ความรักของผมสีชมพู

ช่วงบ่ายที่ร้อนระอุ

ณ โรงเรียนเอกชนแห่งหนึ่ง ที่ซึ่งวันนี้เหล่านักเรียนและบุคลากรในโรงเรียนมารวมตัวกันอยู่ที่ลานกีฬาของโรงเรียน เพื่อร่วมกิจกรรมการแข่งขันกีฬาสีที่จัดขึ้นเป็นประจำทุกปี

บริเวณลานกีฬามีเหล่านักกีฬาตัวแทนสีต่าง ๆ กำลังร่วมลงแข่งขันชิงชัยบนสนามแข่งของกีฬาแต่ละประเภท ขณะที่รอบข้างสนามมีเหล่ากองเชียร์จากแต่ละสี ส่งเสียงเชียร์นักกีฬาจากสีของตนอยู่บนอัฒจันทร์ และข้างสนาม บางสีเหล่าผู้นำเชียร์ที่แต่งกายโดดเด่นงดงามกำลังเต้นอยู่หน้าสแตนเชียร์สีตัวเอง บางสีกำลังแปรอักษร บางสีมีการตีกลองเข้าจังหวะเพลง

เอ้า! เฮ้ เฮ ฮา! ชักช้าอยู่ใย

เอ้า ฮ้า ฮา ไฮ้ ใครต่อใครเค้าเชียร์ สีเหลือง

เอ้า ฮี้ ฮี้ ฮิ้ว ดูสีชมพู ซิคงหมดแรง

มาเชียร์สีเหลือง ไม่ต้องออมแรง

เพื่อสีเหลืองของเรา ชะชะช่า!

~~~~~

เลือด! เลือด! เลือดสีแดงเข้มข้น

เข้ม! เข้ม! เข้มเสมอ เสมอ

นำ นำ นำจนเลิศจนเลอ

ใคร ใคร ใครมาเจอจะซึม!~ เฮ้

“เฮ้ย! มีใครเห็นไอ้ชมพูมั้ยวะ?”

เป็นเสียงของ จิ๊บ นักเรียนม.6 ที่เป็นหนึ่งในกรรมการสีถามหาเพื่อนที่มีชื่อเล่นว่า ชมพู แต่ปีนี้ดันจับฉลากได้เป็นกรรมการสีฟ้า

“ตะกี้ยังเห็นพี่เขานั่งอยู่ตรงนี้อยู่เลยนะคะ” รุ่นน้องที่นั่งอยู่ใกล้เคียงตอบกลับพลางกวาดตามองร่างของรุ่นพี่ชมพูที่เธอรู้จัก

“เห็นมันบ่นว่าปวดท้องขรี้ คงไปเข้าส้วมอยู่มั้ง แกมีไรรึเปล่า?” ข้าวปุ้น กรรมการสีฟ้าชั้นม.หกที่กำลังนั่งจัดขนมแจกเด็กสีฟ้าเงยหน้าถามเพื่อน

“ไม่มีอะไรหรอกแก พอดีฝากรายชื่อนักกีฬาของสีเราไว้ที่ชมพูมันอ่ะ ว่าจะเอามาเช็คดูซักหน่อยว่านักกีฬามาครบมั้ย”

“ถ้าเป็นใบรายชื่อนักกีฬาอยู่ที่หนูค่ะรุ่นพี่ พี่ชมพูเขาฝากไว้ก่อนจะไปเข้าห้องน้ำ” รุ่นน้องม.5 ที่เป็นกรรมการสีฟ้าอีกคนชูแฟ้มรายชื่อนักกีฬาที่อยู่ในมือ

“โอ้วว แจ๋วไปเลย! ว่าแต่ไอ้ชมพูมันคงไม่ตกส้วมไปแล้วหรอกนะ” จิ๊บบ่นถึงเพื่อนเสียงขัน

“ก็ไม่แน่ เดี๋ยวมาอาจถูกส่งไปอยู่สีเหลืองเพราะเปื้อนขรี้ ฮะ ฮะ ฮะ” เสียงของกรรมการสีฟ้าที่ส่วนใหญ่เป็นเด็กม. ปลาย พากันเมาท์มอยอย่างติดตลก เมื่อนึกไปถึง ชมพู เลขาฯกรรมการสีฟ้าผู้ที่เวลานี้กำลังติดพันภารกิจขับถ่ายของเสียออกจากตัวอยู่ในห้องน้ำที่ไหนสักแห่งภายในโรงเรียนนี้

