5. รับบทดูแลหลาน

“ฉันจัดการหาทางให้แกอ่อยเขาไว้แล้วล่ะ เหลือก็แต่แกนั่นแหละจะอ่อยเขาสำเร็จไหม” กิติกรพูดบอกไปก็ยิ้ม แล้วมองหน้าเพื่อนสาวไป

“ยังไงอ่ะแก เราจะขึ้นเครื่องแล้วนะ แล้วฉันจะอ่อยเขายังไง” มาติกาถามไปแบบงงๆ เพราะเพื่อนของเธอจะให้ไปอ่อยเขาบนเครื่องหรือไง

“ก็อ่อยบนเครื่องบินนั่นแหละ ฉันให้พนักงานล็อคที่นั่งของเขาไว้แล้ว แกแค่ไปเชคอินแล้วลังจากนั้นแกก็จะได้นั่งกับพ่อหนุ่มสุดหล่อคนนั้นได้ แล้วถ้าอ่อยสำเร็จอ่ะน่ะ แกก็ไม่ต้องเสียเงินไปซื้อผู้ชายเลยยัยมายด์” กิติกรบอกไปตามที่เขาคิดไว้

“ฉันว่าสำเร็จแน่ สวยๆแบบยัยมายด์ ใครจะไม่ชอบบ้างล่ะ ฉันว่าเรารีบไปเช็ดอินกันเถอะ จะได้พายัยมายด์เข้าไปดูตัวจริงของผู้ชายคนนั้น แล้วฉันก็อยากจะเห็นยัยมายด์อ่อยเขาด้วยว่าจะทำยังไง ฮ่าๆ ” วาริตาพูดบอกไปอย่างรีบร้อน เพราะเธออยากจะรู้แล้วว่าเพื่อนสาวของเธอจะอ่อยยังไง

“ยัยว่าน แกนี่นะ ฉันไม่ได้ใสๆแล้วย่ะ ตอนนี้ฉันเป็นนักล่า แล้วฉันก็ต้องได้เหยื่อชั้นดีด้วย” มาติกาพูดไปก็ยิ้มพร้อมกับมองรูปหนุ่มหล่อในจอโทรศัพท์อย่างมาดมั่น

“เด็กๆ มานี่เร็ว เราต้องไปเช็คอินกันแล้วลูก มาเร็ว ” วาริตาเรียกลูกทั้งสองคนของเธอทันที จากนั้นเด็กๆก็วิ่งเข้ามาหาเธอก่อนจะเข้าไปกอดมาติกาอย่างออดอ้อน โดยเฉพาะน้องวินที่ติดมาติกามาตั้งแต่เด็กๆแล้ว

“ฉันนึกออกแล้วล่ะว่าจะให้ยัยมายด์อ่อยยังไงดี” กิติกรพูดไปก็มองมาติกาสลับกับน้องวิน เพราะงานนี้คงต้องใช้กามเทพตัวน้อยอย่างน้องวิน ช่วยเป็นพ่อสื่อให้ซะแล้วล่ะ

“อีกีกี้ แกจะใช้ลูกฉันเหรอ” วาริตาถามออกไปทันที เพราะแค่ดูสีหน้าและแววตาของกิติกรเธอก็พอจะเดาออกแล้ว ว่ามันจะใช้ลูกเธอเป็นเครื่องมือช่วยมาติกา

“เออน่ะสิ ให้น้องวินไปนั่งกับยัยมาย์ด ส่วนแกกับฉันแล้วก็น้องวาวก็นั่งด้วยกัน เดี๋ยวแกบอกให้น้องนั่งริมหน้าต่างนะ ยัยมายด์จะได้นั่งใกล้ๆกับฝรั่งคนนั้น” กิติกรพูดบอกแผนออกไป จนวาริตาและมาติกามองหน้ากัน

“แกมันร้ายมากเลยกีกี้ ฉันยอมเลย” วาริกาพูดบอกไป ก่อนจะนั่งลงบอกให้ลูกชายว่าถ้าขึ้นเครื่องแล้วต้องนั่งกับน้ามายด์ แล้วต้องขอนั่งริมหน้าต่าง โดยเธออ้างกับลูกว่าลูกของเธอจะได้ดูวิวสวยๆแล้วจะได้ไปอวดเพื่อนๆ

“แกก็ร้ายเหมือนกันแหละยัยว่าน แต่ฉันต้องขอบคุณแกสองคนมากนะ อุตส่าห์มาเป็นเพื่อนฉันแถมยังช่วยฉันทุกอย่างเลย ถ้าฉันมีลูกได้สำเร็จฉันจะไม่ลืมพวกแกเลย” มาติกาพูดไปก็เข้าไปกอดเพื่อนทั้งสองอย่างรักใคร่ จะมีเพื่อนคนไหนดีเท่าสองคนนี้อีก เธอดีใจจริงๆที่มีเพื่อนดีๆแบบนี้

