Chapter 4 เมาหนัก

2 ซม ผ่านไป

ริวที่นั่งอยู่ในโต๊ะร่วมกับอรัณและเรียวตะ ไม่นานทั้งสองหนุ่มก็ขอตัวกลับคอนโด ร่างสูงนัยตาคมเข้มจ้องมองร่างบางในชุดนักศึกษาตั้งแต่ที่เธอเดินเข้ามา นี่ผ่านไปจะสามชั่วโมงแล้ว ริวยังคงนั่งมองเธออยู่เช่นนั้น ริวที่เห็นสภาพของเธอ ใบหน้าอันหล่อเหลาถึงกับขมวดคิ้ว เมื่อภาพที่เห็นร่างบางในชุดนักศึกษานั่งฟุบหน้าลงกับโต๊ะโดยมีเพื่อนของเธออย่างริต้านั้นนั่งเฝ้า

ส่วนโต๊ะผมเหลือแค่ผมและไอ้ริก หมดขวดนี้ก็จะกลับแล้วเหมือนกัน เพราะพรุ่งนี้พวกผมมีเรียนตอนสิบโมง เมื่อนั่งกันได้ซักพักไอ้ริกก็ย้ายโต๊ะไปนั่งจีบสาว ผมว่าผมจะกลับก่อนมันแล้วแหละ เพราะดูท่าแล้วไอ้ริกน่าจะติดลมนั่งจีบเด็กมันต่อ

ร่างสูงเดินมาที่โต๊ะของพี่ชายที่ตอนนี้ มีริต้า ริก และก็ผู้หญิงคนนั้น

"กูกลับก่อนนะ ง่วงแล้ววะ พรุ่งนี้มีเรียนเช้า" ริวเดินเข้ามาหาริกแต่สายตากับเบนไปยังร่างบางที่หน้าฟุบลงกับโต๊ะ

"เฮ้ย...กลับก่อนได้ไง กลับพร้อมกันดิวะ เนี้ยจะหมดขวดและ" ริกเอ่ยมาขณะที่ยังนั่งชนแก้วกับริต้าอย่างสนุก

"ใช่ หมดแก้วนี้ต้าก็จะกลับแล้วเหมือนกัน" ริต้าเธอหันมาเอ่ยกับผม และตอนนี้กลายเป็นว่าผมต้องมานั่งรอไอ้ริกและดูพี่ชายกำลังรุกจีบสาว ไม่นานบรั่นดีในขวดก็หมด จากนั้นริต้าจึงหันไปสะกิดเข้าร่างบางที่นอนฟุบหน้าอยู่ในโต๊ะ ซึ่งเธอนั้นนั่งติดกับผม

"เจ...เจนิส นี้เธอไหวหรือเปล่า" เสียงหวานของริต้าเอ่ยขึ้นมาปลุกร่างบางที่เมาด้วยฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ ที่ดื่มเข้าไปก่อนหน้านี้ แต่นั้นก็ไม่มีท่าทีว่าเธอนั้นจะตื่นขึ้นมา

"ให้ตายเถอะ เจ...เจนิส" ริต้าเอ่ยมาด้วยสีหน้าหนักใจ แล้วฉันจะพาเธอไปส่งยังไงดีละ ยัยแป้งไม่น่าปล่อยเธอไว้แบบนี้เลย คนอกหักสาดแอลกอฮอล์ลงคอมากขนาดนี้มีหรือจะไม่เมา

"ทำไงดี เธอไม่ยอมตื่น" ริต้าเอ่ยกับริกมา ส่วนผมได้แต่นั่งฟังพวกเขาคุยกันอย่างเงียบๆ

"เจ เจนิส" เมื่ิอริต้าปลุกอีกครั้ง ใบหน้าหวานผละหน้าขึ้นมา

"หึ... ฉาน มึน หัว มาก" เธอเอ่ยมาแค่นั้น แต่สภาพยัยนี้ คือไม่หน้าจะกลับเองได้แล้วนะผมว่า เพราะหมดสภาพ

