15 เหมือนเด็ก - เดินเล่น

ตอน เหมือนเด็ก

"ยายไอซ์ คิดซิ คิดซิ เธอจะจัดการกับชีวิตต่อไปของเธออย่างไร แล้ว .. แล้วคุณยายจะอยู่กับใคร? ท่านก็อายุเพิ่มขึ้นทุกปี ใครจะดูแลท่านละ?" ไอรดาไม่รู้จะเริ่มต้นอย่างไร ตอนนี้เธอต้องคิดหาวิธีที่จะจัดการกับชีวิตที่เหมือนเริ่มต้นใหม่ และไหนจะเรื่องของคุณยายของเธอที่ยังต้องมีคนดูแลในบั้นปลายชีวิตของท่านอีก

"โอ้ยยยยยย.............ฉันจะทำยังไงละทีนี้!!!" ไอรดาคิดอะไรไม่ออก ได้แต่ตะโกนออกมา เพื่อระบายความเครียดที่เกิดขึ้น ดีที่ตอนนี้เธออยู่คนเดียว ไม่งั้นคนรอบข้างต้องบอกว่าเธอบ้าไปแล้วแน่ ๆ

ตอนแรกเธอคิดว่าร่างของเธอยังคงมีลมหายใจ อาจจะมีอัยยะอยู่ในนั้น เหมือนที่เธออยู่ในร่างของอัยยะ แต่ไม่คาดคิดว่าร่างนั้นจะ จะ ตาย!!!

(ฉันตายแล้ว ฉันตายไปแล้วววววว!!!) ไอรดาทบทวนในสมองของเธอ

สภาพของไอรดาในตอนนี้เหมือนคนกำลังหยุมหัวตัวเอง เธอเอามือขยี้ผมตัวเองแรง ๆ ทำให้ผมเผ้าของเธอดูยุ่งเหยิงเหมือนรังนกก็ไม่ปาน

ประจวบเหมาะกับทางคุณหมอ และพยาบาลเข้ามาตรวจเช็กอาการของเธอพอดี เธอจึงพยายามสงบจิตสงบใจเอาไว้ให้ได้

ช่วงนี้ก็เวลาจะบ่ายสองโมงได้แล้ว ไอรดาลืมไปเลยว่าได้เวลาที่หมอและพยาบาล จะต้องมาตรวจสุภาพของเธอ

หมอและพยาบาลทันได้ยิน ที่เธอตะโกนพอดี "อะ คุณอัยยะครับ เป็นอะไรหรือเปล่าครับ?" หมอถามอัยยะ

"อือ ... คือว่าไอซ์ ... อยากออกจากโรงพยาบาลแล้วค่ะไม่อยากอยู่ที่นี้แล้ว รู้สึกไม่สบายค่ะ!!" ไอรดาพูดไปทำหน้ามุ่ยไป ทำให้หมอและพยาบาลอดที่จะเอ็นดูเธอไม่ได้ เพราะท่าทางของเธอที่แสดงออกมาเหมือนเด็กน้อยที่ถูกจับขัง

ทั้งหมอและพยาบาลพยายามกลั้นหัวเราะเอาไว้ แต่ก็กลั้นไว้ไม่อยู่

"หมอ ... อะ พี่พยาบาลคนสวยก็ด้วย ... หัวเราะเยาะไอซ์ทำไมกันคะ? ไอซ์แค่อยากกลับบ้านแล้วค่ะ" ไอรดาหาข้อแก้ตัวสำเร็จ เธอทำหน้ามุ่ยไปด้วย

"พรุ่งนี้หากไม่มีอะไร คุณอัยยะก็สามารถกลับบ้านได้แล้วครับ" หมอพูดไปยิ้มให้เธอไปด้วย

ช่วงที่สนทนากับคุณหมอ พยาบาลก็ทำหน้าที่ของเธอ ทั้งการวัดความดัน วัดไข้ ส่วนหมอก็ชวนอัยยะพูดคุย แล้วจดบันทึกอาการของเธอตามคำบอกที่พยาบาลอ่านได้จากเครื่องมือที่ช่วยตรวจสุขภาพของเธอ

