ตอนที่2 ไม่ยอมถอนหมั้น

หลังจากไม่มีของให้เขวี้ยงและฟ้าพราวก็ขี้เกียจเก็บ

เธอจึงนั่งลงสงบสติอารมณ์เอาไว้ “ฉันจะบอกอะไรให้”

“ว่า?”

วิณณ์หอบทุกสิ่งที่รับไว้ด้วยสองมือวางลงบนโต๊ะหน้าโซฟา

ฟ้าพราวสูดลมหายใจเข้าปอดแล้วกัดฟันพูดชัดถ้อยชัดคำ “ฉันมีคู่หมั้นแล้ว เราสองคนไม่มีทางเป็นไปได้”

ชายหนุ่มเลิกคิ้ว “คู่หมั้น?”

“ใช่!”

หญิงสาวจำเป็นต้องยกคู่หมั้นที่ยังไม่เคยเห็นหน้าคนนั้นขึ้นมาเป็นเกราะป้องกันเพื่อไล่เจ้าคนฉวยโอกาสตรงหน้าไปไกลๆ

“เพราะฉะนั้น คุณเลิกยุ่งกับฉันซะ เรื่องระหว่างเราให้จบตรงนี้เวลานี้ เจอหน้าไม่ต้องทัก เราไม่เคยรู้จักกัน ไม่เคยเกิดอะไรขึ้นระหว่างเราทั้งนั้น ฉันกำลังทำผิดต่อคู่หมั้น ฉันไม่อยากให้เขาเสียใจไปมากกว่านี้”

วิณณ์ได้ฟังยิ่งนึกขำทั้งยังนึกสนุก “แต่เธอเสียความบริสุทธ์ให้พี่แล้ว คู่หมั้นเธอคงไม่โง่มั้ง เขาไม่มีทางไม่รู้ว่าเธอไม่ซิง”

ฟ้าพราวสูดลมหายใจระงับอารมณ์เป็นครั้งที่ร้อย “ฉันจะบอกกับเขาตามตรง ไม่มีทางโกหกแน่”

“อ้อ...” ชายหนุ่มพยักหน้าถามยิ้มๆ “แล้วถ้าเขารับไม่ได้ จนถอนหมั้นเธอล่ะ”

หญิงสาวโพล่งตอบ “ก็ดีนะสิ”

“...”

ฟ้าพราวรู้ตัวว่าหลุดปากเรื่องไม่เป็นเรื่องเข้าแล้วจึงลุกขึ้นแล้วจับคนตัวโตให้ออกไปจากห้องอีกครั้ง

ในใจคิดว่าจะสลัดผู้ชายตรงหน้าอย่างจริงจังและยังจะหาเหตุผลไปยกเลิกการหมั้นอย่างเด็ดเดี่ยว

เธอไม่ควรพูดมาก แต่ต้องรีบทำ

เมื่อทั้งผลักทั้งดันร่างสูงกล้ามแน่นจนพ้นประตูห้องแล้วปิดประตูดังปึง

ฟ้าพราวจึงไม่มีโอกาสได้เห็นแววตาเจ้าเล่ห์ของวิณณ์

ชายหนุ่มผู้ซึ่งแท้จริงแล้วเป็นคู่หมั้นของฟ้าพราว...

วิณณ์เดินกลับเข้าห้องของตัวเองพลางครุ่นคิดถึงคู่หมั้นของตนตลอดเวลา

มารดาเพิ่งเล่าให้ฟังว่าฟ้าพราวเป็นลูกสาวของน้าฝ้าย

เมื่อหลายปีก่อนตอนที่ครอบครัวของเขาแตกแยกย่ำแย่ พ่อเดินผิดทางไปหลงเมียน้อยจนขอหย่ากับแม่ ตอนนั้นแม่ร้องไห้เสียใจจนไม่เป็นผู้เป็นคน เขาเองที่ยังเด็กไม่สามารถช่วยอะไรแม่ได้ ตายายก็ไม่มีใครอยู่บนโลกนี้แล้ว