"ฉันจะกลับแล้วนะ นี้เธอจะนอนที่นี่หรือไง" ริต้าเอ่ยกับยัยขี้เมามา หูฉันได้ยินชัด ฉันได้แต่พยักหน้าให้กับพี่ริต้าด้วยสติที่ไม่เต็มร้อย ริวและริกที่เห็นสภาพสองพี่น้องถึงกับมองหน้ากัน

"ริต้าเอารถมาไหมครับ เดี๋ยวริกไปส่ง"

"ขอบคุณริกมากนะ ริต้าติดรถเพื่อนมาและพวกนั้นกลับกันหมดแล้ว" เมื่อเอ่ยจบริกและริต้าก็ลุกขึ้นแต่ยัยขี้เมานั้นกับฟุบหน้าลงที่โต๊ะเช่นเดิม

"แล้ว จะปล่อยเธอไว้แบบนี้เหรอ" ริวเสมองใบหน้าของริกและริต้า ด้วยท่าทีสงสัย ริต้านิเธอกล้าปล่อยเพื่อนเธอไว้แบบนี้คนเดียวงั้นเหรอ

"ไหนๆ มึงโชว์ความสุภาพบุรุษ ไปส่งเธอหน่อยละกัน" ริกเอ่ยพร้อมกับเสมองหน้าน้องชาย ริวจะคล้านริกแต่ก็ไม่ทันเสียแล้ว เมื่อริกโดนริต้านั้นดึงตัวออกจากร้าน ริวที่เห็นสภาพคนเมาถึงกับพูดไม่ออก

"เฮ้ย...นี้ยัยบ้า ฉันไม่ได้รู้สึกอะไรกับเธอหรอกนะ ฉันแค่สงสาร" ปากหยักหนาเอ่ยกับคนเมาที่ฟุบหน้าลงกับโต๊ะอย่างไม่ได้สติ เขาจำได้ว่าก่อนที่จะออกมาที่ร้าน ยัยนี้นั่งร้องห่มร้องไห้ฟุมฟายที่ข้างตึก แต่นั้นคนเมาก็ยังคงเงียบ

!! หึ...แล้ว นี้เป็นเวรกรรมอะไรกูวะ ที่ต้องมานั่งเฝ้าคนเมา เมียก็ไม่ใช่" ริวถึงกับสถบออกมาอย่างหัวเสีย อีกไม่กี่นาทีจะถึงเที่ยงคืนเขาควรกลับไปพักที่คอนโด ฝ่ามือหนาตบเข้าที่พวงแก้มใสของคนเมามาอีกครั้ง

" เธอ...ยัยขี้เมา ตื่นได้แล้ว เพื่อนเธอกลับกันหมดแล้ว" ริวปลุกคนเมาด้วยสีหน้าคิดหนัก แต่นั่นร่างบางตรงหน้าก็ยังนิ่งเงียบเช่นเดิม

!!ฟู่!! นี่ฉันควรทำยังไงกับเธอดี ริวสะกิดและปลุกเธออีกรอบ แต่รอบนี้ได้ผล คนเมาผงกหัวขึ้นมามองหน้าผมและเผยรอยยิ้มหวานออกมา

หึ...! ให้ตายเถอะ ขนาดเมายังยิ้มกระชากใจผมชิบหาย ใจสั่นหมดและกู

ด้านเจนิสฉันรู้ว่าฉันเมามาก ฉันรู้สึกว่ามีเสียงของใครบางคนที่กำลังปลุกฉันให้ตื่นขึ้นมา เมื่อฉันผงกหัวขึ้นมากับเจอผู้ชายแปลกหน้าคนนึ่งที่นั่งอยู่ข้างฉัน

"เธอ...เธอริต้าให้ฉันไปส่งเธอหนะ" ผู้ชายใบหน้าอันหล่อเหลาคนนั้นบอกกับฉันมา

!! พรึบ !! เขาหน้าคล้ายแฟนเก่าฉันมาก หรือจะเป็นเลย์ที่มารับฉันกลับ ฉันมองภาพตรงหน้าที่เลือนลาง

"อ่า...ฉานมาว นี้ เพ่ ริต้า กลับไปแล้วเหรอ" ฉันถามเจ้าของใบหน้าหล่อตรงหน้า

"อืม..."

