08 โหดร้าย
คุณมันเลว ep 8
พลัก! พลัก! พลัก!
สองชั่วโมงผ่านไปแก่นกายใหญ่ยาวยังคงเร่งจังหวะเข้าออกร่องสวาทไม่มีหยุดหย่อน ต่อให้ร้องขอความเห็นใจกับเขามากแค่ไหน แต่เขากลับไม่หยุดกระทำชำเราเธอ
ช่องคลอดฉีกขาดไม่มีชิ้นดี เลือดสีแดงสดยังไหลออกมาไม่หยุด จนหญิงสาวสั่นไปทั้งตัว
“พอเถอะค่ะ ฉันของร้อง~” น้ำเสียงแหบพร่าที่เปล่งออกจากลำคอบางนั้นทำให้ร่างสูงที่กำลังโถมสะโพกสอบอย่างเมามันส์ชะงัก ก่อนที่ชายหน้ากากหมาป่าจะก้มลงมองหน้าเธอ
“ลืมบอกไปฉันเป็นคนเสร็จยาก”
“ฮื้อๆๆ ฮึก...” น้ำตาหยดแล้วหยดเล่าไหลออกมาจนกระทั่งแสบร้อนดวงตาไปหมด ในขณะที่ร่างยังสั่นสะท้านตามแรงอัดกระแทกจากสะโพกสอบ
“แน่นเกิน!” เขาเผลอซี๊ดส์ปากด้วยความเสียวซ่าน เมื่อแก่นกายสาวตอดรัดมังกรยักไม่หยุด แม้มันจะฉีดขาดไม่มีชิ้นดีแต่ก็ถือว่าใช้ได้เลยทีเดียว
ตับๆๆๆๆ!
เขายกขาเรียวพาดบ่าส่งผลให้ร่างบางนิ่วหน้าด้วยความเจ็บปวดมากกว่าเดิม เพราะท่านี้มันทั้งเจ็บและจุกจนฉี่ของเธอแทบแตก
“อืม~” เขาครางในลำคอเมื่อคนตัวเล็กใต้ร่างหยุดดิ้น ก่อนจะก้มลงไปมองพบว่าเธอสลบไปแล้ว
“บ้าชิบ! อ่อนแอจริงๆ ไม่เหมือนไอ้ใหญ่เลย” ร่างสูงสบถกับความอ่อนแอของเธอ พี่ทำงานให้กับมาเฟียแต่ไม่รู้จักสอนน้องเข้มแข็งแบบนี้เขายิ่งชอบ ชอบนักพวกผู้หญิงอ่อนแอเจ้าน้ำตา
ปึก! ปึก! ปึก!
ร่างสูงเร่งจังหวะสะโพ้กสอบเพราะเขาใกล้จะถึงปลายทางอยู่รำไร ในขณะที่อีกคนสลบไปแล้วทำให้เขาหมดอารมณ์ที่จะร่วมเพศกับเธอ
ร่างสูงกระตุกเกร็งสองรอบก่อนจะปลายน้ำรักเข้าไปในร่างบางที่นอนสลบไสลไม่รู้เรื่อง ตื่นขึ้นมาเธอคงจะโวยวายที่โดนปล่อยในไป
ปึก!
เขาดึงแก่นกายออกมาส่งผลให้น้ำรักกับเลือดไหลออกมาจากกลีบกุหลาบงามที่ฉีกขาดของหญิงสาว ก่อนจะก้มมองมังกรยักที่มีเลือดแห่งความบริสุทธิ์ติดอยู่ มุมปากหยักแสยะยิ้มที่ได้เปิดซิงน้องสาวของคนที่เข้าเกลียดเข้ากระดูกดำ
“ขอโทษนะไอ้ใหญ่ น้องสาวมึงน่ากินเอง” ยอมรับว่าน้องสาวของใหญ่ทั้งสวยและน่ากิน ใบหน้าจิ้มลิ้มบวกกับหุ่นอันแสนยั่วยุทำให้เขาอดใจไม่อยู่ แม้เธอจะตัวเล็กแต่หน้าอกหน้าใจรวมถึงสะโพกกลับไม่เล็กเหมือนตัว
บุรุษชายหน้ากากหมาป่าหยิบเสื้อผ้าขึ้นมาใส่ ก่อนจะปรายตามองร่างเปลือยที่โดนมัดแขนอยู่ เขาเอื้อมมือไปแกะเชือกที่ข้อมือเล็กออก ก่อนจะพบว่ามันเป็นแผลจากรอยดึงทึ่ง แต่กลับไม่ได้รู้สึกสนใจว่าเธอจะรู้สึกเช่นไร
เขาหยัดกายขึ้นเต็มความสูงกำลังจะก้าวออกจากห้อง แต่มีสิ่งหนึ่งแทรกเข้ามาในความคิดถ้าเกิดลูกน้องเข้ามาเห็นร่างเปลือยของเธอเขาคงจะทนไม่ได้ เพราะถือว่าเป็นผู้ชายคนแรกของเธอแม้จะไม่ได้รักก็ตาม บุรุษชายในหน้ากากหมาป่าเดินไปหยิบผ้าห่มผืนบางเคลื่อนขึ้นมาปกคลุมร่างกายเปลือยเปล่าก่อนจะเดินออกไปจากห้องอย่างไม่ใยดี
“บอกแม่บ้านพาเธอไปทำความสะอาดด้วย” เขาสั่งลูกน้องที่ยืนเฝ้าประตูหน้าห้อง “แล้วเฝ้าไว้ให้ดี อย่าให้หนีไปเด็ดขาด!”
