บทที่ 1 ความฝันก่อนย้อนเวลา

หยางชิงโม่ลืมตาตื่นขึ้นมาด้วยความอ่อนเพลียเหงื่อผุดขึ้นเต็มใบหน้าสวยหวานของเธอ ฝันร้ายยังคงวนเวียนอยู่ในหัวของเธอ

ย้อนไปเมื่อเดือนก่อน ฝันประหลาดเริ่มคุกคามเธอหญิงสาวในฝันมีชื่อและหน้าตาคล้ายเธอมากถึง 70% นามว่าหยางชิงโม่ อายุเพียง 17 ปี ใช้ชีวิตอย่างยากลำบากในยุค 70 ของประเทศจีน แต่งงานกับเฉินหวังตง นายทหารหนุ่มรูปหล่อจากครอบครัวใหญ่ที่มีสมาชิกถึง 10 คน

เรื่องราวในฝันของเธอที่หยางชิงโม่จำได้แม่นนั้นคือ

เฉินหวังตงเป็นลูกชายคนที่สองของครอบครัวตระกูลเฉินซึ่งเป็นชาวนายากจนอยู่ที่หมู่บ้านหลี่ฮวา ซึ่งครอบครัวนี้มีสมาชิกมากถึง 10 คนด้วยกัน เพราะความลำบากยากจนทำให้เฉินหวัตงสมัครไปเป็นทหารจะได้มีเงินส่งมาจุนเจือครอบครัวของพวกเขา ส่วนหยางชิงโม่นั้นเป็นสาวน้อยนักเรียนมัธยมปลายผู้มีความรู้ ได้ที่ถูกส่งมาจากเซี่ยงไฮ้ ให้มาทำงานใช้แรงงานเป็นยุวชน เพราะต้องใช้แรงงานอย่างหนัก และจำเป็นต้องประหยัดอาหาร เพราะเธอได้อาหารมาน้อย เธอจึงทานอาหารให้น้อยลง ด้วยความหิวโหยและร่างกายเธอเหนื่อยล้าจากงานหนักจนทรุดโทรม วันหนึ่งเมื่อเธอเดินใกล้บริเวณสระน้ำประจำหมู่บ้านจึงเป็นลมตกลงไปในน้ำ เฉินหวังตงนายทหารหนุ่มกลับมาเยี่ยมบ้านหลังจากเป็นทหาร 1 ปี เขาพบเห็นเหตุการณ์ที่เธอหมดสติตกน้ำพอดี จึงได้เข้าไปช่วยชีวิตไว้ และเพราะเหตุการณ์นั้นที่ทั้งคู่ได้แตะเนื้อต้องตัวกันทำให้ทั้งคู่ต้องแต่งงานกัน

ทางครอบครัวเฉินเองก็ไม่ได้รังเกียจหยางชิงโม่ แต่ด้วยจำนวนสมาชิกที่มาก พ่อเฉินจึงตัดสินใจให้แยกบ้าน โดยเฉินหวังตงและหยางชิงโม่ได้รับเงิน 80 หยวนเพื่อสร้างบ้านหลังเล็กใกล้เชิงเขา แต่งงานกันได้เพียง 1 สัปดาห์ เฉินหวังตงก็ต้องกลับไปประจำการที่ค่ายทหารสองเดือนต่อมาหยางชิงโม่ก็รู้ตัวว่าตั้งครรภ์

ทำไมฝันนี้ถึงตามเธอซ้ำๆ มันเกี่ยวข้องกับเธออย่างไรกันนะ? ในฝันหยางชิงโม่เห็นผู้หญิงคนนั้นต้องเผชิญกับอุปสรรคมากมาย ชีวิตของผู้คนในยุค 70 นั้นยากลำบากมาก พวกเขาขาดแคลนทั้งอาหาร ยารักษาโรค และสิ่งอำนวยความสะดวกต่างๆ หญิงสาวคนนั้นเองก็ต้องต่อสู้ดิ้นรนเพื่อเลี้ยงดูตัวเองและลูกในท้อง หมอหยางชิงโม่รู้สึกสงสารหญิงสาวในความฝันมาก เธออยากช่วยเหลือเธอคนนั้นเหลือเกิน อยากให้เธอและลูกๆ ของเธอมีชีวิตที่ดีกว่านี้ แต่เธอไม่รู้ว่าจะทำอย่างไร…เพราะจะว่าไปนั้นก็เป็นเพียงความฝันเท่านั้น..