ปู่ย่าไม่ต้องพูดถึง พวกท่านเข้าข้างพ่อของเขาไม่ลืมหูลืมตา

โชคดีที่บริษัทเป็นสินเดิมของแม่ พ่อที่แม้ครองตำแหน่งท่านประธานจึงยินยอมไปตัวเปล่าอย่างเย่อหยิ่งในศักดิ์ศรี

ท่านนำเงินเก็บที่มีมากมายแยกไปสร้างครอบครัวใหม่ หอบประสบการณ์ที่สั่งสมไปก่อตั้งบริษัทใหม่ อยู่อย่างมีความสุขกับผู้หญิงคนใหม่ โดยทิ้งรักแท้ครั้งเก่า ทิ้งแม่กับเขาไว้เบื้องหลัง

เขากับแม่อยู่อย่างคนไร้ค่า ไม่มีราคาให้พ่อต้องใส่ใจ

น้าฝ้ายที่ตอนนั้นเป็นเลขาฝีมือดีของพ่อ ไม่ยอมตามพ่อไป แต่กลับอยู่กับแม่

น้าฝ้ายช่วยแม่ที่คิดสั้นฆ่าตัวตายได้อย่างหวุดหวิด

จากนั้นก็ดูแลแม่ ประคับประคองแม่ ช่วยดูแลงานบริษัทจนแม่พอหยัดยืนได้อีกครั้ง กระทั่งน้าฝ้ายประสบอุบัติเหตุกับสามี แม่จึงเหลือแค่เขา เราอยู่กันตามประสาแม่ลูกที่ถูกทิ้ง

ทันทีที่วิณณ์รู้จากปากมารดาว่าติดสินใจจับคู่ให้หมั้นหมายกับลูกสาวน้าฝ้ายเป็นที่เรียบร้อยแล้ว เขาจึงตามสืบว่าเธอที่ไหน จากนั้นก็เข้าหาเธอทันที

แต่ท่าทางของเธอเมื่อคืนนี้เห็นได้ชัดเจนว่าเสียใจมากเธอพลั้งปากพูดตอนเมาว่าไม่อยากหมั้น เขาถึงขั้นพูดอะไรไม่ออก อยากแนะนำตัวตามตรงก็ไม่กล้า ได้แต่นั่งดื่มเป็นเพื่อนเธอเงียบๆ สุดท้ายเราสองคนก็จบที่เตียงอย่างงุนงง

โคตรโชคดีที่เราสองคนเรียนมหาวิทยาลัยเดียวกัน อยู่คอนโดเดียวกัน เพียงแต่เขาไม่เคยรู้ว่าคนที่อยู่ห้องตรงข้ามคือฟ้าพราว ลูกสาวของน้าฝ้ายก็เท่านั้น

วิณณ์ยกยิ้มมุมปากยามคิดถึงฟ้าพราว

ที่จริงเขาก็แอบมองเธออยู่เป็นบางครั้ง เห็นตั้งหน้าตั้งตาเรียนแล้วก็เรียน ออกจะหยิ่งๆ ก็เลยไม่จีบ

สุดท้ายกลับเป็นลูกสาวของน้าฝ้ายผู้ที่เขานึกขอบคุณเสมอ แล้วเธอก็กลายเป็นคู่หมั้นของเขาอย่างไม่น่าเชื่อ

แต่ขอแกล้งเธอนิดหน่อยคงไม่เป็นไรละมัง

คนที่ถูกคู่หมั้นตัวเองคิดถึงและคิดแกล้งยังคงไม่รู้ตัว เธอรีบนั่งแท็กซี่กลับบ้านของลุงกับป้าทันทีเพื่อบอกกล่าวเรื่องราวผิดพลาดตามตรงอย่างไม่คิดปิดบังหรือโกหกใคร

