คลั่งรัก (เถื่อนพิศวาส)

“เถื่อนพิศวาส”

© สงวนลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ พ.ศ. 2537

ห้ามลอกเลียนแบบหรือดัดแปลงส่วนใดส่วนหนึ่งของหนังสือเล่มนี้ รวมทั้งการจัดเก็บถ่ายทอด สแกน บันทึก ทำซ้ำ ไม่ว่าในรูปแบบหรือวิธีการใดๆ ในกระบวนการอิเล็กทรอนิกส์

โดยไม่ได้รับอนุญาตเป็นลายลักษณ์อักษร

สงวนลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติ พ.ศ.2537

ไม่อนุญาตให้สแกนหนังสือหรือคัดลอกเนื้อหาส่วนใดส่วนหนึ่งของหนังสือ เว้นแต่ได้รับอนุญาตจากเจ้าของหนังสือเท่านั้น

กลางดึกของคืนหนึ่ง ภายหลังเสร็จจากงานวันเกิดของบรรดาลูกเศรษฐีซึ่งถูกจัดขึ้นภายในคฤหาสน์หลังใหญ่ราคาหลายสิบล้าน ตั้งอยู่ในหย่อมย่านของผู้ดีมีอันจะกิน ขณะที่บรรดาเพื่อนๆ ในกลุ่มหลายสิบคนที่มาร่วมงานเลี้ยงสังสรรค์ กำลังล่ำลาเจ้าของบ้านเพื่อที่จะแยกย้ายกันกลับ

“ดูท่าแล้วไอ้วินมันขับรถไม่ไหวแน่ๆ... ”

มารุตซึ่งเป็นเจ้าของบ้านหลังใหญ่และเจ้าของงานวันเกิด ทอดสายตาไปยังร่างของนาวินที่ยังนอนหงายเหยียดยาวอยู่บนโซฟา เขาดื่มเข้าไปมากจนเมาหลับไม่รู้เรื่องอย่างที่เห็น แต่ก็เป็นภาพที่เพื่อนๆ มักจะได้เห็นจนชินตา และทุกคนรู้กันดีว่านาวินเป็นคนคออ่อน เมื่อไรที่ดื่มเข้าไปมากเขาจะมีสภาพเป็นแบบนี้ทุกที

“ให้มันนอนอยู่นี่ก่อนก็แล้วกัน... เช้าค่อยกลับดีกว่า แม่งเมาหมดสภาพขนาดนี้ถ้าขืนให้ขับรถกลับเองอันตรายว่ะ”

ไทเกอร์ หนุ่มลูกครึ่งสเปนผู้มีใบหน้าหล่อเหลา รูปร่างสูงใหญ่กว่าร้อยแปดสิบเซนติเมตร กล่าวด้วยน้ำเสียงเป็นห่วงเพื่อน

“ให้วินค้างที่นี่ก็ได้ค่ะ... เดี๋ยวพิมพ์นั่งแท็กซี่กลับเอง”

พิมพ์พลอย หญิงสาวหน้าตาสะสวยซึ่งเพื่อนๆ ทุกคนในกลุ่มรู้กันดีว่าเธอเป็นคนรักของนาวิน รีบเอ่ยออกมาในทันทีที่เพื่อนๆ ตัดสินใจว่าจะให้นาวินนอนค้างคืนที่บ้านของมารุต

ที่หญิงสาวต้องรีบเอ่ยออกมาเช่นนี้ก็เป็นเพราะว่าเธอมากับนาวิน ถ้าเขาขับรถกลับไม่ไหวเธอคงต้องนั่งแท็กซี่กลับเอง

“ไอ้วิทย์แวะไปส่งพลอยหน่อยสิ”

มารุตผู้เป็นเจ้าของบ้านหันไปไหว้วานเพื่อนอีกคนที่มีชื่อว่าสุวิทย์ ทว่าคนที่ถูกไหว้วานยังไม่ทันได้ตอบอะไร คนที่ยื่นมือเข้ามาอาสาว่าจะไปส่งพิมพ์พลอยกลับกลายเป็นไทเกอร์

“บ้านไอ้วิทย์อยู่คนละทาง... เดี๋ยวกูไปส่งเองก็ได้”

