8 มีเรื่องต้องคุยกัน

ร่างตรงดิ่ง หลับตานิ่งอยู่ในน้ำลึกที่เคยคุ้น...แรงพยุงจากผืนน้ำใสไหลเย็น มีบริเวณเวิ้งกว้าง หากแต่จุดที่ลึกที่สุดคือใต้โขดหิน...

ใช่ หญิงสาวเลือกที่จะดำดิ่งลงมาในจุดใต้สุด ในคราที่รู้สึกว่าตัวเองต้องการพักผ่อนอย่างเต็มที่ แม้จะได้ไม่กี่นาที แต่ก็อยากจะอยู่กับมันสักพัก

เพราะใต้น้ำลึกแห่งนี้ ไม่ได้ยินเสียงใด และเธอก็มั่นใจ ว่าไม่ได้มีอะไรอันตรายใดๆ ด้วยแน่

บุ๋ง บุ๋ง...เสียงฟองน้ำผุด ปนเปมากับแรงกระเพื่อมของน้ำ ทำให้สู่ขวัญค่อยๆ ลืมตา

เรือนร่างสูง ปรากฏตรงหน้า...จนเธอนึกว่าตัวเองฝันไป

จนพอเขาว่ายเข้ามาใกล้ๆ ถึงได้รู้ตัวและพยายามตะเกียกตะกายหนี

หญิงสาวถูกเขาคว้าเรียวขาเอาไว้ ออกแรงกระชากเล็กน้อยและลอยขึ้นมาเผชิญหน้า ใช้สายตาคมดุเชิงล้อของตัวเองจ้องหน้าเธอเหมือนพยายามจะสื่อสาร

แต่มีหรือที่เธอจะยอมฟังเขาง่ายๆ ได้อยู่ใกล้คนอย่างเขา เธอยอมสำลักน้ำตายยังดีกว่า!

พรวด!

แล้วสู่ขวัญก็ดิ้นรนโผล่พ้นผืนน้ำขึ้นมาพร้อมๆ กับเขา และสำลักน้ำเป็นการใหญ่

“ลูกพี่!” พวกเด็กๆ รีบกระโดดตามลงมา เมื่อเห็นว่าผู้ชายคนนั้นกำลังแตะเนื้อต้องตัวหัวหน้าแก๊งอยู่

“แค่กๆ” แม้จะไอแค่ไหน สู่ขวัญก็พยายามผลักไสคนที่จับแขนตัวเองอยู่

“อย่าเพิ่งเข้ามา” เขาหันไปสั่งเด็กๆ ที่พากันเบรกเอียดทันที ที่ได้ยินคำสั่งอันทรงพลัง

“ปล่อยฉัน!” เธอพยายามดิ้น แต่ก็ไม่อาจต้านทานแรงบุรุษที่มากกว่าได้

“ฉันมีเรื่องจะคุยกับลูกพี่พวกเรา” นอกจากจะไม่ได้สนใจเธอแล้ว ยังเลือกที่จะไปพูดย้ำเชิงเจรจามากกว่าจะขู่เหมือนตอนแรก

“แต่ฉันไม่มีเรื่องอะไรจะคุยกับนายทั้งนั้น ปล่อย!” เธอถลึงตาใส่เขา แม้จะอยู่ใสภาพล่อแหลม เนื้อผ้าลีบลู่ไปกับเรือนกาย ที่ไม่เหมือนเด็กโข่งเลยแม้แต่น้อย

สัดส่วนของเธอ ที่แม้จะอำพลางด้วยเสื้อตัวใหญ่แค่ไหน แต่ในคราชิดใกล้ สรรพางค์กายของเขาก็รับรู้ได้ในทุกส่วนสัด

“หรือจะให้ลากลงไปคุยในน้ำ”

