วันรับน้อง

นักศึกษาทุกคนมารวมตัวกันที่โรงยิมของมหา'ลัย ซึ่งวันนี้เป็นวันรับน้อง แน่นอนหนึ่งในนั้นก็มีแพรไหม ที่ยืนต่อแถวอยู่หลังสุด ทั้งที่เธอมาก่อนใคร เหตุผลง่ายๆ เพื่อนนักศึกษาที่เป็นผู้หญิง ซึ่งไม่ได้รู้จักกัน ได้ขอแทรกเธอทั้งนั้น เพราะพวกหล่อนจะได้มองกลุ่มเสือหนุ่มได้อย่างถนัดขึ้น

"มึง..พี่เขาหล่ออ่ะ.." เสียงนักศึกษาหญิงคนหนึ่งพูดขึ้น จากนั้นบรรดาเพื่อนผู้หญิง ที่อยู่ด้านหน้าแพรไหมก็คุยกันเสียงดังขึ้นมาเรื่อยๆ

"มึง..กูขอจองสักคนเหอะ หล่อแบบนี้กูยอมเปลืองตัวอ่ะ"

"เฮ้ย..แก พูดอะไรน่าเกลียด หล่อแบบนี้ไม่ตกถึงท้องพวกเราหรอก" เพื่อนอีกคนพูดดักคอขึ้น จนทำให้กลุ่มรุ่นพี่นักศึกษาผู้หญิงเดินเข้ามาใกล้ เพราะเธอทนฟังรุ่นน้องอยู่นานแล้ว และที่สำคัญบุรุษทั้งสี่นั้น มีแค่พวกหล่อนเท่านั้นที่มีสิทธิ์

"นี่! ..น้อง สำรวมหน่อยสิ อีกอย่างรุ่นพี่ผู้ชายกลุ่มนั้น เขามีแฟนกันหมดแล้ว แฟนเขาดุและหวงมากด้วย หวังว่าน้องคงไม่อยากเจ็บใจและเจ็บตัวฟรีหรอกใช่ไหม" นั่นคือเสียงของพลอย เธอหมายหัวนักศึกษาสาวรุ่นน้องกลุ่มนี้ไว้แล้ว หากยุ่งกับแก๊งไทเกอร์ละก็เจอดีแน่นอน

"น้องๆ ครับ ต่อไปเราจะให้น้องๆ ตามหาพี่รหัสให้เจอ ทุกคนได้คำใบ้จะหมดแล้วใช่ไหมครับ" นั่นคือเสียงของกวิน เขาพูดจาฉะฉาน เสียจนนักศึกษาหญิงรุ่นน้องนั่งฟังเพลิน เพราะหน้าตาที่ดูหล่อเหลาของเขาที่มีเป็นทุนอยู่แล้ว มองยังไงก็ไม่รู้จักเบื่อ

"เจนแจกคำใบ้ให้น้องๆ ตามรายชื่อที่แนบในซองเล็กๆ เรียบร้อยแล้วค่ะ" หญิงสาวรุ่นพี่พูดจาออกมา พร้อมกับฉีกยิ้มให้กวิน

"ถ้าอย่างนั้น เริ่มได้เลยครับ ให้เวลาสามสิบนาที ถ้าใครยังหาพี่รหัสของตัวเองไม่เจอจะโดนทำโทษ" เมื่อกวินประกาศใส่โทรโข่งเสร็จเรียบร้อย ทุกคนหยิบกระดาษออกมาจากซองเล็กๆ ต่างคนก็ต่างตามหาพี่รหัสของตัวเอง เพื่อให้ทันเวลาที่กำหนด

"เธอชื่ออะไรอ่ะ..เราชื่อริต้านะ" นักศึกษาหญิงคนหนึ่ง ที่ยืนอยู่ไม่ไกล เดินเข้ามาทักแพรไหมอย่างเป็นมิตร

"เราชื่อแพรไหม ยินดีที่ได้รู้จักนะริต้า" แพรไหมพูดพร้อมกับส่งยิ้มหวานไปให้ริต้า อย่างเป็นมิตรเช่นกัน

"อืม..ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกัน เธอได้คำใบ้อะไรเหรอ"

"ยังไม่รู้เลย แพรยังไม่ได้เปิด" แพรไหมพูดพร้อมกับดึงกระดาษใบเล็กๆ ออกมาจากซองสีขาว

