EP04 ฉันคงคลั่งตายแน่ๆ

ลิฟต์ขึ้นไปยังชั้นที่สามสิบด้วยความเร็ว เมื่อถึงชั้นสามสิบลิฟต์ก็เปิดออกมา อิงฟ้ามองไปยังพนักงานเลขานุการของแผนกบริหารนั่งกันเป็นสัดเป็นส่วนเหมือนบริษัทของพ่อเธอไม่มีผิด พ่อเธอเองก็เป็นนักธุรกิจเจ้าของสวนยางพาราและผลิตยางพาราส่งออกไปยังต่างประเทศ นอกจากทำธุรกิจยางพารายังมีธุรกิจข้าวรายใหญ่ระดับประเทศ แต่ว่าเธอไม่อยากยุ่งกับเงินของพ่อ เธออยากจะหานายทุนด้วยตัวเอง และนายทุนของเธอ เธอรู้จักจากเพื่อนของเธอที่เป็นเจ้าของบริษัทนี้ ตอนนี้เพื่อนของเธอแต่งงานไปอยู่อังกฤษนานๆ ที ถึงจะได้เจอกัน

“ฉันขอตัวก่อนนะคะ” พนักงานสาวที่ขึ้นมาส่งเธอเอ่ยบอกอิงฟ้าและเดียร์ด้วยรอยยิ้ม

“ขอบคุณมากค่ะ” อิงฟ้าเอ่ยบอกแล้วยกมือไหว้อย่างนอบน้อม พนักงานสาวเผยรอยยิ้มและยกมือรับไหว้

“เชิญด้านในค่ะ” เลขาหน้าห้องของประธานกรรมการบริษัทเอ่ยบอกกับเธอด้วยรอยยิ้ม

“ค่ะ” อิงฟ้าเอ่ยบอกเลขานุการสาวด้วยรอยยิ้ม เธอหันไปหาเดียร์ที่ยืนข้างๆ เธอ

“เดียร์ไปเปลี่ยนชุดซีทรูสีดำมานะ” อิงฟ้าเอ่ยบอกเช่นนี้

“ค่ะ” เดียร์เอ่ยบอก แล้วเดินตรงไปยังทางขวาที่มีป้ายห้องน้ำติดอยู่ อิงฟ้าเองก็เดินตามเลขาไปยังประตูบานใหญ่ เลขาจึงเคราะประตูเบาๆ

“ขออนุญาตค่ะบอส” เลขาสาวเอ่ยบอกคนที่อยู่ในห้อง

“เชิญ” เสียงจากคนในห้องดังออกมา

“เชิญค่ะ” เลขาสาวเอ่ยบอกอิงฟ้าพร้อมกับเปิดประตูให้กับอิงฟ้า อิงฟ้าจึงเดินเข้าไปพร้อมกับเลขาของเหมราช เธอมองไปยังร่างสูงของเหมราชที่นั่งเซ็นเอกสารอะไรสักอย่าง เขาค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมองอิงฟ้า อิงฟ้าเผยรอยยิ้มและยกมือไหว้เขาอย่างนอบน้อม

“สวัสดีค่ะ คุณเหมราช ดิฉันอิงฟ้า มั่งมีอุดมสุขที่ได้นัดหมายคุณเอาไว้” อิงฟ้าเอ่ยบอกด้วยรอยยิ้มอย่างเป็นมิตร เหมราชเผยรอยยิ้มให้เธอด้วยเช่นกัน เขาเผยมือเพื่อให้เธอนั่งลงบนเก้าอี้โซฟา

“สวัสดีครับ เชิญนั่งที่โซฟาก่อนครับ” เหมราชเอ่ยบอกเธอเช่นนี้ เธอจึงเดินไปที่โซฟาตัวยาวและเก้าอี้เคียงโซฟาบุด้วยผ้ากำมะหยี่สีดำ เธอนั่งลงบนเก้าอี้เคียง เธอจึงหยิบสมุดภาพของบริษัทโรสบอดี้ของเธอขึ้นมาหนึ่งเล่มวางลงบนโต๊ะ ในขณะเดียวกันเหมราชก้าวเดินมานั่งบนโซฟายาว

“เมื่อวันก่อนที่เราได้คุยกันเรื่องชุดชั้นในและชุดนอน วันนี้ฉันก็เลยขอให้คุณได้ดูด้วยตาตัวเอง เรามีตัวอย่างเนื้อผ้าของทางโรงงานให้ดูด้วยค่ะ” เธอเอ่ยบอกด้วยรอยยิ้ม และหยิบผ้าซีทรู และผ้าซาติน รวมไปถึงผ้าฝ้ายที่ทำชุดนอนและชุดชั้นในสตรี

“ผ้าพวกนี้เป็นผ้าตัวหลักๆ ในการตัดเย็บชุดนอนและชุดชั้นในค่ะ วันนี้มาพรีเซนต์รวมไปถึงนางแบบที่นำมาให้ท่านได้ดูว่าถ้าใส่ไปเนื้อผ้าจะเข้ากับสรีระของร่างกายหรือไม่ และใส่สบายหรือเปล่า” เธอเอ่ยบอกเขาด้วยน้ำเสียงเป็นการเป็นงาน

“แล้วผมจะรู้ได้อย่างไง เพราะว่าผมไม่ได้เป็นคนใส่นี่” เขาเอ่ยบอกเธอด้วยน้ำเสียงผ่อนคลาย ขณะเดียวกันเลขาสาวเคาะประตูเข้ามาพร้อมกับถาดใส่แก้วน้ำดื่ม ขวดน้ำและกาแฟที่ชงใหม่ๆ มาวางบนโต๊ะกระจก อิงฟ้ากดโทรศัพท์โทรหาเดียร์

“เข้ามาได้เลยจ้ะ...ห๊ะ ว่าไงนะ เดี๋ยวฉันจะออกไปดู” เธอเอ่ยบอกปลายสายด้วยน้ำเสียงเป็นกังวล

“มีอะไรหรือเปล่าครับ” เหมราชเอ่ยถามเธอ เพราะน้ำเสียงของเธอดูเป็นกังวล

“มีเรื่องนิดหน่อย ขอตัวสักครู่นะคะ” เธอเอ่ยบอกด้วยน้ำเสียงจริงจังแต่ยังคงความสุภาพนุ่มนวล เธอจึงรีบก้าวเดินออกไปจากห้องทำงานของเหมราชโดยทันที เหมราชเผยรอยยิ้มทอดสายตามองเรือนร่างเธอจากด้านหลังที่มีสรีระเรือนร่างอวบอิ่ม ที่ทั้งเค้าโครงหน้าเธอยังสวยคมและดูอ่อนหวานในคนๆ เดียวกัน ยากนักที่จะได้เห็นใบหน้าที่เขารู้สึกถูกใจแบบนี้

ถ้าเธอเปลืองผ้าต่อหน้าฉัน ฉันคงคลั่งตายแน่ๆ