“อย่าครับอย่า! พวกเราจะไปรออีกทางก็ได้ครับ แต่อย่าลากลูกพี่ลงไปเลยนะครับ” องศารีบตะโกนร้องขอ จนคนไม่คิดที่จะอ่อนข้อหันไปมองหน้าในทันที

“พี่ไม่กลัวเขาหรอก ไม่ต้องไปเชื่อฟัง!” หันไปตะโกนบอกเด็กๆ และหันกลับมามองหน้าเหมันต์อย่างเอาเรื่อง

ใบหน้าคมคายในเวลานี้ เปียกชุ่มไปด้วยน้ำ สันกรามแน่นกร้านแดดที่มีเคราเขียวครึ้มเรียงอยู่ ขยับเล็กน้อย แต่ไร้ถ้อยคำใดที่เอื้อนเอ่ย มีเพียงสายตาคมดุทอประกาย สื่อความหมายเชิงล้อ...ที่ปนเปกับความรู้สึกอื่นแหละ แต่เธอแค่อ่านมันไม่ออก!

“แน่ใจ?”

“เดี๋ยว!” แค่เขาขยับเข้าไปใกล้ จังหวะหัวใจของเธอก็เต้นถี่ขึ้น

เหมันต์หลุบสายตาลงมองฝ่ามือเล็กที่จับกล้ามแขนของตัวเองเอาไว้ เธอจับมันแน่น...และออกแรงบีบเล็กน้อย

“ฉันยอมคุยกับนายดีดีก็ได้” เพราะเธอรู้ไง ว่าถึงจะต่อต้านไป ก็สู้แรงเขาไม่ได้อยู่ดี

“อือฮึ” เขาตอบรับแต่ยังไม่ยอมขยับไปไหน

“ขึ้นไปคุยกันบนบก ไม่ใช่ตรงนี้”

“อาฮะ” เขาตอบง่ายๆ ดูเหมือนไม่ได้เดือดร้อนอะไร จนเลือดขึ้นหน้าเธออีกหน

ไม่ได้รู้เลยว่าสภาพของตัวเองตอนนี้ น่าเอ็นดูแค่ไหน

ผมเรียบลู่ หน้าขาวลออแดงระเรื่อชวนมอง ริมฝีปากจิ้มลิ้มออกม่วงเล็กน้อย เมื่อลงไปแช่ในน้ำอยู่นานสองนาน...

“อาฮะแล้วก็ไปสิ ยืนนิ่งอยู่ทำไม!” เมื่อเห็นว่าเขาไม่ยอมขยับ หน้าเธอก็ยับ ตาถลึง ใบหน้าบูดบึ้ง พร้อมจะพ่นสารพัดคำด่าออกมาใส่เขา

ชายหนุ่มจ้องเข้าไปในดวงตาคนเอาเรื่อง ด้วยแววตาแบบเดิมๆ ขำขัน...ล้อเลียน เลยเถิดไปถึงมองว่าเธอคือบุคคลไร้ความสามารถ ไม่ได้น่ากริ่งเกรง ไม่ได้น่าเกรงใจ

“นั่นสิ ยืนนิ่งอยู่ทำไม” แล้วเขาก็เหลือบมองมือของเธอ ที่จับต้นแขนของตัวเองอยู่

เท่านั้นแหละ สู่ขวัญก็รีบชักมือหนี หน้าแดงระเรื่อ แดงเห่อขึ้นมากกว่าเดิม จนเจ้าตัวยังรู้สึกได้ถึงความร้อนผ่าวบริเวณสองแก้ม

“รีบตามมาเลยนะ!” ว่าแบบไม่ยอมมองหน้า และเดินปึงปังขึ้นไปบนบก เด็กๆ พากันหลบไปแอบดูอยู่ทางไหนเธอก็ไม่ทราบ

ทราบแต่เพียงว่ายังไงวันนี้ เธอก็จะต้องจัดการปัญหาของตัวเองให้จบสิ้นลงสักที แบบไม่ต้องมาร้อนใจกับมันอีก!