"ของเราใบ้คำว่าธนาคาร เธอว่ารุ่นพี่คนไหนชื่อธนาคารอ่ะ ถ้ามีจริงๆ นะ เราจะเอาตังค์ไปฝากทุกวันเลย" ริต้าพูดทีเล่นทีจริง เพราะเธอเชื่อว่าคงไม่มีใครชื่อธนาคารหรอกมั้ง แต่คำใบ้เนี่ย หมายถึงคนชื่ออะไรกันแน่ หญิงสาวถึงกับทำหน้างง

"ของเราคำใบ้คือ มีฤทธิ์ร้ายแรงดั่งเฮอร์ริเคน" แพรไหมอ่านพร้อมกับทำหน้างงๆ เช่นกัน ก่อนจะถอนหายใจออกมา เธอได้แต่หวังว่าพี่รหัสจะเป็นผู้หญิง

"เราไปทานข้าวก่อนดีไหม แพรพาเราไปหน่อยสิ เราหิวข้าว" ริต้าพูดออกมา เพื่อหาแนวร่วม เพราะช่วงเช้าเธอรีบเลยไม่ได้ทานข้าวเช้ามาและตอนนี้หิวมากจนจะเป็นลมอยู่แล้ว

"จะดีเหรอริต้า ถ้ามาช้าอาจจะโดนทำโทษก็ได้นะ" แพรไหมถึงกับยิ้มแหยๆ ออกมา เมื่อเธอไม่แน่ใจว่าควรพาริต้าไปดีหรือเปล่า

"แป๊บเดียวเองนะ เราไม่ได้ทานข้าวเช้ามา หิวจนจะกินช้างได้ทั้งตัวแล้วเนี่ย" คำพูดของริต้า ซึ่งเธอมีหน้าตาฝรั่งจ๋า แต่คำพูดคำจาเปรียบเทียบไม่ต่างจากไทยแท้ จนทำให้แพรไหม อดฉีกยิ้มให้กับความน่ารักของเพื่อนใหม่ที่เพิ่งเจอที่เพิ่งเจอกันวันแรกไม่ได้

"ไปสิ เดี๋ยวแพรจะไปเป็นเพื่อน เร็วเดี๋ยวไม่ทันโดนทำโทษไม่รู้ด้วยนะ" นักศึกษาสาวทั้งสองก้าวเท้าเดินออกจากโรงยิม โดยมีสายตาคมของพายุมองออกไปอย่างสงสัย นักศึกษาคนอื่นเขาวุ่นวายตามหาพี่รหัส แถมยังวนมาถามผู้ชายกลุ่มเขาบ่อยครั้ง แต่สองสาวนั้นกลับเมินเฉย มิหนำซ้ำยังเดินออกไปนอกโรงยิมอีก

ริต้าพาแพรไหมกึ่งวิ่งกึ่งเดินมาที่โรงอาหาร เพราะริต้าทั้งหิวทั้งกลัวจะถูกทำโทษ แต่ที่แน่ๆ เธอรู้แค่ในเวลานี้ก็คือกองทัพต้องเดินด้วยท้อง ไม่อย่างนั้นเธอต้องหิวจนตาลายเป็นลมล้มพับลงไปอย่างแน่นอน

“ข้าวราดแกงจานหนึ่งจ้าป้า!” พอไปถึงโรงอาหารของมหา'ลัย ริต้าก็จัดการสั่งอาหารทันที ส่วนแพรไหมนั้นเธอมาเป็นเพื่อนริต้าเฉยๆ เพราะรับประทานมื้อเช้ามาแล้ว

"จะเอาแกงอะไรล่ะหนู"

"แกงอะไรก็ได้ค่ะป้า ราดมาเลยนาทีนี้หนูกินได้หมดแหละป้า" ริต้าพูดพร้อมกับเหลือบมองนาฬิกาที่ข้อมือ ซึ่งเหลือเวลาอีกสิบห้านาที นั่นหมายถึงเธอต้องกินข้าวในจานนี้ให้หมดภายในห้านาที เพราะต้องเผื่อเวลาเดินกลับและตามหาพี่รหัสอีกสิบนาทีน่าจะพอ เมื่อได้ข้าวราดแกงมาเรียบร้อย ริต้านั่งลงตรงข้ามกับแพรไหม เธอไม่พูดไม่จาตักข้าวเข้าปากอย่างมูมมาม เมื่อเวลานี้ทั้งหิวทั้งมีเวลาจำกัด เธอจึงไม่แคร์ในความสวยหรือมารยาท

