5 กลางแสงจันทร์

กานต์สิชาอยากจะขับรถกลับกรุงเทพเสียตั้งแต่ตอนนี้ แต่เพราะเห็นว่ามันดึกก็เลยจะรอให้ถึงเช้า แต่ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าคืนนี้ตัวเองจะนอนหลับหรือเปล่า

เมื่อมาถึงห้องก็หยิบเบียร์ในตู้เย็นมาสองกระป๋องจากนั้นก็เดินลงมานอนบนอาบแดดข้างสระว่ายน้ำ เธอแหงนมองพระจันทร์ดวงโตแล้วยิ้มให้กับมันด้วยน้ำตา

หลังจากเบียร์กระป๋องแรกหมดหญิงสาวก็เปิดกระป๋องที่สองตอนนี้บริเวณสระว่ายน้ำไม่มีใครเลยนอกจากเธอคนเดียว

กานต์สิชามองพระจันทร์และคิดเรื่องของตนเองแต่ก็ต้องตกใจเมื่อจู่ๆ ก็มีเสียงเหมือนคนกระโดดน้ำ เธอหันไปมองก็เห็นว่ามีผู้ชายคนหนึ่งกำลังว่ายน้ำอยู่ท่ามกลางแสงจันทร์

ชายหนุ่มว่ายน้ำกลับไปกลับมาอยู่หลายรอบก็เห็นว่าตอนนี้มีคนนั่งอยู่ริมสระเขาก็รีบว่ายเข้ามาใกล้

“ผมขอโทษทำให้บรรยากาศเงียบๆ ขอบคุณพังลงเพราะเสียงว่ายน้ำของผม ผมคิดว่าตัวเองลงมาว่ายน้ำเวลาดึกขนาดนี้ก็คงจะไม่รบกวนใครแต่ก็ไม่คิดเลยว่าจะมีคนนั่งอยู่ด้วย”

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ”

“ทำไมคุณมานั่งอยู่ตรงนี้คือคนเดียวล่ะ มันดึกมาแล้วนะครับ”

“ค่ะมันดึกมาก แล้วเราทำไมคุณถึงมาว่ายน้ำเวลานี้ล่ะคะ” หญิงสาวถามกลับ

“เพราะช่วงหัวค่ำคนเยอะครับ ผมว่ามาว่ายตอนที่ไม่มีใครมันน่าจะดีกว่า อีกอย่างคืนนี้พระจันทร์ก็สวยมาก ผมว่ามันดีที่ได้ว่ายน้ำอยู่ท่ามกลางพระจันทร์ดวงโตแบบนี้”

“ใช่ค่ะคืนนี้พระจันทร์สวยมาก” หญิงสาวพูดแล้วแหงนมองมองพระจันทร์ที่มันสวยมากหากในยามปกติเธอคงรู้สึกดีกว่านี้

แสงไฟจากโคมไฟจากบริเวณข้างสระว่ายน้ำทำให้ชายหนุ่มเห็นว่าตอนนี้เธอมีคราบน้ำตาเกาะอยู่

เขาไม่รู้ว่าหญิงสาวคนนี้กำลังเศร้าหรือเสียใจเรื่องอะไรแต่เขาก็ไม่ชอบเลยที่เห็นใครเศร้าท่ามกลางบรรยากาศที่สวยงามในคืนพระจันทร์เต็มดวงแบบนี้

“ให้ผมขึ้นไปนั่งคุยกับคุณด้วยได้ไหม”

“ได้สิ” เพราะตอนนี้เธอกำลังอยากจะคุยกับใครสักคนจึงตอบตกลงให้เขามาคุยด้วยทั้งที่ไม่รู้จักกันมาก่อน

เมื่อหญิงสาวอนุญาตชายหนุ่มก็รีบว่ายน้ำไปยังจุดแรกที่ตนเองโดดลงมาเขาหยิบเสื้อคลุมอาบน้ำขึ้นมาสวมก่อนจะเดินมานั่งข้างๆ หญิงสาวและถือกระป๋องเบียร์ของตนเองมาด้วย

“คุณก็ดื่มเหมือนกันเหรอครับ”

“ค่ะ”

หญิงสาวตอบและเมื่อเขายื่นกระป๋องเบียร์มาให้เธอก็เอากระป๋องของตนเองไปชน

“ผมขอรู้ชื่อคุณได้ไหม”

“ครีมค่ะ”

“ผมเปรมครับชื่อจริงคือ....” ปุริมปรัชญ์ยังพูดไม่จบเธอก็พูดแทรกขึ้นมาก่อน

“ครีมว่าบอกแค่ชื่อเล่นก็พอค่ะ”