“ครับ” ลูกน้องสองคนก้มหัวให้ด้วยความเคารพ ก่อนที่อีกคนจะเดินไปเรียกแม่บ้านประจำคฤหาสน์
คฤหาสน์ของเขาตั้งอยู่ใจกลางกรุงโตเกียวบนพื้นที่หลายร้อยไร่ ภายนอกเหมือนคฤหาสน์ปกติทั่วไป แต่ห้องใต้ดินคือสถานที่สำหรับนักโทษที่หักหลังและไม่หวังดีกับธุรกิจของเขา แม้โทคิยะจะมีธรุกิจที่ถูกกฏหมายหลายอย่าง มีหน้าตาในสังคมแวดวงไฮโซและเป็นผู้ชายที่ผู้หญิงหลายคนอยากได้เป็นคู่ครอง เพราะเขาเป็นมหาเศรษฐีอันดับต้นๆ ของญี่ปุ่น แถมอายุยังน้อยหน้าตาก็หล่อเหลาราวกับนายแบบบวกกับความมีอิทพล ทำให้หลายคนต่างขยาดแค่เพียงได้ยินชื่อ
เบื้องหน้าคือธุรกิจที่แสนขาวสะอาดแต่เบื้องหลังเขาคือเจ้าพ่อธุรกิจสีเทา ธุรกิจของเขาไม่มีคำว่าพี่น้องไม่มีคำว่าเห็นใจเพราะเขาเองต้องแบกลูกน้องไว้หลายคน นั่นทำให้เขาเป็นมาเฟียที่มีอิพลคนหนึ่งในกรุงโตเกียว
“ฟูววว~” ร่างสูงหยิบบุหรี่ขึ้นมาดูดด้วยความสบายใจหลังจากได้ปลดปล่อยความอึดอัด
ใครๆ ก็บอกว่าเขาใจร้ายโหดเหี้ยมและเลือดเย็น แต่ต่างจากอีกคนที่ได้เห็นมุมอ่อนโยนของเขา ‘กิ่งวารี’ ผู้หญิงที่เคยอยู่ในความทรงจำ แม้ว่าเธอจะให้เขาเป็นได้แต่พี่ชายก็ตามแต่ลึกๆ แล้วยังหวังมากกว่านั้นหวังว่าจะได้ดูแลเธอ แต่ตอนนี้คงเป็นไปไม่ได้แล้วเพราะเธอมีเควินอยู่ข้างกายแล้วและพึ่งแต่งงานกันไปเมื่อไม่นานมานี้
เขาในตอนนั้นเป็นแค่เด็กมหาวิทยาลัยปี 4 ที่แอบหลงรักน้องปีหนึ่ง ทำทุกอย่างเพื่อให้เธอรัก เอาความดีเข้าแลกเพื่อหวังจะได้ใจของเธอ แต่เธอกลับไปเลือกผู้ชายอีกคน นั่นทำให้เขารู้ว่าความดีซื้อใจของคนไม่ได้
หลังอกหักจากกิ่งวารีเขาแทบไม่เป็นผู้เป็นคน จนต้องย้ายจากประเทศไทยมาอยู่ญี่ปุ่นเพื่อมาสานต่อธุรกิจของพ่อและทำให้นิสัยเขาเปลี่ยนไปตลอดกาล โทคิยะคนดีไม่มีอีกต่อไปแล้ว
เพราะในตอนนี้ผู้ชายที่มีแค่ด้านมืดแบบเขาเลือกเดินอีกเส้นทางแล้ว เส้นทางทีมีแต่รอยเลือดและลูกกระสุน หัวใจของเขาไม่มีไว้ให้ใครอีกแล้ว เพราะทางที่เขาเดินไม่สามารถรักใครได้มันทั้งอันตรายและน่ากลัว
และเขาก็ไม่คิดที่จะดึงใครเข้ามาในชีวิตอีกเพราะในตอนนี้ไม่มีหัวใจเพื่อไว้รักใครอีกต่อไป!
———————————————