"เอ่อ..ใจเย็นๆ ก็ได้มั้งริต้า ถ้าโดนทำโทษจริงๆ แพรก็จะเป็นแนวร่วมอีกคนยังไงก็ไม่ทิ้งเธอหรอก ไม่ต้องรีบกินขนาดนั้นก็ได้เดี๋ยวติดคอตายนะ" แพรไหมอดที่จะเป็นห่วงเพื่อนไม่ได้ ริต้าได้เคี้ยวหรือเปล่าก็ไม่รู้ เพราะดูจากท่าทางที่เธอกินแล้ว เธอเล่นกลืนเอากลืนเอาแบบนั้น

"อืม.." ริต้าทำเสียงครางออกมาจากลำคอ แทนคำตอบให้เพื่อน เนื่องจากข้าวเต็มปากและเธอก็ไม่อยากจะพูดอะไรในตอนนี้

แค่ก! แค่ก! แค่ก! "นั่นไงว่าแล้วเชียว นี่น้ำจ้าริต้า" แพรไหมพูดพร้อมกับยื่นแก้วน้ำให้กับริต้า เธอรีบกินเสียจนสำลักข้าว

"โอ๊ย! ขอบใจจ้า..ป่ะรอดตายแล้ว..เฮ้ย! ..เหลือเวลาอีกแค่ห้านาทีเอง..ไปวิ่ง! แพรไหม" ริต้าลุกขึ้นยืน พร้อมทั้งฉุดแขนแพรไหมให้วิ่งตามเธอออกไปจากโรงอาหารทันที แต่วิ่งมาได้แค่ครึ่งทางริต้าก็หยุดวิ่งแล้วเอามือกุมท้องเอาไว้

"ตายแน่แพรไหม ริต้าวิ่งต่อไม่ไหวแล้วโคตรจุกเลยอ่ะ" ริต้าพูดพร้อมกับทรุดตัวลงนั่งอย่างหอบเหนื่อย ในขณะที่เธอยังคงเอามือกุมท้องไว้เหมือนเดิม

"ก็บอกแล้วไงว่าไม่ต้องวิ่ง ริต้าก็ไม่เชื่อเรา"

"เราต้องโดนทำโทษแน่ๆ " ริต้าพูดออกมา ขณะที่เธอยังคงหายใจหอบเหนื่อย

"เขาคงไม่ทำโทษหนักหรอก รุ่นพี่คงไม่กล้าทำอะไรรุนแรงป่าเถื่อนจนเลือดตกยางออก นั่งพักก่อนเถอะริต้า" แพรไหมเข้าไปพยุงริต้ามานั่งพักใต้ร่มไม้ ยังไงซะวันนี้ทั้งสองก็ลงเรือลำเดียวกันแล้ว ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นก็คงจะทอดทิ้งกันไม่ได้

--โรงยิม--

"ทุกคนเข้าแถวเหมือนเดิม ต่อไปเราจะมาเล่นเกมวิ่งสามขา เพื่อสร้างความคุ้นเคยอันดีระหว่างรุ่นพี่สายรหัสกับรุ่นน้อง คู่ไหนจะมีความสามัคคีและไปถึงเส้นชัยได้ก่อนจะมีรางวัลให้ มีใครยังหาพี่รหัสไม่เจอบ้างออกมาด้านหน้าด้วยครับ"

ในขณะที่กวินประกาศออกไป น้องๆ นักศึกษาที่อยู่ในแถวไม่มีใครเดินออกมา ทำให้แบงก์กับพายุเริ่มสงสัยว่าใครเป็นน้องรหัสของพวกเขา ทำไมยังไม่มาพบจนหมดเวลาแล้ว

"รุ่นน้องคนไหน ได้คำใบ้ธนาคารกับเฮอร์ริเคนบ้างครับ" แบงก์เอ่ยถามออกไป ขณะที่นักศึกษารุ่นน้องเงียบกริบกันหมด

"ถ้าอย่างนั้นก็แสดงว่า ยังมีน้องนักศึกษาสองคนไม่เจอพี่รหัส รู้ใช่ไหมครับกฎของเรา ใครยังไม่เจอพี่รหัสภายในสามสิบนาทีจะโดนทำโทษ" กวินพูดออกไปผ่านโทรโข่ง พวกเขาต้องแปลกใจ เมื่อไม่มีน้องศึกษาคนใดแสดงตัว

"เอาอย่างนี้แล้วกันครับ ใครเจอพี่รหัสแล้วนั่งลง ใครที่ยังไม่เจอยืนอยู่กับที่ เดี๋ยวพวกพี่จะเดินเข้าไปหาเอง" สิ้นเสียงพูดของเก้า นักศึกษารุ่นน้องก็ทยอยกันนั่งลงจนหมดทุกคน