คุณหนูร้ายกาจวาดรักสามีคนสวน

ว่านอันอัน ลืมตาขึ้นด้วยความรู้สึกปวดเบาและต้องการไปเข้าห้องน้ำ แต่เมื่อขยับตัวลุกขึ้นนั่งกลับถูกโจมตีด้วยความเจ็บปวดตรงช่วงล่างของร่างกาย รวมถึงปวดเมื่อยไปทั่วทั้งตัว ดวงตาคู่สวยพร่าเบลอไปชั่วขณะกวาดมองไปทั่วห้องที่คุ้นตาและนั่งนิ่งมึนงงอยู่ครู่ใหญ่

หลังพยายามค้นหาความทรงจำจากเมฆหมอกอันเลือนรางศีรษะก็ปวดจี๊ดขึ้นมา

“โอ๊ย...”

ไม่สิ... เธอตายไปแล้วนี่ วิญญาณจะรู้สึกเจ็บได้ยังไง ?

สายตาดันเหลือบไปเห็นปฏิทินบนโต๊ะข้างเตียง ตัวเลขระบุปีเขียนไว้ชัดเจนว่า

1985

กระแสชาวาบแล่นไปทั่วร่างหันมองข้างกายก็พบร่างสูงใหญ่เปลือยท่อนบนหลับไม่ได้สติอยู่บนเตียงของเธอ พลันความทรงจำทั้งหมดก็แล่นผ่านกลับคืนมา

เธอย้อนเวลากลับมาแล้ว... ว่านอันอันที่ตายเป็นวิญญาณล่องลอยมานานกว่าสามสิบปี ตอนนี้ได้ย้อนเวลากลับมาอีกครั้ง ในช่วงเวลาที่สามารถแก้ไขทุกอย่างให้ถูกต้องได้

นี่คือโอกาสที่เธอเฝ้าร้องขอกับสวรรค์มาตลอด

เมื่อคืนนี้เป็นงานเลี้ยงฉลองวันเกิดอายุยี่สิบเอ็ดปีและงานฉลองเรียนจบมหาวิทยาลัยของเธอ แน่นอนว่าสำหรับลูกสาวคนโตของเศรษฐีชื่อดังแห่งเมืองปักกิ่งอย่าง ว่านหวนเย่ งานเลี้ยงจึงถูกจัดขึ้นอย่างยิ่งใหญ่ ทั้งยังมีการประกาศหมั้นระหว่างว่านอันอันและ เย่ฟางตง นายทหารหนุ่มอนาคตไกล ผู้ซึ่งเป็นรักแรกของเธออีกด้วย

ครอบครัวของเขายังเป็นชนชั้นสูง หนึ่งในคู่ค้ารายสำคัญของบ้านว่าน การหมั้นหมายครั้งนี้จึงสมใจใครหลายคนและสร้างบรรยากาศชื่นมื่นปรองดอง ว่านอันอันจำได้ว่าตอนนั้นเธอรู้สึกว่าตนเองเป็นคนที่โชคดีที่สุดในโลก

ภรรยาคนแรกของว่านหวนเย่หรือแม่แท้ ๆ ของว่านอันอันมาจากครอบครัวมหาเศรษฐี หลังเสียชีวิตไปตอนลูกสาวอายุสิบขวบ ก็ได้ทิ้งสินเดิมไว้ให้มากมาย ว่านอันอันจึงเฝ้าฝันหวานถึงชีวิตหลังแต่งงานที่เพรียบพร้อมไปด้วยสามีที่รักและเงินทองมากมาย

แม้แต่ เจิ้งหลิน ผู้เป็นแม่เลี้ยงและน้องสาวต่างแม่อย่าง ว่านชิงชิง ยังแสดงความดีใจยิ้มแย้มตลอดทั้งงาน ใครเล่าจะรู้ว่าน้องสาวผู้ใสซื่อกับแม่เลี้ยงที่ดูแลเธอมาตั้งแต่สิบขวบจะร่วมมือกันวางยาร้ายและส่งเธอเข้ามาขังไว้ในห้องนอนพร้อมคนสวนอย่าง ซ่งหมิง

สุดท้ายเธอกับเขาก็ตกเป็นของกันและกันด้วยฤทธิ์ยา

ว่านอันอันพิจารณาชายหนุ่มข้างกายอีกครั้งอย่างละเอียด ซ่งหมิงคนนี้มีผิวสีคล้ำเพราะทำงานกลางแจ้งมานาน แต่กลับมีโครงหน้าคมสัน ริมฝีปากหยักหนา จมูกโด่ง และดวงตายาวเรียว คาดว่าหากได้บำรุงผิวพรรณและเปลี่ยนทรงผมรกรุงรังนี่เสียหน่อยคงออกมาเป็นชายรูปงามได้ไม่ยาก

