4

“ฉันเฮงซวยตรงไหน ถ้าไม่ทำให้เสร็จ รับรองเธอด่าฉันแน่ๆ”

“ด่าทำไม”

“ก็ไม่ทำให้ถึงสวรรค์ชั้นเจ็ดไง”

“โกหก สวรรค์ชั้นเจ็ดที่ไหน เจ็บขนาดนี้ นรกชัดๆ อ๊า...” เธอเอาแต่เถียงเขาไม่ลดราวาศอก ปราบกดกายเข้าหาไม่หยุด ความใหญ่โตทำเธอฉีกขาด หมดสิ้นแล้วความสาว จู่ๆ ก็โดนจับมาแบบงงๆ เสียตัวแบบงงๆ ให้กับผู้ชายหน้าตาเถื่อนๆ บ้ากามที่ไหนก็ไม่รู้

“อย่าร้องเลย ดูเหมือนฉันเป็นคนใจร้ายยังไงก็ไม่รู้” เขาจูบซับน้ำตาให้ จู่ๆ ก็นึกสงสารคนใต้ร่างวูบขึ้นมา เธอมองเขาตาปริบๆ ดิ้นก็ไม่ไหว เจ็บร้าว ไปหมด อยากจะหายตัวไปจากตรงนี้เหลือเกิน

ปราบก้มลงจูบริมฝีปากสั่นระริก คนจูบไม่เป็นเม้มปากแน่น เขาดูดปากบนล่าง ก่อนจะทำให้เธอเผยอริมฝีปากสอดลิ้นเข้าไปพัวพันด้านใน

คนอ่อนเดียงสาจูบตอบแบบมึนๆ งงๆ เงอะๆ งะๆ รสจูบของเขาทำให้เธอมึนงง ท่อนล่างยังแช่นิ่ง พอเธอหลงมัวเมากับจูบ เขาก็เริ่มขยับอีก มันได้เกินกว่าครึ่งแต่ไม่สุด

ปราบเริ่มรู้สึกถึงความผิดปกติของคนใต้ร่าง ไปทำรีแพร์อะไรจะขนาดนี้ อย่างกับไม่เคย เขาเงยหน้ามองคนที่นอนตาปรือเยิ้มชัดๆ อีกครั้ง

หรือเขาเข้าใจอะไรผิดไปนี่!

เป็นคำถามที่ไม่มีคำตอบ เพราะตอนนี้เขาไม่อยากคิดหาคำตอบให้วุ่นวายใจ

เขาขยับท่อนล่างอย่างเชื่องช้า คิดว่าจะทำแรงๆ ให้เธอเจ็บปวดแต่เขากลับทำมันเบาๆ ค่อยๆ ทำให้เธอผ่อนคลายโดยการเล้าโลม ลูบไล้สะโพกผาย บดจูบดูดดื่ม และเลื่อนใบหน้าลงมายังปทุมถันอวบอิ่มเคร่งครัดที่น่าปรารถนา

ปราบพลิกร่างลงจากร่างเนียนนุ่ม เธอตะแคงหน้าหันหลังให้เขาทันที เขาสวมกอดเธอจากด้านหลัง ผิวกายหอมกรุ่นทำให้เขาต้องกดจุมพิตลาดไหล่ละมุนลามไปถึงแก้ม เธอปัดมือเขาออก แต่เขาไม่สน คนชอบเอาชนะดึงมากอดแรงๆ จนเธอประท้วง เขาหัวเราะชอบใจที่เห็นเธอหน้างอ หันมาทุบอกเขาไม่ยั้ง

“จะทุบผัวให้ตายเลยหรือไง”

“คนบ้า ผีทะเล ตายเสียเถอะ” เธอรัวกำปั้นน้อยๆ กับอกของเขา แต่โดนรวบไปบดจูบหนักๆ คนเจ้าเล่ห์ยื่นใบหน้ามาจูบบ้างหอมบ้าง นัวเนียไม่ยอมห่าง

