บทนำ

ปัง!

กระสุนปืนวิ่งออกจากปลายกระบอกเฉียดหน้าอังเดรไปฝังลงในผนังปูนซีเมนต์หนาด้านหลังโดยผู้เป็นพ่อ ทว่าอังเดรกลับไม่แสดงความรู้สึกอะไรออกมา แววตาเคยมองอนาคินแบบไหน ก็ยังมองแบบนั้นไม่เปลี่ยน

"ผมยังยืนยันคำเดิม ผมไม่แต่งงานกับลูเซียร์"

"เหตุผลแกมันฟังไม่ขึ้น"

แววตาวาวโรจน์ของอนาคินบ่งบอกชัดเจนว่าไม่พอใจกับคำตอบของลูกชาย

"ผมกับลูเซียร์ไม่ได้รักกัน คนไม่รักกันจะให้แต่งงานกันได้ยังไง เหตุผลพ่อนั่นแหละที่ฟังไม่ขึ้น"

"อย่ามาเถียงฉัน"

"ผมแค่อธิบาย" เขารู้ดีว่าคำพูดของเขาไม่เข้าหูมาเฟียผู้ยิ่งใหญ่อย่างอนาคิน แต่ถึงอย่างนั้นก็เลือกที่จะพูดเพื่อทำให้พ่อยอมยกเลิกงานแต่งงานที่จะถูกจัดขึ้นในอีกไม่กี่เดือนข้างหน้า

"แกจะอธิบายหรือยกเหตุผลกี่อย่างมาพูด ฉันก็ไม่ยกเลิกงานแต่งของแกกับหนูลูเซียร์"

"ดูพ่อจะปลื้มยัยเด็กแก่แดดคนนั้นมากเลยนะครับ"

"ให้เกียรติเมียแกในอนาคตแกด้วย พูดอะไรก็ระวังปากไว้บ้าง"

"นั่นมันคนของพ่อ ไม่ใช่คนของผม ผมไม่จำเป็นต้องให้เกียรติเด็กแก่แดดคนนั้น"

"แกเกลียดอะไรหนูเซียร์นักหนา"

"ผมไม่ได้เกลียดลูเซียร์ ผมแค่ไม่อยากแต่งงานกับเธอ" เขาตอบกลับพ่อเสียงเรียบ ก่อนจะเดินมานั่งลงโซฟา หยิบขวดน้ำสีเหลืองอำพันเทลงแก้วแล้วกระดกดื่มด้วยท่าทางนิ่งเฉย

"แก๊งเพื่อนแกก็ทยอยแต่งงานมีครอบครัวกันหมดแล้ว แกไม่อยากมีครอบครัวบ้างเหรอ"

"ยังไม่เจอคนที่ถูกใจ"

"เพราะแกไม่เคยเปิดใจให้ใครต่างหาก"

"ถ้าผมต้องแต่งงานกับเซียร์จริงๆ แล้วเธอไม่มีความสุข พ่อต้องโทษตัวเองที่ทำให้เธอเจอกับขุมนรก"

อนาคินถอดถอนหายใจด้วยความเอือมระอากับลูกชาย ถึงยังไง อังเดรก็ต้องแต่งงานกับลูเซียร์ เพราะได้หมั้นหมายกันไว้แล้ว อีกอย่างลูเซียร์ก็เหมือนชอบพออังเดรไม่น้อย

"แม่ว่าลองดูก็ไม่เสียหายนะเดย์ บางทีเดย์กับหนูเซียร์ไม่รักกันตอนก่อนแต่ง อาจจะไปรักกันหลังแต่งก็ได้"

ปรีญาร์ คนเป็นแม่ของอังเดรเอ่ยขึ้นด้วยรอยยิ้มแล้วหย่อนตัวนั่งลงข้างกายลูกชาย

"ใจคอเดย์จะนั่งเหงาบนคาน ดูเพื่อนตัวเองมีความสุขกับครอบครัวไปจนแก่จริงๆ เหรอ"

"ผมยังไม่พร้อมจะมีครอบครัว"

"แกจะรอให้หกสิบก่อนรึไงถึงค่อยมี"

"ผมยังยืนยันคำเดิม"

"ถ้าอย่างนั้นฉันมีข้อเสนอให้แก"

"ข้อเสนอ?"