"อีกไม่กี่นาทีร้านจะปิด เธอจะกลับยังไง" เขาเอ่ยถามกับฉันมา ฉันรู้สึกคุ้นหน้าเขาแต่ก็แค่คุ้นเท่านั้นแหละ

ตอนนี้ฉันรู้สึกมึนหัวมาก แค่ยืนฉันยังทรงตัวไม่อยู่ ขอซบเข้าที่อกเขาหน่อยละกัน ฉันเมาแบบเดินไม่ไหวจริงๆ

ริวที่เห็นท่าทีของคนเมาที่ยืนยังจะล้ม ร่างสูงจึงเข้ามาพยุงคนจะล้มเอาไว้ แต่ในจังหวะนั้น ร่างบางกับเซตัวเอามาซบที่อกแกร่งหนาของเขาอย่างไม่รู้ตัว จนใบหน้าของเขาและเธอนั้นแทบจะแนบชิดกัน ริวรู้สึกถึงลมหายใจอุ่นๆ และกลิ่นของแอลกอฮอล์ที่ติดมากับเธอ

"ให้ตายเถอะ ยัยนี้ไม่รู้จักระวังเลยซักนิด" เขาเองยิ่ง ไม่ใช่คนดีอะไรอยู่ด้วย

"ฉันเห็นว่าเธอเมาหนัก ฉันเลยจะไปส่งก็เท่านั้น" ริกตบเข้าที่ใบหน้าสวยหวานของคนเมาอีกครั้ง เพื่อให้เธอนั้นรู้สึกตัว แต่ยัยนี้กับคอพับไปเสียแล้ว

" เฮ้ย...เธอ ตื่นสิ"

"หื้อ...เรียก อา ราย นักหนา ฮือ.. " น้ำเสียงยานมาก ของคนเมาเอ่ยออกมา อย่างไม่ได้สติ ร่างสูงเหลือบมองนาฬกาที่ข้อมือ ริวพยุงร่างบางนั้นออกจากร้านมายังรถสปอร์ตคันหรูของตน อยู่ต่อไม่ได้แล้วสิเพราะอีกไม่กี่นาทีร้านก็คงจะปิด ริวเลยต้องจำใจพาคนเมานั้นมาขึ้นรถของตน

จากนั้นก็พาคนเมานั้นขับรถออกจากร้านมาทันที ขณะที่สายตากำลังจับจ้องไปยังถนนในเวลาดึก สายตาคมเหลือบมองคนเมาไม่ได้สติ

"เธอจะให้ฉันไปส่งที่ไหน" ริวขับรถมายังถนนแถวหลังมหาลัย เพราะถ้าให้เดาเธอคงจะอยู่คอนโดแถวหลังมอ แต่นั้นกับมีเพียงเสียงเพลงที่เขาเปิดคลอในรถเบาๆ

ริวจึงตัดสินใจหักพวงมาลัยเข้าปั้มน้ำมัน เพื่อจอดถามเธอ เพราะถ้าปล่อยไว้อย่างนี้มันยิ่งดึกขึ้นเรื่อย

"ตื่นสิ" ริวได้แต่ตบใบเข้าที่พวงแก้มใสอย่างเบามือเพื่อให้เธอนั้นรู้สึกตัว เสียงแว่วเข้ามาในหูของฉันมันใกล้มาก เปลือกตาฉันค่อยๆ เปิดออกมาเห็นใบหน้าอันหล่อเหลาเลือนลาง

!! หึ...!! มันเหมือนว่าฉันกำลังฝันอยู่อย่างนั้น ริวที่เห็นคนเมานั้นเผยรอยยิ้มอันมีเสน่ห์ออกมา

มือเรียวเล็กจับเข้าคอเสื้อเชิ้ตนักศึกษาจนจมูกโดงคมสันนั้นแนบชิดกับใบหน้าสวยหวานของเธอ ริวถึงกับชะงักกับท่าทีของคนเมาไม่ได้สติ

"เขามาหาฉันจริงด้วย" ร่างบางพึมพึมออกมา จากนั้นมือเรียวก็กระชากคอเสื้อคนตรงหน้าเข้าไปจูบทันที