"หากคุณอัยยะเบื่อห้องนี้แล้ว สามารถออกไปเดินเล่นด้านนอกได้นะครับ ตอนนี้ก็บ่าย 2 ก็น่าจะสามารถเดินเล่นที่สนามด้านล่างของโรงพยาบาลได้อีกสักชั่วโมง สองชั่วโมง ค่อยขึ้นมาพักผ่อนก็ได้ครับ" หมอแนะนำอัยยะในการคลายความเครียดของเธอ

"ว้าววววว ... จริงหรือคะหมอ!!! งั้นเดียวไอซ์อาบน้ำก่อนไปเดินเล่นดีกว่า ขอบคุณนะคะคุณหมอ" ไอรดาแสดงท่าทางตื่นเต้น ดีใจที่รู้ว่าตัวเองจะได้ออกจากห้องสี่เหลี่ยมเล็ก ๆ นี้สักที

หมอเห็นท่าทางของหญิงสาวที่ดีใจเหมือนเด็กที่ได้รับอนุญาตให้ออกจากบ้าน ก็อดที่จะยิ้มให้เธอตลอดเวลาไม่ได้ แม้แต่พยาบาลที่ดูแลเธอก็พลอยยิ้มตามไปด้วย

"ถ้าอย่างงั้นไม่มีอะไร หมอขอตัวก่อนนะครับ"

"ค่ะคุณหมอ" ไอรดาไม่พูดเฉย แต่รีบลุกลงจากเตียงเพื่อเข้าห้องน้ำ พร้อมกับที่หมอและพยาบาลเดินออกไป

ท่าทางง่อยเหงา ซึมเศร้าเมื่อสักครู่ถูกเติมเต็มจากการที่เธอจะได้ออกไปสูดอากาศบริสุทธิ์ด้านนอก มันทำให้จิตใจของเธอได้รับการกระตุ้นทันที

ไอรดา ถือเป็นหญิงสาวที่ปรับอารมณ์ได้เร็ว เธอเป็นผู้หญิงที่มีความร่างเริง สดใสอยู่ตลอดเวลา ถึงจะมีเรื่องทุกข์ใจ เธอก็จะไม่นำเรื่องต่าง ๆ เหล่านั้นมาทำให้คนรอบข้างของเธอต้องทุกข์ตามไปด้วย ดังนั้นเธอจึงสามารถจัดการกับอารมณ์ของตัวได้เป็นอย่างดี และคนรอบข้างเธอก็ชอบเธอ

แถมเธอยังคอยให้คำปรึกษาเรื่องต่าง ๆ กับเพื่อน ๆ หรือคนรู้จักของเธอด้วย ไม่อย่างงั้นเธอจะรับมือกับลูกค้า และผู้คนต่าง ๆ ที่เข้ามาในชีวิตของเธอได้อย่างไรล่ะ หากเธอไม่มีความเป็นมืออาชีพ

"อ้า ... ออกไปข้างนอก เห็นแสงแดด ผู้คน ใบไม้ ดอกไม้ เผื่อคิดอะไรดี ๆ ออก" ไอรดาพูดกับตัวเองขณะชำระล้างร่างกายของเธอ และเตรียมพร้อมที่จะออกจากห้องนี้

ตอน เดินเล่น

ไอรดาออกมาเดินเล่น บริเวณสวนของโรงพยาบาล

ขนาดของสวนไม่ใหญ่มากนัก มีเนื้อที่ประมาณ 50 ตารางวาได้ โดยทางโรงพยาบาลจัดพื้นที่ชั้นลอยบริเวณชั้น 3 มาทำเป็นพื้นที่สวน เพื่อให้ผู้ป่วยได้ผ่อนคลาย โดยเฉพาะสภาพจิตใจ