ขณะเดียวกัน ณ ห้องน้ำภายในอาคารเรียนที่อยู่ห่างจากพื้นที่ลานกีฬามาพอสมควร

“ฮะ ฮัดชิ่ว!” คนที่กำลังนั่งอยู่บนชักโครกภายในห้องน้ำห้องด้านในสุด จู่ ๆ ก็หลุดเสียงจามออกมา

“ใครกำลังนินทาฉันอยู่เนี่ย~” เลขาฯประจำสีฟ้าบ่นพึมพำขณะไถนิ้วอ่านเนื้อหาในแอพพลิเคชั่นเพื่อแก้เบื่อระหว่างนั่งทำธุระส่วนตัว

ความจริงห้องน้ำข้างล่างตึก หรือห้องน้ำจุดอื่นที่อยู่ไม่ไกลจากลานกีฬามันก็มีให้เข้าไปใช้งาน แต่เพราะไม่ชอบถูกคนอื่นรบกวนตอนกำลังทำธุระส่วนตัว จึงลงทุนลากสังขารเดินขึ้นมาเข้าห้องน้ำที่อยู่ในตึกเรียนที่คุ้นเคยและค่อนข้างปลอดคน

แต่ถึงกระนั้นนั่งแช่อยู่บนชักโครกมานานร่วมห้านาที ก็ยังไม่มีทีท่าว่าก้อนของเสียที่อยู่ในไส้จะออกมาทักทายโลกภายนอกแต่อย่างใด

ยิ่งไปกว่านั้นก่อนหน้านี้อาการปวดท้องที่แทบจะอึราดกระโปรงก็หายไปราวกับไม่เคยมีอาการมาก่อนซะอย่างงั้น

แต่ก็โชคดีแล้วที่อาการดังกล่าวหายไป เพราะไม่อย่างนั้นต้องเป็นเรื่องยุ่งมากแน่ ๆ ถ้าเกิดว่าเธออึราดกระโปรงนักเรียนผืนที่ใส่อยู่ตอนนี้ นั่นก็เพราะว่ากระโปรงผืนนี้เป็นกระโปรงของ มุก เพื่อนสาวห้าวที่เป็นทั้งหลีดสีและเป็นนักกีฬาปิงปองของสีฟ้า

ส่วนสาเหตุที่ชมพูต้องใส่กระโปรงของเพื่อนแทนที่จะสวมกางเกงวอร์มของตัวเองเหมือนสตาร์ฟคนอื่น ๆ ก็เป็นเพราะว่าวันนี้ คุณเพื่อนเจ้าของกระโปรงผืนนี้ นางดันหยิบถุงเสื้อผ้ามาผิดถุง

จากที่ควรจะหยิบถุงชุดกีฬาเอามาเปลี่ยนตอนแข่งปิงปอง ก็ดันลืมไว้ที่บ้าน แล้วซุ่มซ่ามหยิบสลับกับถุงที่ใส่กระโปรงนักเรียนเอาติดกระเป๋ามาแทนซะได้

ด้วยความที่เร่งรีบเพราะเจ้าตัวจะต้องไปรายงานตัวลงแข่งปิงปองในฐานะนักกีฬาตัวแทนสีฟ้าในเวลานั้นแล้ว พวกสตาฟสีฟ้าเลยพากันหาชุดให้ใส่กันจ้าละหวั่น

โชคดีที่เสื้อสีฟ้าจะมีสำรองไว้ให้เปลี่ยน ส่วนกางเกงกีฬา ด้วยความที่เวลาไม่คอยท่า สุดท้ายชมพูก็เลยยอมถอดกางเกงวอร์ม ของตัวเองให้เพื่อนยืมใส่ไปรายงานตัวเพื่อลงทำการแข่งขัน ส่วนตัวเองก็ต้องมานั่งเลือกว่าจะใส่กระโปรงหลีดของเพื่อน หรือใส่กระโปรงนักเรียนที่เพื่อนหยิบมาผิดดีหนอ

