ตำแหน่งที่ไม่ได้ตั้งใจ

คืนนั้น หลังจากเซ็กส์อันเร่าร้อนตอนกลางคืน แพรวารู้สึกตัวในเวลาตีสี่กว่าเพราะความต้องการขับถ่ายของเสียทางร่างกาย เมื่อจัดการธุระส่วนตัวพร้อมล้างหน้าล้างตาสวมเสื้อผ้าเรียบร้อย เธอก็ยืนมองร่างสูงใหญ่ที่นอนคว่ำอยู่บนเตียง ผ้าห่มคลุมอยู่แค่ช่วงบั้นท้ายตึงแน่นต่ำลงมา อวดท่อนบนเปลือยเปล่าทั้งแผ่นหลังและท่อนแขนแข็งแรง

แล้วเธอก็ตัดสินใจจากมาเงียบๆ โดยที่ไม่ได้บอกลา ไม่แม้แต่จะรู้ชื่อของกันและกัน แต่แบบนั้นมันดีที่สุดแล้ว เพราะเธอเองก็ไม่ได้โลกสวยเกินกว่าที่จะคิดเข้าข้างตัวเองว่าหากเป็นสถานการณ์จริงๆ ที่ไม่ได้เมามาย ผู้ชายรูปหล่อและน่าจะร่ำรวยจากการที่เขามีทั้งคนขับรถและเพนท์เฮ้าส์แบบนี้ คงไม่เลือกผู้หญิงอย่างเธอมาเป็นคู่ควง

เก็บเขาไว้เป็นความทรงจำแค่ในส่วนที่งดงามก็พอแล้ว..

‘ ขอบคุณนะคะ คุณวันไนท์แสตนด์สุดหล่อของแพร ’

เธอบอกลาเบาๆ กับแผ่นหลังกว้าง ก่อนจะจากมาแบบเงียบๆ

“ พอแล้วน่ายัยแพร เลิกฟุ้งซ่านได้แล้ว ได้เวลาไปทำงานแล้ว ยิ้มรับวันใหม่ ต่อแต่นี้ไปจะมีแต่สิ่งดีๆ เข้ามา ”

เธอเรียกสติให้ตัวเองก่อนจะออกจากบ้านเพื่อไปนั่งรถประจำทางเดินทางไปยังจุดหมายปลายทางอันเป็นที่ทำงานใหม่ในวันแรก

เจ็ดโมงยี่สิบนาทีเธอก็ไปถึงที่นั่น เวลาทำงานเข้างานของเธอคือแปดโมงตรง แต่วันแรกเธออยากจะไปถึงก่อน จะได้มีเวลาเตรียมตัวมากขึ้น

เธอเข้าไปยื่นบัตรที่เคาน์เตอร์ประชาสัมพันธ์เพื่อแลกบัตรเข้าตึกเพราะยังไม่ได้รับบัตรพนักงาน ซึ่งฝ่ายทรัพยากรบุคคลแจ้งว่าให้มารับวันนี้ ก่อนจะเดินไปขึ้นลิฟท์ที่เป็นฝั่งของออฟฟิศ

เธอนั่งรอที่หน้าแผนกทรัพยากรบุคคลราวสิบนาที พี่วิไลวรรณ สาวใหญ่วัยสี่สิบปลายตัวอวบอ้วน ผมเกล้าเก็บเรียบร้อย สวมชุดทำงานคลุมทับด้วยสูท และรองเท้าคัชชูส้นเตี้ยก็มาถึง ตำแหน่งของเธอคือผู้จัดการแผนกทรัพยากรบุคคล

“ มาแต่เช้าเชียวน้องแพรวา ” เธอกล่าวทักทายพร้อมรอยยิ้ม

“ สวัสดีค่ะพี่วิไลวรรณ ” หญิงสาวยกมือขึ้นไหว้และกล่าวทักทายเพราะเคยเจอกันแล้วทั้งตอนมาสมัครและสอบสัมภาษณ์

