​บทที่ 1 ข้าคือกระจกวิเศษ

​บทที่ 1 ข้าคือกระจกวิเศษ

"นายหญิงน้อย! ท่านตื่นแล้วหรือยัง?"

จ้าวเว่ยเว่ยตกใจกลัว เธอจ้องมองไปที่กระจกอย่างตะลึงงัน ภาพสะท้อนในกระจกไม่ใช่ใบหน้าของเธอ แต่เป็นเด็กสาวร่างกายผอมแห้งและเธออยู่ในชุดโบราณที่มีรอยปะอยู่ทั่วทั้งตัว เธอยกมือเล็กๆ ที่ผอมแห้งของตัวเองขึ้นมาจับที่ใบหน้า นี่มันคือใบหน้าของเธอตอนที่เธออายุ 14-15นี่น่า  ทันใดนั้นเสียงที่เธอได้ยินตอนแรกก็ดังขึ้นมาอีก

"ข้าคือกระจกวิเศษ ข้าถูกสาปให้ถูกกักขังอยู่ในกระจกนี้มานานแสนนาน เลือดของเจ้าปลดปล่อยข้า"

" what??? นี้กำลังล้อเล่นอยู่หรือเปล่า กระจกวิเศษอะไรกัน บ้าแล้ว ตื่นๆๆ"

จ้าวเว่ยเว่ยใช้มือตบหน้าของตัวเองแรงๆ 2-3 ครั้ง และผลที่ได้ก็คือ เธอเจ็บหน้ามากและยังมีรอยแดงของฝ่ามือทั้ง 5 ขึ้นเต็มสองแก้มอีก เธอรีบยกกระจกขึ้นมามองอีกครั้ง พลางคิดว่านี้มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่??  เธอเพิ่งซื้อกระจกโบราณชิ้นนี้ที่มีกรอบสวยงามมากมาจากร้านขายของโบราณที่มาเปิดใหม่ใกล้ๆ กับโรงพยาบาลที่เธอทำงานไม่ใช่หรือ ทำไม ทำไมถึงได้มาอยู่ที่นี้ล่ะ!

จ้าวเว่ยเว่ย หมอสาวผู้เป็นยอดอัจฉริยะแห่งยุค 2024 เธอจบการศึกษาแพทย์ด้านศัลยแพทย์ด้วยวัยเพียง 21 ปี ความสามารถของเธอเหนือชั้น เธอสามารถผ่าตัดผู้ป่วยที่ยากที่สุดได้อย่างสำเร็จ ชื่อเสียงของเธอโด่งดังไปทั่วโลก โรงพยาบาลเกือบทั่วโลกต่างก็ต้องการให้เธอไปเป็นอาจารย์แพทย์เพื่อสอนเทคนิคชั้นเลิศของเธอ

ชีวิตของจ้าวเว่ยเว่ยนั้นสมบูรณ์แบบ เธอมีหน้าที่การงานที่ประสบความสำเร็จ เธอได้รับการยกย่องและเคารพจากทุกคน เธอมีเงินทองมากมาย เธอสามารถซื้ออะไรก็ได้ที่เธอต้องการ

แต่ทว่า ลึก ๆ ในใจของเธอ ยังมีความรู้สึกโหยหาบางอย่าง เธอรู้สึกเบื่อหน่ายกับชีวิตที่วุ่นวายชีวิตที่มีแต่ งาน งานและงาน  เธออยากหาอะไรใหม่ ๆ อะไรที่ท้าทาย อะไรที่ทำให้เธอรู้สึกตื่นเต้น และสิ่งที่เธอหลงใหลอีกอย่างหนึ่งก็คือ ของเก่าของโบราณที่เห็นเป็นไม่ได้ เธอจะต้องเข้าไปดูไปสอบถามทันที เธอชอบที่จะสืบค้นหาว่าของเก่าแต่ละชิ้นนั้นมีความเป็นมาอย่างไรและไม่เพียงชอบเท่านั้น เธอยังมีสละสมอยู่มากมายด้วย