นุ่นเป็นพี่สาวของฝ้าย เธอกับสามีทำธุรกิจรีสอร์ทอยู่ต่างจังหวัดแต่มีบ้านอยู่ที่กรุงเทพหนึ่งหลัง โดยให้ลูกชายกับลูกสาวอยู่เป็นหลัก เด็กทั้งสองเรียนอยู่ชั้นมัธยมต้นกับมัธยมปลาย

ส่วนฟ้าพราวที่ได้รับการอุปการะจนโตย้ายมาอยู่คอนโดใกล้มหาวิทยาลัยได้เกือบสี่ปีแล้ว

ทันทีที่หญิงสาวลงจากแท็กซี่แล้วเดินเข้าบ้าน น้องชายและน้องสาวต่างก็ดีใจวิ่งออกมารับ

“เย้! พี่ฟ้ากลับมาแล้ว พี่ฟ้าผู้เป็นฮีโร่ของครอบครัว”

นนท์ ลูกชายคนเล็กของป้านุ่นวิ่งโห่ร้องมาแต่ไกล จนคนถูกเรียกว่าฮีโร่ต้องยกมือขึ้นกุมขมับ

แนนนี่ เดินมาสมทบน้องชาย สาวน้อยยิ้มหวาน

“พี่ฟ้าเข้ามานั่งก่อน ดื่มน้ำเย็นๆ กินขนมอร่อยๆ นะคะ”

เอาอกเอาใจกันสุดๆ แบบนี้ ย่อมเป็นเพราะเรื่องสินสอดทองหมั้นที่ป้านุ่นได้รับเพื่อฟื้นฟูสถานภาพครอบครัวให้ดีขึ้น

สองพี่น้องยืนยิ้มแป้นมองพี่สาวตาแป๋ว ฟ้าพราวมองตอบอย่างพูดอะไรไม่ออก เธอชอบรอยยิ้มของน้องๆ ที่สุด

แนนนี่มีความฝันอยากเรียนแพทย์ เป็นหมอหญิงเก่งๆ ส่วนนนท์อยากเรียนวิศวะ พวกเขาสองพี่น้องตั้งใจเรียนมาตลอด ไม่เคยทำตัวเกเร เชื่อฟังพ่อแม่แล้วก็เชื่อฟังเธอด้วย

“ป้านุ่นกับลุงธียังไม่กลับมาเหรอ?”

แนนนี่วางจานคุกกี้พลางตอบ “พ่อกับแม่ยังไม่มาเลยค่ะ กำลังช่วยกันทำงานแบบหามรุ่งหามค่ำเลย เห็นว่าลงทุนร่วมหุ้นกับบริษัทอะไรสักอย่างนี่แหละค่ะ พวกท่านไม่ได้บอกรายละเอียด บอกแค่เรื่องที่พี่ฟ้าหมั้น ได้เงินมาช่วยเกื้อหนุนพลิกฟื้นครอบครัว”

ฟ้าพราวพยักหน้ายอมรับชะตากรรม

“คู่หมั้นคนนั้นเป็นใคร รูปร่างหน้าตาเป็นยังไงพี่ยังไม่รู้เลย แต่พวกเธอสองคนดีใจจนออกนอกหน้าขนาดนี้ คงเห็นแล้วละมัง”

นนท์ส่ายหน้า “ไม่เคยเห็นแต่ว่าต้องเป็นคนดีแน่นอนครับ ไม่งั้นจะยื่นมือมาช่วยตอนที่ครอบครัวเรากำลังลำบากได้ยังไง”

“หนูก็ไม่เคยเห็นเหมือนกัน แต่เรื่องของพี่เหมือนซีรีย์ที่เคยดูเลยอ่ะ หมั้นกันโดยไม่เคยคบหา ไม่เคยเห็นหน้า ตอนแต่งงานจะมีอะไรเซอร์ไพรส์ไหมนะ ลุ้นอ่ะ”