หากมีพื้นที่สีเขียวมันจะสามารถช่วยบรรเทาสภาพจิตใจของผู้ป่วยได้เป็นอย่างดี เมื่อผู้ป่วยมีจิตใจที่ผ่อนคลายและรู้สึกสบายใจ ร่างกายก็จะได้รับการรักษาไปด้วย เหมือนคำกล่าวที่ว่า ใจเป็นนายกลายเป็นบ่าวก็ว่าได้ ร่างกายของผู้ป่วยก็จะดีขึ้นไม่มากก็น้อย

ช่วงนี้เป็นเวลาประมาณบ่ายสามกว่า ๆ ไอรดายังคงสามชุดคนไข้ของโรงพยาบาล

"เฮ้ยยยย ... รู้สึกดีจริง ๆ นี่เราไม่ได้ออกมาสูดอากาศข้างนอกห้องนานขนาดไหนแล้วเนี่ย"

ไอรดาเหยียดแขนทั้งสองข้างของเธอขึ้นเหนือศีรษะ พร้อมบิดขี้เกียจ จากนั้นเธอก็หันซ้ายแลขวา มองรอบ ๆ สวนของโรงพยาบาล มีผู้ป่วยออกมาด้านนอกไม่มากนัก

ไอรดาเหลือบไปเห็นชายสูงอายุคนหนึ่งนั่งอยู่ที่ม้านั่งในสวนคนเดียว ดูท่าทางจะเศร้า ๆ เขาสวมชุดคนไข้เช่นเดียวกันกับเธอ

"หาเพื่อนคุยดีกว่า อิ อิ อิ" ไอรดาเล็งไปที่เหยื่อของเธอ และเดินเข้าไปหาทันที

"สวัสดีค่ะคุณตา ขอไอซ์นั่งด้วยคนนะคะ" เธอพูดยังไม่ทันเสร็จก็นั่งลงทันที

" ...ใครตาเธอไม่ทราบ!!!" ชายสูงอายุตอบกลับเธอแบบว่า .....ฮึ ฮึ ฮึ

(เอาแล้วไงตู ... เจอตาแก่จอมวายร้ายเข้าแล้ว ... แต่ อิ อิ อิ อย่างนี้สิสนุก)

ไอรดาเจ้าแผนการขึ้นมาทันที

"ไม่ให้ไอซ์เรียกคุณตา แล้วจะให้ไอซ์เรียกอะไรดีคะ? หนูชื่อไอซ์นะคะ คุณตาไม่สบายเป็นอะไรคะ?" ไอรดาที่นั่งลงข้าง ๆ ชายสูงอายุ

ม้านั่งตัวยาวที่สามารถนั่งได้ 3 คน เธอยิ้มกว้างจนตาหยี พร้อมแนะนำตัวเอง แถมชวนคุยด้วยอีกต่างหาก

"นี้ยายหนู คนเขายังไม่อนุญาตให้นั่งเลยนะ หัดมีมารยาทด้วย!" คนที่เธอเรียกว่าคุณตาเริ่มสั่งสอนเธอทันที

"แหม ... คุณตาค่ะ อย่าใจร้ายกับไอซ์นักเลยนะคะ ไอซ์ยังไม่หายป่วยเลย ที่นั่งก็มีแค่ไม่กี่ตัว ตรงนั้นก็มีคนนั่งเต็มแล้ว คุณตานั่งคนเดียว ให้ไอซ์นั่งด้วยคนนะคะ ไอซ์จะได้เป็นเพื่อนคุยกับคุณตาด้วยไงคะ ไอซ์ไม่มีเพื่อนคุย เหงาจะตายอยู่แล้ว" ไอรดาทำตาแป๋วพูดจาอ้อนชายสูงวัย

แต่คู่สนทนาของเธอได้แต่มองมายังเธอแบบไม่อยากจะเชื่อว่ายัยเด็กคนนี้จะหน้าด้านขนาดนี้ คนเขาพูดซะขนาดนี้แล้วเธอยังกล้า!!! ...

