ตอนที่ 10 อารมณ์ชั่ววูบ NC

“ใครอนุญาตให้นายเข้ามา แล้วนายจะปิดประตูทำไม ออกไปเดี๋ยวนี้เลยนะ” แพรวาเอ่ยถามน้ำเสียงตะกุกตะกักปนกลัว ไม่คิดว่าน่านน้ำจะกล้าทำถึงขนาดนี้

ต้องใจกล้าและเมาขนาดไหน ถึงได้กล้ามาเคาะเรียกคนอื่นดึกดื่นค่อนคืน แล้วยังถือวิสาสะเดินเข้ามาในบ้านของเธอหน้าตาเฉย โดยที่เจ้าของบ้านยังไม่ได้เอ่ยปากอนุญาต ผู้หญิงที่อาศัยอยู่ตัวคนเดียวมีหรือจะไม่เกิดความกลัว

“ไม่ ผมไม่กลับ เรามีเรื่องต้องคุยกัน”

ขณะที่เอ่ยน่านน้ำก็เดินเข้ามาประชิดตัวเรื่อย ๆ จนแพรวาต้องก้าวถอยหลัง หันมองซ้ายมองขวาเพื่อเป็นลู่ทางในการหลบหลีกคนเมาที่ดูจะฟังภาษาคนไม่รู้เรื่อง ว่าเธอปฏิเสธเขาไปแล้วถึงสองครั้งสองคราว่าเราไม่เคยสนิทหรือคุ้นเคยกัน แม้จะเคยสัมผัสถึงส่วนอ่อนไหวของกันและกันมาแล้วก็ตาม

“แต่ฉันไม่มีอะไรจะคุยกับนาย รีบคืนเสื้อแล้วออกไปได้ละ” แพรวาเอ่ยอย่างไร้ไมตรี สิ่งเดียวที่เธอคิดได้คือต้องไล่เขาออกจากบ้านไป

“ว้าย!!! นะ นายจะทำอะไร”

แพรวาร้องเสียงหลง แทนที่น่านน้ำจะรีบคืนเสื้อแล้วออกไปจากบ้าน แต่อีกฝ่ายกลับคว้าข้อมือของเธอแล้วรั้งเข้าหาตัวจนใบหน้าหวานกระแทกเข้ากับแผงอก แล้วก็ถูกโอบรัดด้วยลำแขนทั้งสองข้างกักขังเธอเอาไว้แน่นไม่ยอมปล่อย

ลมหายใจอุ่นร้อนที่ปนไปด้วยกลิ่นน้ำเมาของคนทั้งสองเป่ารดกัน ใบหน้าสวยหวานซับไปด้วยสีแดงระเรื่อ แม้จะรู้สึกว่าผู้ชายคนนี้ช่างทำตัวได้น่ารังเกียจที่มาทำกับเธอแบบนี้ แต่ในขณะเดียวกันมันกลับทำให้เธอรู้สึกขัดเขินไม่น้อยกับการได้ใกล้ชิดกันอีกครั้ง พร้อมกันนั้นหัวใจไม่รักดีก็ดันเต้นแรงอย่างบ้าคลั่งโดยไม่รู้สาเหตุ เพราะมันไม่ได้เกิดจากความกลัว

“รำลึกความหลังของเราไง” น่านน้ำเอ่ยจบก็โน้มใบหน้าส่งริมฝีปากประกบจูบกับริมฝีปากอวบอิ่มของคนตรงหน้า

“อื้อ” แพรวาที่ตั้งรับไม่ทันกับสถานการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว จึงได้ร้องประท้วงในลำคอ

สองมือเล็กพยายามดันแผงอกคนตัวสูงออกไปแต่ก็ไม่เป็นผล จึงได้กำหมัดเล็กทุบตีไปทั้งต้นแขนและแผ่นหลังเพื่อให้อีกฝ่ายได้สติและปล่อยแขนออกจากตัวของเธอ แต่กลับทำให้น่านน้ำจูบเธออย่างหนักหน่วงขึ้นกว่าเก่าจนแพรวาหายใจหายคอแทบไม่ทัน

เรียวลิ้นร้ายพยายามดันแทรกเข้าไปในโพลงปากของคนตัวเล็กอย่างทุลักทุเล แพรวาเผยอปากเพื่อปรับลมหายใจ แต่ก็ถูกอีกฝ่ายแทรกลิ้นเข้ามาได้สำเร็จ กวาดต้อนเอาความหวานในโพลงปากของหญิงสาวที่ตอนนี้ไม่อาจต้านทานคนเอาแต่ใจอย่างเขาได้