หยางชิงโม่เอื้อมมือไปแตะแหวนหยกสีเขียวที่วางอยู่ข้างเตียง รู้สึกถึงความเย็นที่แผ่ซ่านออกมาจากมัน แหวนวงนี้ไม่ใช่ของเธอ และเธอก็ไม่รู้ว่ามันมาจากไหน เมื่อเดือนที่แล้วอยู่ๆ มันปรากฏตัวขึ้นพร้อมกับเจ้าเสี่ยวเฮยแมวดำขนฟูที่ในที่สุดเธอก็เลี้ยงมันเอาไว้ เหตุการณ์นั้นยังคงตราตรึงในใจเธอ แหวนหยกที่ลึกลับที่มาพร้อมกับเจ้าแมวดำตัวอวบ เธอยกมันขึ้นมาและจ้องมันครู่หนึ่ง ก่อนจะลุกขึ้นจากเตียงและเดินไปที่หน้าต่าง มองออกไปยังท้องฟ้ายามเช้าที่สว่างไสว แสงแดดอ่อนๆ ส่องผ่านผ้าม่านเข้ามาในห้อง

หยางชิงโม่คิดทวนถึงเหตุการณ์ทั้งหมดที่เกิดขึ้น มันเป็นเพียงความฝันจริงๆ หรือว่ามีบางสิ่งที่ลึกลับมากกว่านั้นกันนะ? ขณะที่จิตใจของเธอกำลังจะลอยกลับไปที่ความฝันครั้งล่าสุด เสียงร้องของเจ้าเสี่ยวเฮยก็ดังขึ้นขัดจังหวะความคิดเธอ

เจ้าเสี่ยวเฮยกระโจนขึ้นมาบนเตียง ขนมันเงาวับ สีดำสนิทดวงตาสีเหลืองอำพันจ้องมองเธออย่างไร้เดียงสา เธอก้มลงลูบหัวมันเบาๆและเอ่ยว่า

"แกรู้ไหมว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับฉัน?" หยางชิงโม่ถามขึ้นเบาๆ ดวงตาสงสัยจับจ้องไปที่แมวดำอวบอ้วนของเธอ

เจ้าเสี่ยวเฮยเพียงร้องเหมียวตอบรับ และไม่มีคำตอบอื่นใด หยางชิงโม่ถอนหายใจ ความสงสัยในใจเริ่มก่อตัว

"ฉันไม่รู้เลยว่าจะเชื่ออะไรดี" เธอพึมพำกับตัวเอง ราวกับกำลังถามหาคำตอบจากใครบางคน

ทันใดนั้นภาพจากฝันก็ค่อยๆ ไหลเวียนกลับมาอีกครั้ง หญิงสาวในยุค 70 กำลังสวมแหวนหยกสีเขียวนี้บนนิ้วของเธอ ภาพชัดเจนมากจนหยางชิงโม่แทบลืมหายใจ

“นี่มันอะไรกัน?”

เธอพึมพำอย่างสับสนหัวใจเต้นระรัว ความคิดหนึ่งผุดขึ้นมาในหัวว่าแหวนวงนี้อาจมีส่วนเกี่ยวข้องกับความฝันของเธอ หรือว่า...แหวนนี้คือกุญแจสำคัญที่จะไขปริศนาทั้งหมด?

ด้วยความสับสนและอยากรู้คำตอบ หยางชิงโม่ตัดสินใจสวมแหวนหยกวงนั้นบนนิ้วของเธอ ทันทีที่แหวนสัมผัสผิว เธอรู้สึกถึงพลังบางอย่างที่แผ่ซ่านเข้าสู่ร่างกายมันอบอุ่นและเต็มไปด้วยความลึกลับที่เธอไม่เคยสัมผัสมาก่อน

"นี่มันอะไรกัน?" หยางชิงโม่ตกใจแต่เธอก็ยังพยายามหลับตาลง จดจ่อกับความรู้สึกที่ไม่คุ้นเคยนั้น และทันใดนั้น ภาพในฝันก็กลับมาอีกครั้ง แต่ครั้งนี้มันแตกต่างออกไป มันไม่ใช่เพียงภาพที่เธอเฝ้าดู เธอรู้สึกเหมือนกับว่าเป็นตัวของเธอเองอยู่ในเหตุการณ์นั้นจริงๆ

เธอเห็นตัวเองในชุดของหญิงสาวในยุค 70 กำลังทำงานหนักในทุ่งนา กินข้าวเพียงน้อยนิด อดมื้อกินมื้อเพื่อความอยู่รอด เธอเห็นตัวเองตั้งครรภ์และคลอดลูกแฝดสาม เธอเห็นความทุกข์ยากในการเลี้ยงลูกๆ เหล่านั้นท่ามกลางความขาดแคลนและยากไร้ ท้ายที่สุดเธอเห็นตัวเองล้มลงด้วยความเหนื่อยล้าและเสียชีวิต

หยางชิงโม่ลืมตาขึ้นน้ำตาไหลอาบแก้ม แต่เธอรู้ดีว่าน้ำตานี้ไม่ใช่ของเธอ...มันเป็นน้ำตาของหญิงสาวในฝันคนนั้น

“ทำไมฉันถึงเข้าใจความรู้สึกของผู้หญิงคนนั้น หรือว่า...แหวนวงนี้เป็นของเธอ?”

หยางชิงโม่ครุ่นคิด คำถามมากมายถาโถมเข้ามาในจิตใจเธอสับสนไปหมด ความจริงกับฝันเริ่มพร่ามัว

“หรือว่า...ฉันคือหยางชิงโม่คนนั้นในยุค 70?”

หยางชิงโม่กุมแหวนหยกในมือไว้แน่น ความรู้สึกในใจตอนนี้ปั่นป่วนจนเธอไม่อาจแยกออกได้ว่าอะไรคือความจริง...และอะไรคือความฝัน

*****