"นี้ยายหนู ชื่ออะไรนะ?" ชายสูงวัยเริ่มสนใจในตัวเธอ

"ไอซ์ค่ะคุณตา แล้วคุณตาชื่ออะไรคะ?" ดวงตาของไอรดาสดใสกว่าเดิม

"เอ่อ เอ่อ..นั่นละ นั่นล่ะ ยายหนูไอซ์ ผู้ใหญ่ยังไม่บอกให้นั่งเราจะนั่งก่อนไม่ได้ หัดจำไว้ด้วย!" ชายสูงอายุมองค้อนเธอ และสั่งสอนเธอไปในที

เสียงของชายคนนี้ดูมีพลัง ทุ่มต่ำ จึงทำให้เวลาคนที่คุยด้วย อาจจะหวาดกลัว เพราะการพูดจะเหมือนคนที่ดุ ๆ สักหน่อย

แต่สำหรับไอรดาแล้วนั้น เธอเจอคนมาหลายรูปแบบ ดังนั้นชายคนนี้ไม่ครณามือเธออย่างแน่นอน

"ได้ค่ะคุณตา ไอซ์จะจำไว้นะคะ ไอซ์สัญญาค่ะ" เธอยืนขึ้นขณะที่พูดพร้อมชูสามนิ้วข้างหูของเธอแบบให้คำมั่นสัญญาว่าเธอจะเชื่อฟัง

"เราเพิ่งรู้จักกัน คุณตาไม่ถือโทษโกรธไอซ์ที่เป็นเด็กไม่รู้ความหรอกนะคะ" ไอรดาเริ่มออดอ้อนคนแก่อีกครั้ง

"นั่งแล้ว ก็นั่งนั้นล่ะ จะลุกทำไมอีก ฮึ!" ชายสูงวัยไม่รู้จะว่าเธออย่างไร ก็ได้แต่บอกให้เธอนั่ง ๆ ลงไปซะอะไรประมาณนั้น

"อะ ขอบคุณค่ะคุณตา" ไอรดาได้ทีนั่งลงข้าง ๆ ชายสูงอายุทันที พร้อมรอยยิ้มเต็มใบหน้าของเธอ

จากนั้นเธอก็เริ่มพูดเหมือนนกแก้วนกขนทอง เหมือนเด็กช่างพูด

แต่ชายชราก็ตอบเธอถึงแม้ดูเหมือนจะไม่ยากจะตอบคำถามของเด็กน้อยจำมัยก็ตาม

"คุณตาไม่สบายเป็นอะไรคะ?"

"โรคคนแก่นะ ไม่มีอะไรมากหรอก อย่าไปใส่ใจเลย" ชายสูงวัยทำมือทำไม้โบกไปมาเพื่อแสดงว่าเขาไม่ได้เป็นอะไร

"คุณตายังไม่แก่ซักหน่อยค่ะ" บทลูกยอของไอรดาก็มา

"ไม่แก่แล้วเธอจะเรียกตาทำไมละ!" ชายชราเริ่มเล่นไปกับเธอ

"ฮา ฮา ฮา ถ้าอย่างงั้นให้หนูเรียกคุณพี่ คุณอา หรือคุณลุงดีค่ะ ฮิ ฮิ ฮิ" ไอรดาแซว

"นี่หนังหนูไอซ์! ได้คืบจะเอาศอกเลยนะเรา!! นี่ผู้ใหญ่นะไม่ใช่เพื่อนเล่น!!!" คนแก่เริ่มงอนนิด ๆ

"ก็แหมมมม ... คุณตาก็ ... หนูเรียกคุณตาเหมือนเดินนั้นละค่ะ คุณยายของหนูก็น่าจะอายุไล่เลี่ยกับคุณตา เหมาะที่สุดที่จะเรียกคุณตานะคะ" ไอรดายิ้มหวาน ตอนพูดเริ่มแรก

แต่พอเอ่ยถึงคุณยาย เธอก็เริ่มซึมขึ้นมานิด ๆ เธอเงียบลง จนทำให้ชายสูงวัยเริ่มรู้ว่าเธอเศร้าเมื่อพูดถึงคุณยาย