1

จิรภัทรกรอกเหล้าเข้าปากขณะจับตามองน้องสาวเพื่อนที่เขาหมายตามานานหลายปี

เขาเฝ้าตามจีบเธอมานานตั้งแต่แตกเนื้อสาว แต่สิ่งที่ได้กลับคืนมาคือความว่างเปล่า รังรองใจแข็งมาก และเธอก็ทำท่าเหมือนกับว่าจะโปรยเสน่ห์ไปทั่ว ให้ผู้ชายมารุมล้อม

เพื่อนสนิทของเขากับเจ้าสาวขึ้นไปพูดกับแขกบนเวที จิรภัทรจึงเดินเข้าไปหาน้องสาวเพื่อนในทันทีที่ได้โอกาส

แค่รังรองเห็นเขาก็ทำหน้าเบื่อหน่าย จิรภัทรหน้าตึง แล้วความรู้สึกว่าตัวเองโดนวางยาก็ทำให้เขาต้องดึงเธอออกมาจากงาน

เขาไม่ได้คิดที่จะล่วงเกินเธอเลย แต่เพราะทุกอย่างมันเป็นสถานการณ์บังคับ

จิรภัทรอยากได้รังรองแบบที่เธอเต็มใจ ไม่ใช่รวบหัวรวบหางเธอแบบนี้ แต่เขาก็ทานทนต่อฤทธิ์ยาไม่ไหว

รังรองร้องไห้ในความใจร้ายของเขา แต่ก็สู้แรงชายไม่ได้ เธอตื่นมาอีกครั้งจึงรีบหนีออกมาจากจุดเกิดเหตุ ในขณะที่เขากำลังหลับอยู่

พี่ชายโทร. มาหา เธอก็กลับถึงบ้านพอดี เรื่องราวของพี่ชายยังไม่ทันเรียบร้อย เธอก็ต้องมาปวดหัวกับเรื่องของตัวเองอีก

รังรองบีบขมับตัวเองเบา ๆ มองโทรศัพท์มือถือที่ดังไม่หยุดเพราะมีสายเรียกเข้าจากจิรภัทร และข้อความจากเขาอีกเป็นร้อยข้อความ

รังรองเก็บตัวเงียบไม่ออกไปไหน เธอพยายามช่วยให้พี่ชายได้อยู่พร้อมหน้าพร้อมตาพ่อแม่ลูกเป็นครอบครัวสุขสันต์ เพื่อชดเชยในสิ่งที่มารดาทำไม่ดีเอาไว้ในอดีต

ในที่สุดครอบครัวของพี่ชายก็กลับมาอยู่อย่างพร้อมหน้าพร้อมตาอีกครั้ง หลังจากที่พี่ชายเลิกรากับเมียแต่งที่ไม่ได้รัก และเขี่ยหล่อนออกไปจากชีวิตได้เป็นผลสำเร็จ

“แกเป็นอะไรรึเปล่าไม่เห็นออกจากบ้านเลย” เริงฤทธิ์เอ่ยถามน้องสาวที่กำลังนั่งจิบเครื่องดื่มเพื่อสุขภาพอยู่ในสวนหลังบ้าน

“เริงไม่ออกจากบ้านแล้วทำให้พี่ฤทธิ์ขวางหูขวางตาเหรอคะ”

“แกนี่มัน” เริงฤทธิ์ทำเสียงจิ๊จ๊ะในลำคอ ก่อนจะทิ้งตัวนั่งลงตรงหน้าของน้องสาว

“แล้วพี่ไม่ออกไปไหนเหรอคะ”

“กำลังจะออกไปข้างนอก ฉันจะมาบอกแกว่ามีคนมาหา”

“ใครกันเหรอคะ”

“มาโน่นแล้ว คุยกันเอาเองนะ เขาบอกว่าแกโกรธเขาเลยมาง้อ” เริงฤทธิ์พูดจบก็ลุกขึ้น ทำให้รังรองหันไปมองตามสายตาพี่ชาย