"ใช่ ถ้าภายในสามเดือนที่หนูเซียร์อยู่กับแกแล้วแกไม่รู้สึกอะไรกับเขา งานแต่งงานที่วางแพลนเอาไว้ปลายปี ฉันจะยกเลิกให้ ตกลงไหม"

"ผมจะเชื่อคำพูดพ่อได้มากน้อยแค่ไหน"

"ฉันมีสัจจะมากพอ"

"แต่เท่าที่เห็นมา ขนาดแม่พ่อยังโกหกเลยนับประสาอะไรกับลูกกับเต้า"

ปรีญาร์ตวัดสายตามองสามี อนาคินแอบมีสะดุ้งเล็กน้อย แต่ก็พยายามคีพลุคมาเฟียผู้ยิ่งใหญ่เอาไว้

"ถ้าแกไม่รับข้อเสนอนี้ ปลายปีก็เตรียมตัวเดินเข้าพิธีแต่งงานได้เลย"

"ก็แค่เกมความรู้สึก" เขาพูดพร้อมแค่นหัวเราะออกมาอย่างเย้ยหยัน

"อย่าดูถูกไป บางทีแกอาจจะกลืนน้ำลายตัวเองก็ได้"

"ไม่มีวัน"

"มีผู้ชายตั้งเยอะตั้งแยะที่ต่อแถวรอเป็นลูกเขยบ้านนั้น บางทีแกควรดีใจนะที่ได้เป็นถูกเลือก"

"พอดีว่าผมเสียใจที่โดนเลือก ผมไม่อยากเป็นผู้โชคดีคนนั้น" ประโยคหลังเขาพูดแล้วเงยหน้ามองคนเป็นพ่อ

ทำไมเขาจะไม่รู้ว่าการแต่งงานครั้งนี้มีเรื่องธุรกิจเข้ามาเกี่ยวข้อง ซ้ำครอบครัวฝ่ายนั้นยังเป็นเพื่อนสนิทพ่อ ไม่แปลกใจเลยทำไมเขาถึงเป็นผู้โชคร้ายที่ถูกจับหมั้นกับลูเซียร์ตั้งแต่เด็กๆ

"พอแล้วเดย์ อย่าไปเถียงพ่อ"

"ผมแค่ไม่ชอบการถูกบังคับ"

"คราวนี้ไม่มีใครบังคับเดย์แล้วนะ เพราะพ่อยื่นข้อเสนอให้แล้ว เหลือแค่เดย์ตอบตกลงเท่านั้น"

"มันปอดแหกไง กลัวว่าจะหลงรักหนูเซียร์ เลยไม่กล้ารับข้อเสนอ"

"ผมไม่ได้ปอดแหก สามเดือนที่ลูเซียร์ต้องอยู่กับผม ผมมั่นใจว่ามันไม่ทำให้ผมตกหลุมรักยัยเด็กแก่แดดคนนั้น"

"หึ ก็ดี ฉันจะรอดูในอีกสามเดือนว่าคนแถวนี้จะกลืนน้ำลายตัวเองรึเปล่า"

อังเดรไม่ตอบอะไร เพียงแค่ยกน้ำสีเหลืองอำพันในแก้วขึ้นดื่ม แค่สามเดือน ไม่ทำให้เขามีความรู้สึกดีๆ ต่อลูเซียร์ได้หรอก

ปกติเขาควงผู้หญิงไม่ถึงสามวันก็เบื่อแล้ว นี่ต้องเจอลูเซียร์ทุกวันตลอดสามเดือน ไม่อยากคิดเลยว่าจะเบื่อขนาดไหน

"เย็นนี้ไปรับหนูเซียร์ที่สนามบินด้วย"

"คนบ้านเขาก็มี ทำไมต้องให้ผมไปรับ"

"แกไม่เถียงฉันสักวันจะตายไหมไอ้เดย์"

"ผมไม่ใช่คนขับรถของยัยเด็กนั่น"

"ฉันให้แกไปรับเขาในฐานะคู่หมั้น ไม่ใช่คนขับรถ ตราบใดที่ยังไม่ถึงสามเดือน แกก็ต้องทำตัวเป็นคู่หมั้นที่ดีให้หนูเซียร์เขา"

"เอาหน่าเดย์ ถ้าลูกมั่นใจว่าภายในสามเดือน ลูกไม่รู้สึกอะไรกับหนูเซียร์ ถึงเวลานั้นพ่อกับแม่ก็จะเคารพการตัดสินใจของเดย์ แค่ตอนนี้ทำหน้าที่คู่หมั้นไปก่อน"

"ก็ได้ ผมไปรับยัยนั่นก็ได้"

"แล้วอีกเรื่องที่แกต้องทำให้ได้ระหว่างสามเดือนนี้"

"อะไรครับ"

"จัดการผู้หญิงในสต็อกแกซะ"

"นี่มันเรื่องส่วนตัวของผม"

"แกจะจัดการเองหรือให้ฉันเป็นคนจัดการ มันขึ้นอยู่ที่ตัวแก"