น่านน้ำก้าวขยับเดินหน้าไปเรื่อย ๆ ในขณะที่อีกฝ่ายก็กำลังก้าวถอยหลังตามจังหวะเท้าที่คนตัวสูงชี้นำ

คนตัวเล็กที่ถูกกักขังอยู่ในอ้อมกอดพลันเกิดความรู้สึกอ่อนระทวยคล้อยตามกับสัมผัสวาบหวามที่ได้รับทางริมฝีปาก แรกเริ่มเขาจู่โจมอย่างหนักหน่วง แต่แล้วก็แปรเปลี่ยนเป็นสัมผัสอ่อนนุ่ม ทำให้หัวใจดวงน้อยของเธอไม่อาจต้านทานความรู้สึกที่มีร่วมได้ และก็เหมือนว่าตัวของแพรวาเองก็เผลอจูบแลกลิ้นออกไปอย่างลืมตัวเช่นกัน

เมื่อคนทั้งสองก้าวไปหยุดอยู่ตรงโซฟาสำหรับนั่งดูโทรทัศน์ที่ตั้งอยู่ในห้องโล่งกว้าง น่านน้ำก็ตัดสินใจอุ้มหญิงสาวแล้ววางลงนอนบนโซฟาอย่างเบามือ แล้วเขาก็ขึ้นมาทาบทับอยู่ด้านบนทันที

ชายหนุ่มละริมฝีปากออกอย่างอ้อยอิ่ง จากนั้นก็ซุกใบหน้าที่ซอกคอหอมและเริ่มไซ้อย่างเอาแต่ใจ ริมฝีปากหยักเลื่อนไปงับติ่งหู ลมหายใจที่เป่ารดสร้างความรู้สึกสยิวจนขนกายของแพรวาลุกซู่ด้วยความรู้สึกที่บอกไม่ถูก

ใบหน้าหล่อเลื่อนลงไปยังสองเต้าที่ล้นออกมานอกบราที่สวมทับด้วยเสื้อสายเดี่ยวลายลูกไม้ บนตัวของแพรวายังมีเสื้อคลุมสวมทับอีกชั้น และกำลังถูกสองมือของเขาบีบขย้ำอกอิ่มที่อวบเด้งน่ากิน พร้อมกับจมูกโด่งเป็นสันที่กดหอมสูดกลิ่นหอมละมุนตรงร่องอก

“อืม…” หญิงสาวส่งเสียงครางเบาๆ ในลำคอ

วินาทีนี้ในหัวของเธอไม่สามารถประมวลผลอะไรได้อีกแล้วว่าสิ่งที่กำลังทำอยู่มันสมควรหรือไม่ ตอนนี้สติของเธอแทบจะล่องลอยอยู่ในอากาศ จนลืมไปหมดแล้วทุกสิ่งที่เคยพูดกับน่านน้ำไปเมื่อก่อนหน้า

มือหนาดึงรั้งเสื้อสายเดี่ยวให้เลื่อนลงต่ำ เผยให้เห็นก้อนซาลาเปาน่ากินสองลูกใหญ่เกินตัว เขาอ้าปากงับแล้วส่งปลายลิ้นดูดเลียเม็ดสีหวานที่แข็งชูชันล่อตาจนชุ่มแฉะไปด้วยคราบน้ำลายทั้งสองข้างสลับกันไปมา

“อืม…ซี้ด…” แพรวาแอ่นอกรับด้วยความเสียวซ่าน สูดปากร้องครวญครางอย่างลืมอาย ความรู้สึกตอนนี้มันเสียววูบวาบไปทั้งตัว โดยเฉพาะสองเต้าอวบที่กำลังถูกละเลงด้วยปลายลิ้นของชายหนุ่ม

ในขณะที่มือข้างหนึ่งของน่านน้ำกำลังมีความสุขกับเต้าอวบ ริมฝีปากก็เลื่อนขึ้นไปจูบกับริมฝีปากอวบอิ่มอย่างดูดดื่ม แพรวาเลื่อนเรียวแขนมากอดรอบคอและส่งลิ้นเล็กตวัดหยอกล้อกับคนด้านบน

