายามจะลบมันทิ้งต่างหากล่ะคะ”

โดมินิคจ้องหน้าคนพูดอย่างโกรธปนน้อยใจ ต้องให้เขาแสดงออกแบบไหนนะเธอถึงจะเข้าใจว่าเขาต้องการอะไร คนไม่เคยง้อคนอื่นคิดอย่างกลัดกลุ้มแกมวิตก ก่อนจะหันไปมองแซมการ์ดคู่ใจ

แซมพยายามที่จะช่วยเจ้านายอย่างสุดความสามารถ

“คุณวราและคูณหนูเป็นคนพิเศษสำหรับเจ้านายครับ เจ้านายพยายามตามหาคุณวรามานานแล้ว พอดีมีปัญหาไม่สามารถกลับมาเมืองไทยได้ตามกำหนด เพราะว่านายใหญ่ล้มป่วยพวกเราเลยต้องอยู่ดูอาการก่อน”

“ไปบอกทำไมล่ะ หล่อนไม่จำเป็นต้องรู้หรอก ฉันเผลอแปบเดียว เธอก็หายไป ยังไม่ทันได้บอกอะไรคิดไปเองทั้งนั้น”

โดมินิคพูดเสียงสะบัด แต่ไม่ยอมมองหน้าวราพิชชา เขาเมินหน้าหนีบอกแบบงอนๆ ทำเอาคนที่ได้ยินมองเจ้านายแบบขำๆ เพราะไม่เคยเห็นเจ้านายง้องอนใครมาก่อน

“แล้วนี่ลูกฉันกินอะไร อยู่ยังไงใครดูแล แล้วดูสิผอมจนเหลือแต่กระดูก มีนมให้ลูกฉันกินเหรอเปล่าล่ะ”

เขาพูดพลางจ้องมองแหล่งผลิตอาหารให้ลูกน้อย และมองหน้าแม่ของลูกตรงๆ ตัวผอมๆ แต่หน้าอกน่าใจไม่เล็กลงแฮะ มองดูเผินๆ ดูเหมือนจะใหญ่ขึ้นด้วย แค่คิดของก็ขึ้นจนต้องกระแอมกลบเกลื่อนความรู้สึกตัวเอง แล้วจึงแสร้งตะโกนบอกการ์ดแก้อาการขัดเขินของตัวเอง

“ไปเตรียมรถฉันจะพาลูกพาเมียกลับบ้าน ดูสิอยู่ได้ยังไงก็ไม่รู้ บ้านก็เก่าๆ โทรมๆ เดี๋ยวลูกฉันเสียสุขภาพกันพอดี” ว่าพลางตรงเข้าไปอุ้มลูกน้อย แต่กลับโดนวราพิชชาตีที่หลังมือ จึงหันกลับมามองหน้า

“วรา... เออฉันบอกตอนไหนว่าจะไปกับคุณ บ้านฉันอยู่ที่นี่ ฉันไม่ไปไหนทั้งนั้นค่ะ ลูกก็ลูกฉันไม่ใช่ลูกคุณเลย อย่ามาขี้ตู่ ไหนคุณเคยบอกไว้ไงคะ ผู้หญิงอย่างฉันเป็นได้ก็แค่ผู้หญิงชั่วคราว ไม่มีทางเป็นเมียหรือแม่ได้หรอก เอามือสกปรกของคุณออกไปจากตัวลูกฉันนะ อย่ามาแตะลูกฉัน ลูกใครก็ไม่รู้ไม่มีทางที่จะเป็นลูกคุณหรอก”

โดมินิคมองวราพิชชาตาค้าง หล่อนจำคำพูดที่เขาเคยว่าไว้ได้ทุกคำ แถมยังเอามาย้อนว่าเขาได้อีกต่างหาก ชายหนุ่มแสร้งมึน ทำเนียนเดินตรงเข้าไปอุ้มแม่ของลูกแล้วหันไปสั่งแซมเสียงแหลม

“แซมอุ้มลูกฉันไปที่รถที เดี๋ยวฉันเคลียร์กับวราก่อนเดี๋ยวอีกสักพักจะตามไป”

พูดจบก็อุ้มแม่ของลูกตรงไปที่ห้องที่มองไว้ก่อนหน้านี้ ใช้เท้าดันประตูห้องให้ปิดลง ก่อนจะวาง วราพิชาลงข้างที่นอนกลางห้อง

“ปล่อยวรานะตาบ้า เราสองคนไม่ได้เป็นอะไรกัน แล้วก็กลับไปได้แล้ว เราไม่มีอะไรต้องเคลียร์กันเราไม่เคยเกี่ยวข้องกัน”