“พี่ฤทธิ์อย่าเพิ่งไป” ดูเหมือนว่าประโยคของเธอจะไม่เป็นผล เริงฤทธิ์เปิดโอกาสให้เพื่อนของเขาเหมือนเคย

“มีอะไรก็คุยกัน อย่างอนให้มาก เดี๋ยวขายไม่ออก” เริงฤทธิ์โยกศีรษะน้องสาวไปมาจนผมยุ่ง ทำให้รังรองต้องค้อนพี่ชายเสียวงใหญ่

“เดี๋ยวก่อนครับน้องเริง คุยกับพี่ก่อน” จิรภัทรรีบเข้ามาดักหน้าของเธอเอาไว้ ก่อนจะคุกเข่าลงตรงหน้า พร้อมยื่นช่อดอกไม้ให้หญิงสาว

“พี่จอมทำอะไรคะนี่” รังรองตกใจ แต่ก็เข้าใจได้

จิรภัทรมักทำแบบนี้ เขาเคยขอเธอเป็นแฟน เคยขอความรัก เคยตามจีบ แล้วก็ชอบเอาดอกไม้มาคุกเข่าตรงหน้าเธอแบบนี้ แต่เธอไม่เคยรับไมตรีจากเขา ด้วยเหตุผลที่ว่าเธอยังไม่อยากมีครอบครัวตอนนี้ เธอยังอยากใช้ชีวิตโสดไปอีกหลายปี

เธอรู้จักกับจิรภัทรตั้งแต่เด็ก นับถือเขาเป็นพี่ชาย แต่ไม่คิดว่าเขาจะคิดกับเธอมากว่าน้องสาวเช่นนี้

“พี่ขอโทษ คืนนั้นพี่โดนวางยา” เขาไม่รู้ว่าใคร เพราะรับเครื่องดื่มมาจากผู้หญิงหลายคน ตอนดื่มก็เอาแต่มองรังรอง เลยไม่ได้สนใจว่าใครยื่นเครื่องดื่มอะไรให้บ้าง

แค่เห็นเธออยู่กับผู้ชายคนอื่น เขาก็แทบคลั่ง เขาตามจีบเธอมานานหลายปี เธอยังไม่ยอมใจอ่อนกับเขาอีก

“พี่จอมจะพูดกับเริงเท่านี้ใช่ไหมคะ เอาเป็นว่าเริงรับรู้และเข้าใจ ว่าพี่จอมโดนวางยาค่ะ” รังรองทำท่าจะเดินหนี แต่เขาก็รีบวิ่งมาดักหน้าเธอเอาไว้

“พี่รักเริง แต่งงานกับพี่นะ”

“เริงเคยบอกพี่จอมไปแล้วว่าเริงยังไม่อยากมีครอบครัว เริงยังไม่อยากรับผิดชอบชีวิตใคร”

“ถ้ามีลูกพี่เลี้ยงให้เอง” ประโยคของเขาทำให้รังรองกะพริบตาปริบ ๆ

“พี่จอมไม่หาคนอื่นที่เขาพร้อมจะเป็นแม่ของลูกให้พี่ล่ะคะ”

“หยุดไล่พี่ให้ไปหาคนอื่นสักที ถ้าชาตินี้พี่ไม่ได้แต่งงานกับเริง พี่ก็จะไม่มีเมียอีกเด็ดขาด”

“งั้นก็แล้วแต่พี่จอมเถอะค่ะ”

“แต่เธอเสียตัวให้พี่แล้วนะ”

“การที่ผู้หญิงเสียตัว หมายความว่าผู้หญิงคนนั้นต้องแต่งงานกับผู้ชายคนนั้นหรือคะ ถ้าผู้หญิงคนนั้นโดนข่มขืนล่ะคะ ก็ต้องยอมรับผู้ชายคนนั้นมาเป็นผัวหรือคะ” รังรองเอ่ยถาม ก่อนจะเดินหนี แต่จิรภัทรไม่ยินยอม