หนุ่มลูกครึ่งหันไปบอกกับมารุตด้วยน้ำเสียงสนิทสนม

“ได้งั้นก็ดี กูฝากพิมพ์ด้วยนะโว้ยไอ้ไท ขับรถดีๆ ล่ะ ว่าแต่มึงไม่เมาแน่นะ”

มารุตมองหน้าไทเกอร์แล้วถามย้ำ เรียกชื่อเล่นว่า ‘ไท’ ด้วยน้ำเสียงบ่งบอกถึงความสนิทสนม

“เออน่ะ... กรึ่มๆ แต่ขับรถไหวสบายมาก”

ไทเกอร์กล่าวพลางโบกมือลาเจ้าของบ้าน

“ไม่ต้องรบกวนคุณไทเกอร์หรอกค่ะ เดี๋ยวพลอยนั่งแท็กซี่กลับเองดีกว่า”

ด้วยสุ้มเสียงเกรงใจ หญิงสาวเหลือบไปมองชายร่างสูงใหญ่กำลังเดินนำหน้าเธอตรงไปยังรถจากัวร์คันหรูของเขาที่จอดเรียงกันอยู่กับรถอีกหลายคันของเพื่อนๆ ภายใต้หลังคากว้างของโรงจอดรถริมสนามหญ้า

ความรู้สึกบางอย่างสั่งให้พิมพ์พลอยปฏิเสธออกไปเช่นนั้น แม้ว่าไทเกอร์จะเป็นเพื่อนกับนาวิน แต่เธอเองก็ยอมรับว่าไม่ค่อยคุ้นเคยกับเขาสักเท่าไร

ปกติไทเกอร์เป็นคนพูดน้อย เขากับเธอเคยคุยกันแทบจะนับคำได้ เธอมีโอกาสได้เจอหน้าเขาก็ตอนที่นาวินนัดสังสรรค์กับกลุ่มเพื่อน

“ไม่เป็นไร บังเอิญผมผ่านไปทางนั้นพอดี มาเถอะครับ ดึกมากแล้ว พรุ่งนี้คุณต้องทำงานไม่ใช่หรือ?”

ไทเกอร์สรุปพลางเดินนำหน้าหญิงสาวไปที่รถ ขณะที่รถหลายคันเริ่มสตาร์ทเครื่องยนต์ ทยอยขับตามกันออกมาจากประตูหน้าบ้าน รถจากัวร์ของไทเกอร์เคลื่อนออกจากประตูบ้านเป็นคันสุดท้าย

หลังจากบอกเส้นทางไปบ้านของเธอให้กับชายหนุ่มซึ่งนั่งอยู่ในตำแหน่งคนขับ พิมพ์พลอยก็นั่งเงียบกริบมาตลอดทาง จู่ๆ ก็เกิดอาการประหม่าเกร็งขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก และดูเหมือนว่าร่างสูงใหญ่ที่นั่งเคียงข้างจะจับความรู้สึกอึดอัดของเธอได้

“กลัวผมหรือ?”

จู่ๆ เขาก็ถามด้วยน้ำเสียงทุ้มลึกในลำคอ

“ปะ... เปล่าค่ะ”

พิมพ์พลอยตอบอึกอัก ไม่คิดว่าเขาจะถามประโยคนี้ แต่ก็ไม่แปลกอะไร ความรู้สึกของเธอบอกว่าไทเกอร์เป็นคนแปลกๆ เขาเป็นแบบนี้ตั้งแต่แรกรู้จัก

“เบียร์หน่อยมั้ย”

เขายื่นเบียร์กระป๋องที่หยิบติดมือออกมาจากงานเลี้ยงให้กับเธอ

“ขอบคุณค่ะ”

หญิงสาวรับมาดื่มเข้าไปเพียงสองอึก จากนั้นก็รู้สึกเหมือนกับว่าโลกกำลังหมุน จู่ๆ เปลือกตาทั้งสองข้างก็เกิดอาการหนักอึ้งและรู้สึกง่วงนอน สลึมสลือจนควบคุมตัวเองไม่ได้

“พิมพ์เป็นอะไรไม่รู้... ”

หญิงสาวยกมือข้างหนึ่งขึ้นแตะหน้าผากของตัวเอง ท่าทางที่เห็นทำให้ไทเกอร์เหลือบมองมาแวบหนึ่งแล้วกระตุกยิ้มเยือกเย็น

“สงสัยเมาเบียร์”