“ยินดีที่ได้รู้จักนะคุณครีม”

“ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกันค่ะคุณเปรม”

“วันนี้เป็นวันลอยกระทงคุณไปลอยกระทงแล้วเหรอครับ” ชายหนุ่มชวนคุย

“ค่ะครีมไปลอยกระทงมาแล้ว แล้วคุณล่ะ”

“ผมไม่ได้ไปลอยกระทงเหรอครับคนเยอะผมไม่ค่อยชอบเท่าไหร่” ปุริมปรัชญ์ไม่ค่อยชอบออกไปเจอคนเยอะๆ เขาชอบอยู่เงียบๆ อย่างวันนี้เขาก็รอให้คนกลับขึ้นห้องกันหมดแล้วจึงลงมาว่ายน้ำ

“คนเยอะจริงอย่างที่คุณพูดนั่นแหละค่ะ แต่งานลอยกระทงมีแค่ปีละครั้งครีมก็เลยออกมาลอยกระทงค่ะ” หญิงสาวอยากจะพูดต่อเหลือเกินว่ามันเป็นลอยกระทงที่เธอจะจำไปตลอด

“แล้วงานไม่สนุกเหรอครับ”

“ทำไมคุณถึงคิดว่างานไม่สนุกล่ะ”

“ก็สีหน้าคุณตอนนี้มันดูไม่ดีเลย”

“สีหน้าของครีมสังเกตง่ายขนาดนั้นเลยเหรอคะ”

“ใช่ครับสีหน้าคุณตอนนี้มันดูไม่มีความสุขเลย มีอะไรหรือเปล่าเล่าให้ผมฟังได้นะ”

“แต่เราเพิ่งเจอกันครีมคงไม่เอาเรื่องส่วนตัวไปให้ไปเล่าให้คุณฟังหรอกนะคะระหว่างเรามันก็คือคนแปลกหน้า”

“มันก็ดีไม่ใช่เหรอครับเล่าเรื่องให้คนแปลกหน้าฟังเพราะคุณจะเล่าเรื่องอะไรมาผมก็ได้แต่รับฟังและไม่เอาเรื่องของคุณไปพูดให้คนอื่นฟังอย่างแน่นอน”

“คุณกำลังทำตัวเหมือนนักจิตวิทยาเลยนะคะ”

หญิงสาวนึกถึงคำพูดของน้องสาวที่มักจะพูดกับคนที่เข้ารับคำปรึกษาเพราะทุกครั้งที่ได้ฟังเรื่องราวน้องสาวของเธอก็ไม่เคยจะเอามาเล่าให้ใครๆ ฟังเพราะทุกอย่างมันถือเป็นความลับแล้วมันคงดีไม่น้อยถ้าเธอได้เล่าเรื่องแบบนี้ให้ใครสักคนฟังโดยที่อีกคนจะไม่เอาเรื่องของเธอไปพูดต่อ ผู้ชายคนนี้ก็ไม่ได้รู้จักเธอมาก่อนไม่รู้ด้วยซ้ำว่าคนที่ทำให้เธอเสียใจนั้นเป็นใครถ้าหากเธอได้ระบายออกไปบ้างมันก็คงจะดี

“ผมยินดีจะเป็นนักจิตวิทยาของคุณนะ แล้วจะเล่าให้ผมฟังไหม”

“มันก็ไม่มีอะไรมากหรอกค่ะมันก็เป็นเรื่องโง่ๆ ของผู้หญิงคนหนึ่ง”

“คุณคงไม่ได้หมายถึงตัวเองใช่ไหมครีม”

“ครีมหมายถึงตัวเองนั่นแหละค่ะ”

“ทำไมถึงว่าตัวเองโง่แบบนั้นล่ะครับ”

“ก็มันจริงนี่คะคุณถ้ารู้ว่าเรื่องที่ครีมจะเล่าเป็นเรื่องของผู้หญิงโง่ๆ แล้วคุณอยากจะฟังมันไหม”

“ผมจะไม่ตัดสินว่ามันจะเป็นเรื่องโง่หรือเปล่าจนกว่าผมจะได้ฟังเรื่องของเธอ”

“ครีมจะเล่าให้คุณฟังก็ได้ แต่ถ้าคุณไม่อยากจะฟังหรือเบื่อที่จะฟังก็บอกให้ครีมหยุดได้ตลอดนะ เพราะเรื่องที่ครีมจะเล่ามันยาวและน่าเบื่อหรือมันอาจจะทำให้คุณรู้สึกหงุดหงิดก็ได้”

“ลองเล่ามาก่อนนะครับอย่าเพิ่งกังวลเลย”