แนนนี่พูดด้วยสีหน้าเพ้อฝันตามประสาสาวน้อย

ฟ้าพราวถอนหายใจเหนื่อยอ่อน

ความคิดที่จะมาหาป้ากับลุงเพื่อบอกเรื่องผิดพลาดกับผู้ชายอื่นหมายให้พวกท่านพิจารณาเรื่องหมั้นใหม่จึงเป็นอันตกไป เพราะพวกท่านไม่อยู่ เรื่องนี้ไม่สามารถบอกพวกน้องๆ ได้แน่นอน โทรบอกลุงกับป้าทางโทรศัพท์ก็คงไม่ได้เช่นกัน

“พี่ฟ้า” แนนนี่พูดขึ้น “พี่น่าอิจฉามากเลย รู้ตัวป่าว”

นนท์พูดบ้าง “ถ้าโตขึ้น ผมจะขอหมั้นสาวแบบนี้บ้าง”

หญิงสาวพิจารณาจากอาการของน้องๆ ก้มหน้าใคร่ครวญจากการเร่งทำงานหามรุ่งหามค่ำเพื่อฟื้นฟูครอบครัวของลุงกับป้า และผลประโยชน์ที่ทุกคนได้รับ เธอก็ได้แต่ตัดใจแล้วลุกขึ้นยืน

“พี่กลับก่อนนะ” ฟ้าพราวก้าวขาเดินอย่างคนหมดแรง

นนท์แหงนหน้ามอง “พี่ไม่นอนที่บ้านเหรอ?”

ฟ้าพราวส่ายหน้า “ไม่ล่ะจ๊ะ พรุ่งนี้เช้าพี่มีเรียน”

“เดี๋ยวก่อนพี่ฟ้า” แนนนี่เรียกไว้ก่อนรีบวิ่งไปทางในครัว ครู่หนึ่งจึงออกมาพร้อมกล่องใส่อาหาร “นี่ค่ะ แม่ทำไว้ อร่อยมาก พี่เอาไปกินที่คอนโดนะ เดี๋ยวหนูหาทำอาหารอันใหม่รอบเย็นเอง”

“ขอบใจจ๊ะ”

ฟ้าพราวหิ้วกล่องอาหารกลับเข้าคอนโดอย่างหมดแรง

เมื่อขึ้นลิฟต์มาและกำลังเดินเข้าห้องกลับเห็นเจ้าของใบหน้าหล่อเหลา เจ้าแห่งคืนหวามระหว่างเธอกับเขากำลังยืนอิงแผ่นหลังอยู่ตรงขอบประตูห้องของเธอ

เขายืนเอามือล้วงกระเป๋านิ่งๆ มองยิ้มๆ อย่างสบายอารมณ์ ท่าทางน่าหมั่นไส้มาก

“มาทำอะไรหน้าห้องคนอื่นเนี่ย” หญิงสาวถามเสียงห้วน “หลบไปเลย”

วิณณ์หลบให้ฟ้าพราวเปิดประตูก่อนจะรีบดันเธอเข้าไปด้านในอย่างถือวิสาสะ

“เอ๊ะ! นายนี่ เข้ามาได้ไง ออกไปนะ”

หญิงสาวรีบผลักคนตัวโตให้ออกนอกประตูห้องตัวเอง แต่เขาตัวหนามาก เธอจึงดันตัวเขาอย่างยากลำบาก

ท้ายที่สุดก็ไม่สำเร็จ วิณณ์เดินมานั่งลงที่โซฟาในห้องเธออย่างกับเป็นเจ้าของห้อง

ฟ้าพราวหมดแรงฉุดดึงจึงวางกล่องอาหารลงบนโต๊ะแล้วยืนพูดอยู่ตรงนั้น “ฉันไม่มีวันถอนหมั้น นายเลิกตอแยฉันเหอะ”

วิณณ์พยักหน้ารับรู้ “ทำไมล่ะ เธอได้เสียเป็นคนของพี่แล้ว ยังจะหมั้นต่อเหรอ”

“คู่หมั้นของฉันเขาไม่ได้ผิดอะไร เรื่องอะไรฉันต้องยกนายขึ้นแทนที่คู่หมั้นไม่ทราบ”

