4 ขอนอนกับพี่เดย์

"พี่เดย์ปล่อยเซียร์ลงเดี๋ยวนี้นะคะ~"

ลูเซียร์ร้องบอกอังเดรซึ่งกำลังอุ้มตัวเองพาดบ่าออกจากไนต์คลับท่ามกลางสายตาของแขกที่มองมาอย่างให้ความสนใจ มาเฟียหนุ่มไม่ได้สนใจสายตาคนมอง เขาเดินตวัดขามายังลานจอดรถสำหรับวีไอพี โดยมีลูเซียร์ใช้มือตีหลังเพื่อทำให้เขาปล่อยเธอ

เขายัดลูเซียร์ใส่รถราวกับเธอเป็นกระสอบข้าวสาร การกระทำของลูเซียร์ตอนนั้นทำให้เขาไม่พอใจเป็นอย่างมาก เขาพยายามระงับอารมณ์คุกรุ่นที่ก่อตัวขึ้นมาเพื่อไม่ให้เผลอพลั้งมือทำอะไรคู่หมั้น

ถ้าเป็นคนอื่น เชื่อเถอะว่าไม่ได้มานั่งมองเขาตาหวานเยิ้มแบบนี้หรอก

"พี่เดย์ขา~"

"หุบปากของเธอไปซะ"

ลูเซียร์ได้ฟังก็ทำปากยู่ใส่อังเดร มาเฟียหนุ่มพยายามสูดลมหายใจเข้าเต็มปอดเพื่อระงับอารมณ์คุกรุ่น ก่อนจะทำการคาดเข็มขัดนิรภัยให้คู่หมั้น ส่วนตัวเองเดินอ้อมไปฝั่งคนขับแล้วเข้ามานั่งหน้าพวงมาลัยรถ

"พี่เดย์~"

"เลิกเรียกชื่อฉันสักที" เขาพูดด้วยน้ำเสียงลอดไรฟัน พยายามอดทนเป็นอย่างมากกับลูเซียร์ ไม่รู้ว่าเขาจะอดทนกับเธอได้นานแค่ไหน

"ทำไมเกรี้ยวกราดจัง"

"เมาแล้วก็อยู่เฉยๆ อย่าวุ่นวาย"

"ใครบอกว่าเซียร์เมา ไม่ได้เมาสักหน่อย พี่เดย์นั่นแหละเมา" น้ำเสียงหย่อนยานเถียงกลับมาเฟียหนุ่ม

อังเดรตวัดสายตามองลูเซียร์ด้วยความหงุดหงิด ก่อนจะทำการสตาร์ตรถแล้วขับออกไปจากบริเวณนั้นสู่ถนนใหญ่

"พี่เดย์คะเซียร์ร้อน"

"ฉันไม่ได้ปิดแอร์"

"เซียร์ถอดเสื้อได้ไหม ร้อนไม่ไหวแล้ว"

"อย่าสร้างปัญหาให้ฉัน" เขาหันไปพูดกับลูเซียร์เสียงเข้ม ลำพังแค่เธอเมาหัวราน้ำให้เขาแบกกลับก็เกินพอแล้ว นี่ยังคิดจะถอดเสื้อผ้าบนรถอีก เริ่มสงสัยแล้วว่าคู่หมั้นหรือตัวปัญหากันแน่

"ก็ในรถพี่เดย์ร้อนนิคะ"

"เธอเมา"

"บอกแล้วไงว่าเซียร์ไม่ได้เมา" หญิงสาวยังคงปฏิเสธเสียงแข็ง มือเรียวดึงชายเสื้อกล้ามคาดิแกนที่ใส่ไว้ในกระโปรงออกแล้วเลิกขึ้นเตรียมถอดออก จนเผยให้เห็นหน้าท้องแบนราบ สิ่งที่ลูเซียร์อยู่สร้างความปวดหัวให้กับอังเดรไม่น้อย

เพียะ!

"อ๊ะ! มาตีขาเซียร์ทำไม" เธอร้องโอดครวญเมื่อเขายื่นมือมาฟาดลงขาอ่อนจนเป็นรอยนิ้วมือทั้งห้า

"นั่งอยู่เฉยๆ ใกล้ถึงเพนท์เฮาส์แล้ว"

"ก็เซียร์ร้อนนิคะ ขอถอดเสื้อออกก่อนไม่ได้เหรอ"

"เป็นบ้ารึไงมาถอดเสื้อต่อหน้าผู้ชาย"

"ไม่เห็นจะเป็นอะไรเลย พี่เดย์เป็นสามีในอนาคตของเซียร์ ไม่ใช่คนอื่นคนไกลสักหน่อย"

"พ่อเอาใครมาเป็นคู่หมั้นกูวะเนี่ย!" เขาพึมพำออกมาคนเดียวด้วยความหัวเสีย เวลาลูเซียร์เมาช่างแตกต่างกับตอนมีสติเสียจริง ราวกับคนละคนกันเลย

"เซียร์ถอดนะ~"

"เงียบๆ ดิ! หนวกหู"

"พี่เดย์ขึ้นเสียงใส่เซียร์เหรอ" ลูเซียร์จ้องคู่หมั้นหนุ่มตาเขม็ง ดวงตากลมโตคู่สวยแดงก่ำเตรียมร้องไห้ อังเดรถอดถอนหายใจออกมาอีกครั้ง ไม่เคยรู้สึกท้อใจกับผู้หญิงคนไหนเท่าลูเซียร์มาก่อน

ตอนนี้อารมณ์ที่พยายามระงับมาตลอดทางกำลังขาดผึงเพราะยัยคู่หมั้นขี้เมาคนเดียว

"ถ้าเธอยังไม่หยุดทำให้ฉันรำคาญ ฉันจะจับเธอโยนลงทางด่วนให้รู้แล้วรู้รอดไป"

"เซียร์เป็นคู่หมั้นนะ กล้าทำเหรอ"

"ก็แค่คู่หมั้นไม่ใช่แม่ ทำไมต้องไม่กล้า"

"ใจร้าย..."

