ความรัก ความ(ลับ) บทที่1.แรกพบกับหัวใจที่เต้นผิดปกติ

บทที่1.แรกพบกับหัวใจที่เต้นผิดปกติ

ในวันที่นิดารู้สึกเบื่ออย่างบอกไม่ถูก คงเป็นเพราะเธอสะสมความรู้สึกเช่นนี้ไว้ในใจมานาน มันเลยทำให้เกิดความรู้สึกหดหู่ตั้งแต่เช้า...หลังสามีออกไปทำงาน เธอก็เตรียมตัวไปทำงานบ้าง...เธอกับสามีอาศัยอยู่ในหมู่บ้านจัดสรรขนาดกลาง เกือบ5ปีสำหรับชีวิตคู่ที่ไม่ได้มีอะไรให้ตื่นเต้นเลย ชาญสามีของเธอเป็นคนเงียบๆ เขาเป็นข้าราชการที่เคร่งครัดมาก ความเคร่งเครียดที่เขาแบกไว้เผื่อแผ่มาที่เธอด้วย นิดาพยายามทำใจ ยังไงเสีย นี่คือสิ่งที่เธอตัดสินใจไปแล้ว

เธอเปลี่ยนแปลงอะไรไม่ได้อีก

หญิงสาวถอนใจ พยายามไม่คิดในแง่ร้าย ชาญไม่มีทางทำให้เธอเสียใจ เขารักเธอมาก เขาพยายามแสดงออกให้เธอรู้ แต่แค่บนเตียงเท่านั้นนะ หากอยู่ในสายตาคนอื่น ผู้ชายที่เป็นสามีเธอไม่ต่างอะไรกับก้อนหิน เขาแทบไม่มีความรู้สึกอื่นๆ ให้เธอมองเห็นเลย คนรอบตัวก็เช่นกัน

นิดารู้ดี...เธอถูกพูดถึงบ่อยๆ จากคนรอบตัว ความเย็นชาของคู่สามี ภรรยา เป็นอาหารปากให้กับเพื่อนบ้านเป็นอย่างดี

แต่ทำยังไงได้ล่ะ เธอห้ามคนเหล่านั้นพูดไม่ได้

เธอเลยจำใจต้องปล่อยเลยตามเลย ใครจะพูดถึงเธอในแง่ไหนก็ช่างเขาเถอะ เธอไม่เดือดร้อน เพราะคนรอบตัวไม่ได้เอื้อเฟื้อให้กับเธอ

อากาศเย็นสบายเพราะเมื่อคืนฝนตก ความชุ่มชื้นคงอยู่ในอากาศ ต้นไม้ใบหญ้า แสดงความปรีดิ์เปรมผ่านทางดอกและใบ

ดอกไม้เล็กๆ แย้มกลีบรับแสงพระอาทิตย์

นิดาอมยิ้มตอนที่ก้มลงไปดูดอกหญ้าข้างทาง เธอเหลือเวลาอีกเยอะสำหรับการเริ่มทำงานเช้านี้ หญิงสาวเถลอยู่นอกบ้านเป็นเวลานาน เพราะทันทีที่เธอกลับเข้าไปในพื้นที่เดิมๆ ความรู้สึกเก่าๆ ก็มักคืบคลานกลับมา

ประกายแสงบางอย่างส่องกระทบกับตาของเธอ

นิดาเงยหน้ามอง เธอขมวดคิ้วนิดๆ ห่างออกไปประมาณ100เมตร มีผู้ชายคนหนึ่งกับกล้องถ่ายรูปในมือ เขากำลังถ่ายรูป แต่รูปที่เขาถ่ายนั่น มีเธอรวมอยู่ด้วย หญิงสาวชักสีหน้าใส่ ตอนที่ชายผู้นั้นเดินเข้ามาใกล้

“ขอโทษนะครับที่ไม่ทันได้ขออนุญาตคุณก่อน”

เสียงแหบห้าว กล่าวขอโทษเธอ

นิดาทรงตัวยืนขึ้นเธอก้มลงปัดเศษหญ้าที่ติดชายกระโปรง

“ไม่เป็นไรค่ะ”

เธอตอบเขาไปเช่นนั้น ทั้งที่ความจริงเธอรู้สึกไม่ดีเลย

“ให้ผมเลี้ยงกาแฟคุณสักแก้วได้ไหมครับ แทนการเสียมารยาทครั้งนี้”

แต่ดูเหมือนว่าอีกฝ่ายพอจะเดาความรู้สึกของเธอออก

นิดาพยายามเพ่งมองคนตรงหน้า แต่เพราะว่าชายผู้นั้นยืนบังแสงอาทิตย์อยู่ โครงหน้าของเขาจึงเป็นแค่เงาดำๆ แต่เมื่อประกอบกับรูปร่างของเขา เธอสูง160 เซนติเมตร ยังสูงแค่ปลายคางของเขาเลย ผู้ชายคนนี้เป็นคนสูงเอาการ ที่สำคัญ เสียงของเขาทำให้เธอรู้สึกผิดปกติ หัวใจเธอเต้นถี่ๆ ทุกครั้งที่ได้ยินเสียงแหบๆ นั่น

หญิงสาวพยายามไม่ใส่ใจ เธอควรปัดเรื่องน่ารำคาญที่เกิดขึ้นทิ้ง

“อย่าดีกว่าค่ะ”

นิดาตัดสินใจปฏิเสธ เธอขยับตัวเตรียมเดินหนี

ปราณขยับตาม เขาหันข้างให้แสงสีส้มๆ นิดาเลยมองเห็นหน้าเขาถนัดขึ้น ชายตรงหน้าไม่ได้หล่อเหลาเหมือนที่เธอคิดไว้ หน้าตาเขาธรรมดา ผู้ชายผิวขาวตาตี่ จมูกโด่งเป็นสัน รวมๆ แล้วก็ไม่ได้ขี้เหร่ แต่ลักษณะของเขาดูปลอดภัย แววตาของเขาใส่ซื่อ

“คุณรังเกียจผมเหรอครับ?”

หญิงสาวส่ายหน้าปฏิเสธ เธอขยับถอยห่างเขาตอนที่ตอบ “ฉันทำงานที่นั่นค่ะ ได้เวลาทำงานแล้วด้วย”

คนตรงหน้าพยักหน้ารับ เขายิ้มเก้อๆ

นิดาขยับเดิน มีคนแปลกหน้าเดินตามมาด้วย

“พี่นิมาแล้ว” เพื่อนร่วมงานรุ่นน้องเอ่ยทัก

นิดายิ้มตอบเธอเดินเลี่ยงไปอีกทาง เพราะต้องเปลี่ยนเครื่องแต่งกายเป็นชุดฟอร์มของทางร้าน เมื่อเดินออกมาอีกครั้ง...ผู้ชายคนนั้นก็นั่งจิบกาแฟอยู่ที่โต๊ะริมกระจก เธอเดินไปประจำที่ ได้ยินเสียงเพื่อนร่วมงานคุยกันเบาๆ

“ผู้ชายคนนั้นเพิ่งย้ายเข้ามาใหม่ใช่ไหมขวัญ?”

“อืม...โสดหรือเปล่าไม่รู้ รู้แค่ว่าอยู่คนเดียว”