“ เรียกพี่วิสั้นๆ ก็พอจ้ะ แล้วนี่กินข้าวกินปลามาหรือยัง ” แพรวาส่ายศีรษะ

“ อ้าว แล้วทำไมยังไม่กิน เดี๋ยวก็ปวดท้องเอาหรอก โรคกระเพาะจะถามหานะ ”

“ คือ... แพรตื่นเต้นน่ะค่ะ แล้วกลัวว่าจะมาสายด้วย ก็เลยกินไม่ลง ไม่หิวเลย ” เธอตัดสินใจสารภาพความจริงไปด้วยน้ำเสียงอ่อยๆ

“ พี่เข้าใจ สมัยพี่ได้งานแรกๆ ก็งี้แหละ เอางี้ เดี๋ยวมาเซ็นสัญญาก่อน แล้วเดี๋ยวพี่เอาอะไรให้กิน ที่แผนกมีตู้เย็น น่าจะมีของกินจำพวกขนม เบเกอรี่ กับนมอยู่ ”

“ ขอบคุณค่ะ ”

แพรวากล่าวขอบคุณแล้วเดินตามพี่วิเข้าไปในแผนก หล่อนจัดการนำเอกสารสัญญาออกมาให้แพรวาได้เซ็นและชี้แจงรายละเอียดการทำงานและผลตอบแทนไปด้วย

“ ระยะเวลาทดลองงานคือสามเดือนนะ ถ้าผ่านโปรก็จะปรับเงินเดือนเพิ่มขึ้นให้อีกจากช่วงทดลองสี่หมื่นห้า เป็นหกหมื่น ” คำพูดนั้นทำให้แพรวาเงยหน้าขึ้นจ้องมองอีกฝ่ายอย่างแปลกใจ

“ ดะ... เดี๋ยวนะคะ เงินเดือนเท่าไหร่นะคะ ”

“ สี่หมื่นห้าไง ช่วงทดลองงาน ”

“ ทำไมมันเยอะขนาดนั้นล่ะคะ ตอนแพรสมัครมาในรายละเอียดยังบอกเลยว่าเจ้าหน้าที่ธุรการเริ่มต้นที่หมื่นแปดถึงสองหมื่น ” พี่วิจ้องหน้าแพรวาอยู่ครู่หนึ่งคล้ายสับสนมึนงง แต่ก็ยิ้มออกมาได้ในท้ายที่สุด

“ อ๋อ พี่ลืมบอกไป ว่าแพรน่ะไม่ได้ถูกรับมาในตำแหน่งที่สมัครหรอกนะ แต่ถูกรับอีกตำแหน่งหนึ่งคือเลขานุการท่านประธาน ถึงได้เงินเดือนสูงขึ้นไง ”

“ เลขานุการท่านประธาน !? ”

แพรวาทวนชื่อตำแหน่งอย่างงงๆ พี่วิพยักหน้าหงึกหงัก

“ ใช่ไง ”

“ แต่แพรไม่ได้สมัครเข้ามาตำแหน่งนั้นนะคะ แล้ว... แล้วแพรก็ไม่ได้เรียนมาทางนั้นด้วย ความสามารถแพรจะถึงเหรอคะ แล้วทำไมจู่ๆ ถึงได้ตำแหน่งนั้น ” เธอถามออกไปอย่างงงๆ พี่วิจ้องกลับมาด้วยสายตาที่ยากจะคาดเดาก่อนเอ่ยตอบ

“ ท่านประธานเป็นคนมาคัดเลือกเลขาของท่านด้วยตัวเองเลยนะ มาดูเอกสารเองแล้วเจาะจงจะรับน้องแพรเป็นเลขาส่วนตัวเพิ่ม จากเลขาคนเก่าที่กำลังจะคลอดลูก แปลว่าท่านคงเห็นอะไรดีๆ ในตัวน้องแหละ ”