เมื่อมีเวลาว่าง เธอมักจะหาโอกาสไปดูของที่ร้านขายของเก่าเสมอ และเมื่อไม่นานมานี้ ใกล้ๆ โรงพยาบาลก็มีร้านขายของเก่ามาเปิด ทำให้จ้าวเว่ยเว่ยนั้นตื่นเต้นและดีใจมาก เมื่อเลิกงานก็รีบเดินมาดูของเก่าที่ร้านทันที และเมื่อเธอสะดุดตากับกระจกโบราณกรอบไม้แกะสลักวิจิตรบรรจงในร้านขายของโบราณด้วยความหลงใหลในวัตถุโบราณ เธอจึงตัดสินใจซื้อมันมาโดยไม่ลังเล และนำกลับบ้านทันที เมื่อกลับถึงบ้าน เธอรีบทำความสะอาดกระจกอย่างทะนุถนอม แต่แล้ว เศษแก้วเล็ก ๆ บนผิวกระจกก็บาดนิ้วของเธอ เลือดหยดลงบนกระจกเป็นรอยด่าง เธอตกตะลึงเมื่อแสงสว่างจ้าสาดส่องออกมา

เมื่อแสงสว่างจางลง จ้าวเว่ยเว่ยพบว่าตัวเองไม่ได้อยู่ในห้องของเธออีกต่อไป แต่เธอกลับมาอยู่ในกระท่อมเก่า ๆ ที่มืดมิด ร่างกายของเธออยู่ในชุดขาดลุ่ย สภาพแวดล้อมรอบตัวดูเหมือนยุคโบราณ และอีกอย่างที่เธอสังเกตทันทีนั้นคือ สภาพของห้องที่เธอนอนอยู่ตอนนี้นั้น สามารถใช้คำว่า อเนถอนาจได้เลยอย่างเต็มที่

ทันใดนั้น เสียงทุ้มต่ำก็ดังขึ้นจากกระจกโบราณที่วางอยู่บนโต๊ะข้าง ๆ เธอ

"นายหญิงน้อย ท่านตื่นแล้วหรือยัง?"

นี้คือเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นก่อนหน้าที่จ้าวเว่ยเว่ยจะมานั่งตบหน้าตัวเองอยู่นี้ เพราะต้องการให้ตัวเธอตื่น เพราะคิดว่านี้คือความฝัน

จ้าวเว่ยเว่ยตกใจกลัวเธอรีบทิ้งกระจกลงอย่างแรงทันที น่าแปลกที่แม้ว่าเธอจะทิ้งมันลงอย่างแรงแต่ว่ามันไม่แตกหรือแม้แต่มีรอยร้าวเลยสักนิดเดียว เธอจ้องมองไปที่กระจกอย่างตะลึงงัน ภาพสะท้อนในกระจกตอนนี้มีเพียงแสงสีทองและเงินที่วิ่งวูบวาบไปมาและค่อยๆ เรืองแสงออกมาเล็กน้อย

"คุณเป็นใครกัน?

จ้าวเว่ยเว่ยถามขึ้นมาพลางพยายามถอยออกให้ห่างจากเจ้ากระจกบานนี้ให้มากที่สุด แต่ด้วยร่างกายที่ตอนนี้เหมือนจะไม่สบายของเด็กสาวคนนี้ทำให้เธอเกิดอาการวิงเวียนศีรษะจนต้องนั่งนิ่งๆ และหลับตา ทันใดนั้นเสียงของเจ้ากระจกก็ดังขึ้นมาอีก

"ข้าคือกระจกวิเศษ ข้าถูกสาปให้ถูกกักขังอยู่ในกระจกนี้มานานแสนนาน เลือดของเจ้าปลดปล่อยข้า ตอนนี้ท่านเป็นนายหญิงของข้าแล้ว ข้าจะมอบพรให้เจ้า 3 ประการ เจ้าสามารถขออะไรก็ได้ เชิญ! "

จ้าวเว่ยเว่ยยังคงมึนงง เธอไม่เข้าใจสิ่งที่เกิดขึ้น แต่ความตื่นเต้นและความอยากรู้อยากเห็นก็ผลักดันให้เธอถามคำถาม และอีกประการคือ คำว่า พร 3 ประการ นั้นด้วยมันดูดึงดูดใจมากเลย

