อมได้อม

“ คุณเมามาก ควรกลับที่พักแล้วนอนซะ ” เขาก้มลงบอก

“ ได้ค่ะ แต่ฉันต้องเรียกเพื่อนฉันก่อน ”

“ คนไหนเพื่อนคุณ ” เขาถาม เธอชี้ไปที่พี่จันที่กำลังนัวเนียขั้นสุดกับฝรั่งคนเดิมอยู่

“ คนนั้นค่ะ ผมบลอนด์ดัด เดรสสายเดี่ยวสีดำ ”

“ ถ้างั้นผมว่าคุณไม่ต้องรอเธอแล้วล่ะ กลับไปก่อน ”

“ แต่พี่จัน... ”

“ เพื่อนของคุณคงไม่อยากกลับห้องตอนนี้ เชื่อผม คุณควรกลับไปนอน พักที่ไหน ”

“ ที่xxx ค่ะ ” เธอบอกชื่อที่พัก เขาพยักหน้ารับแล้วคว้ามือเธอเอาไว้

“ ผมรู้จัก เดี๋ยวพาไป ” เธอพยายามจะดึงมือออกจากมือเขา แต่อีกฝ่ายเอี้ยวหน้ามาพูดเสียงเรียบ

“ จับกันไว้แบบนี้แหละ ไม่งั้นเดี๋ยวก็โดนใครคว้าไปอีก อันตราย ” ดังนั้นเธอจึงต้องปล่อยให้เขาจูงแล้วเดินตามต้อย ๆ จนกระทั่งถึงหน้าโรงแรม

“ ที่นี่ถูกไหม ” เธอยิ้มกว้าง พยักหน้าแล้วยกมือขึ้นพนมไหว้

“ ถูกต้องค่ะ ขอบคุณคุณมากนะคะที่ช่วยเหลือฉัน ”

“ อยู่ชั้นไหน ”

“ สองค่ะ ”

“ เดี๋ยวไปส่งหน้าห้อง ”

“ อะ... เอ่อ ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ฉันเดินไปเองก็ได้ ”

“ คุณไม่มีทางรู้หรอกว่าคืนฟูลมูนที่สนุกมาก แต่ก็อันตรายมากเช่นกัน ให้ผมไปส่งเถอะ ”

“ ค่ะ ” เธอได้แต่รับคำเขาสั้น ๆ ก่อนเดินขึ้นบันไดนำเขาไปสู่ชั้นสอง ซึ่งอันที่จริงแล้วเธอเองก็ลืมคิดไปว่า เขาเองนั่นแหละอาจจะกลายเป็นผู้ร้ายแล้วผลักเธอเข้าไปในห้องทำมิดีมิร้ายก็ได้ แต่ไม่รู้ทำไมเธอจึงไว้ใจเขา อาจเป็นเพราะเขาช่วยเหลือเธอไว้ถึงสองครั้งสองคราก็เป็นได้

“ถึงแล้วค่ะ ห้องเบอร์ 223” เธอบอกพลางล้วงมือเข้าไปหาคีย์การ์ด เมื่อเจอแล้วก็เงยหน้าขึ้นมาแบบเร็ว ๆ แต่อาจเพราะเธอดื่มเข้าไปมาก เมื่อเคลื่อนไหวเร็ว ๆ ทำให้การทรงตัวไม่ดีเลยเซถลา แต่เขาก็รับไว้ได้อีกครั้ง

                  หากคราวนี้รวียาไม่ได้รีบดันตัวเองออกมาเหมือนคราวก่อน น้ำหอมกลิ่นสปอร์ตจาง ๆ ภายใต้เชิ้ตสีเข้มนั่นกรุ่นอยู่ในประสาทสัมผัส ความร้อนจากร่างกำยำระอุผ่านเนื้อผ้าออกมาจนเธอรู้สึกได้

               “เซเก่งจังนะ ” เสียงทุ้มพูดอยู่บนศีรษะ เงยหน้าขึ้นไปมองก็พบว่าเขากำลังมองเธออยู่เช่นกัน

                 มองจ้อง เหมือนกำลังจะกลืนกิน...

เขาหล่อมาก คิ้วเข้ม จมูกโด่ง ริมฝีปากบางเฉียบ ใบหน้ายาวมีไรเคราเขียวเข้มล้อมกรอบทำให้ดูหน้าดุ โดยเฉพาะอย่างยิ่งตาคม ๆ ใต้คิ้วเข้มคู่นั้น มันดูดุดันก็จริงอยู่ แต่กลับมีประกายบางอย่างท้าทายให้เธออยากรู้ว่าจะดุแค่หน้ากับตาหรือเปล่า อย่างอื่นจะดุด้วยไหม

“ ขอโทษนะคะที่เซให้คุณกอดอีกครั้ง ” เธอพูดมันออกไปราวกับคนไม่มีสติ

“ หึ ๆ” เขาหัวเราะในลำคอเบา ๆ ก้มลงมองสาวน้อยหน้าหวานที่กำลังเผยอกลีบปากทายท้าอยู่เบื้องหน้า

ลูกกระเดือกใหญ่เลื่อนลึก หน้าหวาน ตาโต ตัวเล็ก ผิวขาวเนียนละเอียด ดูไร้เดียงสาราวตุ๊กตาญี่ปุ่นปั้นอันบอบบางที่คนอย่างเขาอยากจะทำลายทำรอยไว้ให้ทั่วตัวเหลือเกิน

