บทที่ 19 มนต์ดำ

“นังบุลลาครับคุณลือสาย มันแอบขึ้นเรือนใหญ่ แม่เลี้ยงสั่งห้ามครับ”

ทนก้มศีรษะรายงานลูกชายนายซึ่งเป็นนายใหม่ของเขาอีกคน ลือสายมองหญิงวัยไล่เลี่ยกับแม่ของตนแล้วหันมามองทน

“ทำไมแม่ต้องห้าม เป็นคนรับใช้ให้ขึ้นไปช่วยงานไม่ดีหรือ”

“แต่นังบุลลา...” ทนจะบอกเหตุผลที่แม่เลี้ยงลัลนาสั่งห้ามบุลลาขึ้นเรือนใหญ่ บุลลารีบแทรกขึ้น

“เอ็งอย่ามาจิกหัวเรียกข้านะไอ้ทน ข้าเคยเป็นนายหญิงของแกถึงตอนนี้จะอยู่ในฐานะคนใช้แต่ข้าก็ยังเป็นเมียคุณรม คุณลือสายคะ ฉันเป็นเมียคุณรมค่ะ เจ้าของบ้านหลังนี้ แม่เลี้ยงมาซื้อบ้านโดยที่คุณรมไม่ได้ยินยอมมีแต่นังเมียใหญ่มันจัดการเองไม่รู้จับคุณรมไปขังไว้ที่ไหน”

“นังบุลลาอย่ากล่าวหาคุณวิภานะ คุณวิภาไม่เกี่ยว”

“ทำไมมันจะไม่เกี่ยวมันนั่นแหละรู้ดี”

บุลลาโต้ตอบเสียงดัง ลัลนากับวนราชเดินเข้ามาหยุดยืนฟังเงียบๆ ท่าทางของบุลลาไม่ได้สงบเสงี่ยมเจียมตนอย่างที่บีบน้ำตาขอความเห็นใจเช่นวันก่อน หล่อนเสแสร้งเพื่ออยู่ต่อเท่านั้น วนราชมองหน้าภรรยา

“ออกฤทธิ์แล้ว ร้ายอย่างที่คุณวิบอก”

“ฉันจัดการเองค่ะ”

ลัลนาก้าวเร็วๆ ไปยืนข้างลูกชาย รอยยิ้มเจืออยู่บนใบหน้าอิ่มสวยของหล่อน วนราชเดินตามมายืนข้างๆ

“บุลลา มีอะไรหรือจ๊ะ นายทนทำอะไรเธอหรือ”

“เอ่อ.เปล่าค่ะ ไม่มีอะไร บุลลาขอตัวนะคะ”

ใบหน้าบุลลาเปลี่ยนไปทันที หล่อนโกรธทนจนรับระงับโทสะไม่อยู่ไม่คิดว่าลัลนาจะได้ยินหล่อนโต้เถียงกับทนแต่ลัลนายิ้มคงไม่ได้ยินสิ่งที่หล่อนพูด

“เดี๋ยวสิ จะรีบไปไหนรู้จักลูกชายฉันก่อน ตาลือสายจะเข้ามาเป็นเจ้าของบ้านหลังนี้ ลือสาย บุลลาเคยเป็นเมียคุณรมเจ้าของบ้าน แต่ตอนนี้บุลลาเป็นแค่คนรับใช้ของเรา ไม่มีสิทธิ์อะไรในบ้านหลังนี้นอกจากเป็นคนรับใช้คนหนึ่งเท่านั้นนะลูก จะใช้อะไรก็เรียกใช้ได้เลย”

ลือสายมองหน้าหญิงวัยกลางคนอย่างพิจารณา บุลลาจ้องหน้าเขาตาไม่กะพริบ เขาเป็นเจ้าของบ้านคนใหม่เป็นเจ้านายของหล่อน

“เอาล่ะรู้จักนายใหม่แล้วก็ไปเถอะบุลลา ถ้ามีอะไรจะให้ทำเดี๋ยวจะให้นายทนไปเรียก”

“ค่ะ”

บุลลาก้มศีรษะนิดเดียว ดวงตาที่มองลัลนากับวนราชแข็งกระด้าง หล่อนรู้ว่าลัลนาแกล้งหล่อน ความโกรธค่อยๆ ลุกลามไปทั่วทั้งเรือนร่าง หล่อนวิ่งเข้าห้องพักปิดประตูหันไปหยิบของทุกอย่างที่ใกล้มือขว้างกระจัดกระจายเต็มห้อง หายใจแรงราวกับวิ่งหนีเสือร้ายออกจากป่าดงดิบ

“กูไม่ยอมให้พวกมึงจิกใช้กูนานหรอก กูจะต้องเป็นใหญ่กว่าพวกมึงคอยดู”

ร่างโรจน์ โมรีและเฟื่องฟ้าปรากฏขึ้น พวกเขาจ้องมองบุลลาด้วยสายตาสมเพช เฟื่องฟ้าก้าวเข้าไปยืนตรงหน้าบุลลา

“อย่าทำมันเลยเฟื่องฟ้า คอยดูมันอย่างเดียว ถ้าทำมันร้ายหลานฉันค่อยช่วย”

โมรีห้ามสาวใช้ เฟื่องฟ้าหันมามองนายหญิงใหญ่แล้วถอยออกห่างบุลลา ร่างทั้งสามหายวับไป