น่านน้ำส่งมืออีกข้างเลื่อนลงไปลูบไล้เรียวขาขาวที่เนียนนุ่มราวกับผิวเด็ก ทั่วทั้งตัวของเธอเต็มไปด้วยกลิ่นหอมน่าหลงไหล น่ากอด น่าหอม น่าฟัด น่าขย้ำ จนเขานั้นห้ามใจไม่อยู่

มือหนาลูบเรียวขาขาวเนียนจากล่างขึ้นบนไปเรื่อย ๆ แล้วสอดมือเข้าไปใต้กระโปรงสีฟ้า กางเกงในตัวบางที่ปกปิดใจกลางความเป็นสาวนั้นชุ่มแฉะไปด้วยน้ำสวาทที่ไหลเยิ้มออกมาตามอารมณ์ปรารถนาที่กำลังพลุกพล่าน

น่านน้ำเลื่อนมือลูบวนเนินโหนกนูนผ่านสิ่งปกคลุมตัวบาง แพรวาก็เหมือนจะได้สติเบิกตาโพลงและส่งเสียงร้องประท้วงขึ้นในทันที

“อึ…อื้อ…”

แพรวาลดลำแขนที่กอดรอบลำคอของน่านน้ำ แล้วออกแรงทั้งหมดที่มีผลักตัวของเขาออกไปให้พ้นจากร่างของเธอ จนคนโดนผลักถึงกับเสียหลักล้มลงไปนั่งอยู่กับพื้น

น่านน้ำหน้าเหวอเสียอาการเป็นอย่างมาก เขาและเธอกำลังจะมีค่ำคืนที่ลึกซึ้งด้วยกันอีกครั้ง และก่อนหน้าแพรวาก็ให้ความร่วมมือเป็นอย่างดี แต่แล้วจู่ ๆ ก็เหมือนเธอจะเปลี่ยนใจหรืออะไรก็ไม่อาจเข้าใจได้ ถึงเลือกที่จะปฏิเสธเขาอย่างไม่ใยดี

“หยุดได้แล้วน่านน้ำ อย่ามาทำกับฉันแบบนี้อีก”

แพรวารีบลุกออกจากโซฟาแล้วจัดแจงเสื้อผ้าให้เข้าที่ ดีที่เธอดึงสติกลับมาได้ก่อนที่ทุกอย่างจะมันจะเลยเถิดไปมากกว่านี้ ไม่รู้อะไรเข้าสิงให้เธอเผลอตัวไปกับผู้ชายคนนี้อีกครั้ง

น่านน้ำรีบลุกขึ้นยืนเพื่อเคลียร์กับอีกฝ่ายให้เข้าใจ ซึ่งเขาก็ไม่เข้าใจผู้หญิงตรงหน้านี้เลยจริงๆ ว่าเธอคิดอะไรอยู่

“เราคุยกันก่อนได้ไหมแพรวา” น่านน้ำเอ่ยด้วยท่าทีจริงจัง

เขาอยากคุย อยากทำความเข้าใจเธอให้มากขึ้น อยากรู้ว่าต้องทำอย่างไรเธอถึงจะเลิกปฏิเสธเขาสักที

“ไม่ เราไม่มีอะไรต้องคุยกัน” แพรวารีบเอ่ยปฏิเสธเสียงแข็งแล้วเบือนหน้าหนีไปอีกทาง

เธอกำลังพยายามข่มความรู้สึกที่ตัวของเธอเองก็อธิบายไม่ถูก จะว่าเหมือนรู้สึกผิดก็ไม่เชิงเพราะเธอยังไม่ได้ทำอะไรผิดเสียหน่อย คนที่ผิดคือน่านน้ำต่างหากที่กล้าบุกเข้ามาในบ้านเธอ แถมยังเกือบจะทำให้เธอต้องเสียตัวให้เขาเป็นครั้งที่สอง และไม่รู้ว่าอารมณ์ชั่ววูบที่เผลอตอบสนองเขาไปเมื่อครู่มันเกิดขึ้นได้อย่างไร แต่แพรวาคิดว่าคงเป็นเพราะดื่มจนเมาจากงานเลี้ยงรุ่นมาแน่ ๆ ถึงได้ทำให้สมองในส่วนการคิดวิเคราะห์ของเธอทำงานบกพร่องไป จึงทำให้เกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้นมา