Hinovel
App Store
Google Play
คลังหนังสือ
บท
ตั้งค่า
ตอนที่ 3
หมอนิ่งไปเล็กน้อย ก่อนจะพูดออกมา
“อาการของพ่อหนูค่อนข้างหนัก ที่นี่เครื่องมือแพทย์ไม่ทันสมัย หมอคิดว่าถ้าได้ย้ายตัวไปยังโรงพยาบาลเอกชนในเมืองที่มีเครื่องมือพร้อมกว่า โอกาสรอดของพ่อหนูก็จะมีเปอร์เซ็นสูงขึ้น”
“คุณหมอหมายถึง...”
น้ำตาของหล่อนคลอเบ้า
“หมออยากให้ย้ายโรงพยาบาลน่ะ”
“หนู... คงต้องบอกแม่ก่อนค่ะ”
น้ำตาที่คลอเบ้าร่วงหล่นอาบแก้ม หล่อนมองบิดาด้วยความเป็นห่วง หล่อนไม่ต้องการสูญเสียท่านไป
“ขอ... โทรหาแม่แปบนะคะ”
“ไม่ต้องโทรหรอกเพลง แม่อยู่นี่”
แม่ที่หล่อนคิดว่ากลับไปบ้านแล้ว ปรากฏตัวที่ปากประตู พร้อมกับเดินเข้ามาหยุดตรงหน้าของหล่อนและคุณหมอเจ้าของไข้
“แม่... มาได้ยังไงจ๊ะ”
“พอดีแม่ลืมของน่ะ ก็เลยเดินกลับมาเอา และก็ได้ยินเข้าพอดี”
แม่หันมาตอบหล่อน ก่อนจะหันไปมองหน้าคุณหมอ
“ดิฉันตกลงค่ะ ถ้าสามีดิฉันจะมีโอกาสรอดมากกว่า ดิฉันยอมทำทุกอย่าง”
“แม่จ๊ะ แต่โรงพยาบาลเอกชนค่ารักษาแพงมากนะจ๊ะแม่” หล่อนบอกมารดา
“เงินทองของนอกกายเพลง ชีวิตของพ่อสำคัญที่สุด”
“จ้ะแม่ เพลงเห็นด้วยกับแม่ค่ะ”
“งั้นผมให้พยาบาลทำเรื่องย้ายตัวคนไข้เลยนะครับ”
“ค่ะคุณหมอ”
คุณหมอเดินออกไปแล้ว เหลือแค่หล่อนกับแม่ที่ยืนน้ำตารินกันอยู่ตามลำพัง
“เพลงพอมีเงินเก็บอยู่นิดหน่อยจ้ะแม่ เพลงจะเบิกมาให้แม่หมดเลย”
มารดาของหล่อนส่ายหน้า ก่อนจะเดินไปทรุดตัวลงนั่งบนเก้าอี้ข้างเตียงคนไข้ และจับมือที่ไม่ไหวติงของพ่อเอาไว้
“แม่จะเอาบ้านไปจำนอง”
“แต่พ่อรักบ้านหลังนั้นมากนะแม่ ถ้าพ่อฟื้นขึ้นมาแล้วพบว่า...”
หล่อนยังพูดไม่ทันจบ แม่ก็แทรกขึ้นด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ
“ชีวิตของพ่อสำคัญที่สุด”
“จ้ะแม่”
หล่อนตอบรับคำพูดของแม่ ก่อนจะเอ่ยถามขึ้นทั้งน้ำตา
“แล้วแม่จะเอาโฉนดไปจำนองกับใครเหรอจ๊ะแม่”
แม่ของหล่อนหยุดคิดเล็กน้อย ก่อนจะตอบออกมาด้วยน้ำเสียงเจือสะอื้น
“เถ้าแก่เม้ง”
เถ้าแก่เม้ง พ่อของเสี่ยวเจี่ยเพื่อนสมัยชั้นประถมที่แอบชอบหล่อนนั่นเอง
“เรา... ไม่มีคนอื่นแล้วเหรอจ๊ะแม่”
แม่ของหล่อนส่ายหน้าไปมา
“ตอนนี้แม่คิดไม่ออก คิดได้แต่เถ้าแก่เม้งแค่คนเดียว”
หล่อนไม่อยากให้แม่เครียดมาก จึงพยักหน้าตอบรับไปในที่สุด
เรื่องราวที่พ่อถูกรถชนจนต้องเอาบ้านไปจำนองกับเถ้าแก่เม้งผ่านเลยมาเป็นเวลาห้าเดือนเศษแล้ว หลังจากผ่าตัด พ่อของหล่อนก็กลับมามีชีวิตใหม่อีกครั้ง แม้ว่าการเคลื่อนไหวซีกขวาจะค่อนข้างช้าไปกว่าคนปกติก็ตาม แต่ก็ยังดีที่พ่อยังมีชีวิตอยู่
