บทนำ

คุณหนูกับลุงยาม

นวนิยายสำหรับผู้ใหญ่เท่านั้น

ผู้เขียน A L E J A N D R O / กาสะลอง

ไม่อนุญาตให้สแกนหนังสือ

หรือคัดลอกเนื้อหาส่วนใดส่วนหนึ่งของหนังสือ

เว้นแต่ได้รับอนุญาตจากเจ้าของหนังสือเท่านั้น

คุณหนูกับลุงยาม

รถเบนซ์สีทองคันหรูแล่นผ่านประตูอัลลอยด์สีทองอร่ามเข้ามาภายในอาณาบริเวณของคฤหาสน์หลังใหญ่ เข้าไปจอดนิ่งในโรงจอดรถอยู่พักใหญ่ๆ ทว่าคนที่นั่งอยู่ในตำแหน่งคนขับก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะก้าวออกมาจากรถ สร้างความสงสัยให้กับ ‘ไมค์’ ยามตัวใหญ่วัยกลางคน อายุเกือบสี่สิบปีที่ทำหน้าที่ดูแลรักษาความปลอดภัยให้คฤหาสน์หลังนี้มานาน

ด้วยความเป็นห่วงคนในรถที่ยังไม่ยอมออกมา ทั้งที่รถจอดนานแล้ว ไมค์ตัดสินใจเดินเข้ามาเคาะกระจกเรียก ฟิล์มดำทำให้ยากจะมองเห็นว่าเกิดอะไรขึ้นภายในรถ กระทั่งประตูรถเปิดออกมา ได้ยินเสียงด่าทอกันลั่นทางโทรศัพท์

“ไอ้ผู้ชายเฮงซวย… ฮือๆ จากนี้เราเลิกกัน ฉันขยะแขยงผู้ชายมักมากเฮงซวยอย่างนายเต็มทน… พอกันที ชาติหน้าชาติไหนอย่าได้เจอะเจอกันอีกเลย”

คุณหนู ‘เอมมี่’ กดตัดสายแล้วซบหน้าลงบนพวงมาลัย ร้องไห้สะอึกสะอื้น เมื่อครู่หล่อนเพิ่งทะเลาะกับแฟนหนุ่มถึงขั้นบอกเลิก เสียงร้องไห้ฟูมฟายทำเอาคนตัวใหญ่ที่ยืนอยู่ข้างรถรู้สึกสงสารคุณหนูจับใจ

“อย่าเสียใจไปเลยครับคุณหนู”

ลุงไมค์ปลอบ หญิงสาวเปิดประตูรถ พอเห็นลุงไมค์สองมือก็โผออกมากอดทั้งที่ยังนั่งอยู่ในรถ ซบหน้าสะอึกสะอื้นกับท้องของลุงไมค์ แกเอามือลูบศีรษะของเอมมี่ กล่าวให้กำลังใจเหมือนผู้ใหญ่ปลอบเด็ก

“อย่าร้องไห้เสียใจไปเลยครับ คงจะมีผู้ชายโง่ในโลกนี้เท่านั้นแหละครับที่บอกเลิกคุณหนู”

“ฮือๆ… ”

คำพูดของลุงยาม ทำให้คุณหนูยิ่งสะอึกสะอื้นเสียใจ สองมือโอบกอดเอวลุงไมค์แน่น ร้องไห้จนน้ำตาเปียกเสื้อสีฟ้าซึ่งเป็นยูนิฟอร์มของยาม

“เข้าบ้านเถอะครับคุณหนู”

ลุงยามเอื้อมมือมาโอบไหล่ ที่กล้าแตะเนื้อต้องตัวเอมมี่ก็เพราะว่าไมค์เคยเห็นหล่อนมาตั้งแต่เอมมี่อายุสิบขวบ ตอนนี้หล่อนยี่สิบกว่า เติบโตเป็นสาวสะพรั่ง ใบหน้าสะสวย ทรวดทรงเซ็กซี่สะดุดตาจนลุงยามกล้าพูดว่าคงมีแต่ผู้ชายโง่ๆ บนโลกใบนี้เท่านั้นที่กล้าบอกเลิกกับคุณหนูที่สวยและรวยมาก