ปกติเขามักจะไม่ปล่อยให้ผู้หญิงที่ถูกใจมายั่วแล้วจากไปง่าย ๆ แต่ก็มีอีกข้อ เขาจะไม่คว้าผู้หญิงเมา ๆ ไร้สติจากปาร์ตี้แล้วมีเซ็กส์กันหรอกนะ มันดูเห็นแก่ตัวไปสักนิด แม้ว่าตอนนี้เขาจะร้อนรุ่มปวดปร่าที่ตรงกลางระหว่างขาอยู่ก็ตามที

เขาเอื้อมมือไปหยิบคีย์การ์ดจากมือของเธอแล้วแตะมันบนช่องแสกน ประตูเปิด เขาดันเธอเข้าไปในห้องแล้วส่งคีย์การ์ดคืนให้

“ ฝันดีนะครับ ” เขาเอ่ยก่อนเดินจากไป เป็นครั้งแรกที่รวียาอยากจะมีความเก่งกล้าหน้าด้านให้ได้ครึ่งของพี่จันเพื่อวิ่งไปลากเขาเข้าไปในห้องแล้วขึ้นเตียงด้วยกัน

เป็นครั้งแรกในชีวิตที่เธอมีอารมณ์ทางเพศกับผู้ชายแปลกหน้า ทั้งที่ยังไม่รู้จักชื่อแซ่เขาแม้แต่นิด...

***

เที่ยงกว่าของอีกวัน

“ อะไรนะ นี่แกเจอพ่อเทพบุตรสุดหล่อมาส่งถึงห้อง แต่กลับปล่อยให้เขากลับไปมือเปล่าโดยไม่ถามแม้แต่ชื่องั้นเหรอ ยัยวี !” พี่จันตวาดเสียงดังลั่นห้องจนรวียาต้องกระโดดมาตะปบมือปิดปากของอีกฝ่ายไว้ หลังจากที่หล่อนกลับมาในสภาพสะโหลสะเหลจากการกรำศึกกับชายต่างชาติในเวลาสิบโมงกว่า อาบน้ำอาบท่า และได้แลกเปลี่ยนเหตุการณ์ของแต่ละคนที่เกิดขึ้นเมื่อคืนให้กันและกันฟัง

“ พี่จะเสียงดังทำไม ”

“ ก็รำคาญแกน่ะสิ ฟ้าหรืออุตส่าห์ส่งผู้ชายดี ๆ ทั้งหล่อทั้งใหญ่มาให้ ยังจะปล่อยให้เขาหลุดมือไปได้ ”

“ จะให้วีทำยังไงล่ะพี่ เขาเองก็ยังไม่ถามชื่อวีเลย ”

“ เขาไม่ถามก็สาระแนบอกก่อนไปเลยสิยะ มันจะไปยากอะไร มัวแต่รักษาฟอร์มอยู่นั่นแล้ว ไม่ต้องได้ผู้ชายดี ๆ ตกถึงท้องหรอกย่ะ นี่มันถือว่าเป็นบุพเพสันนิวาสชัด ๆ เลยนะยัยวี ที่เขายื่นมือเข้ามาช่วยเหลือแกตั้งหลายหน แถมยังไม่ล่วงเกินแกอีกด้วย เอ๊ะ หรือว่าเขาจะไม่ชอบผู้หญิงวะ ”

“ คงงั้นมั้งพี่ หรือไม่ วีก็อาจจะไม่มีเสน่ห์พอ ”

“ รำคาญ บอกกี่ครั้งแล้วว่าแกน่ะทั้งสวยทั้งน่ารัก ตัวเล็กแต่แอบอึ๋ม แบบนี้เหรอจะไม่มีเสน่ห์ เลิกดูถูกตัวเองให้พี่ได้ยินอีก โอเค้ ”

“ รับทราบค่า แล้วเราจะรู้ได้ยังไงล่ะว่าเขาชอบผู้หญิงหรือเปล่าน่ะ ”

“ เดี๋ยวอาการเขาก็บอกเองแหละ ถ้าเราเข้าหาแล้วเขาไม่โอเคน่ะ ”

“ ไม่รู้ว่าจะเจอกันอีกหรือเปล่า เขาอาจจะกลับไปแล้วก็ได้ ”

“ ก็ถ้าเจอกันอีกครั้งล่ะก็ฉันจะถือว่าพระจัดสรรให้หล่อนแล้วจ้า ถ้าเจออีกครั้งให้ลุย อย่าทำตัวเป็นนางสนิมสร้อยอีก อมได้อม เอาได้เอา โอเค้ ” พี่จันพูดติดตลกเช่นเคย รวียาได้แต่พยักหน้าพลางหัวเราะเขิน ๆ

เธอจะถอดใจอยู่แล้วเชียวว่าบุพเพสันนิวาสอะไรนั่นคงไม่มีจริงหรอก เพราะไม่เห็นเขาแม้แต่เงาทั้งที่พยายามเฝ้ามองหาในทุกสถานที่ที่เธอไป

จนกระทั่งคืนสุดท้าย

*****************

เซเก่งจ้า นางเอกป้าเซเก่งเหลือเกิ๊นนนนน 5555