“ถอยไปไกลๆ สักที” เธอแหวใส่

“เมื่อกี้ไม่เห็นพูดแบบนี้เลย คราง อ๊าๆๆ แรงๆ เอาอีกๆ ซอยถี่ๆ เลย”

“บ้าเหรอ ไม่ได้พูดสักหน่อย” เธอค้อนเขาตาคว่ำ เขาหัวเราะอีก ได้แกล้งเธอแล้วสบายใจชะมัด ปราบลืมเรื่องราวความเจ็บใจที่เธอเคยทำกับเขาไปเสียสนิท

“รออยู่นี่ก่อน เดี๋ยวกลับมาเอาอีกรอบ”

“ไอ้... ไอ้บ้า!” เธอดึงผ้ามาคลุมกายเมื่อเขาลุกจากแคร่ไม้ไผ่ เห็นหุ่นเขาแล้วอ้าปากค้าง โดยเฉพาะไอ้นั่น มันเข้าไปได้ยังไง นั่นน่ะสิ เธอถึงได้เจ็บ มันใหญ่ยักษ์อลังการงานสร้าง

“เก้านิ้วเชียวนะ”

“อะ... อะไรเก้านิ้ว”

“ไอ้นี่ไง” เขาดึงมือเธอมาจับแก่นกายของเขา

“ว้าย! คนลามก” เธอดึงมือหนีเขากดเอาไว้ เธอเบือนหน้าหนี

รู้สึกว่ามันแข็งสู้มือเธอ เธอหันมามองตาโต หน้าแดงร้อนเห่อ ก่อนจะเบือนหน้าหนี ดึงมือหนีแต่เขากดไม่เลิก

คนบ้าวางอำนาจ ชอบเอาชนะ เธอค่อนขอดเขาในใจ

เขาหัวเราะชอบใจที่ได้แกล้งเธอ ก่อนดึงกางเกงมาสวมใส่ลวกๆ และรีบเปิดประตูกระท่อมออกมาหาลูกน้อง

“จะ... เจ้านายลืมรูดซิปครับ”

“เฮ้ย!” ปราบกุมเป้ากางเกงของตัวเอง ก่อนจะรูดซิปอย่างรวดเร็ว ทำหน้าขรึมใส่ลูกน้องทั้งสอง

ดามกับดนุมองหน้ากัน อยากจะขำเจ้านายแต่กลัวโดนเตะมากกว่า

“ว่ายังไง”

“พวกผมจะมาถามว่าเจ้านายต้องการอะไรเพิ่มไหมครับ”

“ไม่ต้องการ” คนตอบเสียงขรึมเช่นเดิม เหมือนขัดใจที่โดนขัดจังหวะ เมื่อกี้เขาต้องรีบขนาดไหน สายตาเหลือบมองประตูกระท่อมไม่หยุด ลูกน้อง ทั้งสองมองหน้ากันตาปริบๆ

“เอาถุงยางอนามัยไหมครับ”

“มึงอยากโดนถีบเหรอไอ้ดาม” เท้าใหญ่แกว่งมาตรงหน้า ดามหลบแทบไม่ทัน

“เจ้านายจะแก้แค้นเธอจริงๆ เหรอครับ” พวกเขารู้ว่าเจ้านายแค้น เพราะเสียหน้า ในสายตาของเจ้านาย เหมือนฝันคือผู้หญิงที่ต้องเอามาสยบแทบเท้าให้จงได้

“หรือแกมีปัญหาอะไร”

“เปล่าครับ”

“ไปได้แล้ว ถ้าอยากได้อะไรจะเรียก”

“ครับ” ดามกับดนุมองสบตากันอีกครั้ง ทั้งสองไม่ค่อยมั่นใจในการแก้แค้นของเจ้านายเลยจริงๆ เพราะคนที่ถูกแก้แค้นก็ดูไม่ได้ร้ายกาจอะไรหรือจะร้ายลึก ร้ายเงียบ ทำเป็นเรียบร้อยมารยาหญิงร้อยเล่มเกวียนอะไรประมาณนั้นอย่างที่เจ้านายว่า