วิภารอฟังข่าวของมโนรมจากแม่ชีนงนุช หล่อนอยากไปพบเขาที่วัดแต่แม่ชีกับพ่อเฒ่ายันต์ห้ามไว้ มโนรมจะพบวิภาไม่ได้โดยเด็ดขาด ยันต์บอกกับวิภพถ้าวิภามาที่วัดมโนรมจะขอออกจากวัดซึ่งถ้าเป็นอย่างนั้นสิ่งที่พยายามช่วยเหลือมโนรมจะสูญเปล่าทันที หมอผีมยองจะหามโนรมพบและเพิ่มคุณไสย์ใส่เขา คราวนี้อาจรุนแรงกว่าเดิม มโนรมจะเรียกหาแต่บุลลาถ้าโชคร้ายเขาอาจเป็นบ้าและไม่สามารถรักษาให้กลับมาเป็นปกติได้อีกเลย

“เมื่อไหร่คุณรมจะพ้นมนตร์ดำพวกนั้นคะพ่อ”

“พ่อก็ไม่รู้เหมือนกัน พ่อเฒ่ายันต์บอกว่าต้องใช้เวลา หลวงพ่อท่านก็บอกอย่างนั้น”

วิภพมองหน้าลูกสาวอย่างเห็นใจ มโนรมยังอยากไปหาบุลลายังพูดถึงแต่ก็พูดถึงวิภากับลูกซึ่งสิ่งนี้วิภพแอบยินดีอยู่เงียบๆ หากมโนรมตั้งใจนั่งสมาธิและทำตามหลวงพ่อกับพ่อเฒ่ายันต์แนะนำเขาจะพ้นจากมนตร์ดำและบุลลาจะไม่สามารถเรียกเขากลับไปเป็นทาสกามารมย์ของหล่อนได้อีกต่อไป

ความเจ็บปวดภายในของมโนรมกลั่นออกมาเป็นเลือดสีดำในเช้าวันถัดมาหลังจากที่เขาทานอาหารเช้าโดยพ่อเฒ่ายันต์ให้เขาดื่มน้ำมนตร์ที่ปลุกเสกมาตลอดหนึ่งสัปดาห์

“พ่อเฒ่า ผมจะตายมั้ยครับ”

หนุ่มใหญ่ล้มตัวลงนอนกับเสื่อ เรี่ยวแรงอ่อนล้าเหมือนใจจะหยุดเต้น เลือดสีดำทะลักออกจากปากเป็นก้อนๆ พ่อเฒ่ารู้ว่าสิ่งนั้นคือเดรัจฉานวิชาที่หมอผีมยองทำใส่มโนรม มันถูกขับออกมาแต่ยังไม่หมดเสียทีเดียว

“ไม่ต้องกลัว คุณใกล้จะหายแล้ว เลือดที่คุณเห็นมันเป็นมนตร์ดำของหมอผีทำใส่คุณ คุณไม่รู้ตัวว่าถูกเสน่ห์ยาแฝดของบุลลา คุณทำให้ลูกเมียต้องหนีออกจากบ้าน คุณรู้มั้ยว่าทำอะไรกับลูกเมียไว้บ้าง”

มโนรมนิ่งไป วิภาพาลูกหนีออกจากบ้านด้วยน้ำตา เขาเป็นคนไล่หล่อนเพราะเข้าใจว่าหล่อนฆ่าเฟื่องฟ้า บุลลาพูดให้เขาเชื่อสนิทว่าฆาตกรคือวิภา ความลุ่มหลงในตัวบุลลาทำให้เขามองไม่เห็นความดีของภรรยาที่เขารัก ไม่สงสารลูกตัวน้อย เขายันตัวลุกขึ้นนั่ง

“พ่อเฒ่าครับ ผมอยากพบวิภา อยากขอโทษเธอ”

“คุณวิภาไม่เคยโกรธคุณ เอาไว้ให้คุณหายแล้วจะได้พบเธอ ตอนนี้คุณออกจากวัดไม่ได้ ถ้าคุณออกไปคุณจะไม่ได้พบหน้าคนที่คุณรักอีก บุลลาให้หมอผีตามหาคุณ มันไม่เห็นคุณเพราะหลวงพ่อช่วยไม่ให้พวกผีมันเห็นคุณ คุณต้องอยู่ที่นี่สักพักจนกว่าร่างกายจะแข็งแรง”

น้ำตาไหลสู่แก้ม เขาหลงใหลบุลลาเพราะเสน่ห์ที่หล่อนทำใส่เขาแต่ความจริงแล้วครั้งแรกหล่อนเห็นหญิงสาวหน้าตาดี ยอมให้เขาเสพสุขบนเรือนกายของหล่อน ปรนเปรอเขาจนลืมภรรยา นั่นต่างหากที่เป็นความเลวของเขาไม่ใช่เพราะเสน่ห์ยาแฝด

ต่อจากนั้นเขาก็ไม่ได้เห็นบุลลาสำคัญมากไปกว่าวิภาคงเพราะอย่างนี้กระมังบุลลาจึงให้หมอผีทำเสน่ห์ใส่เขาจนไม่รู้จักผิดชอบชั่วดีไม่รู้แม้กระทั่งทำผิดครั้งใหญ่ในชีวิตของภรรยาและลูกน้อย เขายกมือป้ายน้ำตา มองหน้าพ่อเฒ่า