แน่นอนว่าชมพูเลือกอย่างหลัง

‘ประกาศรายงานผลการแข่งขัน! ตอนนี้นักกีฬาปิงปองหญิงตัวแทนสีฟ้าเอาชนะตัวแทนจากฝั่งของสีม่วงไปได้ คว้าบัตรผ่านเข้าไปชิงชนะเลิศเหรียญทองในวันพรุ่งนี้! ขอแสดงความยินดีด้วยนะครับ’

“ยอดไปเลยยัยมุก ไม่เสียแรงที่ให้ยืมกางเกง!”

เสียงประกาศจากหอกระจายเสียงที่ดังไปทั่วบริเวณทำเอาคนเจ้าของกางเกงวอร์มยิ้มหน้าบานที่เพื่อนร่วมสีเอาชนะในการแข่งขันวันนี้ได้สำเร็จ

‘เอาละครับท่านผู้ชม ในที่สุดเวลาที่ทุกท่านรอคอยก็มาถึง ศึกชิงสิงห์สนามของบ่ายวันนี้ เป็นการพบกันของสีส้ม กับ สีฟ้าที่เป็นรองแชมป์เก่า มาดูกันซิว่าสีไหนจะผ่านเข้าสู่รอบต่อไป…!’

คราวนี้เป็นเสียงโฆษกประจำสนามฟุตบอลประกาศลำดับการแข่งขันฟุตบอลคู่ต่อไปซึ่งเป็นสีฟ้าของชมพูร่วมลงแข่งด้วย

เพราะตื่นเต้นกับชัยชนะของพวกพ้อง จึงมีแก่ใจอยากลงไปร่วมเชียร์นักกีฬาสีของตัวเอง ที่ก็มีลุ้นว่าจะชนะในการแข่งขันฟุตบอลบ่ายวันนี้เช่นกัน

ดังนั้นชมพูจึงละความพยายามที่จะปลดปล่อยของเสียในบัดดล เธอเอื้อมมือดึงทิชชู่มาเช็ดทำความสะอาดบริเวณสงวนหลังฉี่เสร็จ จากนั้นลุกขึ้นดึงกางเกงในและจัดกระโปรงที่สวมอยู่ให้เรียบร้อย

แต่ขณะที่กำลังเอื้อมมือเพื่อกดเปิดประตู ก็ต้องชะงักกึก เพราะมีเสียงของใครบางคนเดินเข้ามาภายในพื้นที่ห้องน้ำแห่งนี้

“วันนี้คงไม่มีใครขึ้นมาใช้ห้องน้ำนักเรียนหญิงที่ตึกนี้อีกแล้ว” นักเรียนหญิงผู้มาใหม่พูดกับคนที่มาด้วยกัน

‘เฮ้อ! แล้วจะชะงักทำไมละฉัน!’ คนขวัญอ่อนบ่นด่าตัวเองก่อนขยับมือจะเปิดประตูออกไปภายนอก

ทว่าก็ต้องชะงักอีกรอบ เมื่อเสียงได้ยินเสียงคู่สนทนาของนักเรียนหญิงคนดังกล่าว ที่ก่อนหน้านี้ดูเหมือนว่าคนที่มาด้วยกันจะไล่เปิดประตูทุกบานในห้องน้ำแห่งนี้เพื่อตรวจสอบว่ามีใครใช้ห้องน้ำอยู่บ้าง จนเดินมาหยุดอยู่หน้าห้องน้ำที่ชมพูอยู่ จู่ ๆ ก็พูดขึ้นว่า...

“แล้วห้องนี้ล่ะ มันล็อคอยู่แฮะ มีใครอยู่ข้างในรึเปล่า?”

เจ้าของเสียงทุ้มต่ำเอ่ยถามพลางเคาะประตูที่ชมพูจับไว้แน่น และเธออาจจะกล้าเปิดประตูออกไปเสียตอนนี้ ถ้าเกิดว่าเสียงของคนที่พูดอยู่และพยายามเขย่าประตูหน้าห้องนำของเธอ

ไม่ใช่ ‘เสียงของผู้ชาย!’