เธอคิดและยิ้มกับตัวเอง ในใจมีความหวานล้ำเคลือบอยู่เล็กน้อย

ชาติที่แล้วหลังตื่นขึ้นมาเธออาละวาดโวยวาย แผลงฤทธิ์ร้ายกาจ ให้ตายยังไงก็ไม่ยอมแต่งให้คนสวนต่ำต้อยอย่างซ่งหมิง เธอหมั้นกับเย่ฟางตงแล้ว สามีของเธอต้องเป็นเขาเท่านั้น

และใช่... ว่านอันอันทำสำเร็จ สุดท้ายเธอได้แต่งให้เย่ฟางตงสมใจ ในใจตอนนั้นรู้สึกราวกับฝันไป เขาทั้งทะนุถนอมเอาใจใส่ ดูแลเธออย่างดี ไม่สนสักนิดว่าเธอเสียพรหมจรรย์ให้คนสวนไปแล้ว ทว่าหลังงานแต่งผ่านพ้นไปไม่นานและเธอได้มอบทรัพย์สินทุกอย่างให้เขาหมดแล้ว นรกที่แท้จริงก็ได้เริ่มต้นขึ้น

เย่ฟางตงผู้แสนดีไม่มีอีกแล้ว เหลือเพียงปีศาจร้ายที่เอาเธอไปเป็นเครื่องปรนเปรอให้นายทหารชั้นผู้ใหญ่ เพื่อแลกกับตำแหน่งที่สูงขึ้นพร้อมกับเปิดทางให้ธุรกิจค้ายาเสพติด หลายครั้งที่เธอคิดจะหนีจากนรกแห่งนั้น แต่ก็ถูกเขากักขังตบตีทำร้ายร่างกายและฉุดเธอให้ตกนรกขุมที่ลึกกว่าเดิม ด้วยการผสมยาเสพติดในน้ำแกงบำรุงผิวพรรณให้เธอกินทุกมื้ออาหารจนตกเป็นทาสยานรกที่ชื่อว่ายาขาว[ ยาขาว หมายถึงเฮโรอีน]

ว่านอันอันซึ่งตกลงในขุมนรกอันไร้ทางออก ทำได้เพียงยอมปล่อยให้ร่างกายอันไร้ค่าตกเป็นของนายทหารเฒ่าพวกนั้นซ้ำแล้วซ้ำเล่า เพื่อแลกกับยาต่อชีวิต มีเพียงตอนสติเลื่อนลอยเคลิบเคลิ้มไปกับฤทธิ์ยาเท่านั้นที่ว่านอันอันจะรู้สึกเป็นอิสระและลืมเรื่องเลวร้ายทั้งหมดในชีวิตได้

สุดท้ายเธอก็ต้องร่วงโรยในวัยที่ควรผลิบานด้วยโรคร้ายที่ชื่อว่า HIV พอประโยชน์จากร่างกายเสื่อมโทรมนี้หมดสิ้นแล้ว ว่านอันอันก็ถูกทิ้งไว้ที่โรงพยาบาลดั่งศพไร้ญาติ ไม่มีแม้แต่พิธีศพในแบบที่มนุษย์คนหนึ่งควรได้รับ

หวนคิดย้อนไปแล้วว่านอันอันก็กำหมัดแน่นจนมือสั่น เธอไม่ควรเชื่อใจงูพิษพวกนั้นตั้งแต่แรก ไม่ว่าหน้าไหนก็เลวร้ายเหมือนกันหมด

ความจริงทุกอย่างได้ปรากฏหลังเธอกลายเป็นวิญญาณล่องลอยไม่สามารถไปเกิดใหม่ได้ พบว่าเป็นซ่งหมิงชายที่เธอทิ้งเขาและไม่เคยอยู่ในสายตา เป็นคนมารับร่างเธอที่ถูกรังเกียจไปทำพิธีเผาตามหลักของศพติดโรคและเก็บอัฐิของเธอไว้

ซ่งหมิงเป็นเพียงคนเดียวที่เศร้าเสียใจกับการจากไปของว่านอันอัน เขาคร่ำครวญกับอัฐิของเธออยู่เสมอ ว่าเขากับเธอได้เสียกันแล้วครั้งหนึ่งก็ถือว่าเป็นภรรยาของเขาชั่วชีวิต ทั้งยังเปิดเผยความในใจว่าหลงรักว่านอันอันมานาน แม้เธอจะร้ายกาจ ดูถูกผู้คน แต่กลับมุ่งมั่นตั้งใจและเข้มแข็งกว่าใคร ๆ

ว่านอันอันในตอนนั้นที่เป็นเพียงวิญญาณได้แต่คุกเข่าขอโทษเขาอยู่เช่นนั้นนานค่อนคืน