“เข้าบ้านนะครับ… คุณหนูของผม”

ลุงยามเอื้อมมือมาโอบไหล่ ทว่าหญิงสาวกลับส่ายหน้าไม่ยอมออกมาจากรถ

“หนูยังไม่อยากเข้าบ้านค่ะ… หนูอยากนั่งอยู่ในรถสักพัก ลุงยามมีเหล้าไหมคะ”

หญิงสาวร้องขอ ลุงยามหรี่ตา รู้สึกตกใจ หากก็พอจะเข้าใจความรู้สึกของผู้หญิงอกหัก

“มีครับ… แต่เป็นเหล้าขาวครับ คุณหนูคงดื่มไม่ได้หรอกครับ”

ลุงยามตอบ ปกติแกมีเหล้าซ่อนเอาไว้ในกระป๋องใส่เหล้าสแตนเลสทรงแบน เอาไว้จิบพอให้เลือดสูบฉีด

“ได้สิ… เอามาให้หน่อย วันนี้หนูอยากกินเหล้า”

คำสั่งของคุณหนูทำให้ลุงยามขัดไม่ได้ แกเดินมาที่ป้อมยาม อึดใจสั้นๆ ก็กลับมาพร้อมกับเหล้า ยื่นให้คุณหนู หล่อนรับเอามาเปิด ยกขึ้นกระดกพรวด กรอกน้ำสีอำพันลงคอ ท่าทางเหมือนต้องการประชดชีวิต เอื้อมมือมาเปิดเพลงจากในรถ ช่างบังเอิญที่คลื่นวิทยุเปิดเพลงเศร้ามีเนื้อหาอกหัก บาดอารมณ์จนคุณหนูยกเหล้าขึ้นซด ปาดน้ำตาด้วยหลังมืออีกข้าง ก่อนจะหันมาถามลุงยาม

“วันนี้คุณพ่อไม่อยู่ใช่ไหมคะ”

ถามขณะทอดสายตามองไปยังบ้านหลังใหญ่ราวกับคฤหาสน์ของตัวเอง ตั้งอยู่ท่ามกลางสนามหญ้ากว้างขวาง เนื้อที่หลายสิบไร่

“นายไม่อยู่ครับ”

ไมค์ตอบ ‘นาย’ ที่ถูกเอ่ยถึงก็คือนักการเมืองชื่อดังคนหนึ่ง รวยเข้าขั้นเศรษฐีหมื่นล้าน มีธุรกิจให้ต้องดูแลจนไม่มีเวลาให้กับลูกสาวคนเดียว

“แล้วคุณแม่ล่ะ”

เอมมี่ถามถึงมารดา

“วันนี้คุณหญิงไปงานการกุศลครับ”

ลุงยามตอบ หญิงสาวคิดด้วยความสะทกสะท้อนใจ มารดาของหล่อนมีเวลาออกงานสังคมแทบไม่เว้นวัน แต่ไม่มีเวลาให้กับลูกสาวคนเดียวอย่างหล่อน

“เดี๋ยวเมานะครับคุณหนู… พอเถอะครับ”

ไมค์ห้าม เมื่อเห็นคุณหนูยกเหล้าขาวในกระป๋องขึ้นดื่มติดๆ กันหลายครั้ง ตอนนี้ฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ทำให้แก้มนวลของหล่อนเปลี่ยนเป็นสีชมพูอมแดง

ไมค์กวาดสายตามองสำรวจเรือนร่างเอิบอิ่มไปด้วยเลือดเนื้อของวัยสาวสะพรั่ง ทรวงอกของเอมมี่อวบใหญ่สะดุดตา รัดรึงตึงเต็มอยู่ในเสื้อตัวบาง หนั่นเนื้อดันนูนเบียดเสื้อขึ้นมาจนดูรัดรึง ความใหญ่ดันเม็ดกระดุมจนแทบจะปริออกมาจากแนวสาบเสื้อ