“ที่โยกโย้ไม่อยากแต่งงานกับพี่เพราะอยากให้ผู้ชายมารุมจีบทีละหลาย ๆ คนอย่างนั้นใช่ไหม” เขาจำประโยคของขวัญภิรมย์ เพื่อนของเธอเมื่อหลายวันก่อนได้ดี รังรองชอบเล่นตัวเพื่อหลอกล่อให้ผู้ชายคนอื่นมารุมจีบ และเขาก็เห็นว่ามีผู้ชายมารุมจีบเธอตั้งหลายคน

ตอนเรียนอยู่ต่างประเทศก็มีลูกท่านฑูต ลูกนักธุรกิจนักการเมือง และฝรั่งตาน้ำข้าวรุมจีบเธอมากมาย เรียกว่าเธอเป็นสาวฮอตก็ย่อมได้ แต่หนุ่ม ๆ พวกนั้นก็ต้องกินแห้ว ขนาดเซอร์ไพร้ส์เอาแหวนเพชรไปขอแต่งงาน เธอยังปฏิเสธจนเป็นที่โจษจันกันไปทั่วว่าเธอใจแข็งมาก และพยายามทำให้ตัวเองยิ่งเป็นที่หมายปองของผู้ชายมากขึ้น

“ถ้าพี่จอมคิดแบบนั้น เริงก็ไม่มีอะไรจะพูดแล้วค่ะ” เธอบิดแขนออกจากข้อมือของเขา

“พี่ตามจีบเริงมาตั้งเก้าปี เก้าเดือน เก้าวันแล้วนะ ใจอ่อนกับพี่เสียทีเถิด” จิรภัทรเอ่ยขึ้น ทำให้รังรองต้องกะพริบตา มองหน้าเขาอย่างเหลือเชื่อ

“พี่จอมนับด้วยเหรอคะ” เธอไม่คิดว่าเขาจะนับวันเวลาที่จีบเธอด้วย จำได้ว่าเขาจีบเธอตั้งแต่อายุสิบห้าย่างสิบหก ตามจีบ ตามหึง ตามหวง วันวาเลนไทน์ก็เอาดอกไม้กับช็อกโกแลตมาให้ทุกปี ทุกเทศกาลไม่ว่าวันปีใหม่ วันเกิดเขาก็ไม่เคยลืมที่จะมอบของขวัญให้เธอ

แต่ตอนนั้นเธอยังเด็ก ยังอยากทำอะไรอีกหลายอย่าง จึงไม่ได้รับรักเขา และคิดว่าในอนาคตเขาก็คงเจอผู้หญิงที่ดีกว่า

“นับสิ พี่ตามจีบเธอครั้งแรกตอนอยู่ม.สี่เทอมหนึ่ง” เขาบอกวันเวลาจีบ จนรังรองต้องอึ้งอีกรอบ

“เริงขอโทษพี่จริง ๆ นะคะ” รังรองรู้สึกผิดที่ทำให้เขาต้องมาเสียเวลากับเธอแบบนี้

“เริงขอโทษพี่ทำไมครับ”

“ขอโทษที่เริงทำให้พี่เสียเวลากับเริงขนาดนี้น่ะค่ะ คือเริงยังไม่พร้อมมีครอบครัว เริงอายุยังน้อย เริงมีความฝันที่อยากทำอีกตั้งหลายอย่าง”

“แต่งงานแล้วทำตามฝันได้นะเริง พี่ไม่กีดกัน พี่จะให้อิสระเริง”

“ขอเริงคิดก่อนได้ไหมคะ” รังรองยังไม่ตบปากรับคำ เพราะจิรภัทรไม่ใช่คนนิสัยแบบนั้น เขาขี้หึงมาก และมีเรื่องผู้หญิงรายล้อมรอบกายเขาไม่เว้นแต่ละวัน เขาต้องเคลียร์ตัวเองก่อน