"กระจกวิเศษที่เหมือนกันกับของน้องสโนว์ นะรึ? "

จ้าวเว่ยเว่ยถามขึ้นมา  เจ้ากระจกเงียบเพราะมันไม่รู้ว่าน้องสโนว์คือใครนั้นเอง เมื่อไม่มีคำตอบจ้าวเว่ยเว่ยจึงเปลี่ยนคำถามใหม่

"คุณสามารถที่จะให้พร 3 ประการกับฉันได้จริงๆ หรือ? ฉันขออะไรก็ได้จริงๆ นะหรือ?" เมื่อยังข้องใจจ้าวเว่ยเว่ยก็ยังคงตั้งคำถามกับเจ้ากระจกอีก

"เป็นเช่นนั้นนายหญิง ท่านสามารถที่จะพรจากข้าได้ 3 ประการ จงคิดให้ถี่ถ้วนก่อนจะเอ่ยออกมา"

เจ้ากระจกเอ่ยบอกนายหญิงของมัน

จ้าวเว่ยเว่ยคิดทบทวนอย่างรวดเร็ว เธอรู้ดีว่านี่คือโอกาสทองที่จะได้สัมผัสประสบการณ์จริงในยุคโบราณ โอกาสที่เธอใฝ่ฝันมาตลอด และเธอคิดว่าลองดูก่อนข้อแรกก็แล้วกัน ถ้าหากว่ามันเป็นจริงอย่างที่เจ้ากระจกบอกเธอก็จะได้เตรียมตัวและระมัดระวังในการขอในข้อที่ 2- 3 ต่อไป

"ฉันขอพรข้อแรก เป็นความรู้เกี่ยวกับยุคสมัยนี้ ฉันต้องการเข้าใจภาษา วัฒนธรรม และประเพณีของที่นี่ และที่สำคัญที่นี้คือที่ไหนของโลกใบนี้กัน"

สิ้นเสียงเอ่ยขอพรของจ้าวเว่ยเว่ย กระจกโบราณก็เรืองแสงสีทองออกมาและจากนั้นมันก็พุ่งเข้าที่หน้าผากของจ้าวเว่ยเว่ยทันที เพียงอึดใจเดียวความรู้มากมายมหาศาลต่างก็หลั่งไหลเข้าสู่สมองของจ้าวเว่ยเว่ย เธอรู้สึกราวกับว่าสมองของเธอถูกปลดล็อก เธอสามารถเข้าใจภาษาจีนโบราณได้อย่างคล่องแคล่ว เรียนรู้ประเพณี วัฒนธรรม และวิถีชีวิตของผู้คนในยุคสมัยนั้นได้อย่างรวดเร็ว

และในที่สุดเธอก็เข้าใจว่าเธอไม่ได้อยู่แค่ในยุคโบราณเฉยๆ แต่เธออยู่ในยุคโบราณสมัยราชวงค์หมิง ยุคสมัยอันยิ่งใหญ่และรุ่งเรืองที่ห่างไกลจากโลกปัจจุบันของเธอมากกว่า 1,000 ปี

หัวใจของจ้าวเว่ยเว่ยเต้นรัวด้วยความตื่นเต้น ด้วยความที่เธอชอบของโบราณอยู่แล้ว เธอจึงใฝ่ฝันมาตลอดที่จะได้สัมผัสประสบการณ์จริงในยุคโบราณ และตอนนี้ความฝันของเธอก็เป็นจริงแล้ว

เธอเหลือบมองไปที่กระจกวิเศษที่วางอยู่บนโต๊ะ มันเป็นสิ่งที่นำพาเธอมาสู่สถานที่นี้ และมันก็จะเป็นกุญแจสำคัญสำหรับการผจญภัยของเธอในยุคโบราณ ตอนนี้เธอรู้แล้วว่านี้คือความจริง และเธอไม่ได้ฝันแต่อย่างใด ทันใดนั้นเสียงของเจ้ากระจกโบราณก็ดังขึ้นมาอีกครั้ง

" นายหญิงโปรดเอ่ยของพรข้อที่สอง"

**** ****

​