"ถ้าขืนเธอร้องไห้ออกมาแอะเดียว ฉันเอากระสุนปืนอุดปากเธอแน่" เขาเบือนใบหน้ามามองลูเซียร์ที่นั่งทำตาแป๋วมองเขาราวกับเด็กน้อยใสซื่อบริสุทธิ์คนหนึ่ง

ตลอดทางลูเซียร์ไม่ได้สร้างปัญหาอะไร เธอสงบลงจนเป็นพลอยทำให้อารมณ์คุกรุ่นของมาเฟียหนุ่มลดลง ใช้เวลาไม่นานรถหรูก็ขับมาถึงเพนท์เฮาส์

สายตาคมเข้มพลันมามองลูเซียร์ ซึ่งตอนนี้กำลังหลับปุ๋ยอยู่ เขาเปิดประตูลงรถออกแล้วลงจากรถเดินตรงไปยังฝั่งของเธอ เขาอุ้มลูเซียร์ออกมาในท่าเจ้าสาว

"อื้อ~ ถึงแล้วเหรอคะ" คนตัวเล็กเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงงัวเงีย

"ตื่นแล้วก็ดี จะได้เดินเอง"

"ไม่เอา พี่เดย์อุ้ม"

"อย่าเรื่องเยอะ"

"พี่เดย์อุ้ม" ลูเซียร์พูดแล้วมองอังเดรตาแป๋ว มาเฟียหนุ่มถอนหายใจออกมาอีกรอบ ไม่รู้วันนี้เขาถอนหายใจให้กับคู่หมั้นจอมวุ่นวายกี่รอบแล้ว เขายอมอุ้มลูเซียร์ขึ้นไปเพนท์เฮาส์เพื่อตัดความรำคาญ

ติ้ง~

ประตูลิฟต์เปิดออกหลังจากถึงชั้นเป้าหมาย มาเฟียหนุ่มทำการกดรหัสผ่านประตูแล้วเปิดเข้าไป ก่อนจะโยนลูเซียร์ลงโซฟาอย่างไม่เบามือ

ตุ้บ!

"โอ๊ย! ทำไมพี่เดย์รุนแรงกับเซียร์จัง" หญิงสาวบ่นให้คู่หมั้นหนุ่มด้วยใบหน้าเง้างอ

"คราวหลังถ้ารู้ว่าคออ่อนก็ไม่ควรดื่มเยอะ มันเป็นภาระให้คนอื่น"

"คนอื่นที่ไหนคะ พี่เดย์เป็นคู่หมั้นของเซียร์ลืมไปแล้วเหรอคะ"

อังเดรขี้เกียจเถียงลูเซียร์ เขาเดินไปเปิดตู้เย็นเพื่อหยิบเบียร์กระป๋องออกมาดื่มให้หายหงุดหงิด ก่อนที่สายตาจะพลันเห็นหญิงสาวเดินหายเข้าไปในห้องนอนตัวเอง

"ตัววุ่นวายจริงๆ" เขาวางกระป๋องเบียร์ลงเคาน์เตอร์ครัว เดินตามลูเซียร์ที่เพิ่งเดินหายเข้าไปในห้องนอนตนอย่างถือวิสาสะ เขาจับแขนเธอเอาไว้แล้วดึงให้เธอหมุนตัวกลับมาหา

หมับ

"อ๊ะ!"

"ออกไปจากห้องนอนฉัน" น้ำเสียงนิ่งเรียบ แววตาที่ใช้มองคู่หมั้นสาวเต็มไปด้วยความไม่พอใจ

"คืนนี้เซียร์ขอนอนด้วยคนนะคะ"

"กลับไปนอนห้องของเธอ"

"ไม่เอา เซียร์จะนอนห้องพี่เดย์" เธอเลื่อนสองมือขึ้นมาดันแผงอกหนาของอังเดร ด้วยความที่แรงเธอมีนิดเดียวทำให้ไม่สามารถทำอะไรคนตัวโตได้

"อย่าทำให้ฉันหมดความอดทนกับเธอ"

"เซียร์จะนอนกับพี่เดย์"

"ออกมานี่" เขาลากลูเซียร์ออกจากห้องนอนตัวเอง แต่ทว่ากลับโดนเธอกัดแขน เธออาศัยจังหวะที่เขาเผลอปล่อยวิ่งแจ้นขึ้นไปบนเตียงนอนที่เขาหวงแหน

"เซียร์จะนอนกับพี่เดย์"

"ลงมา" เขากดเสียงต่ำบอกลูเซียร์

"ไม่เอา เซียร์จะนอนกับพี่เดย์"

คำตอบของลูเซียร์เรียกรอยยิ้มร้ายกาจบนริมฝีปากหยักได้รูปของอังเดรให้ปรากฏขึ้นมา เขาเดินตรงเข้าไปหาลูเซียร์ซึ่งนั่งขัดตะหมาดบนเตียงนอนจ้องมองเขา

"แน่ใจนะว่าจะนอนกับฉัน?" อังเดรเริ่มถามคำถามกำกวมกับคู่หมั้นสาว

"แน่ใจค่ะ"

"คิดดีแล้วใช่ไหม?"

"เซียร์จะนอนกับพี่เดย์" นัยน์ตาสีดำจุดประกายความร้ายกาจดั่งเสือร้ายกำลังมองเหยื่อที่เดินมาติดกับดัก

"หึ อย่าเปลี่ยนใจทีหลังก็แล้วกัน"