เพลงมีนาวางตะกร้าที่เก็บยอดชาลงกับโต๊ะไม้ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นไปบนชั้นสองของบ้าน ที่ระเบียงมักจะเห็นพฤกษ์อยู่บนนั้น แต่วันนี้ไม่เห็นเขาเลย สงสัยเขาจะออกไปกับแม่มาลินีคนสวยนั้นอีกแน่ๆ
ความหึงหวงที่ไม่ควรจะมีเกิดขึ้นในใจจนอดที่จะเกลียดตัวเองไม่ได้ แม้จะถูกส่งมาที่นี่ในฐานะผู้หญิงของพฤกษ์ แต่เจ้าตัวกลับไม่เคยสนใจไยดี กลั่นแกล้งว่าร้ายให้ช้ำใจทุกเมื่อเชื่อวัน
“ทำตัวแบบนี้ อีกหน่อยเพลงจะไม่รักแล้วนะคะอาพฤกษ์”
หล่อนก็ทำได้แค่บ่นกระปอดกระแปด เพราะรู้ดีว่าไม่มีทางหยุดรักหนุ่มใหญ่อย่างพฤกษ์ได้ หล่อนไม่รู้หรอกว่าทำไมถึงได้รักเขาขนาดนี้ รู้เพียงแค่ว่าชีวิตของหล่อนเกิดมาเพื่อเขาเพียงคนเดียว
เด็กสาวเดินคอตก หน้าเศร้าออกไปนั่งที่โต๊ะม้าหินอ่อนใต้ต้นไม้ใหญ่ เฝ้ารอการกลับมาของพฤกษ์จนผล็อยหลับไปในที่สุด
“มานั่งทำอะไรตรงนี้”
ก่อนจะมาสะดุ้งตื่น เมื่อมีเสียงกระด้างของพฤกษ์ดังขึ้นข้างๆ
หล่อนยกมือขึ้นป้ายตางัวเงีย และก็รีบลุกขึ้นยืนเมื่อเห็นว่าเป็นพฤกษ์
“อาพฤกษ์...” หล่อนยิ้มให้ แต่เขากลับแยกเขี้ยวใส่ซะอย่างนั้น
“ฉันถามว่ามานั่งอ่อยใครตรงนี้”
“เปล่านะคะ”
“เปล่า...?”
เขาทวนคำพูดของหล่อน ก่อนจะยิ้มเหยียดหยาม ดูแคลน
“ให้ฉันเชื่อหรือ”
หล่อนหน้าร้อนผ่าวด้วยความอัปยศอดสู แต่ก็จำต้องฝืนทนเอาไว้
“เพลงมารออาพฤกษ์นั่นแหละค่ะ”
“รอฉัน...?”
“ค่ะ”
ดวงตาคมกริบจ้องเขม็งมองมา ก่อนที่ริมฝีปากหยักสวยจะขยับเปล่งคำพูด
“เธอน่าจะรู้นะว่าสำหรับฉัน... อ่อยให้ตายยังไง ฉันก็ไม่มีทางลดตัวลงไปเกลือกกลั้วกับเธอ”
หล่อนสะท้อนในอกกับคำพูดเลือดเย็นของผู้ชายตรงหน้าเหลือเกิน
“เพลงทราบค่ะ”
“ทราบก็อย่าทำแบบนี้อีก เด็กอย่างเธอเวลาแบบนี้ควรจะกลับไปดูดนมแล้วนอนได้แล้ว”
เขาเค้นเสียงดุดัน เดือดดาล
“ไสหัวไปซะ”
“อาพฤกษ์... ทำไมว่าเพลงแบบนี้คะ” หล่อนร้องไห้ออกมาในที่สุด
“อย่ามาบีบน้ำตา เพราะฉันไม่ใจอ่อนหรอก”
“เพลงก็แค่... มีธุระสำคัญจะพูดกับอาพฤกษ์เท่านั้นเองค่ะ ไม่ได้มีเจตนาไม่ดีอะไรเลย”
พฤกษ์พลาดที่หันไปมองดวงหน้าหวานที่กำลังร้องไห้อยู่ วูบหนึ่งก็อดใจอ่อนไม่ได้ แต่แล้วก็กัดฟันเลือดเย็นต่อไป
“ให้ฉันเชื่อน้ำหน้าผู้หญิงตระกูลเธอได้อย่างนั้นหรือ ไม่มีทาง ฉันไม่โง่อีกแล้ว”
เพลงมีนาอยากจะวิ่งหนีไปให้ไกลนัก แต่เพราะต้องการความช่วยเหลือจากเขา จึงจำต้องอดทนเอาไว้สุดกำลัง
“เพลง... มีเรื่องจะขอร้องให้อาพฤกษ์ช่วยค่ะ”
“หึ นึกแล้วเชียว”
เขามองหล่อนอย่างดูถูก
ดาวน์โหลดแอปทันทีเพื่อรับรางวัล
