บทที่ 3

เสียงฝีเท้าเร่งรีบดังเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อย ๆ

ไม่นาน ร่างสูงใหญ่ของชายคนหนึ่งก็ปรากฏตัว เขาเดินเร็ว มีอำนาจในทุกก้าว

ชุดสูทสีดำที่สวมอยู่เรียบหรูไร้ที่ติ แผ่กลิ่นอายเย็นเยียบราวกับไม่มีใครคู่ควรเข้าใกล้

แค่เห็นเสี้ยววินาทีเดียว ฉันก็รู้ทันที—นี่แหละ รณพีร์

เขาไม่แม้แต่เหลือบมองฉันสักครั้ง เดินตรงไปยังเข็มอัปสรที่ยืนหน้าซีดอยู่

ขมวดคิ้วอย่างหงุดหงิด

“เป็นยังไงบ้าง? ผู้จัดการกิตติบอกว่ามีปัญหากับคน ฉันอยู่เมืองข้าง ๆ เลยรีบขึ้นเฮลิคอปเตอร์มาดูเอง”

ที่รณพีร์เขามาไวขนาดนี้ เข็มอัปสรก็รีบสวมบทเหยื่อทันที

สีหน้าอวดดีเมื่อครู่หายเกลี้ยง กลายเป็นแสดงความน่าสงสารแทน

“คุณพีร์ ไม่มีอะไรค่ะ แค่ถูกคนบ้านนอกบ้านนาแตะตัวนิดหน่อย”

เธอเว้นจังหวะ แล้วปรายหางตามามองฉันแบบมีเลศนัย

“อ้อ… แถมยังอ้างตัวว่าเป็น คู่หมั้น ของคุณด้วยนะคะ”

รณพีร์ชะงักเล็กน้อย

“คู่หมั้น?”

สายตาเขาหันมาที่ฉัน—เย็นชาเฉียบเหมือนใบมีด

มองสำรวจตั้งแต่หัวจรดเท้า ราวกับกำลังตรวจสอบของที่ไม่ผ่านมาตรฐาน

แม้แต่ความรังเกียจก็ไม่คิดจะซ่อน

“เธอคือ ภัคจิรา?”

ฉันยังไม่ทันอ้าปาก เขาก็เบือนหน้าไปอีกทางอย่างไม่แยแส

“โอเค ลองเห็นกับตาแล้ว เธอกลับไปบอกคนที่บ้านเถอะ ว่าเราไม่เหมาะกัน ยกเลิกหมั้นได้เลย”

เข็มอัปสรถึงกับเผลอร้องเสียงหลุด

“คุณพีร์… เธอเป็นคู่หมั้นของคุณจริง ๆ เหรอ!?”

รณพีร์พ่นเสียงรับเบา ๆ อย่างไม่เต็มใจ แล้วก้มไปกระซิบข้างหูเธอ

แต่ฉันก็ยังได้ยินอยู่ดี

“ก็แค่หมั้นตั้งแต่ยังไม่เกิด ไม่ถืออะไรหรอก”

จากนั้นก็เงยหน้าขึ้น พลางปรายตามองฉันอีกครั้ง

“ผู้หญิงที่จะเป็นภรรยาของฉัน ต้องระดับท็อปเท่านั้น ดูสิ… ท่าทางจน ๆ แบบนี้ จะคู่ควรอะไรกับฉัน?”

เขาตั้งใจพูดให้ฉันได้ยินโดยตรง

“วัน ๆ มีแต่กลิ่นเหงื่อ ไม่มีอะไรดี นอกจากพึ่งหมั้นหมายไร้สาระ หวังจะมาเกาะบ้านหิรัญพัฒน์? ฝันเอาเองเถอะ!”

ฉันมองเขาอย่างสงบ

ยิ่งเขาทำหยิ่ง ทำผยองเท่าไหร่ ฉันยิ่งอยากรู้ว่า—

ถ้าเขารู้ตัวจริงของฉัน จะมีหน้าตาแบบไหน?

ฉันถามกลับอย่างใจเย็น

“คุณพีร์… ก่อนมาพบฉัน ครอบครัวคุณไม่ได้บอกเรื่องพื้นเพบ้านฉันเลยเหรอ?”

คำถามนั้นทำให้เขายิ่งเชิดหน้า

มองฉันด้วยสายตาเหยียดอย่างเปิดเผย

“บ้านเธอจะยังไง ฉันไม่สนหรอก ยังไงก็ไม่มีวันเทียบตระกูลหิรัญพัฒน์ได้อยู่ดี!”

“เตือนให้เลยนะ ฉันพูดชัดแล้ว อย่ามาตื๊อฉันอีก กลับไปบอกที่บ้านให้ยกเลิกหมั้นซะ!”

ฉันเลิกคิ้วเบา ๆ

ในหัวคำนวณทรัพย์สินบ้านเขาและบ้านฉัน

แล้วก็คิดในใจอย่างขำ ๆ

ใครกันแน่ที่รวยกว่า… คงไม่แน่หรอกนะ

เข็มอัปสรเห็นฉันยังมีรอยยิ้ม ยิ่งเข้าใจผิดว่า ฉันหลงเขา

จึงยิ่งพูดข่ม

“ได้ยินที่คุณพีร์พูดไหม? รีบไสหัวไปซะ!”

จากนั้นก็หันไปสั่งเสียงกร่างใส่ผู้จัดการกิตติ

“ผู้จัดการกิตติ ยกเลิกสิทธิ์ช่องทางพิเศษของเธอ ห้ามใช้ตลอดไป!”

ผู้จัดการกิตติเกือบพยักหน้าหักคอ

“ครับ! ครับ! คุณเจียง ไม่ต้องห่วงครับ เดี๋ยวจัดการให้ทันที!”

เข็มอัปสรยิ่งดูภูมิใจ ใบหน้ามีแต่ความสะใจ

เหมือนได้ประกาศชัยชนะกลางสนามบิน

“เห็นไหมล่ะ? นี่แหละอำนาจของตระกูลหิรัญพัฒน์!”

เธอยิ้มเหยียด แล้วพูดด้วยน้ำเสียงเหนือกว่าเต็มขั้น

“แต่ฉันก็ใจดีนะ… เห็นเธอจน ๆ แบบนี้ ฉันให้อภัยได้ ถ้า—จ่ายค่ารักษาฉันมาก่อน สองล้านห้า ไม่งั้นฉันจะเอาให้สุด!”

ฉันมองท่าทางลิงโลดของเธอ แล้วไม่ได้รู้สึกโกรธเลย

กลับรู้สึกตลก… และสงสารด้วยซ้ำ

ฉันหยิบมือถือออกมาช้า ๆ

กดโทรออกต่อหน้าทุกคน

ท่าทีเรียบง่าย สบาย ๆ ราวกับไม่ใช่คนที่กำลังโดนเหยียบอยู่

“สวัสดีค่ะ ท่านหัวหน้า? หนูมีเรื่องจะขออนุญาตนิดหน่อยค่ะ”

ทุกคนหันมามอง

เข็มอัปสรยกคิ้วเยาะ

รณพีร์มองด้วยสายตาดูถูก

ฉันพูดต่ออย่างสุภาพ

“มีเลขาฯ คนหนึ่งบอกว่าจะยกเลิกช่องทางพิเศษของหนูที่ฝ่ายควบคุมการบิน… ไม่ทราบว่าควรจะดำเนินการยังไงดีคะ?”