ชายหนุ่มยิ้ม “ก็ดี” ก่อนเสนอ “เราคบซ้อนก็ได้”

“ไม่มีทาง!” หญิงสาวจ้องตาคนตรงโซฟาอย่างจริงจัง

“ฟังนะ คู่หมั้นของฉันเป็นคนดีมาก ฉันไม่มีทางทำร้ายเขาด้วยวิธีบ้าๆ อย่างการคบซ้อน”

วิณณ์เลิกคิ้ว “คนดี” เขามองหน้าเธออย่างจริงจัง “ในเมื่อเขาดีขนาดนั้น แล้วทำไมเมื่อคืนเธอถึงดื่มเหล้าจนเมา เอาแต่บ่นว่าไม่อยากหมั้นล่ะ”

ฟ้าพราวสะอึก นึกเถียงไม่ออก ไม่แปลกหากเธอจะเมาจนพลั้งปาก เพราะขนาดลากผู้ชายตัวโตมาปู้ยี่ปู้ยำยังทำได้เลย

วิณณ์รอคำตอบอย่างใจเย็น ครู่ใหญ่ทีเดียวกว่าจะได้ยินเธอพูดอ้อมแอ้ม

“เขารวยมากเลยนะ ฉันน่ะชอบผู้ชายรวย นิสัยแย่ใช่มั้ยล่ะ เอาล่ะ! นายรีบไป เดี๋ยวถูกฉันปอกลอกหมดตัวไม่รู้ด้วย”

ชายหนุ่มขำพรืด “เขาเพิ่งรวยเพียงข้ามคืนหรือไง เมื่อคืนเธอยังเหมือนคนจะเป็นจะตายเรื่องที่ต้องหมั้นกับเขาอยู่เลย”

ฟ้าพราวหัวเราะเสียงหยัน “ฉันเพิ่งรู้วันนี้ไงว่าเขารวย เพิ่งรู้เมื่อกี้เลย ว่ารวยสุดๆ รวยแบบหยุดไม่อยู่ รวยแบบไม่มีอะไรกั้น”

“เหรอ...” วิณณ์ลากเสียงยาว

“ใช่!” ฟ้าพราวตอบเสียงห้วน เดินเข้ามาดึงแขนของเขา

“ออกไปจากของห้องฉันได้แล้วค่ะ เดี๋ยวคู่หมั้นมาหาจะเข้าใจผิดเอาได้ ไม่ใช่เรื่องดีแน่ๆ เขาเป็นเจ้าพ่อเชียวนะ รู้ป่าว เดี๋ยวนายถูกยิงโป้งป้างขึ้นมา ห้องฉันก็ต้องเป็นคดี เป็นข่าวฉาว ฉันกลัวผี นายอย่ามาตายที่นี่เชียว”

ฟ้าพราวร่ายยาวเป็นชุด จนวิณณ์ไม่รู้จะขำมุกไหนก่อนดี

“คู่หมั้นเธอจะมาเหรอ?”

“ใช่!” หญิงสาวทั้งลากทั้งจูงจนร่างสูงเดินติดมือมา“เขาจะถึงแล้วด้วย เขาน่ากลัวมาก ฉันกลัวเขาสุดๆ อย่าทำคู่หมั้นของฉันฟิวส์ขาดเชียว ไม่ตายดีแน่”

วิณณ์เดินตามแรงผลักจนมาถึงประตู “แล้วเรื่องของเรา”

ฟ้าพราวก้มหน้าก้มตาดันไหล่กว้างๆ ผลักแผงอกแน่นๆ ของเขาออกจากห้องไป “ไม่มีเรื่องของเรา มีแค่เรื่องของฉันกับเขา คนที่เป็นคู่หมั้นเท่านั้น โอเค๊? ออกไป!”

ปึง

ประตูถูกปิดลงตรงหน้าของวิณณ์ กั้นจากคู่หมั้นสาวทันที