“เพื่อนกัน ถ้าไม่ช่วยกันจะเรียกว่าเพื่อนได้ยังไงล่ะแก” วาริตาพูดบอกไปก็กอดมาติกาอย่างรักเธอเช่นกัน

“พอแล้วๆ รีบไปเช็คอินแล้วทำตามแผนกันเถอะ” กิติกรบอกไปก็เดินนำสองสาวไป โดยวริกาก็จูงมือน้องวาวลูกสาวคนเล็กของเธอไป ส่วนมาติกาก็จูงมือน้องวินลูกชายคนโตของวาริตาไปอย่างน่ารัก เพราะเธอช่วยวาริตาเลี้ยงน้องวินมาตั้งแต่เด็กๆ น้องวินจึงติดเธอมาก

หลังจากที่มาติกาและเพื่อนๆพากันเช็คอินเข้ามาในเกรดแล้วก็ไม่ทันเจอหนุ่มฝรั่งคนนั้นเพราะว่าตอนนี้พวกเขาคงจะเข้าไปในเกรดแล้ว มาติกาจึงต้องเดินจูงมือหลานชายตัวน้อยในวัยหกขวบเข้าไปยังทางเดินเชื่อมต่อเครื่องบิน

“เดี๋ยวยัยมายด์ ให้คนอื่นเข้าไปก่อนสิยะ แล้วพวกเราค่อยเข้าไปทีหลัง โดยเฉพาะแกน่ะเข้าไปเป็นคนสุดท้ายจะดีที่สุด เพราะแกจะได้เป็นเป้าสายตาของทุกคน พ่อหนุ่มฝรั่งคนนั้นจะได้เห็นแกไง แล้วแกก็อ่อยตั้งแต่ต้นทางยันถึงที่นั่งแกเลยนะ” กิติกรดึงแขนเพื่อนสาวไว้ แล้วเอ่ยพูดบอกไปอย่างมีแผน

“จะดีเหรอแก คนเยอะนะอายเขาเปล่าๆ” มาติกาพูดถามออกไปอย่างขอความคิดเห็นจากวาริตา เพราะอย่างน้อยเธอก็ควรจะถามเพื่อความแน่ใจ

“แค่เดินสวยๆเข้าไปเป็นคนสุดท้ายเองแก ไม่ยากหรอก อีกอย่างมีลูกฉันไปกับแกด้วย แกไม่ต้องอายหรอก” วาริกาพูดบอกไปก็ยิ้มให้เพื่อสาว ก่อนจะมองดูผู้คนเดินผ่านไปจนเกือบหมดแล้ว

“แม่ฮะ เลโก้ตกอยู่ข้างนอก” น้องวินเอ่ยพูดบอกไปแล้วเงยหน้ามองผู้เป็นแม่ที่อยู่ตรงหน้าด้วยแววตาเศร้าๆ เพราะเขาทำเลโก้ตัวโปรดตกด้านนอก

“ตาวิน ทำไมไม่รู้จักรักษาของเลยห้ะ เลโก้ตัวนั้นราคามันไม่ใช่ถูกๆเลยนะ” วาริตาดุลูกชายออกไปอย่างอดไม่ได้ เพราะราคาเลโก้ของลุกชายนั้นแพงกว่ากระเป๋าแบรนด์ดังของเธอซะอีก เพราะมันเป้นของสระสมของบุรินทร์สามีของเธอ ที่มอบให้ลูกชายไว้เป็นของขวัญวันเกิด

“อย่าว่าหลานเลยว่าน ไม่เป็นไรนะลูก เดี๋ยวน้าไปเอาให้นะครับคนเก่ง เรารอกับแม่ตรงนี้นะ” มาติกาพูดกับเพื่อนสาวไป ก็หันมาเอ่ยบอกหลานชายไปแล้วยิ้มให้อย่างเอ็นดู

“ผมอยากไปด้วยฮะ” น้องวินพูดบอกไปก็จับมือของมาติกาไว้ด้วยท่าทางดีใจ เพราะงานนี้คงไม่ต้องวางแผนอะไรแล้ว แบบนี้เธอก็เข้าไปในเครื่องบินช้าสุดอยู่ดี

“พวกแกเข้าไปก่อนเลยก็ได้ เดี๋ยวฉันพาน้องวินไปเอง ยังไงฉันกับน้องวินก็นั่งด้วยกันอยู่แล้ว” มาติกาพูดบอกไปก็มองหน้าเพื่อนทั้งสองอย่างรู้กัน

“งั้นก็ฝากด้วยนะแก ถ้าเลโก้ตัวนั้นหายไป ตาวินร้องไห้โยเยแน่ๆอ่ะ” วาริตาเอ่ยบอกไปอย่างรุ้จักนิสัยของลูกชาย มาติกาก็พยักหน้ารับรู้ ก่อนจะเดินกลับออกไปด้านนอก แล้วขออนุญาติพนักงานให้ไปหาเลโก้ของหลานชายที่ลืมไว้ตรงที่นั่งด้านนอก พร้อมกับฝากกระเป๋าของเธอไว้กับพนักงานด้วย